Ανασκόπηση 2022
Η αθλητική χρονιά που φεύγει με πρόσωπα και στιγμές
Το 2022 δεν ήταν μια συνηθισμένη αθλητική χρονιά. Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχε το καλεντάρι - όπως το 2021.
O θάνατος του Πελέ στις 29 Δεκεμβρίου επισκίασε τα πάντα. Ο θρύλος του παγκοσμίου αθλητισμού έφυγε από τη ζωή ύστερα από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο, αλλά θα μείνει στην ιστορία διότι άλλαξε την ιστορία και αποτέλεσε τον βασιλιά του ποδοσφαίρου.
Επίσης, το γεγονός και μόνο όμως πως ο Δεκέμβριος μάς άφησε με νωπές τις μνήμες ενός τέτοιου Μουντιάλ, αυτομάτως αποκτά μια παραπάνω αξία και ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορεί να γράφει για την πρώτη -τέτοιας βαρύτητας- διοργάνωση μέσα στον χειμώνα.
Ο λυτρωμένος Μέσι, ο ακαταμάχητος Εμπαπέ, ο αντιδραστικός Ρονάλντο και ο πληγωμένος Νεϊμάρ βρέθηκαν στον πυρήνα του ενδιαφέροντος για διάστημα μεγαλύτερο του ενός μήνα. Το πριν και το μετά συντρόφευσε κάθε ήρωα και αντιήρωα που γέννησε αυτή η διοργάνωση.
Η κούπα της Αργεντινής, η ανατροπή της Γαλλίας, η πορεία του Μαρόκου, ο αποκλεισμός της Βραζιλίας και η αναταραχή στην Πορτογαλία έθρεψαν την καθημερινότητα, πλημμύρισαν την ειδησεογραφία.
Ειδησεογραφία που προηγουμένως είχε γεμίσει από άλλα πρόσωπα. Πρόσωπα, όχι απαραίτητα πιο οικεία, αλλά σίγουρα λίγο πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα. Πρόσωπα της αθλητικής γειτονιάς μας, της διπλανής πόρτας.
Τον Γιώργο Πρίντεζη, συνδυαστικά με την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων από τον Ολυμπιακό. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που ήθελε πολλά περισσότερα με την Εθνική στο EuroBasket
Τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς του Κυπελλούχου Παναθηναϊκού. Τον Ρουμπάμπα και τον αετό στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.
Τον Μίλτο Τεντόγλου που σάρωσε ξανά και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, που παρά τον θάνατό του θα ζει στις μνήμες με τα μαθήματα ζωής που άφησε πίσω του. Τον Ρότζερ Φέντερερ που έκλεισε τον τεράστιο κύκλο του στο τένις, την πλειάδα των Ελλήνων αθλητών που γέμισαν με μετάλλια τη συλλογή.
Ας ξεφυλλίσουμε το βιβλίο με τα γεγονότα που σημάδεψαν το 2022.
Παγκόσμιο Κύπελλο,
το νέο σημείο μηδέν
Ορίζοντας το πριν και το μετά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο
του Αντώνη Οικονομίδη
Ίσως το 2022 αποτελεί την πιο ξεχωριστή χρονιά στην ποδοσφαιρική ιστορία, μιας και περιλαμβάνει ένα νέο σημείο μηδέν στη μυθολογία του αθλήματος, μια δεύτερη γέννησή του μετά από μια θρυλική ιστορία μεγαλείου (και κατάληξη πολλών άλλων), η οποία κορυφώθηκε σε μια ραψωδία.
Βέβαια, να γράψεις ένα κείμενο για το τι έμεινε, ή ακόμη χειρότερο για το τι θεωρείς πως έμεινε από μια χρονιά, ένα γεγονός, όπως το Μουντιάλ, οτιδήποτε, αλλά να το αναφέρεις λες και ισχύει για κάποιον άλλον, ή ακόμη χειρότερα, λες και είναι καθολικά αποδεκτό, πως ό,τι περιγράφεται από μια ατομική, υποκειμενική τελείως οπτική, έχει γενικότερη αποδοχή είναι σκέτη παράνοια.
Ειδικά όταν ο αφηγηματικός κανόνας γραφής, αλλοτινός, αλλά κάποτε απαράβατος, δεν επέτρεπε τη χρήση πρώτου προσώπου στη γραφή. Ευτυχώς, πλέον, κάτι τέτοια στερεότυπα έχουν εξαλειφθεί. Ειδικά σε ανάλογες στιγμές και συγκυρίες.
Να καταθέσω τι κρατάω, τι θα κρατήσω από όσα έζησα παρακολουθώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο και να το κάνω σε τρίτο πρόσωπο; Αστεία πράγματα. Πόσο μάλλον όταν όντως έμειναν. Και έμειναν πολλά.
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που είδα, που παρακολούθησα καταλαβαίνοντας -έστω και τα βασικά- τι βλέπω ήταν αυτό του 1986. Το θυμάμαι λες και ήταν χτες. Τόσο έντονα, τόσο ζωντανά. Χρώματα, ήχους, στιγμές, εικόνα.
Τον Ντιέγκο. Την υπερηχητική Σοβιετική Ένωση. Τους ρέμπελους Δανούς, με μια από τις κορυφαίες φανέλες που έχει φορέσει ποτέ εθνική ομάδα. Τον Πλατινί και το χαμένο πέναλτι στον προημιτελικό με τους Βραζιλιάνους.
Πόση εντύπωση μου είχε κάνει ακούγοντας πως ήταν το πρώτο που είχε χάσει στην καριέρα του, όπως και ο Σόκρατες, από την άλλη μεριά.
Ως επαγγελματίας πια, έχω παρακολουθήσει έξι διοργανώσεις. Δεν ντρέπομαι να πω ότι όσα θυμάμαι αβίαστα από εκείνη τη διοργάνωση στο Μεξικό, που την είδα οκτώ χρονών παιδάκι, είναι περισσότερα από όσα μπορώ πρόχειρα να ανακαλέσω στη μνήμη μου από εκείνη που έγινε στη Ρωσία πριν από τρεισήμισι χρόνια μόλις.
Το χειρότερο, ως συναίσθημα, ήταν πως το ίδιο πίστευα πως θα συμβεί και στο Παγκόσμιο Κύπελλο που προ ημερών ολοκληρώθηκε. Ήμουν εξ αρχής πολύ αρνητικός.
Πάνω και πρώτα απ' όλα εξαιτίας του τι συνόδευσε, τι προηγήθηκε, τι προκάλεσε, τι έφερε και τι δημιούργησε η ανάθεση της διοργάνωσης στο Κατάρ.
Δεν έβλεπα, δεν αφηνόμουν να δω τρόπο, τρόπους, που η μεγαλύτερη αθλητική μπίζνα της ιστορίας δεν θα αφαιρούσε, μπορεί και τελείως, το οτιδήποτε συναισθηματικό, το οτιδήποτε αθλητικό, το οτιδήποτε ποδοσφαιρικό από το τουρνουά.
Πώς αυτό θα μπορούσε να αφήσει, κάποια έστω ψήγματα αναμνήσεων που θα ξέφευγαν από την τεράστια σκιά που όσο και αν έγινε προσπάθεια να λιβανιστεί, να εξισωθεί, στα μάτια της κοινής (ποδοσφαιρικής και μη) γνώμης, ήταν αδύνατον να μην κυριαρχεί στο κάθε τι.
Η διοργάνωση ξεκίνησε με αντιδράσεις. Η εικόνα των Γερμανών με τα χέρια στο στόμα στην τελετουργική φωτογραφία πριν από το εναρκτήριο παιχνίδι τους ενδεικτική. Τότε, θεωρήθηκε -και όχι άδικα- πως (θα) ήταν το στιγμιότυπο του τουρνουά.
Ακόμη και σε περιβάλλον "φούσκας" όπως ήταν αυτό που διαμορφώθηκε στο Κατάρ, με τις συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, τελείως διαφορετικές και τελείως διακριτές απ' οτιδήποτε άλλο είχαμε βιώσει/ζήσει/παρακολουθήσει στο παρελθόν, το κέρδος, το τεράστιο κέρδος αποδείχθηκε ότι ήταν πως πλέον αυτή η φωτογραφία ζήτημα είναι αν μπαίνει στο Top-10 (και παραπάνω) του ανθολογίου στιγμιότυπων που πρόσφερε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το αδιανόητο -για τα μέτρα και τη νόρμα της εποχής– ρίσκο της Σαουδικής Αραβίας με την τακτική των οφσάιντ στην φοβερή της νίκη κόντρα στην (μετέπειτα) Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή. Η Ιαπωνία και τα χιλιοστά για τα οποία δεν ακυρώθηκε το γκολ νίκης κόντρα στην Ισπανία. Τα πρώτα γκολ του Λεβαντόφσκι σε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το αδυσώπητο physicality του Καναδά και το ανεπανάληπτο πρώτο ημίχρονο, με το ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών και τελικών προσπαθειών στην πρεμιέρα του κόντρα στο Βέλγιο. Το βαλκανικό background που κυριάρχησε στο πιο brutal παιχνίδι της διοργάνωσης, στο Σερβία-Ελβετία.
Το κλάμα του Λουίς Σουάρες μετά τον αποκλεισμό της Ουρουγουάης στη φάση των ομίλων. Τη δυναμική που επιβεβαίωσε η Πορτογαλία στην "εξάρα" κόντρα στην Ελβετία στο πρώτο της νοκ-άουτ. Χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο στην ενδεκάδα και όλη την παραφιλολογία που προκάλεσε έκτοτε και εν τέλει της κόστισε τον αποκλεισμό στα προημιτελικά.
Το ιστορικό Μαρόκο, στο δεύτερο πιο όμορφο παραμύθι που έφτιαξε η διοργάνωση. Τον Λούκα Μόντριτς και τη διαδοχική παρουσία της Κροατίας στην τετράδα του κόσμου. Τον προ τελικού, τελικό -στα μάτια μου πάντα- μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας. Την κομπίνα των Ολλανδών στην εκτέλεση φάουλ στο 100' του προημιτελικού με την Αργεντινή.
Τη Γερμανία που και πάλι απογοήτευσε. Την Βραζιλία που για ακόμη μια φορά βρήκε κάπου να σταματήσει. Τα νιάτα της Ισπανίας, που πρέπει πια να τα προσαρμόσει για να παραμείνει στην κορυφογραμμή.
Τα πέναλτι, ξανά, έστω και αν τώρα ήταν μόνο ένα, της Αγγλίας, τη βελτίωση και τη φούρια των οικοδεσποτών της επόμενης διοργάνωσης Αμερικανών.
Τον Εμπαπέ.
Τον Μέσι.
Τον μύθο που ξεκινάει ο Γάλλος να φτιάχνει, τη θέωση που βίωσε ο Αργεντίνος.
