Βάλντας Νταμπράουσκας

Ο ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια γνωρίζει να βρίσκει ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο, ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά και τη θέληση να αφοσιωθούν πλήρως αφιερώνοντας όλο τους τον εαυτό στο χτίσιμο αυτού που στην εποχή Μπούση οι Κρητικοί ονομάζουν "The Project".

Συνέντευξη: Κώστας Αυγουστάκης

Ο Βάλντας Νταμπράουσκας είναι λοιπόν ένας από τους ανθρώπους που αγαπούν πολύ το ποδόσφαιρο και τη δουλειά τους. Από αυτούς που δεν θέλουν να την κρατήσουν κρυφή. Θέλουν να μιλήσουν γι' αυτή, επιθυμούν να αναλύσουν και να παραθέσουν ολόκληρη την νοοτροπία τους και τον τρόπο σκέψης τους. Πώς βλέπουν το άθλημα, την εργασία τους και εν τέλει τον εαυτό τους μέσα στο ποδόσφαιρο.

Ο Λιθουανός προπονητής δεν είναι εκείνος που θα σου μιλήσει μόνο για τακτική και συστήματα. Βάζει ως προτεραιότητα τον άνθρωπο. Θεωρεί πως η επιτυχία είναι κάτι που έχει να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα και τη σύνδεση όλων των μελών μίας ομάδας.

Ο Βάλντας Νταμπράουσκας έχει μία πλούσια τροπαιοθήκη, επιτυχίες σε ομάδες όπως η Ζάλγκιρις, η Χάιντουκ Σπλιτ και η Λουντογκόρετς. Ερχόμενος στον ΟΦΗ έβαλε αμέσως το δικό του σημάδι. Μία σεζόν που στην αρχή της φάνηκε δύσκολη, έκλεισε με θετικό τρόπο.

Οι Κρητικοί τερμάτισαν στην πρώτη θέση των playouts, έπαιξαν πολύ καλό ποδόσφαιρο, άλλοτε επιθετικό, άλλοτε πιο προσεχτικό, κοίταξαν στα μάτια αντιπάλους όπως ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός και το πιο σημαντικό απέκτησαν μία ταυτότητα, πάνω στην οποία θα χτίσουν την επόμενη χρονιά.

Υπεύθυνος γι' αυτό, ο Βάλντας Νταμπράουσκας, ο οποίος ξετυλίγει τον εαυτό του και τη δουλειά του στο SPORT24.

Ήμουν ελεύθερος, εκτός δουλειάς από την Χάιντουκ Σπλιτ. Βρισκόμουν στο σπίτι μου στο Βίλνιους, περνούσα χρόνο με την οικογένειά μου. Αναζητούσα την επόμενη ευκαιρία και ήρθε. Ο ΟΦΗ περνούσε δύσκολες στιγμές. Η πρώτη επαφή ήταν με τον κύριο Λυσάνδρου. Μετά από λίγα παιχνίδια, αποφάσισαν να χωρίσουν δρόμους με τον προπονητή τους.

Έτσι έγιναν οι διαπραγματεύσεις, οι συζητήσεις. Για παράδειγμα τι θέλουμε από το κλαμπ, πού θέλουμε να πάει η ομάδα, τι να κάνει και τι χρειάζεται να χτίσει. Όλα έγιναν γρήγορα. Την τρίτη μέρα ήμουν στο Ηράκλειο και στο παιχνίδι του ΟΦΗ με τη Λαμία και συμφωνήσαμε.

Δεν μπορώ να κρύψω πως δεν ήταν μία εύκολη απόφαση. Όταν με κάλεσαν για πρώτη φορά, έπρεπε να αναλύσω ό,τι είχε κάνει ο ΟΦΗ. Τι χρειάζεται, την απόδοσή του, τα στατιστικά του. Είδα μερικά παιχνίδια, τι συνέβαινε. Οι ενδείξεις δεν ήταν και πολύ καλές.

Για την ακρίβεια, κάθε στατιστικό έδειχνε πως το κλαμπ βρίσκεται σε μεγάλο πρόβλημα και πέφτει. Στατιστικά όπως τα xGoals και τα xGoals κατά, τα οποία σχετίζονται με τους προσδοκώμενους πόντους έδειχναν ότι ο ΟΦΗ θα είναι στην τελευταία θέση.

