1992-2022: 30 χρόνια από το χρυσό της Βούλας Πατουλίδου

Ήταν 23 ετών όταν φόρτωσε τα όνειρά της στη ράχη του Βαρδάρη και τα άφησε να λυσσομανούν και να ταξιδεύουν. Να τρέχουν εκτός και εντός δακτυλίου αδιαφορώντας για τις τυπικότητες και τις πινακίδες.

Τα όνειρά της ξέφευγαν από τα όρια των κοντόφθαλμων, έμοιαζαν με καρπούς απαγορευμένους. Τα δυνάμωσε με την έντασή του ανέμου, τα έμαθε να μη σταματούν και τα απελευθέρωσε από τη μιζέρια των αμέτρητων άγραφων σελίδων του ελληνικού αθλητισμού.

Η Βούλα Πατουλίδου πίστεψε σε αυτό που όλοι θεωρούσαν ακατόρθωτο. Γέμισε τις τσέπες της με πείσμα, τσαμπουκά, αντοχή και πόνο. Ήταν σίγουρη ότι μπορούσε να χαλάσει την πιάτσα, όπως λέει.

Και τη χάλασε στις 6 Αυγούστου του 1992, ένα βράδυ στη Βαρκελώνη. Πριν από ακριβώς 30 χρόνια έγινε η πρώτη Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης και εκείνες οι μίζερες σελίδες άρχισαν να γεμίζουν με ήλιους και ζωηρά χρώματα.

Αυτή είναι η γυναίκα που άλλαξε, την ιστορία του στίβου. Αυτό είναι το παιδί που ανέβηκε στο βάθρο με ένα αρκουδάκι, το πρώτο δώρο της μητέρας της, όταν μετανάστευσαν στη Γερμανία.

Εκεί, έπεσε θύμα ρατσιστικού bullying και από τότε άρχισε να σκαλίζει στο μυαλό της πέντε λέξεις, την πιο εμβληματική πρόταση που έχει ξεστομίσει Έλληνας αθλητής. "Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο".

Η Βούλα Πατουλίδου αράδιασε σαν μαργαριτάρια στην άμμο μια - μια τις αναμνήσεις της. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία τις εξιστόρησε στο SPORT24, ανήμερα της επετείου του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου που κατέκτησε στα 100μ. με εμπόδια με νέο πανελλήνιο ρεκόρ (12.64).

Το 1990 ήμουν η καλύτερη αθλήτρια των Βαλκανίων. Δεν ήταν μόνο αυτό το ζουμί της υπόθεσης. Δεν σκεφτόμουν μόνο γι' αυτό το λόγο ότι μπορώ να τα καταφέρω. Το ζουμί ήταν η βελτίωση που έβλεπα.

Είναι σημαντικό να βλέπεις εξέλιξη σε κάτι που επιμένεις, σε κάτι που έχεις επικεντρωθεί. Αν σκεφτείς ότι είναι 10 τα εμπόδια στην κούρσα, ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου να κερδίσεις σε κάθε εμπόδιο, αμέσως - αμέσως η βελτίωση είναι πάρα πολύ ορατή και το επιδιώκεις. Όλο αυτό ήρθε χρόνο με το χρόνο.

Άρχισα με το ύψος, αλλά ο σωματότυπός μου δεν βοηθούσε. Ήμουν κοντή και δυνατή, στο ύψος πρέπει να είσαι μίσχος. Το μήκος ήταν από τα αγαπημένα μου, αλλά δεν με έπαιρναν τότε οι προπονητές.

Έτσι πήγα στον Πλούταρχο Σαρασλανίδη, ο οποίος μου είπε ότι θα κάνουμε μήκος "αλλά αν μάθεις τα εμπόδια θα φτάσεις πιο γρήγορα ψηλά". Ξεκίνησα στα εμπόδια από ένα παιχνίδι. Είχε δει σωστά.