Τον τελικό.
Τον τελικό των τελικών. Τον ωραιότερο, τον πιο καθηλωτικό που έχει γίνει ποτέ. Το τι προκάλεσε, το τι έφτιαξε, το τι άφησε, σε μυαλό, καρδιά, μνήμη. Και στο σώμα όμως.
Δεν θυμάμαι ποτέ παιχνίδι με τέτοια ψυχολογική, συναισθηματική αλλά και σωματική επίδραση όσο αυτή του συγκεκριμένου τελικού. Και είμαι βέβαιος πως όλο αυτό - αυτό πραγματικά.
Έψαξα, σκέφτηκα, αλλά δεν βρήκα τρόπο λεκτικό για να εκφράσει όλο αυτό - δεν αφορά μόνο εμένα, δεν προκλήθηκε μόνο σε εμένα.
Καθολικό ήταν. Και πλέον αιώνια.
Ο Μέσι, ναι, πετυχαίνοντας τη σταυροφορία του, σηκώνοντας επιτέλους το δικό του ιερό δισκοπότηρο, ολοκλήρωσε το ποδόσφαιρο. Νομιμοποιείται ακόμη και να προσθέσει και κτητικό. Ολοκλήρωσε το ποδόσφαιρό του.
Ο τελικός όμως, αυτή η ραψωδία, το γέννησε ξανά. βάζοντας το ποδόσφαιρο, αθλητικά και μόνο μιλώντας, σε βάθρο ανεπηρέαστο, ανέγγιχτο, απλησίαστο από οτιδήποτε άλλο. Με γονίδια ανεπανάληπτου μεγαλείου, αφετηρία άλλου επιπέδου και άλλης εποχής.
Αυτό είναι η χρονιά που μας αφήνει. Φτάνει τόσο, δεν χρειάζεται περισσότερο. Ένα γεγονός, μια ημερομηνία, μια συνθήκη, που θα σηματοδοτούν από εδώ και πέρα, θα ξεχωρίζουν και θα διακρίνουν εφεξής, το πριν και το μετά.
Του ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου της ζήσης μας.
Μίλτος Τεντόγλου,
ο genius του στίβου
Κυνηγώντας το άλμα
των 9 μέτρων
της Μαρίας Καούκη
Στα άλμπουμ της χρονιάς το όνομά του βρίσκεται στις σελίδες που ξυπνούν ευχάριστες αναμνήσεις. Σπάνιες ναι μεν, αλλά υπάρχουν και αυτές και συνήθως πλαισιώνονται με τις φωτογραφίες των Ελλήνων αθλητών που διακρίθηκαν. Μια τέτοια είναι και του Μίλτου Τεντόγλου.
Πιθανότατα κατά τη διάρκεια μιας πτήσης του πάνω από το σκάμμα ή έχοντας κάποιον έξυπνο μορφασμό. Το σημαντικό είναι ότι βρίσκεται σταθερά σε αυτές τις σελίδες. Έχει γίνει πλέον ετήσια συνήθεια το βάθρο και τα μεγάλα άλματα για το genius του ελληνικού στίβου.
Ο πρωταθλητής του μήκους πρόσθεσε στην θυρίδα του χρυσάφι, ασήμι, αλλά και διαμάντι μέσα στο 2022. Στις 18 Μαρτίου, την ημέρα που γιόρταζε τα 24α γενέθλιά του κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, στο Βελιγράδι.
Ήταν το πρώτο μετάλλιο της χρονιάς για τον Μίλτο που τα κατάφερε με ένα μεγάλο άλμα στα 8 μέτρα και 55 εκατοστά. Η πρώτη προσπάθειά του ήταν αρκετά μεγάλη, αλλά άκυρη.
Η αμέσως επόμενη ήταν η νικητήρια. Το άλμα του στα 8,55 μ. ήταν η έκτη καλύτερη όλων των εποχών στον κλειστό στίβο και τρίτη στη διοργάνωση. Δεύτερος ήταν ο Σουηδός Τομπίας Μοντλέρ με 8,38 μ. και τρίτος ο Αμερικανός Μαργκίς Ντέντι με 8,27 μ.
Σε αυτό τον αγώνα ο Μίλτος Τεντόγλου πίστεψε ότι θα μπορούσε να κάνει ρεκόρ Ευρώπης. "Θα μπορούσα να κάνω ακόμα και ρεκόρ Ευρώπης. Ήμουν πάρα πολύ καλά. Ζήτησα από τον κόσμο και παλαμάκια για το ρυθμό μου, αν και δεν το συνηθίζω", εξομολογήθηκε στο SPORT24.
Το ρεκόρ Ευρώπης στον κλειστό στίβο είναι 8,71 μ. και το έχει πετύχει ο Γερμανός Σεμπάστιαν Μπάιερ στις 8 Μαρτίου του 2009, στο Τορίνο.
Επόμενος στόχος του ήταν το μοναδικό χρυσό μετάλλιο που λείπει από την αξιοθαύμαστη συλλογή του, αυτό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του ανοιχτού στίβου. Ταξίδεψε μέχρι το Όρεγκον για να το κατακτήσει και το έχασε στην τελευταία προσπάθεια από τον Κινέζο, Γιανάν Γουάνγκ που στέφθηκε νικητής στο αγώνισμα με 8,36 μ.
Μέχρι εκείνο το σημείο φαινόταν ότι κανείς δεν είναι ικανός να απειλήσει τον αθλητή του Γιώργου Πομάσκι που ήταν πρώτος στην κατάταξη.
Ο πρωταθλητής από τα Γρεβενά στη δεύτερη προσπάθειά του έφτασε στα 8,30 μ. στο σκάμμα και συνέχισε με άλματα στα: 8,29 μ., 8,24 μ., 8,32μ.. Ωστόσο, έχασε το χρυσό με τον ίδιο τρόπο που το κατέκτησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Στην έκτη προσπάθειά του δεν κατάφερε να "απαντήσει" στον Γουάνγκ και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο.
"Νομίζω ότι οι προσγειώσεις μου ήταν αυτές που μού στέρησαν το χρυσό μετάλλιο. Πάντα είναι κακές. Αν κάνεις κακή προσγείωση χάνεις περισσότερα εκατοστά. Είναι κρίμα που το έχασα έτσι το χρυσό. Από την άλλη με 8.32 μ. θα ήταν ντροπή να κερδίσω, δε με πειράζει. Θα ήθελα να πηδήσω 8,50 μ. κι ας μην κέρδιζα. Δεν πέτυχα ούτε ένα άλμα. Είπα ότι έπρεπε να κάνω 8,50 μ. Δεν έπρεπε να κερδίσω με 8,32 μ.", είπε μετά τον αγώνα του, ενώ ο Γιώργος Πομάσκι προέβλεψε στο SPORT24 ότι δεν θα αργήσει να έρθει ένα πολύ μεγάλο άλμα από τον αθλητή του.
Όπως, κάθε μεγάλος αθλητής που μάχεται για το χρυσό έτσι και ο Μίλτος έφυγε δυσαρεστημένος από το στάδιο και στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου το φιλοσόφησε.
Βρίσκεται κάθε χρόνο στο βάθρο όλων των διοργανώσεων, έχει διάρκεια και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν του. Συνήλθε άμεσα.
Ο επόμενος μήνας επιβεβαίωσε τον Γιώργο Πομάσκι. Ο Μίλτος έβγαλε ένα πολύ μεγάλο άλμα στον κατάλληλο αγώνα, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Μονάχου. Νίκησε στη διοργάνωση με ρεκόρ αγώνων.
Το άλμα του στα 8,52 μ. ήταν εντυπωσιακό και άνοιξε εκ νέου η συζήτηση για το παγκόσμιο ρεκόρ και τα 9 μέτρα. "Τα εννιά μέτρα είναι το όνειρο των ονείρων κάθε αθλητή", είπε και εξήγησε ότι είναι δύσκολο να το πετύχει, αλλά όχι και απίθανο.
Στόχος του στο Μόναχο ήταν η νίκη με ένα άλμα μεγαλύτερο από τα 8,47 μέτρα και τον πέτυχε. Ήθελε παράλληλα να "απαντήσει" και σε ένα σχόλιο που τού είχε ανάψει φωτιές κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Τότε, ο κορυφαίος Καρλ Λιούις είχε γράψει "Long jump, I just can't" στο twitter. Εννοούσε ότι τα άλματα που έκαναν οι αθλητές ήταν μικρά για τον τελικό της διοργάνωσης. Ήταν μια "μπηχτή" που δεν έμεινε χωρίς απάντηση.
Ο Τεντόγλου με αυτό το μετάλλιο έγινε ο τέταρτος αθλητής του μήκους που καταφέρνει να κάνει back to back σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είχαν προηγηθεί οι Βίλεμ Λέχουμ (Γερμανία, 1934-38), Ιγκορ Τερ Οβανεσιάν (ΕΣΣΔ, 1958-62), Γκρεγκ Ράδερφορντ (Μ. Βρετανία, 2014 - 2016).
Η χρονιά δεν τελείωσε στο Μόναχο. Το 2022 ήταν γεμάτο διοργανώσεις, απότοκο των αναβολών κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ο 24χρονος αθλητής φόρτωσε τα πόδια του με αγώνες και με μία ακόμα διάκριση. Ο Μίλτος Τεντόγλου νίκησε και στον τελικό του Diamond League με καλύτερο άλμα στα 8,42 μ. και έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατακτά το διαμάντι της διοργάνωσης.
Αναδείχθηκε επίσης καλύτερος αθλητής στίβου των Βαλκανίων, όπως επίσης και κορυφαίος Έλληνας αθλητής εν γένει για το 2022 από τον ΠΣΑΤ. Τιμητικές διακρίσεις, ασχέτως αν ο ίδιος προτιμά να μην συγκρίνεται με άλλους.
Ολυμπιακός,
η επανεκκίνηση
Ο πρώτος και o τελευταίος χορός
Του Γιάννη Ζωιτού
Το σουτ. Έξω από τη γραμμή των 6.75. Μια στιγμή σε λούπα, μια ολάκερη χρονιά. Το 2022 του Ολυμπιακού αποτυπωμένο μ' έναν απλό πλην απόλυτα μπασκετικό όρο.
Η χρονιά της επανόδου στον θρόνο της εγχώριας σκηνής, ύστερα από μια 6ετία και την ανυποχώρητη στάση του "μέχρι τέλους". Η χρονιά της ευρωπαϊκής επανα-σταθεροποίησης στην ελίτ της EuroLeague. Η χρονιά της μετάβασης στη μετά-Σπανούλη εποχή. Αλλά και η χρονιά της μεγάλης ευκαιρίας που χάθηκε, της άμυνας που δεν βγήκε όταν το χρονόμετρο μετρούσε αντίστροφα προς τη λήξη.
Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έκανε τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό από τον Γενάρη ως τον Δεκέμβρη του γέρου χρόνου που μας αποχαιρετά σε λίγες ημέρες. Ή σχεδόν τα πάντα. Κάποια ψεγάδια ξέμειναν μόνο και μόνο να κρατήσουν ζωντανό ή να ενισχύσουν κιόλας κίνητρο της αγωνιστικής και πνευματικής αυτοβελτίωσης στη διάρκεια του νέου χρόνου που έρχεται με τα δώρα. Του χρόνου που θα επικυρώσει τη σταθεροποίηση στο ανώτερο level.
Ένθεν κακείθεν, το 2022 ήταν όντως η χρονιά των μεγάλων σουτ. Από χέρια που ζεμάταγαν. Ο τελικός του Κυπέλλου στο Ηράκλειο έδειξε την ακριβή τάση. Ήταν το promo μιας άρτια σκηνοθετημένης ταινίας δράσης, χολιγουντιανών προδιαγραφών, που είχε σασπένς, είχε ανατροπές και ανελέητο κυνηγητό φιλοδοξιών, μα και ένα τεράστιο happy end μόλις οι τίτλοι τέλους έπεφταν στην οθόνη.
Σ' εκείνο το ματς - ορόσημο και για 30 λεπτά ο Παναθηναϊκός ήταν εξόχως ανταγωνιστικός. Έως ότου εξαπολύσει το μεγάλο τρίποντο ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, μπροστά στο απλωμένο χέρι του Μέικον, και δρομολογήσει τις εξελίξεις στο διάστημα που απέμενε για τη λήξη της μάχης που έκρινε την πρώτη κούπα. Μέχρι δηλαδή το 81-73 που σφράγισε τον πρώτο ερυθρόλευκο τίτλο της χρονιάς.
Το 68-62 του ΟΑΚΑ, στο δεύτερο ματς της κανονικής περιόδου στην Basket League, εκείνο που έκρινε την πρωτιά, ήταν η απαιτούμενη συνέχεια. Επιβεβαίωση ανωτερότητας επί του μεγάλου αντιπάλου ύστερα απ' όσα είχαν συμβεί στο παιχνίδι του πρώτου γύρου, στις όχθες των φαληρικών νερών.
Το διπλό σ' εχθρικό έδαφος θα έσβηνε την όποια αμφιβολία υπήρχε για το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας μέχρι το τέλος της διαδρομής. Είχε επέμβει δραστικά γι' αυτό ο Σάσα Βεζένκοβ. Εκτελώντας για το προσπέρασμα (57-59) όταν ο Παναθηναϊκός ένιωθε ακόμη ισάξιος διεκδικητής της νίκης.
Ο Ολυμπιακός έζησε όλη τη χρονιά από τέτοιες, μεγάλες, εκτελέσεις. Εκτελέσεις ζωτικής σημασίας, με ειδικό βάρος και υπεραξία. Είχε φτιαχτεί για να μην δειλιάζει σε οριακές καταστάσεις. Του Ντόρσεϊ η εκτέλεση (για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά) στην πέμπτη, επική, μάχη απέναντι στη Μονακό ήταν άλλο ένα.
Μπροστά σ' ένα κοινό που διψούσε για την ερυθρόλευκη επιστροφή σε Final Four ένα σουτ - γροθιά στο πρόσωπο των Μονεγάσκων που τούς έβγαλε νοκ άουτ (94-88, 38'33''), με τον ομογενή γκαρντ ν' αρπάζει μπόλικη από τη δόξα του Κώστα Σλούκα που είχε με δική του προσπάθεια θέσει τις βάσεις για την τελική επικράτηση.
Το γεγονός πως στον ημιτελικό του Βελιγραδίου απέναντι στην Αναντολού Εφές ο Ολυμπιακός στάθηκε στην απέναντι πλευρά του ποταμού και βράχηκε από τ' απόνερα της ρίψης του Μίτσιτς στην εκπνοή ήταν κι αυτό μέρος του σεναρίου.
Ο Βεζένκοβ είχε κάνει στη φάση ό,τι του επέτρεπε η αμυντική επάρκειά του, μετά την αλλαγή μαρκαρισμάτων, αλλά ο σπουδαίος Σέρβος που 'χε κερδίσει ένα βηματάκι για να κερδίσει χώρο, δεν έχασε ρανίδα από τη γιούγκικη ψυχραιμία του, σημάδεψε με ακρίβεια χιλιοστού κι έστειλε την μπάλα στο δίχτυ προκαλώντας αντιστρόφως ανάλογα συναισθήματα.
Αδιανόητα σκληρή η σκηνή που διαδραματίστηκε στη Stark Arena, ξεχείλιζε από αίμα και πότιζε με δάκρυα το παρκέ. Ποτέ όμως η ζωή ήταν μονότονα παραδεισένια; Τρέφεται από τέτοιες εικόνες έως ότου σε οδηγήσει στη γλυκιά λύτρωση της επιτυχίας.
Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν ανάγκη εξιλέωσης, αλλά μονάχα μια αυτοαναφορική επαλήθευση μιας σταθερής εξέλιξης και της αδιαμφισβήτητης απόστασης που τους χώριζε από τον Παναθηναϊκό. Κι αν ο πρώτος τελικός για τα εγχώρια σκήπτρα ήταν ένα μονόπρακτο που τέλειωσε με συνοπτικές διαδικασίες (23-4 στο 10'), οι Πειραιώτες είχαν φυλάξει τα μεγάλα σουτ για τις μάχες που θα παίζονταν υπό διαφορετικές συνθήκες.
Ιδίως στο ΟΑΚΑ όταν ο Σάσα Βεζένκοβ, γητευτής των τριπόντων ανεξαρτήτως πίεσης, ανέλαβε να διαδραματίσει ρόλο πρωταγωνιστικό (61-69) σε μια παράσταση που το φινάλε της δεν ήταν όσο προδιαγεγραμμένο φάνταζε.
Σε αντίθεση, δηλαδή, με ό,τι συνέβη τρεις ημέρες αργότερα μπροστά σ' ένα κοινό που κόχλαζε από αναμονή για την κούπα που έλειπε από το 2016 και προσμονή για μια προσωπική δικαίωση της άρνησης συμβιβασμού μ' ένα status quo που θεωρούσαν ως τότε στρεβλό.
Ο Ολυμπιακός ήταν ισοπεδωτικός ως το τελικό 93-74, αλλά ακόμη και σ' αυτό το φιτίλι πυροδότησης του αστρονιμικού σερί το 'χε ανάψει μια τρίποντη σπίθα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη από τα 7,5 μέτρα (41-35).
Η πιο ταιριαστή συνθήκη, ό,τι πιο ονειρώδες, για το μεγαλειώδες αντίο του Γιώργου Πρίντεζη. Είχε κατασταλάξει από καιρό για το τι θα κάνει στο φινάλε της σεζόν, αλλά το τέλος τον αποζημίωσε όπως άρμοζε στη στάση ζωής, με σωστά και λάθη, που είχε τηρήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν η στιγμή του και την απόλαυσε δίχως εκπτώσεις.
Το καλοκαίρι κάποια πρόσωπα άλλαξαν, άλλοι έφυγαν κι άλλοι ήρθαν, ως ένα σημείο άλλαξε και η αγωνιστική κατεύθυνση του Ολυμπιακού στο παρκέ. Το σουτ όπως και να 'χε ωστόσο παρέμεινε μέχρι τούτη την ώρα σημείο αναφοράς της νέας μπασκετική προσέγγισης (αύξηση κατοχών, περισσότερες επιθέσεις).
Στο Σούπερ Καπ της Ρόδου ήταν ο Τόμας Γουόκαπ, στις αρχές του β' ημιχρόνου, που σκόρπισε ανέμους στο αντίπαλο στατόπεδο, η προσπάθεια από την κορυφή του Σλούκα που στο 60-56 έκανε την πειραϊκή ομάδα φαβορί της ένατης διαδοχικής νίκης επί του Παναθηναϊκού και της εξασφάλισης της πρωτιάς στην κανονική περίοδ.
Ανάλογα συνέβη επίσης στoν πρώτο της EuroLeague για να 'ρθουν οι τεράστιες νίκες σε Βαρκελώνη (Λαρεντζάκης) ή Μαδρίτη (Σλούκας), τοποθετώντας τον Ολυμπιακό στην κορυφαία βαθμίδα έτσι ώστε να διεκδικήσει με αυξημένες πιθανότητες σ' έναν ανηφορικό δρόμο με αναποδιές (όπως οι ήττες από Βιλερμπάν και Ερυθρό Αστέρα) το πλεονέκτημα έδρας για τα playoffs στο δεύτερο μισό της σεζόν (πρώτο τρίμηνο του 2023).
Σε αυτήν την προσπάθεια θα 'χουν κι άλλα σουτ να βάλουν οι ερυθρόλευκοι.
Αλέξανδρος Νικολαΐδης,
ο αετός πέταξε
Στην αιωνιότητα
της Μαρίας Καούκη
Ο θάνατος του Ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο, Αλέξανδρου Νικολαΐδη, σόκαρε την Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 2022. Ο αθλητής από τη Θεσσαλονίκη δίδαξε αλληλεγγύη και μετά θάνατον.
"Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut". Δύο χρόνια ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέβαινε στωικά ένα βουνό με κάθετες πλαγιές. Δύο χρόνια υπομονής, βασανιστικού πόνου και μάχης.
Όταν οι προβλέψεις των γιατρών έγιναν δυσοίωνες ήθελε να μην έχει τέλος ο Γολγοθάς του. Κέρδιζε μια μια μέρες ζωής, για να αποκτήσουν περισσότερες δίκες του μνήμες τα παιδιά του. Να θυμούνται τον μπαμπά.
Τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη δεν θα τον αναπολούν μόνο τα τρία παιδιά του, αλλά και τα παιδιά που βοήθησε, τα παιδιά που νοιάστηκε, τα παιδιά που έμαθαν πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Τα παιδιά που ονειρεύονται έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο και θα θελήσουν να τού μοιάσουν.
Όσοι θέλουν το όραμά του και τα δάκρυά μας να γίνουν στάλες αλληλεγγύης που θα ποτίσουν τη Γη.
"Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου", αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του αργυρού Ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο στην Αθήνα και το Πεκίνο.
Αγέρωχος και γεμάτος αγάπη μάς αποχαιρέτησε στις 14 Οκτωβρίου, τρεις ημέρες πριν από 43 γενέθλιά του και έπειτα από δύο χρόνια πολέμου με τον καρκίνο.