Εκείνη την περίοδο ήταν 11-12ος, αλλά όλα έδειχναν ότι αυτό ήταν προσωρινό και η ομάδα πηγαίνει προς τα κάτω. Για μένα ήταν δύσκολη απόφαση γιατί δεν είχα βρεθεί ποτέ σε τέτοια κατάσταση στην καριέρα μου.

Ήμουν πολύ τυχερός, γιατί όταν υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο ως βοηθός προπονητής ήμουν σε μία ομάδα που ήταν πρωταθλήτρια στη Λιθουανία.

Μετά πήγα προπονητής σε ομάδα που ήταν πρωταθλήτρια στη χώρα μου, τη Ζαλγκίρις Βίλνιους, έπειτα πήγα στη Λετονία σε μία ομάδα που ήταν στην 5-6η θέση, αλλά γρήγορα ανεβήκαμε και μαχόμασταν για το πρωτάθλημα. Ακολούθησε η Γκόριτσα στην Κροατία. Η ομάδα ήταν στην 6η θέση, αλλά την άφησα στη δεύτερη θέση και δίναμε μάχη για την Ευρώπη.

Έπειτα η Λουντογκόρετς, η Χάιντουκ, όλες οι ομάδες που ήμουν μάχονταν για τις κορυφαίες θέσεις. Για μένα ήταν μία νέα εμπειρία. Δεν ήξερα πώς θα αισθανθώ γιατί για παράδειγμα όλο το ημερολογιακό έτος του 2022, έχασα τέσσερα ή πέντε παιχνίδια. Όταν, λοιπόν, μάχεσαι για την σωτηρία, ίσως σε όλη τη σεζόν να κερδίσεις τέσσερα ή πέντε παιχνίδια, πώς θα αντιδράσεις σε αυτό; Πώς θα μιλήσεις στους παίκτες; Πώς θα πας σε ένα μέρος που θα είσαι μόνος; Αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα. Όταν χάνεις κάποια παιχνίδια στη σειρά και επιστρέφεις σπίτι και είσαι μόνος, δεν μπορείς να κοιμηθείς, είναι δύσκολο.

Αυτό το μικρό πράγμα που έκανε την διαφορά με τον ΟΦΗ ήταν οι άνθρωποι του. Γνώρισα τον Μηνά (Λυσάνδρου), τον Ηλία (Πουρσανίδη), μίλησα με τον πρόεδρο, τον Μιχάλη Μπούση. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, πήρα πολλές αποφάσεις. Δεν ήταν βασισμένες στα χρήματα, αλλά στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι και δεν το μετανιώνω.

Αυτή είναι η καλύτερη απόφαση στην καριέρα μου. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος. Όλοι δίνουν ένα κομμάτι τους, έχουμε ένα μεγάλο παζλ. Ο καθένας έχεις τον ρόλο του και συνδεόμαστε μαζί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος. Εάν δεν έχεις την υποστήριξη, εάν δεν έχεις ανθρώπους που κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση είναι αδύνατο να κάνεις κάτι. Θεωρώ ότι πήρα την καλύτερη απόφαση, γιατί εμπιστεύτηκα ανθρώπους και έχουμε καλή βάση και καλή ατμόσφαιρα.

Νομίζω γι' αυτό ξεπεράσαμε τα προβλήματα και δεν κοιτάζουμε πίσω. Αλλάξαμε την προσέγγιση, βλέπουμε μπροστά. Στόχος μας ήταν η κορυφή στα playouts, δεν λέμε έβδομοι στα playouts, αλλά πρώτοι. Θέλουμε να χτίσουμε αυτή την νοοτροπία. Προς αυτή την κατεύθυνση, θεωρώ ότι κάναμε καλή δουλειά ως κλαμπ, το σταθεροποιήσαμε. Δύο ομάδες ήταν σωσμένες από νωρίς στα playouts, η μία ήμασταν εμείς, ενώ πριν από λίγο καιρό ήμασταν στις κάτω ομάδες.

Τώρα όμως είναι η ώρα για το επόμενο βήμα, να χτίσουμε σε αυτό και να μην βρεθούμε ποτέ ξανά σε αυτή τη θέση, αλλά να πάντα να είμαστε αυτός ο ΟΦΗ που οι οπαδοί θυμούνται, για τον οποίο είναι υπερήφανοι. Ο ΟΦΗ που μάχεται για μεγάλα πράγματα. Αυτά τα μεγάλα πράγματα, αυτή η ταυτότητα είναι λίγο χαμένη. Οι οπαδοί θυμούνται τον ΟΦΗ να είναι μεγάλο, τον θυμούνται να μάχεται για το Κύπελλο, να μάχεται για τις κορυφαίες θέσεις.