Εγώ στα 23 μου δεν είχα την ίδια ελαστικότητα που είχα όταν ήμουν μικρή και τα εμπόδια είναι δύσκολο αγώνισμα, τεχνικά. Δεν έχει κινήσεις που χρησιμοποιείς στην καθημερινότητά σου. Το "κατούρημα του σκύλου" -έτσι λέγεται η κίνηση που κάνεις με το δεύτερο πόδι που περνάει το εμπόδιο- δεν θα το κάνεις πουθενά.

Όσο εργάτρια και να είσαι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, είναι δύσκολο να εξελίξεις την τεχνική σου.

Έβλεπα τις άλλες και αναρωτιόμουν: "Ρε 'συ είναι τόσο καλές; Εγώ δεν υπάρχω;". Διορθώθηκε όμως και το ψυχολογικό σκέλος. Με βοήθησε ο Δημήτρης Κουντούρης, ένας ψυχολόγος που είχε ερωτευτεί την τρέλα που είχα, την προσπάθειά μου και την πολύ μεγάλη επιμονή μου. Κάναμε τον έλεγχο των συναισθημάτων όλο το χειμώνα του 1991 - 1992.

Βέβαια, είχα σκαλιά να πατήσω. Πολλή δουλειά, χρόνους, ήμουν πολύ καλή στα πόδια. Δεν έβγαιναν όπως ήθελα τότε, αλλά ο Θεούλης το κράτησε για την καλύτερη στιγμή.

Έφτιαξα ένα νοερό γυαλί γύρω μου. Όποιος δοκίμαζε να το διαπεράσει και να μου πει ξανά: "Μπορείς, δεν μπορείς, είσαι καλά, δεν είσαι καλά", δεν κατάφερνε να με αγγίξει. Χτυπούσε και έφευγε πίσω. Δεν με ακουμπούσε, πια. Με όλα αυτά απαξίωναν και την Ελλάδα, ταυτόχρονα. Όχι, οι ξένοι. Εμείς!

"Πού πας, ρε καημένο!". Αυτό το "Πού πας, ρε καημένο" ή το "Άντε μέχρι τη Θήβα είσαι" το έλεγαν και μεγάλοι αθλητές, οι οποίοι είχαν γίνει παράγοντες. Και αναρωτιόμουν: "Το λες εσύ; Εσύ που πάλεψες και πόνεσες;".

Και το αναφέρω αυτό επειδή υπάρχουν και παράγοντες που ίδρωσαν μόνο όταν χάλασε το air condition. Δεν ίδρωσαν στο γήπεδο. Και υπήρξαν και άλλοι που ίδρωσαν στο γήπεδο, ήταν καταξιωμένοι αθλητές. Όμως, και αυτοί είχαν ενσωματώσει τη νοοτροπία του "Ώχου μωρέ τώρα... Πού πας;".

Αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Λέμε: "Ο Τεντόγλου θα μπορέσει να βρεθεί στην πρώτη θέση; Με παγκόσμιο ρεκόρ; Με ρεκόρ Ευρώπης;". Δεν υπήρχε αυτό, τότε. Πλέον, είναι κεκτημένο. Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα για να γίνει κεκτημένο.

Γι' αυτό και ο Παυλακάκης νομίζω, αλλά και ο Παναγιωτόπουλος είχαν πει: "Εποχή προ Πατουλίδου και μετά Πατουλίδου εποχή", όσον αφορά τη νοοτροπία μας κυρίως, αλλά και το πώς διεκδικείς το δίκαιο του δικού σου αγώνα.

Ο προκριματικός είναι η πιο ζόρικη κούρσα και αυτή που σε βάζει στο κλίμα. Συνήθως, ο προκριματικός γίνεται το πρωί. Εγώ έτρεχα στις 9 το πρωί; 9.05; Κάπου εκεί.

Έπρεπε να κάνω την καλύτερή μου κούρσα. Όμως, τους καλύτερους χρόνους μου τους έβγαζα το απόγευμα.

Ήθελα στις 9.00 το πρωί να είναι τόσο ξύπνιο το κορμί μου, ώστε να μπορέσω να κάνω την καλύτερη κούρσα μου.