Υπάρχει κάτι που γνωρίζουν λίγοι. Ο "αετός" -όπως τον αποκαλεί ο πατέρας του- πήρε την απόφαση για τη δημοπρασία των μεταλλίων του, όταν η ελπίδα ήταν ακόμα ζωντανή και η πίστη για τη ζωή μεγάλη. Σε μια στιγμή που και ο ίδιος πίστευε ότι θα νικήσει τον καρκίνο και όχι όταν άρχισε να μετράει αντίστροφα. Όχι, τότε που τον κύκλωσαν οι βασανιστικοί πόνοι, τότε που συνειδητοποίησε ότι το τέλος πλησιάζει.
Η επιθυμία του είναι μεγαλειώδης, περισσότερο απ' όσο μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί, διαβάζοντας την κληρονομιά που μάς άφησε φεύγοντας.
Διεγνώσθη με καρκίνο τέτοια εποχή, στις γιορτές των Χριστουγέννων πριν από δύο χρόνια. Είχε όγκο στον αριστερό βρεγματικό λοβό του εγκεφάλου και έκανε το πρώτο χειρουργείο στις αρχές του 2021.
Ήλπιζε ότι ο όγκος θα είναι καλοήθης. Ωστόσο, τα νέα που προέκυψαν μετά την ιστολογική εξέταση ήταν περισσότερο από δυσάρεστα. Ο όγκος δεν ήταν καλοήθης, αλλά μεταστατικός από τον πνεύμονα.
Χειρουργήθηκε ξανά, τον Απρίλιο του 2021, στον πνεύμονα αυτή τη φορά. Τότε, βρισκόταν ακόμη στην όχθη της ζωής, ήταν αισιόδοξος. Έπειτα, άρχισαν οι μεταστάσεις σε άλλα όργανα και συνέχισε να μάχεται σκληρά μέχρι το καλοκαίρι του 2022.
Κρατήθηκε με νύχια και με δόντια ζωντανός μέχρι τον Οκτώβριο καταρρίπτοντας όλες τις προβλέψεις για τον σπάνιο τύπου καρκίνου που αντιμετώπισε.
Η είδηση του θανάτου του σόκαρε την Ελλάδα. Ο Αλέξανδρος δεν είχε κοινοποιήσει τη νόσο του. Λίγοι το γνώριζαν μέχρι την ημέρα που μάς αποχαιρέτησε.
Την ημέρα που ένα πέπλο θλίψης πλάκωσε τη χώρα για τον άνθρωπο, ο οποίος στάθηκε παλικάρι στη ζωή και στο θάνατο. Το παιδί από τη Θεσσαλονίκη που έφτανε στην κορυφή πάντα από τη δύσκολη διαδρομή, ξεπερνώντας συνεχώς εμπόδια.
Το φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνει που έσπασε το πόδι του στα προημιτελικά και φώναξε: "Έσπασε! Έσπασε! Έσπασε μαμά, έσπασε". Τον αθλητή που έβαλε το fair play πάνω από την πίκρα του για την ήττα του στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Τον Ολυμπιονίκη που αγάπησε περισσότερο τη θέση του σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής από το βάθρο. Τον αδερφό που είχε μεγαλύτερη έγνοια για τους αγώνες του Ανέστη, απ' ό,τι για τους δικούς του. "Ο μικρός μου! Ο μικρός μου τα καταφέρνει", έλεγε. Τον ψηλό που μπήκε στην πολιτική και δεν μίκρυνε το ανάστημά του.
Δύο μήνες μετά το θάνατό του ο "αετός" που ήθελε να χωρέσει κάτω από τις φτερούγες όσους είχαν ανάγκη και υποστήριξη σχίζει με ικανοποίηση τους αιθέρες. Έζησε δύο ακόμα μήνες μέσα από την επιθυμία του που έγινε πραγματικότητα. Έκλεψε κι άλλο χρόνο ζωής, όπως έκανε τα τελευταία δύο χρόνια και τον μοίρασε και αυτόν, όπως ήταν ο αρχικός σκοπός του.
Τα Ολυμπιακά μετάλλιά του δημοπρατήθηκαν σε επτά μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και σε δύο οικογένειες που δοκιμάστηκαν σκληρά στις πλημμύρες της 15ης Οκτωβρίου στην Κρήτη. Το επιθανάτιο κάλεσμα που εξέπεμψε αγκαλιάστηκε με αγάπη. Η ανταπόκριση στη δημοπρασία ήταν μεγάλη, με την 24 MEDIA να επιστρέφει το αργυρό μετάλλιο στην οικογένειά του, και το όραμά του πήρε σάρκα και οστά.
Μόνο την υστεροφημία δεν μπορεί να νικήσει ο θάνατος. Κι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης την εξασφάλισε.
Παναθηναϊκός
η αναγέννηση
Επιστροφή στην κανονικότητα
του Κώστα Γουλή
Κάθε μεγάλο κλαμπ -σε όλο τον κόσμο- πέρασε, περνάει ή θα περάσει και (πολύ) δύσκολα "φεγγάρια". Νομοτελειακό. Πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, καθότι και η μπάλα, όπως και η ζωή κάνει πάντα "κύκλους".
Ο Παναθηναϊκός το βίωσε όλο αυτό στο "πετσί" του απ' τη σεζόν 2010/11. Μετά την κατάρρευση της πολυμετοχικότητας, τις εμφυλιακές καταστάσεις που έζησε ο οργανισμός του "τριφυλλιού" και τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα μέχρι την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς το καλοκαίρι του 2012, την πρόσκαιρη "λιακάδα" της διετίας 2013-2015 και τη νέα τρομερά δύσκολη τετραετία που έζησαν οι "πράσινοι" από το 2017 έως το 2021 με γιγάντωση του χρέους, οικονομική λιτότητα, ευρώ-τιμωρίες, αδυναμία αδειοδότησης και θλιβερές -αγωνιστικά- σεζόν.
Όλα αυτά μέχρι την έλευση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Την κίνηση που σε συνδυασμό με την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και των οικονομικών δεδομένων απ’ την πλευρά του Γιάννη Αλαφούζου (επιστροφή χρηματοδότησης και σταθερότητας στις πληρωμές, σταδιακή αποπληρωμή κι εκμηδενισμός του χρέους, αύξηση του μπάτζετ στα +20 εκατ. ευρώ), επανέφεραν τον Παναθηναϊκό σε περίοδο πλήρους κανονικότητας.
Ναι, το 2022 ήταν όντως μία ξεχωριστή χρονιά για τον Παναθηναϊκό. Ήταν η χρονιά της απόλυτης επιστροφής του. Κι αγωνιστικά και συνολικά ως οργανισμός, επανήλθε πλέον πολύ πιο κοντά στα κανονικά κυβικά του.
Ήταν η χρονιά στην οποία ο Παναθηναϊκός -έχοντας ξεπεράσει το δύσκολο διάστημα της προσαρμογής πάνω στα "θέλω" του προπονητή του και τη συνολική ανοικοδόμησή του που ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2022 – άρχισε να νικάει. Παντού! Και δη τους ανταγωνιστές του!
Νίκησε την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό δύο φορές (με διπλό στο Φάληρο έπειτα από 8 χρόνια). Κυριάρχησε στη διαδικασία των playoffs, τερματίζοντας πρώτος στην ειδική βαθμολογία κι επέστρεψε στην Ευρώπη μετά από μία "εφιαλτική" πενταετία, αφήνοντας εκτός την ΑΕΚ. Κατέκτησε το Κύπελλο απέναντι στον ΠΑΟΚ, σ' ένα deja vu του τελικού του 2014 κι έκλεισε έναν κύκλο οκτώ ετών χωρίς τρόπαιο.
Άρχισε να παίζει καλό και κυριαρχικό ποδόσφαιρο σε όλα τα γήπεδα κι απέναντι σε όλες τις ομάδες, ανακτώντας έπειτα από χρόνια το σεβασμό. Αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί "κανόνα" για μία ομάδα με το μέγεθος και την Ιστορία του Παναθηναϊκού.
Απ' την πρώτη μέρα που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δίχως καμία διάθεση να λαϊκίσει, βγήκε και μίλησε ανοικτά γι’ αυτό που πρέπει να είναι και να σημαίνει η λέξη "Παναθηναϊκός". Δεν έμεινε βυθισμένος στο παρελθόν και τις νοοτροπίες του "...και διηγώντας τα να κλαις", αλλά προσπάθησε να γράψει ξανά την Ιστορία. Και το πέτυχε, πολύ πιο γρήγορα απ' όσο θα περίμενε και ο πλέον αισιόδοξος φίλαθλος.
Μετά το εξαιρετικό φινάλε της περσινής σεζόν, όταν οι "πράσινοι" αποκτώντας μέταλλο και νοοτροπία νικητή έκαναν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν μέσα στο γήπεδο, για να μπουν στην πρώτη τετράδα του πίνακα και να σηκώσουν το 19ο Κύπελλο της από καταβολής του, επένδυσαν ακόμη περισσότερο σ' αυτό που είχαν ήδη χτιστεί με υπομονή κι επιμονή.
Κι αγωνιστικά - οικονομικά, με την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης αναδόμησης του ρόστερ και την απόκτηση παικτών μεγαλύτερης ποιότητας, κλάσης, αξίας κι εμπειριών (Μπερνάρ, Σπόραρ, Βέρμπιτς, Μάγκνουσον), αλλά και ποδοσφαιρικά, εξελίσσοντας το μοντέλο που είχε δημιουργήσει ο Γιοβάνοβιτς.
Η εκκίνηση της σεζόν έκρυβε μία μεγάλη πικρία, με τον αποκλεισμό απ' τη Σλάβια στον γ' προκριματικό γύρο του Europa Conference League και κυρίως απ’ τον τρόπο με τον οποίο αυτός ήρθε στη ρεβάνς.
Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός "χτύπησε" με όλες τις δυνάμεις του την ανατροπή του 2-0 της Πράγας, αλλά "έπεσε" στη μάχη στο 94ο λεπτό, έχοντας χάσει πάρα πολλές ευκαιρίες να πάει το παιχνίδι μίνιμουμ στην παράταση και "πληγωθεί" απ’ τις ανεκδιήγητες διαιτησίες που συνάντησε και στα δύο ματς (αναίτια αποβολή Παλάσιος στην Τσεχία, ατιμώρητη γονατιά του γκολκίπερ της Σλάβια στον Σένκεφελντ στη ρεβάνς, που έστειλε στα "πιτς" τον Ολλανδό για 1,5 μήνα με ράγισμα σε σπόνδυλο της μέσης κ.α.).
Εκείνος ο αποκλεισμός, ωστόσο, μαζί με την "αύρα" του κόσμου στο "Απόστολος Νικολαΐδης" το βράδυ της 11ης Αυγούστου τού προσέφεραν το απαιτούμενο "καύσιμο" για την Ελλάδα. Εκεί όπου το ξεκίνημα της χρονιάς ήταν ονειρικό. Και γεμάτο από ρεκόρ.