Τώρα δεν κερδίζουμε τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό και οι οπαδοί διαμαρτύρονται γιατί δεν τους νικάμε, εφόσον είμαστε ο ΟΦΗ. Έπειτα παίζουμε την επόμενη εβδομάδα με μία ομάδα πιο αδύναμη, πάλι δεν νικάμε και οι οπαδοί παρακαλούν τον προπονητή να κάνει κάτι για να μην υποβιβαστεί η ομάδα.

Υπάρχει μεγάλο κενό απ' το να μην υποβιβαστείς μέχρι να κερδίσεις τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό. Για να μικρύνει αυτό το κενό, χρειάζεται να δουλέψουμε και αυτό απαιτεί χρόνο. Χρειάζεται να αποκτήσουμε σεβασμό απ' όλους. Ο ΟΦΗ είναι ένα παραδοσιακό κλαμπ, αλλά θα πάρει χρόνο να δείξουμε από τους διαιτητές, μέχρι τις άλλες ομάδες, ότι ανήκουμε με αυτές τις μεγάλες ομάδες.

Υπάρχουν πολλά εάν μέσα στη σεζόν. Τι θα γινόταν εάν δεν χάναμε από τον Ατρόμητο, εάν δεν δεχόμασταν γκολ στο 97' από τον Παναθηναϊκό, εάν κερδίζαμε τον Βόλο στην έδρα μας, που έπρεπε να γίνει με τον τρόπο που παίζαμε. Τι θα γινόταν αν σκοράραμε κόντρα στον ΠΑΟΚ που είχαμε δοκάρι στα τελευταία λεπτά.

Υπήρχαν ευκαιρίες που χάθηκαν, όμως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Η μπάλα δεν μπαίνει μέσα από τύχη, αυτός είναι και ο τίτλος του βιβλίου του Φεράν Σοριάνο και είναι απόλυτα αληθές. Δεν ήμασταν έτοιμοι. Δεν ήμασταν έτοιμοι σε αυτό το σημείο να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ γι' αυτό τον λόγο δεχθήκαμε γκολ στο φινάλε ή δεν σκοράραμε.

Πρέπει να χτίσουμε, να δουλέψουμε, ώστε στο μέλλον να πάρουμε αυτή την 6η θέση για τα playoffs. Σε 21 παιχνίδια πήραμε 23 πόντους, σε 21 παιχνίδια δηλαδή ήμασταν στην έκτη θέση σε σχέση με τους αντιπάλους. Όμως είναι αργά. Τώρα πρέπει να ξεκουραστούμε το καλοκαίρι, να αναλύσουμε τι έγινε και να ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά, ώστε σε κάθε παιχνίδι να παλεύουμε για το αποτέλεσμα.

Όταν πηγαίνεις να παίξεις με τον Παναθηναϊκό ή τον ΠΑΟΚ δεν ζητάς από τους παίκτες σου να είναι πιο αμυντικοί. Θέλεις να παίξεις το ίδιο όπως κάθε Σαββατοκύριακο. Όμως ξεκινούν το παιχνίδι δύο ομάδες, ποια θα έχει περισσότερη κατοχή; Αυτή που είναι πιο δυνατή, που είναι σε καλύτερη θέση, που είναι πιο επιθετική.

Δεν δίνεις οδηγίες 'δώστε τους την μπάλα και αμυνθείτε', απλά συμβαίνει. Φυσικά, όταν παίζεις με τον Παναθηναϊκό και μένεις με δέκα παίκτες από νωρίς, δεν είναι δυνατό να κρατήσεις μπάλα πολλή ώρα. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ είναι διαφορετική ιστορία.

Πρέπει να αναπτυχθείς, να βελτιωθείς. Από τότε που είμαι προπονητής προσπαθούμε να έχουμε πιο επιθετική προσέγγιση, να πρεσάρουμε, να έχουμε την κατοχή. Θέλω να βελτιωθούμε, ώστε την επόμενη φορά που θα πάμε στην Τούμπα να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ να μην έχουμε 38% κατοχή, αλλά 45%.