Ήμουν συνέχεια στο γήπεδο. Στις 7 το πρωί ήμουν στο γήπεδο, 2 το μεσημέρι πάλι στο γήπεδο, 5 το απόγευμα ξανά στο γήπεδο, πήγαινε 10 το βράδυ και ήμουν στο γήπεδο. Σάββατο και Κυριακή, εκεί. Κάποιος που το παρατηρεί μπορεί να καταλάβει ότι ένας τέτοιος άνθρωπος κάτι οργώνει εκεί μέσα.

Εγώ δεν έκανα κάτι άλλο. Ετοίμαζα το κορμί και την ψυχή μου στο Καυτανζόγλειο και στο Παλέ ντε Σπορ. Δυο πράγματα όργωνα, το κορμί και την ψυχή μου, για να αντέξουν.

"Αχ" έλεγα "να κάτσω λίγο εδώ να πάρω μια ανάσα και να ζεσταθώ". Το Παλέ έμπαζε από παντού.

Στη Βαρκελώνη έφτασα μετά το χρυσό μετάλλιο του Πύρρου. Τον είδα, του είπα συγχαρητήρια και του ζήτησα ακουμπήσω λίγο το μετάλλιο.

Τον Πύρρο τον ήξερα από την Ελλάδα. Ο άντρας μου, ο Δημήτρης (Ζαρζαβατσίδης) ήταν στην άρση βαρών, ο Τάσος Παπαχρήστου ήταν επίσης ένας σύνδεσμος. Όλοι ήμασταν μια παρέα.

Να φανταστείς ο Πύρρος ερχόταν στο δικό μου ξενώνα στο ΟΑΚΑ, μαζί με την Αναστασία. Θεός σχωρέστην. Οπότε μετά τα "μπράβο" και τις χαρές λες και ένα "Έλα εδώ ρε, να το ακουμπήσω λίγο!". Εννοώντας να πάρω λίγο από την τύχη του.

Όταν μια αποστολή πετύχει την πρώτη της διάκριση νωρίς αυξάνονται οι πιθανότητες να υπάρξουν και άλλες επιτυχίες, επειδή ο ένας αθλητής μπορεί να παρασύρει τον άλλο.

Τη ρώτησα για ποιο λόγο και εξήγησε ότι με τη διάκρισή μου θα μπορούσε να παρασύρω κι άλλους. Είχε δίκιο η Νίκη, όπως και οι Αμερικανοί που το πιστεύουν αυτό.

Αυτό το ενσωμάτωσα τόσο πολύ, που πραγματικά ο πόνος έγινε ο οδηγός μου για την Ισπανία. Πονάς; Κουράζεσαι; Ξανά!

Την ημέρα του προκριματικού ξύπνησα στις 5 το πρωί. Ο Δημήτρης, ο προπονητής μου κι εγώ, πήγαμε σε ένα προθερμαντήριο, στο οποίο βρίσκονταν αυτοί που ήταν να τρέξουν.

Και ξαφνικά είδα ένα δικό μας φυσιοθεραπευτή, ο οποίος μού είπε ότι είχε έρθει για 'μένα. Δεν χρειαζόμουν να μου κάνει κάτι. Η χαρά που πήρα με τη σκέψη ότι αυτός ο άνθρωπος ήρθε εκεί για να στηρίξει την προσπάθειά μου ήταν ανάσα βαθιά.

Ένιωσα ότι δεν ήμουν μόνη. Έβλεπα τις άλλες αποστολές και πήγαιναν γκρουπ – γκρουπ και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Έγινε η κούρσα. Προκρίθηκα, χάρηκαν οι άλλοι. Όμως, για μένα μόλις είχαν αρχίσει όλα. Γύρισα στο δωμάτιο και ξεκουράστηκα για τον προημιτελικό. Δεν θυμάμαι τι ώρα ήταν, 6 ή 7. Όλα πήγαν τέλεια. Έκανα 13.05 και άρχισαν πια όλοι να με κοιτάνε. Έσκυψα το κεφάλι κάτω.

Έκανα λίγο μασάζ, έφαγα και πήγα στο δωμάτιο απ' ευθείας. Έμενα με την Άννα Βερούλη, το θεριό!

Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνήσαμε και βάψαμε τα νύχια μας. Κόκκινα τα έφτιαξα. Έτοιμη για τον αγώνα. Ιεροτελεστία. Σαν τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Πώς να το κάνουμε;

Τότε, η Άννα μού είχε δώσει το φυλαχτό της. Φάνηκε αυτό το φυλαχτό, στο τερματισμό μου. Όταν νίκησα στον τελικό, πίσω στην πλάτη μου στη δεξιά τιράντα φαίνεται μια αλυσιδούλα. Από εκεί κρέμεται ένας σταυρός, καλογερικός.

Ήταν διαβασμένος σταυρός και μου τον είχε δώσει η Άννα για να με βοηθήσει περισσότερο ο Θεούλης.

Το ίδιο πρωινό -μετά το βράδυ του προημιτελικού- ένιωσα έναν πόνο όταν ξύπνησα, στο δεξί δικέφαλο. Το απόγευμα ήταν ο ημιτελικός και το βράδυ ο τελικός και αναρωτήθηκα γιατί πονάω.

Με έζωσαν τα φίδια. Είχα τραυματιστεί και πήγα στον γιατρό, τον Αβερκίου. Εκεί, ήταν ο αρχηγός της αποστολής, ο Γιάννης Παπαδογιαννάκης. Μου είπε: "Μπράβο! Μπράβο!".

"Τι μου λες μπράβο; Δεν έχει τελειώσει ο αγώνας" του απάντησα. Μου έκανε ο Αβερκίου μία διπλή παυσίπονη, αφού προηγήθηκε ο εξής διάλογος:

- Γιατί τη θες διπλή;

- Για να κρατήσει μέχρι τις 8 μ.μ.

- Γιατί μέχρι τις 8 μ.μ.

- Επειδή, τότε είναι ο τελικός.

Κοίταξαν τον Δημήτρη, επειδή ήταν και ο άντρας μου μαζί και του είπαν: "Άστην! Άστην!". Σαν να του λένε μην της κάνεις κουβέντα, γιατί θα σκοτωθούμε.

Ο Δημήτρης στο μεταξύ, είχε γκανιάσει, είχε σκάσει μέχρι να προκριθώ στον τελικό. Διότι, αυτός είναι ο αγώνας που θα διεκδικήσεις το μετάλλιο, όλα τα άλλα είναι προκρίσεις.

Πήγε στους δημοσιογράφους, που τον ήξεραν, επειδή ήταν αθλητής και τούς είπε: "Να σας πω λεβέντες, τώρα πάμε για μέταλλο". Κόντεψαν να πνιγούν, όπως έπιναν τον καφέ τους. "Άντε, ρε μ... Τι είναι αυτά που μας λες;" του απάντησαν και γελούσαν.

Πριν από τους Αγώνες η Ναροζιλένκο ήταν από τα φαβορί, η Ντίβερς επίσης. Η Ντίβερς είχε έρθει με δυνατό χρόνο, αλλά στη Βαρκελώνη δεν ήταν καλά. Γι' αυτό στον τελικό αγωνίστηκε στον πρώτο διάδρομο.

Ο Αμερικάνος σπίκερ έλεγε "θα πρέπει η αθλήτριά μας να προσέξει πολύ, επειδή κάτι δεν γίνεται καλά και πέφτει πάνω στα εμπόδια". Δεν την αδικούμε με αυτό που λέμε, δεν την απαξιώνουμε.

Ήταν μεγάλη αθλήτρια η Ντίβερς, με σπουδαίους χρόνους. Όμως, σε όλες τις κούρσες της Βαρκελώνης χτυπούσε τα εμπόδια. Και στο τέλος είναι και αυτό που είπε ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ: "ΟΚ, αυτό δεν είναι τύχη. Το αγώνισμα είναι 100 μέτρα με εμπόδια¨".

Αυτό που έλεγαν τότε, ότι έπεσε η Ντίβερς και γι' αυτό νίκησα, με ενόχλησε πάρα πολύ. Ήταν η συνέχεια αυτής της μικροψυχιάς, η συνέχεια του "Πού πας μωρέ; Μπορείς;".