Δέκα σερί νίκες και καλύτερη επίδοση στην Ιστορία του "τριφυλλιού" σε εκκίνηση πρωταθλήματος. Κλείσιμο του α' γύρου της Super League με απολογισμό 12 νίκες και μία ισοπαλία. Διαφορά 8 βαθμών από την ΑΕΚ και 12 από Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ. Ωραία μπάλα, μεγάλες νίκες με ανατροπές απέναντι σε ΑΕΚ (Λεωφόρος, 2-1) και ΠΑΟΚ (Τούμπα, 2-1). Νίκες στο φινάλε όπως αυτή με τον Άρη, όπου το γκολ του Σπόραρ στις καθυστερήσεις, δοκίμασε τις... αντοχές στατικότητας του γηπέδου της Λεωφόρου.
Τύχη; Ναι, σε ορισμένες περιπτώσεις είχε και την τύχη μαζί του ο Παναθηναϊκός. Απ’ την άλλη όμως είχε και μεγάλες ατυχίες, που τον "πλήγωσαν" πολύ. Όπως τα τρία διαφορετικά, διαολεμένα "κρακ" που ακούστηκαν στα γόνατα των Τρουιγιέ, Αϊτόρ και Φρόκου, προκαλώντας τρεις ρήξεις χιαστών σε διάστημα μίας εβδομάδας. Με τον Καταλανό εξτρέμ να πραγματοποιεί μέχρι το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου την καλύτερη σεζόν της καριέρας του έχοντας ως τότε 8 γκολ και 2 ασίστ σε 8 αγώνες.
Όπως η απίστευτη ατυχία που βρήκε τον Κρίστιαν Γκάνεα και τις επιπλοκές που του προκάλεσε ο Covid-19. Όπως το γεγονός πως απ' το ξεκίνημα της σεζόν δεν υπήρξε μία (μια όμως) μέρα που να έχει όλους τους παίκτες του στη διάθεσή του ο Γιοβάνοβιτς. Αλλά πάντα, μα πάντα έβρισκε τις λύσεις.
Κι ο Παναθηναϊκός άντεξε κι αντέχει, διότι οι βάσεις, οι αρχές και η νοοτροπία που έχει δώσει σε όλο τον οργανισμό ο προπονητής του, είναι τα στοιχεία μίας ομάδας που έμαθε ξανά, μετά από αρκετά χρόνια να μην τα παρατάει ποτέ και να πρωταγωνιστεί.
Και είναι έτοιμος να (ξανα)γράψει Ιστορία, αναγνωρίζοντας πως έχει μπροστά του ακόμη ένα πιο απαιτητικό δεύτερο μισό, για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε. Και να κρατήσει δική του την κορυφή.
Σε όλα αυτά τα ματς που έδωσε ο Παναθηναϊκός κατά τη διάρκεια του 2022, υπήρξαν πέντε πολύ καθοριστικά ματς. Για διαφορετικούς λόγους το κάθε ένα, αλλά σίγουρα πολύ σημαντικά για την πορεία αυτής της ομάδας και την εξέλιξη αυτού του πρότζεκτ.
1. Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 3-0 (27 Φεβρουαρίου): Το πρώτο "πιστεύω" αυτής της version του Παναθηναϊκού του Γιοβάνοβιτς. Οκτώ μέρες μετά από μία "σκληρή" ήττα από τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο (1-0, με χαμένο πέναλτι του Καρλίτος στο φινάλε), οι "πράσινοι" έκαναν... φύλλο και φτερό την ΑΕΚ με τρία γκολ στο ημίωρο (Αϊτόρ, Παλάσιος, Ιωαννίδης). Ήταν η πρώτη μεγάλη "ψήφο εμπιστοσύνης" του κόσμου προς την ομάδα, που πλέον έδειχνε ικανή για κάτι (πολύ) μεγαλύτερο.
2. Άρης-Παναθηναϊκός 0-0 (20 Μαρτίου): Οι "πράσινοι" πήγαν στη Θεσσαλονίκη αποδεκατισμένοι, ήτοι μείον 12 παίκτες λόγω ιώσεων και τραυματισμών. Και πολύ πιεσμένοι βαθμολογικά, διότι ακόμη... κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους. Κι όμως, παρά τα προβλήματά τους, όχι μόνο άντεξαν, αλλά θα μπορούσαν να έχουν φύγει και με το διπλό στην ευκαιρία του Φακούντο Σάντσες. Κοινώς έδειξαν "μέταλλο" και δεν επέτρεψαν στους αντιπάλους τους να ξεφύγουν.
3. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-2 (11 Μαΐου): Λίγο πριν από τη σέντρα στο ντέρμπι "αιωνίων", τα δεδομένα ήταν ασφυκτικά για τον Παναθηναϊκό που μετά τις νίκες της ΑΕΚ στους "Ζωσιμάδες" και το διπλό του Άρη στην Τούμπα, είχε (ξανα)πέσει στην 5η θέση και ήταν εκτός ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Κι όμως παρά την πίεση και το έξτρα άγχος, οι "πράσινοι" είχαν τη δύναμη να πραγματοποιήσουν μία πολύ πειστική εμφάνιση και να φύγουν με το διπλό απ’ την έδρα του μεγάλου αντιπάλου τους, βάζοντας τις βάσεις για την ευρώ-επιστροφή τους.
4. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 1-0 (21 Μαΐου): Η επιστροφή του Παναθηναϊκού στους τίτλους, έπειτα από οκτώ "άγονα" χρόνια. Ο ΠΑΟΚ είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια το know how στους τελικούς, όμως ο Παναθηναϊκός έδειξε πολύ μεγαλύτερη θέληση και δεν άφησε την ευκαιρία να του φύγει από τα χέρια, ολοκληρώνοντας υπέροχα μία αγωνιστική σεζόν γεμάτη από έντονα συναισθήματα.
5. ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 1-2 (2 Οκτωβρίου): Το εντυπωσιακό "5Χ5" στην πρώτη σειρά αγώνων είχε φέρει τον Παναθηναϊκό μόνο πρώτο στη βαθμολογία και είχε απογειώσει τον ενθουσιασμό και τις προσδοκίες. Το ματς στην Τούμπα έμοιαζε λοιπόν ως το πρώτο, μεγάλο crash test χαρακτήρα. Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε μπροστά στο κοινό του, όμως στο δεύτερο 45λεπτο σήμανε η ισπανική σάλπιγγα. Ο Αϊτόρ έφυγε στο ανοικτό γήπεδο μετά την ονειρεμένη "50αρα" του Ρουμπέν και ισοφάρισε σε 1-1, ενώ λίγα λεπτά μετά ευστόχησε και στο πέναλτι που κέρδισε ο Σπόραρ από τον Κοτάρσκι. Διπλό στη Θεσσαλονίκη έπειτα από 5,5 χρόνια και η πιο πειστική απόδειξη κι επιβεβαίωση, πως ο Παναθηναϊκός ήταν εκ νέου "κανονικός".
AEK, επανασύνδεση
με τις ρίζες
Τη μέρα που άλλαξε η ιστορία
Του Θωμά Τζουβάρα
Το 2022 είναι μια χρονιά ορόσημο για την ΑΕΚ. Από τη στιγμή που ο Δημήτρης Μελισσανίδης επέστρεψε στην ηγεσία της ΠΑΕ, ο βασικός στόχος του ήταν ένας: η ανέγερση του γηπέδου στις ρίζες της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Η συγκεκριμένη επιδίωξη μάλιστα τοποθετήθηκε και πάνω από τη μονιμοποίηση στους τίτλους, παρότι πριν από την επανεγκατάστασή της στη Νέα Φιλαδέλφεια κατέκτησε ένα Κύπελλο (2016) και ένα πρωτάθλημα (2018).
Ο στόχος αυτός εκπληρώθηκε οριστικά και αμετάκλητα στις 30 Σεπτεμβρίου 2022. Τότε που μπήκε ένα τεράστιο και οριστικό τέλος στα 19 χρόνια "προσφυγιάς" του Δικεφάλου, αλλά και στην ανυπομονησία των φιλάθλων του ν' αποκτήσει ξανά ένα νέο, υπερσύγχρονο, γήπεδο ακριβώς στον ιστορικό χώρο του παλιού.
Η εικόνα όλων όταν επισκέπτονταν την OPAP Arena τόσο στη μορφή εργοταξίου όσο και κυρίως λίγες ημέρες πριν από τα εγκαίνια, όταν στην OPAP Arena έγινε λαϊκό προσκύνημα, αντανακλούσε στο έπακρο τα συναισθήματα που επικρατούσαν στις ψυχές της πλειονότητας των οπαδών.
Η 30η Σεπτεμβρίου ήταν μια ημέρα με μπόλικη μαγεία, ισάξια για να καταγραφεί στις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του κιτρινόμαυρου. Άλλωστε "η ΑΕΚ απόψε ιδρύεται ξανά", όπως υποστήριξε (μεταξύ άλλων) ο Δημήτρης Μελισσανίδης στη γεμάτη συγκίνηση ομιλία του στο χορτάρι, λίγο πριν κόψει την κορδέλα και ανοίξει τις πόρτες σ' όλο τον κόσμο.
Τα εγκαίνια της OPAP Arena ήταν πλέον μια πραγματικότητα και απόλυτη εκπλήρωση των ονείρων ενός ολόκληρου οργανισμού. Από τον Δημήτρη Μελισσανίδη που ήταν συγκινημένος και περήφανος για ό,τι κατάφερε παρά τα διαδοχικά εμπόδια, τους θρύλους της ΑΕΚ που παρέλασαν στο χορτάρι του νέου γηπέδου για να τιμηθούν να τιμήσουν το νέο γήπεδο και να τραγουδήσουν περήφανα τον ύμνο, τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, ακόμα και τον μικρότερο ηλικιακά φίλαθλο: ένα βρέφος που βρέθηκε στην εξέδρα.
Από τους πρεσβύτερους που αναβίωναν ένδοξες στιγμές του παρελθόντος μέχρι και τους νεότερους που έπλαθαν λαμπερές εικόνες για το μέλλον. Και για εμάς τους δημοσιογράφους και δη τους ρεπόρτερ της ΑΕΚ ήταν ίσως η πιο σημαντική μέρα στη δουλειά, βλέποντας όσα έγιναν εκείνη την ημέρα στην OPAP Arena.
Τρεις μέρες αργότερα η ιστορία είχε τη συνέχεια. Ένα δεύτερο κεφάλαιο, αγωνιστικής μορφής, καθώς η ΑΕΚ έδωσε το παρθενικό παιχνίδι της στην OPAP Arena με αντίπαλο τον Ιωνικό.