Αυτό θέλουμε, να μεγαλώσουμε, να βελτιωθούμε. Αυτό δεν γίνεται σε μία μέρα, σε μία εβδομάδα, ακόμη και σ' ένα μήνα. Χρειάζεται χρόνο να βρεις την χημεία, το πλάνο και τους τύπους σχέσεων στην ομάδα.

Έχουμε τον πυρήνα της ομάδας, δεν θα αλλάξω πολλά για την επόμενη σεζόν. Το πιο σημαντικό ακόμη και από τις μεταγραφές είναι η προετοιμασία. Ο χρόνος του προπονητή με τους παίκτες, να πάμε στο camp, έξι εβδομάδες προπόνησης και προετοιμασίας. Ο κεντρικός άξονας είναι ένα νέο ξεκίνημα από το μηδέν. Κάθε πόντος που θα παίρνουμε θα προστίθεται στον βαθμολογικό πίνακα ενός νέου πρωταθλήματος.

Η πορεία μίας ποδοσφαιρικής ομάδας είναι σαν ταξίδι. Στην αρχή 30 παίκτες και προπονητές μπαίνουν στο βαγόνι. Ωστόσο υπάρχουν στάσεις, σε κάποιους παίκτες κατά τη διάρκεια της σεζόν δεν αρέσει το ταξίδι, η ατμόσφαιρα και φεύγουν, κάποιοι παίκτες το λατρεύουν. Αυτό καθορίζει τη σεζόν. Με ένα νέο ξεκίνημα μπορούμε να κοιτάζουμε ψηλά και όχι κάτω. Κοιτάζουμε τα playoffs και να βελτιωθούμε.

Ο ΟΦΗ έχει πολύ ισχυρό πυρήνα οπαδών και θέλουν να ξέρουν τι γίνεται με την ομάδα. Έτσι, ως επικεφαλής θα πρέπει να τους δίνω πληροφορίες και να προσπαθήσω να εξηγήσω πώς ενεργώ, τι προσπαθώ να κάνω και πιστεύω κάθε ομάδα πρέπει να το κάνει αυτό. Τι είναι η ομάδα στο τέλος της ημέρας; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. Δεν είναι ο προπονητής δεν είναι οι παίκτες.

Δεν είναι το σήμα ή τα χρώματα. Είναι ο κόσμος που αγαπάει αυτό το σήμα και αυτά τα χρώματα, που στηρίζει τους παίκτες. Οι άνθρωποι έχουν τη δική τους ταυτότητα και πιστεύω ότι στην Κρήτη, στο Ηράκλειο και τον ΟΦΗ υπάρχει ισχυρή ταυτότητα.

Γιατί ως νησιώτες, που διαφέρουν από το ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας, υπάρχουν σκληρά εργαζόμενοι άνθρωπoι, πιο ελεύθεροι, πιο παθιασμένοι. Πάλεψαν για χρόνια για την ελευθερία τους και η ομάδα αντιπροσωπεύει αυτόν τον αγώνα, αυτή είναι η ταυτότητα, αυτός είναι ο ΟΦΗ. Η δουλειά μας είναι να τους κάνουμε περήφανους και χαρούμενους.

Ο κ. Μπούσης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Δεν θα συναντήσεις ανθρώπους σαν και εκείνον. Εάν πρέπει να περιγράψω τον κ. Μπούση με λίγες λέξεις, θα είναι θετικότητα, υποστήριξη, φροντίδα, αγάπη.

Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει τους δικούς του, είναι εύκολο να δουλέψεις με εκείνον, γιατί δίνει υποστήριξη χωρίς όρους.

Είναι σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής και της δουλειάς. Είναι ένας απίστευτος άνθρωπος και είμαι πολύ χαρούμενος και νιώθω προνομιούχος που δουλεύω μαζί του. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που είμαι εδώ.

Είναι πολύ σημαντικό για ομάδες, όπως ο ΟΦΗ, να έχουν παιδιά από τον τόπο τους, που έχουν προχωρήσει μέσα από τις ακαδημίες και κάνουν στη συνέχεια ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα. Την ίδια ώρα είναι μία δύσκολη δουλειά γιατί η 'δεξαμενή' επιλογής δεν είναι μεγάλη.