Όχι απλά διέψευσε αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν βεβαιότητα, ότι δηλαδή οι Έλληνες δεν μπορούμε, αλλά πέτυχε το απόλυτο. Πώς να το αντέξεις; Έπρεπε να το μειώσεις. Πώς θα το μειώσεις; "Έπεσε η Ντίβερς". Αυτό είναι τελείως ελληνικό φαινόμενο.

Έβλεπα τώρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Όρεγκον, μια - δυο αθλήτριες έφευγαν από τις κούρσες, συνέχεια. Είναι εμπόδια, παιδιά! Πρέπει να τα περάσεις. Διαφορετικά το αγώνισμα θα ήταν 100 μέτρα, σκέτα, απλά. Σε αυτό το αγώνισμα πρέπει να περάσεις τα εμπόδια, για να τερματίσεις.

Μόλις τερμάτισα σήκωσα τα χέρια μου και ρώτησα "τι έκανα;". Φαίνεται σαν ρωτάω πρώτη ή δεύτερη.

Οι άλλοι πάνω έχουν δει τον τερματισμό, ήταν ξεκάθαρο ποια νίκησε. Αλλά, το ξαναείδαν. Σαν να είχαν απορία, επειδή δεν πίστευαν ότι έχω νικήσει.

Όμως, δεν είχα δει ούτε το χρόνο το 12.64, ούτε είχα αντιληφθεί ότι έχω νικήσει. Λιποθύμησα μετά την κούρσα. Με έσφιγγαν ο ένας μετά τον άλλο. Ο Παπαγεωργόπουλος, ο Διαθεσόπουλος.

Έχει πιάσει αυτό το στιγμιότυπο ένας Ισπανός σκηνοθέτης που γύρισε ένα ντοκιμαντέρ νομίζω. Με σήκωσε ένας από τους γιατρούς μας και του απάντησα: "Άσε με χριστιανέ μου να πεθάνω σήμερα εδώ μέσα". Αλλά αυτός επέμενε να με σηκώσει ντε και καλά.

Τελειώνει η κούρσα που λες κι εγώ έψαχνα να βρω τον Δημήτρη και ο Δημήτρης είχε κρυφτεί! Ήθελε να με αφήσει να το διασκεδάσω, να το χαρώ.

Στο μεταξύ, όλοι νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί. Όλοι οι αθλητές κάνουν το γύρο του θριάμβου φυσιολογικά. Φεύγουν από τον τερματισμό και πάνε γύρω γύρω.

Εγώ ήξερα τι έκανα, οι ξένοι όμως νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί. Όχι, ότι δεν είχα τρελαθεί δηλαδή, αλλά είχα λόγο που το έκανα αυτό. Πήγαινα προς την εκκίνηση, επειδή εκεί καθόταν πάντα ο Δημήτρης. Εκεί, τον θες τον δικό σου άνθρωπο, για να σε εμψυχώσει.

Είχαμε ένα σύνθημα. Μού φώναζε στην εκκίνηση: "Αξίζει ρε να 'ρθώ;". Αυτό προέκυψε, επειδή σκεφτόταν να έρθει στη Βαρκελώνη, αλλά ήταν πολλά τα έξοδα. Ξέρεις, φτώχεια καταραμένη. Πού θα μείνω; Πώς θα τα πληρώσουμε;

Με ρώτησε ο Δημήτρης: "Αξίζει ρε να 'ρθώ;". Περισσότερο αυτός πίστευε σε μένα και μετά έλεγε μόνος του: "Ναι, αξίζει". Κι έτσι βγήκε αυτό το σύνθημα.

Στον τελικό δεν μίλησε, όμως. Τότε, ήταν η σειρά μου να μιλήσω και σταμάτησε. Είδε το βλέμμα μου. Ήμουν αποφασισμένη. Πριν μου πει οτιδήποτε του μίλησα εγώ.

Πρέπει να είχε γυρίσει τελείως το μάτι μου όταν του είπα ότι θα τρέξω για την Ελλάδα. Εγώ δεν με θυμάμαι καθόλου. Μετά μού είπε ο Δημήτρης: "Μόλις σε είδα έτσι σκέφτηκα: Θεέ μου κράτησέ τη νηφάλια να μην τα πάρει όλα σβάρνα".