Το κλίμα εξόχως γιορτινό, αν και επρόκειτο για επίσημη αναμέτρηση και όχι άλλο ένα πάρτι, με τον κόσμο να μπαίνει στον παλμό του αγώνα, από τις πρωινές ώρες της Δευτέρας, στα καταστήματα της Νέας Φιλαδέλφειας κοντά στο γήπεδο, ανυπομονώντας για την έναρξη του παιχνιδιού.
Οι ποδοσφαιριστές του Αλμέιδα μπήκαν αποφασισμένοι στο χορτάρι να κάνουν πανηγυρικό το κλίμα στο γήπεδο και το γρήγορο γκολ που πέτυχε ο Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς τούς βοήθησε ν' απελευθερωθούν και να πανηγυρίσουν στο τέλος μ' έναν θρίαμβο (4-1 το τελικό σκορ) την ιστορική επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Αυτή η νίκη σηματοδότησε και τι θα ακολουθήσει στα επόμενα παιχνίδια που έδωσε η ΑΕΚ στην OPAP Arena, καθώς κατάφερε να κερδίσει σε όλα όσα έδωσε μέχρι και το φινάλε του πρώτου γύρου στο πρωτάθλημα, όπως επίσης το νοκ-άουτ παιχνίδι Κυπέλλου με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Μέσα σε αυτά τα ματς κατόρθωσε να τα βγάλει πέρα μ' έναν αντίπαλο που την είχε ταλαιπωρήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια, τον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου.
Το γήπεδο και η νέα πνοή που χάρισε ο κόσμος βοήθησαν την ΑΕΚ να φτάσει στο πανηγυρικό 2-0, ένα σκορ που θα μπορούσε να ήταν καλύτερο με βάση τη συνολική εικόνα του αγώνα και τις ευκαιρίες που η ομάδα του Αλμέιδα είχε για να σκοράρει, δείχνοντας με εμφατικό τρόπο ότι μαζί με την εγκατάσταση στη Νέα Φιλαδέλφεια, επέστρεψε και η επιβλητική ΑΕΚ, έχοντας αφήσει πίσω την άσχημη τετραετία μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Φυσικά η δύναμη του νέου γηπέδου της φάνηκε (και) στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Η Ένωση επικράτησε 1-0 χάρη στο εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Άμραμπατ στις καθυστερήσεις του δευτέρου μέρους, έχοντας χάσει ένα τσουβάλι ευκαιρίες προηγουμένως.
Η ΑΕΚ έζησε πολλά παιχνίδια με παρόμοια εξέλιξη σε αυτά τα 19 χρόνια που ήταν άστεγη, παίζοντας κατά κύριο λόγο στο ΟΑΚΑ. Και σε πολλά από αυτά απώλεσε βαθμούς, προκρίσεις και στο τέλος τίτλους, μιας και δεν είχε την αύρα του γηπέδου να την παρασέρνει, ούτε γέμισε με την ίδια ενέργεια από τον κόσμο. Την ενέργεια που σαν ηλεκτρικό ρεύμα την ταρακουνούσε μέσα στο Νίκος Γκούμας.
Τώρα απέκτησε ένα τεράστιο πλεονέκτημα για να χτίσει το μέλλον της. Ένα μέλλον που άμεσα θα τη φέρει αντιμέτωπη μ' όλους τους ανταγωνιστές της (σε κανονική διάρκεια και playoffs), κόντρα στους οποίους θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το μεγάλο ατού στην προσπάθεια προσπεράσματος του Παναθηναϊκού.
Η ΑΕΚ απέκτησε το γήπεδο που ήθελε και είχε ανάγκη, όμως δεν χρειαζόταν μόνο αυτό για να συνδυάσει τη νέα εποχή στην οποία εισήλθε μέσα στη χρονιά. Η Ένωση βρήκε έναν αρχιτέκτονα που έβαλε τις βάσεις για μια πολύ καλή ομάδα.
Ο Ματίας Αλμέιδα έχει ήδη κερδίσει με τη δουλειά του άπαντες στον οργανισμό, έχει παρουσιάσει ένα εξαιρετικό σύνολο με συγκεκριμένες αρχές και ρόλους που οι παίκτες υποστηρίζουν πιστά, είτε παίζοντας βασικοί είτε ερχόμενοι από τον πάγκο.
Το σημαντικότερο βέβαια για την ΑΕΚ εκτός του ότι κατάφερε να βρει έναν προπονητή μετά από καιρό που να δείχνει ικανός να παρουσιάσει ένα μονταρισμένο σύνολο που παίζει συγκροτημένο ποδόσφαιρο με αρχές και να προσαρμοστεί γρήγορα στο "τι είναι ΑΕΚ", είναι ότι ο Αλμέιδα δείχνει τη διάθεση να συνεχίσει τη δουλειά που άρχισε και να υπηρετήσει ένα πρότζεκτ σε βάθος ετών.
Είτε έχει να κάνει με τις κατακτήσεις τίτλων σε βάθος χρόνου είτε με την αξιοποίηση των παιδιών της δεύτερης ομάδας και την προώθησή τους στον βασικό κορμό. Και όλα αυτά πάνω από τα γερά θεμέλια που χαρίζει το δικό της σπίτι.
Ρότζερ Φέντερερ,
ο βασιλιάς των κορτ
Το αντίο του αθλητή
που άλλαξε το τένις
Του Κώστα Χολίδη
Στις 8 Αυγούστου του 1981 ο Ρότζερ Φέντερερ είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Μεγάλωσε στο προάστιο Μίνχενστάιν των 12.160 κατοίκων. Το σπίτι της οικογένειας ήταν κοντά στα γήπεδα του τένις και του ποδοσφαίρου. Εκεί πήγαιναν κάθε απόγευμα ο Ρόμπερτ και η Λινετε, για να ξεσκάσουν.
Μαζί τους είχαν και τα παιδιά τους, το γιο τους, Ρότζερ και την κόρη τους Νταϊάνα.
Κάπως έτσι άρχισε και η σχέση του Ελβετού με το τένις, ένα άθλημα το οποίο έμελλε να αλλάξει για πάντα. Κάτι που επιβεβαιώθηκε στο τεράστιο αντίο του που έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου στο Laver Cup παρέα με τον Ραφαέλ Ναδάλ.
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1998 όταν ο 16χρονος τότε Ελβετός έκανε το ντεμπούτο του σε επίσημο τουρνουά της ATP. Έκτοτε πέρασαν 24 χρόνια στα οποία ο Ρότζερ Φέντερερ άφησε τη σφραγίδα του στο τένις.
Γρήγορα κέρδισε πολλές θέσεις στην Παγκόσμια κατάταξη και το 2002 μπήκε για πρώτη φορά στο Top10. Από εκεί ξεκίνησε η εκτόξευση. Τον Ιανουάριο του 2003 ο Ελβετός κατέκτησε το πρώτο του Grand Slam επικρατώντας στον τελικό απέναντι στον Μαρκ Φιλιππούση με 7-6 (5), 6-2, 7-6 (3). Αυτή ήταν απλά η αρχή σε μία καριέρα γεμάτη τίτλους.
Φυσικά το αποκορύφωμα είναι οι συνολικά 20 τίτλοι του σε Grand Slam. Έξι φορές νικητής στο Australian Open, μία στο Roland Garros, οκτώ στο Wimbledon και πέντε στο US Open συνθέτουν τα πιο λαμπερά πετράδια στο στέμμα του Βασιλιά. Η μοίρα μάλιστα τα έφερε έτσι ώστε ο πρώτος και ο τελευταίος τίτλος του σε Grand Slam να είναι στην Αυστραλία και μάλιστα με 15 χρόνια διαφορά.
Συνολικά, ο Ρότζερ Φέντερερ κατέκτησε 103 τίτλους. Ο μόνος που έχει περισσότερους είναι ο Τζίμι Κόνορς με 109. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του πέτυχε 1.251 νίκες, με τον Κόνορς να είναι ξανά εκείνος που τον προσπερνά έχοντας 1.274.
Ορισμένες από τις χρονιές του θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο βιβλίο του τένις όπως για παράδειγμα το 2006 όταν κατέκτησε 12 τίτλους μεταξύ των οποίων το Australian Open, το Wimbledon, το US Open και το ATP Finals.
Διατηρεί το απόλυτο ρεκόρ διαδοχικής παραμονής στο Νο1 της Παγκόσμιας κατάταξης με 287 κάτι που δύσκολα θα σπάσει ποτέ κάποιος τενίστας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το ρεκόρ του που θα καταρριφθεί δύσκολα.
Πάμε να δούμε ορισμένα από αυτά. Ο Φέντερερ είναι ο μοναδικός που έχει κατακτήσει πέντε διαδοχικές φορές το US Open (από το 2004 μέχρι και το 2008). Επιπρόσθετα από το Wimbledon του 2005 μέχρι και το US Open του 2007 κατάφερε να αγωνιστεί σε 10 διαδοχικούς τελικούς Grand Slam κατακτώντας τους οκτώ από αυτούς.
Παράλληλα, από το τουρνουά της Βιέννης το 2003 μέχρι το Masters Cup του 2005 μέτρησε το αδιανόητο ρεκόρ των 24 διαδοχικών κερδισμένων τελικών στο ATP Tour.
Το πρωί της Δευτέρας 19/2/2018 o Ρότζερ Φέντερερ επέστρεψε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Σε ένα πρωί όπου ο Ελβετός έσπασε τρία ρεκόρ. Ο "μαέστρος" έγινε ο γηραιότερος αθλητής που βρέθηκε ποτέ στην κορυφή ξεπερνώντας το κατόρθωμα του Αντρέ Άγκασι.
Ο Ελβετός ήταν τότε 36 ετών και 10 μηνών, ενώ ο Αμερικανός τενίστας την τελευταία φορά που είχε βρεθεί στην κορυφή ήταν 33.
Το δεύτερο ρεκόρ το πήρε από τον Ράφα Ναδάλ και αφορά τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και την τελευταία φορά που βρέθηκε ένας αθλητής στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Ναδάλ που είχε μέχρι στιγμής το ρεκόρ είχε κάνει 9 χρόνια και 184 μέρες, με τον Φέντερερ να ανεβάζει το σχετικό ρεκόρ στα 14 χρόνια και 17 ημέρες.
Η τριάδα των ρεκόρ συμπληρώθηκε με εκείνο της μεγαλύτερης απόστασης σε επιστροφή στο Νο1. Η τελευταία φορά που Φέντερερ βρέθηκε στην κορυφή ήταν στις 4 Νοεμβρίου του 2012 και από τότε πέρασαν 5 χρόνια και 106 ημέρες. Το προηγούμενο ρεκόρ ανήκε και αυτό στον Αντρέ Άγκασι και ήταν τρία χρόνια και 142 μέρες.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν αυτή που θα ήθελε ο Ρότζερ Φέντερερ αφού το δεξί του γόνατο άρχισε σιγά σιγά να μην του επιτρέπει να αγωνιστεί στο επίπεδο που ήθελε και που μας είχε συνηθίσει και κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση.