Το ποδόσφαιρο στην Κρήτη είναι το Νο1 και όλοι είναι παθιασμένοι, όμως ο δρόμος είναι μακρύς και είναι δύσκολο για μία ομάδα να ανεβάσει νεαρούς παίκτες. Στον ΟΦΗ υπάρχουν συγκεκριμένες δομές. Η διοίκηση θέλει να χτίσει κάτι πραγματικά, να αφήσει κληρονομία, όχι μόνο για την πρώτη ομάδα. Δομές, ώστε ντόπιοι παίκτες να ανεβαίνουν σκάλες και αυτός προσπαθούμε να κάνουμε.

Φέτος ήταν μία δύσκολη σεζόν, δεν είχαμε την ευκαιρία να εστιάσουμε στα νέα παιδιά, στο scouting. Συγκεντρωθήκαμε στο πώς θα σταθεροποιήσουμε τον ΟΦΗ, να βγούμε από τους μπελάδες, να είμαστε ασφαλείς και να μείνουμε στην κατηγορία. Ακόμη και τώρα προς το τέλος της σεζόν προσπάθησα να βλέπω όσο περισσότερα παιχνίδια των τμημάτων υποδομής μπορώ, γιατί σχεδιάζουμε για την προετοιμασία.

Θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε νεαρά παιδιά να πάνε με την πρώτη ομάδα στην προετοιμασία, τη δυνατότητα να αναπτυχθούν και ποιος ξέρει ίσως να παίξουν, να αποδείξουν ότι είναι αρκετά καλοί. Θέλουμε να έχουμε πάνω από ένα ή δύο παίκτες μαζί μας, ώστε να δουν κι άλλοι ότι εάν δουλέψεις σκληρά και αφοσιωθείς, ο ΟΦΗ θα σε βοηθήσει να ακολουθήσεις το όνειρό σου.

Ήθελα να γίνω προπονητής από τότε που ήμουν 12 ετών. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα γίνω ποδοσφαιριστής, αλλά ήθελα πάρα πολύ να είμαι στο ποδόσφαιρο και το πιο κοντινό ήταν να γίνω προπονητής. Ίσως εκείνο τον καιρό να μην σκεφτόμουν ότι θα γίνω επαγγελματίας ότι θα εργαστώ σε διαφορετικές χώρες. Ήταν περισσότερο πώς θα ανέβω την προπονητή "σκάλα", ίσως να προπονούσα ομάδες νέων και να αναπτυσσόμουν.

Ανήκω στη γενιά που ήταν δύσκολο να τα καταφέρω, γιατί όταν τελείωσα το σχολείο δεν είχαμε τα διπλώματα της UEFA. Ο μόνος τρόπος ήταν να πας στο αθλητικό πανεπιστήμιο. Δεν κατάφερα να μπω, διότι εκείνο τον καιρό στη Λιθουανία τα πανεπιστήμια είχαν ομάδες που έπαιζαν στην πρώτη ή στην δεύτερη κατηγορία και αποδέχονταν φοιτητές οι οποίοι μπορούσαν να παίξουν για τις ομάδες. Δεν έπαιξα ποτέ επαγγελματικά, δεν ήμουν αρκετά καλός, έχω παίξει μόνο στην τρίτη κατηγορία.

Το ταξίδι ήταν πιο μακρύ και σε κάποιο σημείο φαινόταν πως ήταν αδύνατο να γίνω προπονητής. Αλλά όταν έγινα 25, μετανάστευσα στην Αγγλία. Εκεί πίστεψα ότι μπορώ να πετύχω κάτι, ότι μπορώ να γίνω προπονητής και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Παρακολούθησα μαθήματα προπονητικής, μετά φοίτησα στο Πανεπιστήμιο, τελείωσα αθλητικές επιστήμες και προπονητική στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Πήγα σε κάθε πιθανό μάθημα, ώστε να διδαχθώ. Διότι όταν ξεκινάς στα 25 σου και δεν είσαι ποδοσφαιριστής, δεν έχεις αυτή την εκπαίδευση. Εάν κάποιος ξεκινήσει στην Ακαδημία στα 10 ή στα 12, τελειώσει την καριέρα του στα 25, έχει δέκα χρόνια εμπειρίας. Εγώ δεν το είχα αυτό και έπρεπε να δουλέψω διπλά ή τριπλά για να φτάσω αυτά τα άτομα.