Μάλλον προσπαθούσα να αποκτήσω την αυτοματοποίηση που είχαν στο τσεπάκι τους οι άλλες αθλήτριες επειδή έκαναν 15 χρόνια το ίδιο αγώνισμα, ενώ εγώ σχεδόν τρία. Εγώ που δεν είχα φτάσει στο σημείο να αυτοματοποιήσω κινήσεις, ήμουν σε κάθε κούρσα καλύτερη.

Το 12.88 με το 12.64 έχει διαφορά. Στον τελικό φτάνουν όλοι οι καλά προετοιμασμένοι. Όμως, τότε μιλάει η ψυχή. Ποιος θα αντέξει την πίεση; Ποιος θα έχει τόσο καθαρό μυαλό, ώστε να κάνει καλά τις κινήσεις;

Ήμουν βυθισμένη σε αυτό που είχα πει στον Δημήτρη πριν από την εκκίνηση, ότι δηλαδή θα τρέξω για την Ελλάδα.

Μόλις φτάναμε στην Αθήνα, πήραμε ηρεμιστικό. Μας το έδωσε η μαμά μου.

Όταν ήταν να προσγειωθεί το αεροπλάνο κοιτάξαμε από πάνω. Απίστευτος κόσμος στο Ελληνικό. Η παραλιακή ήταν γεμάτη, η Συγγρού επίσης. Και Αύγουστος τώρα, που συνήθως όλοι πήγαιναν στα χωριά τους ή στα νησιά και στις παραλίες.

Πού στην ευχή ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι; Ήρθαν να μοιραστούμε μια χαρά για τη χώρα, ήταν απίστευτο.

Καθόμασταν στο πιλοτήριο. Θυμάμαι τον πιλότο που ζήτησε άδεια να προσγειώσει το αεροπλάνο και από τον πύργο ελέγχου ακούστηκε: "Το αεροπλάνο που κουβαλά...". Συγκινούμαι τώρα

[Παύση... Η φωνή της Πατουλίδου κόμπιασε. Δάκρυσε. Πήρε μια ανάσα και συνέχισε]

Αυτές είναι στιγμές που δεν τις ξεπερνάς. Στάθηκα στην πόρτα του αεροπλάνου και είδα τον κόσμο. Αναρωτήθηκα πού πάω, αν πρέπει να κατέβω ή να γυρίσω μέσα.

Είπα στον Πύρρο πάω να περιποιηθώ τον εαυτό μου κι έφυγα. Ε, μα να βάλω ένα κραγιονάκι, ένα ρουζάκι, ένα κατιτίς.

Μετά, μπήκαμε στο ανοιχτό τζιπ. Παντού είχε κλαδιά ελιάς. Ηλικιωμένοι, παιδιά ήταν στους δρόμους. Δεν υπήρχε αυτό που συνέβη. Το αυτοκίνητο πήγαινε σημειωτόν.

Άνθρωποι έκοβαν το σταυρό από το λαιμό τους και μάς τον έδιναν. "Για να σε φυλάει, παιδί μου", "Εσένα αυτή η χώρα σε έχει ανάγκη περισσότερο". Αυτά ακούγαμε.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Σαν να σκύβει η γιαγιά σου ή ο παππούς σου να σου φιλήσουν τα πόδια από ευγνωμοσύνη γι' αυτό που έκανες για τον τόπο.

Είχα ζήσει το μεγαλείο του 1987 με την Εθνική μας στο μπάσκετ, αλλά σκεφτόμουν ότι είναι ένα ομαδικό σπορ και μπορεί πιο εύκολα να σε παρασύρει. Κόσμος, μιλιούνια.

Έλεγα τα 100μ. με εμπόδια είναι ατομικό αγώνισμα, δεν μπορεί να γίνεται αυτό. Κι όμως το τζιπ δεν περπατούσε όταν πλησιάζαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Δεν χωρούσε άλλο κόσμο το Καλλιμάρμαρο.