Μετά από πολλές προσπάθειες, επεμβάσεις και ειδικές θεραπείες την 15η Σεπτεμβρίου 2022 ανακοίνωσε αυτό που όλοι οι φίλοι του τένις δεν ήθελαν να ακούσουν. Ο Ρότζερ Φέντερερ ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από το τένις σε ηλικία 41 ετών.
Το "αντίο" του έγινε στο πλαίσιο του Laver Cup. Εκεί που βρέθηκαν όλοι οι μεγάλοι τενίστες για να τον αποθεώσουν. Ο τελευταίος αγώνας του έμελλε να είναι το διπλό όπου αγωνίστηκε μαζί με τον Ραφαέλ Ναδάλ. Ο θρυλικός Ισπανός παρά το γεγονός ότι ζούσε ένα σημαντικό οικογενειακό πρόβλημα έκανε ταξίδι αστραπή για να τιμήσει τον μεγάλο του αντίπαλο μέσα στα κορτ και φίλο του έξω από αυτά με τους δύο τους να δακρύζουν στο φινάλε.
"Ήταν μια θαυμάσια μέρα, είμαι χαρούμενος, δεν είμαι στεναχωρημένος. Το απόλαυσα το να αγωνιστώ ακόμη μια φορά, το διασκέδασα όντας εδώ με τα παιδιά. Αισθανόμουν κάποια στιγμή μέσα στο παιχνίδι πως είμαι κοντά στο να τραυματιστώ κάπου αλλά όλα πήγαν καλά. Το να παίζω με τον Ράφα στην ίδια ομάδα και να έχω όλους αυτούς τους Θρύλους του σπορ δίπλα μου και στις κερκίδες ήταν εντυπωσιακό.
Είναι απίστευτο, ήταν υπέροχο. Δεν ήθελα να αισθανθώ μόνος εκεί έξω. Ένιωσα ότι ήμουν μέλος μια ομάδας. Στα ατομικά αθλήματα αυτό δεν το αισθάνεσαι. Ήμουν μαζί με παιδιά που έχουμε δουλέψει τόσα χρόνια. Είναι το τέλος στο οποίο ήλπιζα, το τέλος που ήθελα. Σας ευχαριστώ"
EuroBasket,
η ανοικτή πληγή
Ενθουσιασμός και
απογοήτευση για την Εθνική
Του Χάρη Σταύρου
Ήταν ακόμη άνοιξη όταν στο SPORT24 ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε την αποστολή για το EuroBasket 2022. Ήταν ακόμη άνοιξη και η ανυπομονησία μας χτυπούσε κόκκινο.
Με τον Δημήτρη Ιτούδη στον πάγκο, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στον ρόλο του ηγέτη και με το status του κορυφαίου μπασκετμπολίστα του κόσμου, με βετεράνους να βρίσκονται γύρω από την ομάδα σε επιτελικούς ρόλους και με ένα εξαιρετικό υλικό που συνδύαζε την εμπειρία με τη δίψα για διάκριση, όλοι περίμεναν ότι αυτή η Εθνική θα έφτανε εκεί που δεν έχει φτάσει άλλη από το 2009.
Στο τέλος του ταξιδιού, η γεύση ήταν γνώριμη. Πικρή. Η δουλειά ξεκίνησε πολλούς μήνες πριν από την 1η Αυγούστου, όταν οι παίκτες συγκεντρώθηκαν στην Καλογρέζα και πάτησαν για πρώτη φορά το παρκέ του ΟΑΚΑ.
Η προετοιμασία άνοιξε με 24 αθλητές, η Ισπανία ήταν η πρώτη αντίπαλος σε δύο αγώνες στην Αθήνα και στη Μαδρίτη, ο Γιάννης μπήκε με 31 πόντους σε 20 λεπτά, όμως από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος. Δεν ήθελε να ακούει για μετάλλια και για τρόπαια, τον ένοιαζε να δουλέψει για να γίνει το επόμενο βήμα. Κι αυτό το βήμα ήταν η τετράδα.
"Εγώ πρέπει να προσαρμοστώ στο σύνολο, όχι οι υπόλοιποι 11 σε εμένα" έλεγε στη media day. Και το πίστευε. Όπως δήλωσε στο SPORT24 ο Τζος Οπενχάιμερ, assistant coach των Μιλγουόκι Μπακς που δούλεψε για την Εθνική το καλοκαίρι του 2022, ο Γιάννης είναι τόσο ομαδικός, που κάποιες φορές γίνεται υπερβολικός και κάνει κακό στον εαυτό του.
Και πράγματι, σε διοργανώσεις της FIBA, σε τουρνουά όπως το EuroBasket, δεν κερδίζει κάποιος μόνος του. Αποδείχθηκε και με την Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς, αλλά και με τη Σερβία του Νίκολα Γιόκιτς που αποχώρησαν νωρίς.
Ο Αντετοκούνμπο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 29.3 πόντους και μάλιστα με ποσοστό ευστοχίας που άγγιξε το 57%, σούταρε με 79% από τη γραμμή των βολών, είχε 8.8 ριμπάουντ, 4.7 ασίστ, 1.5 κλεψίματα, ένα μπλοκ και 32.7 μονάδες στο σύστημα αξιολόγησης ανά 28.3 λεπτά σε επτά αγώνες.
Χωρίς περιορισμούς στον χρόνο του, χωρίς περιορισμούς στη διαχείρισή του. Έμπαινε, διέλυε τους αντιπάλους του, νικούσε και όταν αποχωρούσε από το γήπεδο έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να τον περιμένουν για μία φωτογραφία, για ένα αυτόγραφο, για μία στιγμή δίπλα του.
Το ταξίδι της Εθνικής δεν ήταν εύκολο. Εύκολο δεν ήταν ούτε το ταξίδι που έκανε το SPORT24, οργώνοντας δέκα χώρες και τη μισή Ευρώπη. Καταγράψαμε 7.000 χιλιόμετρα σε διάστημα ενός μήνα, από τις 24 Αυγούστου έως τις 23 Σεπτεμβρίου και όσο καταπίναμε τις ώρες στο δρόμο, τόσο περισσότερο ονειρευόμασταν ότι στο φινάλε θα πανηγυρίζουμε, θα γιορτάζουμε και θα πίνουμε για μια μεγάλη επιτυχία.
Μέχρι και σύνθημα για το βράδυ του τελικού γράψαμε, που έμεινε τελικά σε ένα κομμάτι χαρτί και κατέληξε στα σκουπίδια.
Η δουλειά ξεκίνησε από το Βελιγράδι, από τον αγώνα Σερβία - Ελλάδα και το συναπάντημα του Νίκολα Γιόκιτς με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Συνεχίστηκε με ένα tour σε μπασκετικούς τόπους στην Κροατία και στη Σλοβενία, για να φτάσουμε στην Ιταλία και εκεί, στη φάση των ομίλων του EuroBasket, να πεισθούμε ότι η Εθνική ήταν έτοιμη για κάτι σπουδαίο.
Το ματς με τους Τσέχους ήταν το πρώτο νοκάουτ που έπρεπε με κάθε τρόπο να νικήσουμε. Το Βερολίνο έμοιαζε ιδανικό μέρος για να συγκεντρώσει τους Έλληνες από κάθε σημείο της κεντρικής Ευρώπης και πράγματι, η Mercedes-Benz Arena ήταν έδρα. Απλώς η μοίρα αυτών των τουρνουά κρίνεται σε ένα σαραντάλεπτο. Και στο σαραντάλεπτο με τη Γερμανία, η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη, δεν προσαρμόστηκε και ηττήθηκε κατά κράτος, δίκαια και με φαντασμαγορικό μπάσκετ από τους εντυπωσιακούς γηπεδούχους.
Τα οκτώ τρίποντα στην πρώτη περίοδο; Το trash-talking με τον Ντένις Σρούντερ από τα πρώτα λεπτά; Η ενέργεια, το πείσμα, το πάθος, το θάρρος και το θράσος των Γερμανών που δεν μάτσαρε η Ελλάδα; Τα σουτ του Όμπστ; Οι ανέτοιμοι (αγωνιστικά) παίκτες της Εθνικής που ταλαιπωρήθηκε στην προετοιμασία της από τραυματισμούς και απουσίες;
Όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους, άλλα μικρότερο και άλλα μεγαλύτερο, για να μη γίνει το επόμενο βήμα και να γραφτεί ακόμα μία αποτυχία στην ιστορία της εθνικής ομάδας.
Ο απολογισμός ίσως να μην έχει γίνει ακόμη. Το σίγουρο είναι ότι η ζωή πάντα συνεχίζεται και στην ΕΟΚ οφείλουν να δουλέψουν με καθαρό μυαλό για την επόμενη διοργάνωση, για το επόμενο ταξίδι, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία και στην Ιαπωνία.
Όσο σημαντικό είναι κάθε φορά "το επόμενο τουρνουά", τόσο σημαντικό είναι και το γεγονός ότι η Εθνική κλείδωσε νωρίς την παρουσία της στο Παγκόσμιο.
Όσο σημαντικό ήταν να βρεθεί τουλάχιστον στα νοκ-άουτ του EuroBasket 2022, τόσο σημαντικό και ακόμη περισσότερο είναι να δείξει συνέπεια, να βρίσκεται στα μεγάλα τουρνουά και κατά συνέπεια να διεκδικήσει τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.Για ένα καράβι λόγους, κυρίως όμως επειδή το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να είναι πάντα στην ελίτ.
Το καλοκαίρι του 2022 άφησε πικρή γεύση, διότι δημιούργησε υψηλές προσδοκίες. Ο κόσμος ταυτίστηκε με την προσπάθεια που έγινε, είδε να χτίζεται κάτι διαφορετικό, είδε κορυφαίο προπονητή, είδε τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, είδε ένα υπέροχο supporting cast, γέμισε το ΟΑΚΑ για φιλικούς αγώνες στην καρδιά του Αυγούστου, ενθουσιάστηκε, πανηγύρισε, αγχώθηκε και στο τέλος απογοητεύθηκε, για ακόμα μία φορά.
Σε λίγους μήνες από τώρα, πάλι όνειρα θα κάνουμε και πάλι θα βάζουμε τον πήχη ψηλά. Και η αλήθεια είναι ότι θα είμαστε υπερβολικοί όταν θα μιλάμε για τρόπαια και για μετάλλια, όμως αυτά τα συναισθήματα θέλουμε να ζήσουμε, ίσως είμαστε περισσότερο ρομαντικοί απ’ όσο θα έπρεπε και λιγότερο ψύχραιμοι απ’ όσο απαιτούν οι καταστάσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι την Εθνική την αγαπάμε κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει από κανένα αποτέλεσμα, από καμία πορεία και από κανένα τουρνουά. Η Εθνική ήταν, είναι και θα παραμείνει η ομάδα μας.