Όταν απέκτησα τα προσόντα, ξεκινούσα να στέλνω αιτήματα για δουλειές σε ακαδημίες και σε ημι-επαγγελματικές ομάδες. Κάπως έτσι ξεκίνησα να χτίζω την καριέρα μου και ήξερα ότι θα αρπάξω την ευκαιρία στη Λιθουανία, την πατρίδα μου. Εκείνο τον καιρό δεν είχαμε πολλούς καταρτισμένους προπονητής και έτσι προμόταρα τον εαυτό εαυτό μου.

Κάθε πρώτη του Ιανουαρίου έχτιζα ένα πλάνο, με επτά ή οκτώ διαφορετικά πράγματα. Τι έπρεπε να κάνω, τι βιβλία έπρεπε να διαβάσω, σε τι συνέδρια χρειαζόταν να πάω, πώς θα προμόταρα τον εαυτό μου, ώστε ο κόσμος να με μάθει, τι θα κάνω με την οικογένειά μου. Πήρα λοιπόν την δουλειά στην FΚ Εκράνας, αυτό τον καιρό ήταν πρωταθλήτρια στη Λιθουανίας, ως βοηθός προπονητής και προπονητής της δεύτερης ομάδα και έτσι ξεκίνησα. Πήραμε το πρωτάθλημα δύο φορές, αλλά η ομάδα είχε οικονομικά προβλήματα και χρεοκόπησε.

Μετά από αυτό με προσκάλεσαν στην Ζαλγκίρις. Έτσι, χωρίς εμπειρία από την πρώτη κατηγορία, εργαζόμουν μόνο επτά ή οκτώ μήνες ως πρώτος προπονητής, πήγα σε πρωταθλητές, γιατί κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία. Είναι πολύ σημαντικό κάποιος να δίνει ευκαιρία σε νεαρούς ανθρώπους, αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι να χρησιμοποιήσεις την ευκαιρία. Μπορείς να την αξιοποιήσεις, εάν προετοιμάζεσαι συνεχώς γι' αυτό. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να περιμένεις. Κάποιες φορές σκέφτεσαι πως αυτή η ευκαιρία δεν θα έρθει ποτέ.

Πιστεύω πως εάν δουλεύεις πραγματικά ο Θεός θα σου στείλει μία ευκαιρία για να αξιοποιήσεις και κάπως έτσι ξεκίνησε. Με την Ζαλγκίρις γίναμε πρωταθλητές, κατακτήσαμε τρόπαια στη σειρά, πρωτάθλημα τρεις σερί σεζόν και δύο Σούπερ Καπ. Ήταν η δίοδος για να φύγω από τις δύο αυτές χώρες (σ.σ. μετά την Ζαλγκίρις προπόνησε τη Ρίγκας στη Λετονία), ονειρευόμουν να πάω κάπου άλλου, όπου το ποδόσφαιρο είναι πιο δημοφιλές. Στη Λιθουανία και τη Λετονία το επίπεδο του ποδοσφαίρου δεν ήταν τόσο υψηλό, όσο θέλεις για τη δουλειά σου, το μπάσκετ είναι μεγαλύτερο άθλημα.

Έτσι, στάθηκα τυχερός. Κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία στην Κροατία και μετά την Βουλγαρία. Νιώθω χαρούμενος και τυχερός που έκανα αυτό το ταξίδι , που είχα επαφές με τέτοιες κουλτούρες σε διαφορετικά κλαμπ και ήμουν ένα πολύ μικρό κομμάτι της ιστορίας του. Γιατί πιστεύω ως προπονητής ότι δεν μπορείς να είσαι μεγαλύτερος από την ομάδα. Ας πούμε ο ΟΦΗ σε δύο χρόνια θα συμπληρώσει 100 χρόνια ιστορίας. Είχε πολλούς εκπληκτικούς προπονητές.

Μόνο ο Γκέραρντ δούλεψε για τόσα πολλά χρόνια, άλλοι προπονητές έμειναν για δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια. Ακόμη και 20 χρόνια να δουλέψεις δεν συγκρίνεται με τα 100. Εμείς ερχόμαστε και παρερχόμαστε, αλλά ο σύλλογος θα μείνει και θα μείνει για πάντα, για άλλα 100, 200 ή 1000 χρόνια. Η δουλειά σου ως προπονητής είναι να υπηρετήσεις το κλαμπ και τους ανθρώπους του με τον καλύτερο τρόπο, ώστε η εμπειρία σου αυτό το σύντομο διάστημα να είναι θετική.