Όσο μείναμε στην Αθήνα μάς πήρε ο Τάσος Παπαχρήστου σπίτι του, επειδή ο Μολυβάς ήθελε να μείνω σε ένα ξενοδοχείο στη Συγγρού. Ένα καλό ξενοδοχείο, όμως εγώ είχα σαστίσει και ήθελα ένα πιο οικείο περιβάλλον.

Έπιναν φραπέδες συνέχεια και τα μαλλιά τους είχαν ανέβει στον ουρανό. Ξυπνούσαν και έλεγαν "Έτσι ήταν;", "Μήπως συνέβη κάτι άλλο;", "Λες να το είδαμε στον ύπνο μας;".

Όλη τη μέρα αυτό γινόταν. "Αμάν πια με τους φραπέδες", τούς έλεγα και εκείνοι συνέχιζαν να κάνουν ανάλυση της παρουσίας μου στη Βαρκελώνη.

Και πάντα έλεγαν: "Κάτι πρέπει να μας ξέφυγε ρε 'συ. Δεν μπορεί". Κοιμόμουν, με κοιτούσαν και απορούσαν.

Είναι στιγμές που τις μοιράζεσαι με τους πολύ φίλους και όταν εσύ τις ξεχνάς στις θυμίζουν εκείνοι. Ο Τάσος μού έλεγε: "Ανάθεμά σε, μετά από 'σένα, όλα μού φαίνονται ανάλατα".

Ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη. Τον Πύρρο τον ήξερε. Και η άρση είναι ένα άθλημα που λίγο πολύ το δρομολογείς. Ξέρεις, τι θα κάνεις με τα κιλά. Ο Πύρρος είχε και εμπειρία. Ήταν από μωράκι στα βάρη. Ήταν καταξιωμένος έφηβος.

Μετά την Αθήνα είχαμε και άλλη υποδοχή, στη Θεσσαλονίκη. Ομιλίες, γιορτές, φαγητό. Κάποια στιγμή 3-4 τα ξημερώματα είπα: "Μπορώ να πάω τώρα στο σπίτι μου;".

Απ' έξω μάς περίμεναν τα περιπολικά που μάς συνόδευαν μπρος - πίσω. "Ρε παιδιά, άντε να ξεκουραστείτε κι εσείς", τούς είπα.

"Ε, τότε πάμε βόλτα όλοι μαζί!"Και φύγαμε με τις σειρήνες ιου, ιου, ιου για το σπίτι μου, στην Τούμπα.

Με το που στρίψαμε από Ανατολικής Θράκης στο στενό, οι γείτονές μου έβαλαν τέρμα ένα τραγούδι που μού άρεσε, τότε. "Του Αιγαίου τα μπλουζ", Μπίγαλης. Ήταν ένα από αυτά που μού άρεσαν.

Δεν μπορείς να φανταστείς. Μου είχαν ετοιμάσει και τούρτα που πάνω της είχε μια ζωγραφιά, εμένα να περνάω εμπόδια.

Άιντε πάλι γλέντι! Όλη η γειτονιά μου ήταν εκεί. Όσοι χωρούσαν. Εγώ κοίταζα το σπίτι μου, δεν το αναγνώριζα και έλεγα: "Είστε σίγουροι ότι είναι το σπίτι μου, αυτό; Ποιος το στόλισε;". Τούλια να δεις. Σιέλ και άσπρα. Είχαν και την ελληνική σημαία, τι να σου λέω!

Θυμάμαι που ο Γιώργος Λιάνης μού είχε πει ότι ήμουν από τους πολύ σοβαρούς λόγους για το "ναι" που είπε η ΔΟΕ στην Ελλάδα, όταν ανέλαβε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πρέπει να δείξεις ότι έχεις κι εσύ αθλητές. Δεν αρκούν οι διακρίσεις των ξένων αθλητών για να γεμίσουν τα στάδια.

Σκέψου τώρα, σχεδόν δύο γενιές ακολούθησαν από τότε. Τα νέα παιδιά δεν τα ξέρουν όλα αυτά.

Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Φωτογραφίες: Πάνος Κονιός
Image credits: Action Images - Eurokinissi / Intime