Μεγάλοι ως Έλληνες,
μια χρονιά γεμάτη μετάλλια
Του Κώστα Χολίδη
Σκοποβολή
Την τεράστια κλάση της επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά η σπουδαία Άννα Κορακάκη, η οποία κατέκτησε δέκα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις τόσο σε ατομικό όσο και στο μικτό διπλό με τον αδερφό της Διονύση.
Κορυφαία στιγμή το ασημένιο μετάλλιο στα 10μ. αεροβόλο πιστόλι του Παγκοσμίου πρωταθλήματος που έγινε στο Κάιρο. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς.
Στίβος
Ο Μίλτος Τεντόγλου δεν ήταν μόνος. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών πρώτευσε τόσο στα 35χλμ., όσο και στα 20 χλμ βάδην του Ευρωπαϊκού, ενώ στο Παγκόσμιο ήταν τέταρτη. Προσωπικές επιτυχίες που την έχρισαν κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια για το 2022, στα βραβεία του ΠΣΑΤ.
Η σπουδαία Ελληνίδα δρομέας μαζί με τις Κυριακή Φιλτισάκου, Χριστίνα Παπαδοπούλου, Όλγα Φιάσκα και Έφη Κουρκουτσάκη αναδείχθηκαν δευτεραθλήτριες κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ομάδων που διεξήχθη στο Μουσκάτ του Ομάν.
Ακόμη ένα μετάλλιο κατέκτησε η Κατερίνα Στεφανίδη. Η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών κατέκτησε το ασημένιο στο επί κοντώ του Ευρωπαϊκού που διεξήχθη στο Μόναχο.
Στην ίδια διοργάνωση η -μόλις 19 ετών- Ελίνα Τζένγκο (η οποία ανήκει στην team future της Bwin) ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου και, κρεμώντας στο λαιμό της το χρυσό μετά τη νίκη της στον τελικό του ακοντισμού, έγινε η νεότερη αθλήτρια που κατάφερε κάτι τέτοιο.
Πόλο
Η Εθνική ανδρών μετά τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο, ανέβηκεστο βάθρο και του Παγκοσμίου Υγρού στη Βουδαπέστη, νικώντας 9-7 την Κροατία στον μικρό τελικό.
Από την άλλη, η Εθνική γυναικών μετά από μεγάλη μάχη απέναντι στην Ισπανία κατέκτησε το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό του Σπλιτ.
Σε συλλογικό επίπεδο είχαμε διακρίσεις από δύο ομάδες. O Ολυμπιακός σε διάστημα έξι μηνών κατέκτησε και τους τέσσερις τίτλους που διεκδίκησε. Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (Δεκέμβριος 2021), Εuroleague, Κύπελλο και Πρωτάθλημα Ελλάδας, σημειώνοντας 39 νίκες σε 39 παιχνίδια, ενώ ο Εθνικός με διαφορά 12 χρόνων, κατέκτησε το δεύτερο LEN Trophy της ιστορίας του.
Ενόργανη Γυμναστική
Ακόμα ένα σπουδαίο κατόρθωμα πρόσθεσε στην καριέρα του ο άτρωτος Λευτέρης Πετρούνιας. Ο σπουδαίος γυμναστής κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους του Ευρωπαϊκού που διεξήχθη στο Μόναχο.
Αυτή ήταν η έκτη φορά στην καριέρα του που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, κάτι που τον κατατάσσει ως τον κορυφαίο σπεσιαλίστα όλων των εποχών.
Τένις
Το ελληνικό δίδυμο του τένις παρέμεινε στην ελίτ. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έκλεισε τη χρονιά στο Νο4 της Παγκόσμιας κατάταξης και παράλληλα κατέκτησε δύο τίτλους σε Μόντε Κάρλο (ATP1000) και Μαγιόρκα (ATP250), μετρώντας επίσης επτά συμμετοχές σε τελικούς και 61 νίκες σε 85 αγώνες.
Στην αντίπερα όχθη η Μαρία Σάκκαρη έφτασε μέχρι το Νο3 της Παγκόσμιας κατάταξης και έκλεισε τη χρονιά στο Νο6. Αγωνίστηκε σε τέσσερις τελικούς και έγινε η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε σε τελικό WTA 1000. Συνολικά μέσα στη χρονιά είχε 40 νίκες και 23 ήττες.
Εξαιρετική χρονιά έκανε και η Βαλεντίνη Γραμματικοπούλου η οποία κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο στο tour της WTA αφού πήρε το WTA125 του Βανκούβερ, ενώ αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο κυρίως ταμπλό του Grand Slam στο Roland Garros.
Κολύμβηση
Η κολύμβηση δεν έμεινε πίσω. Δίχως αμφιβολία αυτή ήταν η χρονιά του Απόστολου Χρήστου. Ο Έλληνας κολυμβητής αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στην Ρώμη στα 50μ. ύπτιο και ήταν δεύτερος στα 100μ. ύπτιο στην ίδια διοργάνωση. Επιπρόσθετα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης κατετάγη 5ος στα 50 και τα 100μ. ύπτιο, με ρεκόρ αγώνων μάλιστα στον ημιτελικό της δεύτερης απόστασης.
Ο Κριστιάν Γκολομέεβ σε μία δύσκολη για εκείνον χρονιά κατάφερε να κατακτήσει άλλο ένα μετάλλιο. Συγκεκριμένα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ. ελεύθερο του Ευρωπαϊκού που έγινε στην Ρώμη. Παράλληλα, ήταν 8ος στα 50μ. ελεύθερο του Παγκοσμίου (Βουδαπέστη)
Η Άννα Ντουντουνάκη μπορεί να μην κατέκτησε ακόμα ένα μετάλλιο, ωστόσο ήταν 4η στα 50μ. πεταλούδα και 5η στα 100μ. πεταλούδα στο Ευρωπαϊκό της Ρώμης.
Καλλιτεχνική Κολύμβηση
Η Ευαγγελία Πλατανιώτη κατάφερε να γράψει ιστορία στην ελληνική καλλιτεχνική κολύμβηση, καθώς ήταν τρίτη τόσο στο ελεύθερο όσο και στο τεχνικό σόλο στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης και έγινε η πρώτη Ελληνίδα με μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Παράλληλα, ήταν 4η στο ελεύθερο και τεχνικό σόλο του Ευρωπαϊκού.
Μετάλλιο έφερε και η Εθνική γυναικών αποτελούμενη από τις Αγραφιώτη, Αλζιγκούζη, Φραγκάκη, Γιαλαμα, Καραγγελου, Καραπαναγιώτου, Καριωρη, Κρομμυδάκη, Μαλκογεωργου και Μισίκεβιτς. Συγκεκριμένα, κατέκτησε το χάλκινο στο Κόμπο του Ευρωπαϊκού, όπως και την 4η θέση στο ελεύθερο και τεχνικό ομαδικό.
Στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης, πήρε την 4η θέση στο Κόμπο, την 5η στο τεχνικό ομαδικό και την 8η στο ελεύθερο ομαδικό.
Κωπηλασία
Πολλές διακρίσεις έφεραν τα ελληνικά κουπιά. Ο Στέφανος Ντούσκος μετά το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατέκτησε το ασημένιο στο σκιφ ανδρών του Ευρωπαϊκού.
Χρυσό μετάλλιο κατέκτησε και ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου στην ίδια διοργάνωση (σκιφ ελαφρών), ενώ ήταν δεύτερος στο Παγκόσμιο.
Η Ευαγγελία Αναστασιάδου πραγματοποίησε εξαιρετική χρονιά με τρία μετάλλια σε τρεις διοργανώσεις. Στην κατηγορία των γυναικών ήταν δεύτερη στο σκιφ του ευρωπαϊκού, ενώ ήταν πρώτη στο Παγκόσμιο U23 και δεύτερη στο Ευρωπαϊκό U23 στο σκιφ ελ. βαρών νέων γυναικών.
Δεύτερη ήταν και η Ζωή Φίτσιου στο ευρωπαϊκό (σκιφ ελ. βαρών γυναικών).
Πάλη
Άλλο ένα μετάλλιο στην πλούσια συλλογή της πρόσθεσε η Μαρία Πρεβολαράκη. Η μεγάλη κυρία της ελληνικής πάλης κατέκτησε το χάλκινο στο Παγκόσμιο (53 κιλά), ενώ νωρίτερα είχε πανηγυρίσει το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό.
Ο Γιώργος Κουγιουμτσίδης έγραψε ιστορία, καθώς στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου (79 κιλά). Ο 20χρονος παλαιστής είχε ήδη αναδειχθεί χρυσός στο Ευρωπαϊκό U23, ενώ ήταν επίσης 5ος στο Παγκόσμιο U23 και 8ος στο Παγκόσμιο ανδρών, πάντα στα 79 κιλά.
Τζούντο
Ο Θεόδωρος Τσελίδης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Σόφιας, ενώ ήταν δεύτερος στους Μεσογειακούς Αγώνες του Οράν.
Εξαιρετική χρονιά είχε και η Ελισάβετ Τελτσίδου, η οποία μεταξύ άλλων κατέκτησε το χάλκινο στους Μεσογειακούς Αγώνες του Οράν, ενώ στο Γκραν Σλαμ του Μπακού ήταν πρώτη, κάνοντας αποφασιστικό βήμα για πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
Ξιφασκία
Το δίδυμο των Γεωργιάδου - Γκουντούρα (η οποία ανήκει στην team future της Bwin) είχε τις δικές του στιγμές. Κορυφαία ήταν η κατάκτηση του χάλκινου από τη Γεωργιάδου στο Παγκόσμιο σπάθης που έγινε στην Αίγυπτο.
Την ίδια στιγμή η Γκουντούρα κατέκτησε το χάλκινο στο Παγκόσμιο σπάθης στο Αλγέρι.
Τάε Κβον Ντο
Η Θεοπούλα Σαρβανάκη, μόλις στα 18 της χρόνια, κατέκτησε το ασημένιο στο Παγκόσμιο του Μεξικού (-62κ). Επίσης στο Ευρωπαϊκό ήταν 5η.
Από την άλλη, ο Γιάννης Παπαδόπουλος κατέκτησε το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό (-87κ).
Επιμέλεια: Γιάννης Ζωιτός
Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Photo Credits: Eurokinissi, Action Images, INTIME, AP Photo/Martin Meissner, AP Photo/Ricardo Mazalan, AP Photo/Darko Bandic, AP Photo/Pavel Golovkin, AP Photo/Petr David Josek, AP Photo/Manu Fernandez, AP Photo/Kin Cheung, AP Photo/Alastair Grant, File, AP Photo/Vincent Thian
Built with Shorthand