Προσπαθώ να μαθαίνω από παντού. Από συζητήσεις με τα παιδιά μου, με τη σύζυγό μου, τους φίλους μου, αγνώστους στο λεωφορείο και το αεροπλάνο. Τι είναι η προπονητική του ποδοσφαίρου; Ο κόσμος νομίζει πως είναι τακτική και άλλα τέτοια, αλλά αυτό είναι το 1%. Η αληθινή προπονητική είναι να νοιάζεσαι, οι σχέσεις, η επικοινωνία, η σύνδεση με τους ανθρώπους. Εάν οι παίκτες δεν σε πιστεύουν, δεν σε εμπιστεύονται, τότε δεν έχεις σύνδεση μαζί τους και οι τακτικές δεν θα δουλέψουν.

Πρώτα απ' όλα πρέπει να βρεις αυτή την σύνδεση και θεωρώ πως είναι σημείο κλειδί της φιλοσοφίας μου. Ναι, μελετάω. Μελετάω νον-στοπ το ποδόσφαιρο, όπως τακτικές, προετοιμασία, περιοδοποίηση, γιατί είναι είναι το πάθος μου και χρειάζεται να το 'πουλάω' στους παίκτες. Γιατί όταν προπονώ τους ποδοσφαιριστές μου, εκείνοι θέλουν να βελτιώνονται και ψάχνουν τι μπορώ να τους δώσω. Απαιτείται να έχω την γνώση και τις ιδέες να το κάνω. Πρώτα απ' όλα πρέπει να τους αναγνωρίσω ως ανθρώπινα όντα, να συνδεθώ μαζί τους και να κατανοήσω ότι ο καθένας έχει τα προβλήματα του. Ακόμη και οι super stars, όταν σκοράρουν μοιάζουν ανίκητοι, πάρα πολύ χαρούμενοι, αλλά ο καθένας έχει κάτι στο σπίτι του, το οποίο περνάει.

Η δουλειά του προπονητή είναι να το νιώσει και να βοηθήσει αυτούς τους παίκτες να είναι οι καλύτεροι που μπορούν και αυτή η νοοτροπία έρχεται από τα πάντα. Στην περίπτωσή μου, όσο περισσότερο εργάζομαι και διαβάζω, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω. Η κάθε μέρα σε μαθαίνει, πρέπει να καταλαβαίνεις αυτά τα σημάδια, να ξέρεις αυτά τα μαθήματα και να κάνεις κτήμα σου. Αυτό είναι το νόημα της προπονητικής.

Η προπονητική για εμένα δύο πράγματα. Πρώτα απ' όλα να βελτιώνεις τον εαυτό σου, να είσαι ο καλύτερος που μπορείς ως άνθρωπος και το δεύτερο να δίνεις ό,τι παίρνεις, να συνδέεσαι με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Οι τακτικές, τα αγωνιστικά πλάνα και η διαδικασία της προπόνησης έρχονται δεύτερα. Πρέπει να κατέχεις τα πρώτα κομμάτια για να δουλέψουν και αυτά που ακολουθούν. Όταν μιλάω για τους καλύτερους προπονητές στον πλανήτη αυτή την στιγμή, τον Γκουαρδιόλα, τον Αντσελότι, το πρώτο πράγμα που σού έρχεται στο μυαλό είναι ότι γνωρίζουν πώς να κατανοήσουν τους ανθρώπους και τι θέλουν οι ποδοσφαιριστές. Ξέρουν πώς σκέφτονται οι παίκτες και γι' αυτό τα υπόλοιπα κομμάτια λειτουργούν τέλεια.

Δούλεψα στο soccer school της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν ήταν καθημερινή δουλειά, αλλά περισσότερο ένα camp. Είχαμε πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές. Ήταν η πρώτη μου δουλειά και είχε να κάνει με τρία πράγματα. Φυσικά το στάτους, ο τρόπος που απασχολούσαν τους προπονητές εκεί.

Το κύριο κριτήριό τους ήταν η προσωπικότητα. Δεν έχω δει τόσες προσωπικότητες σ' ένα μέρος. Αυτό ήταν που χρειαζόμουν περισσότερο εκείνο τον καιρό. Ήμουν ένας νεαρός προπονητής, μιλούσα σπαστά αγγλικά, συνήθιζαν να με πειράζουν, αλλά την ίδια ώρα είχα την ιδανική στήριξη.

Με αυτούς τους προπονητές έχω επαφή μέχρι σήμερα, ακόμη κι αν έχουν περάσει 13 χρόνια, έζησα αξέχαστες στιγμές. Το δεύτερο κομμάτι ήταν ότι προπονούσαμε σε αυτά τα summer camps παιδιά από 80 ή 90 διαφορετικές εθνικότητες. Ήμουν ένας νεαρός προπονητής που ήρθε από τη Λιθουανία των τριών εκατομμυρίων κατοίκων, που κατάγεται από μία απομακρυσμένη πόλη των πέντε χιλιάδων κατοίκων.

Συναντήθηκα με άτομα από την Ισπανία, το Μεξικό, τις ΗΠΑ, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία, την Ιαπωνία και από όλον τον κόσμο, έτσι η νοοτροπία μου ανέβηκε επίπεδα. Ερχόμουν από πόλη 5.000 κατοίκων που έβλεπες ποδόσφαιρο μόνο από την τηλεόραση και ξαφνικά εργαζόμουν με παίκτες που έρχονταν από την Ατλέτικο Μαδρίτης από τις ακαδημίες της Ρεάλ Σοσιεδάδ, από τις μεγαλύτερες ακαδημίες του κόσμου και της Ευρώπης.

Εκπροσωπούσα τα soccer schools της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Ελβετία. Προπονούσα παιδιά από την Ελβετία τον καιρό του Euro του 2008. Δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο ξεκίνημα για έναν νεαρό προπονητή. Επίσης η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μας έδωσε απίστευτη εκπαίδευση και στήριξη. Χρησιμοποιούσαμε ακαδημαϊκό πρόγραμμα σπουδών.

Πηγαίναμε στο Ολντ Τράφορντ, στο Κάρινγκτον, συναντούσαμε προπονητές ακαδημίες, διευθυντές της ακαδημίας όπως o Πολ ΜακΓκίνες, μας μιλούσε και παρουσίασε προγράμματα προπόνησης. Για εμένα ήταν το καλύτερο δυνατό σχολείο, ο τρόπος που μας φέρθηκαν ήταν πραγματικά ξεχωριστός. Αυτά τα πέντε χρόνια ήταν για εμένα τα καλύτερα της ζωής μου στην προπονητική μου εκπαίδευση.

Πρέπει να αναφέρω και την Μπρέντφορντ. Ήμουν λίγο διάστημα εκεί, αλλά ο διευθυντής της ακαδημίας τότε, ο Όζι Aμπάντζι, τον θεωρώ ως τον άνθρωπο που με έμαθε τα περισσότερα στη ζωή μου για την προπονητική. Τα στάνταρτς που έθετε κάθε μέρα, η τελειότητα που επιδίωκε

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνεις προπονητής. Έχεις κάποιον που τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα, ανέλαβε τη Ρεάλ και έγινε από τους καλύτερους προπονητές στον πλανήτη.

Μετά έχεις ένα περισσότερο ολλανδικό μοντέλο, όπου ποδοσφαιριστές τελειώνουν την καριέρα τους, προπονούν ομάδες Κ15-Κ16 και μετά αναλαμβάνουν την πρώτη ομάδα. Πιστεύω μπορείς να τα καταφέρουν και με τους δύο τρόπους.

Αλλά για έναν προπονητή που δεν έχει παίξει ποτέ επαγγελματικά ποδόσφαιρο ήταν σημαντικά ότι ξεκίνησα με τους νέους. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να προπονώ παιδιά σε μερικές από τις χειρότερες, πιο άγριες περιοχές της Αγγλίας, όπου το Σαββατοκύριακο έρχονταν παιδιά, που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε σε κανονική προπόνηση.

Ήταν παιδιά, που έρχονται από μη προνομιούχες οικογένειες, όπου υπάρχουν πολλά προβλήματα και εγκληματικότητα. Αυτή ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες για εμένα. Όταν μπορείς να διαχειριστείς ομάδες σαν αυτές, τότε όταν πηγαίνεις σε χώρες όπως η Ελλάδα ή η Κροατία, συνειδητοποιείς ότι αυτή η δουλειά σε προετοίμαζε να προπονήσεις εδώ. Οπότε αυτή είναι μια όμορφη εξέλιξη και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό.

O Ολυμπιακός είναι πρώτη ελληνική ομάδα που αντιμετώπισα από το ελληνικό πρωτάθλημα στα προκριματικά του Champions League με τη Λουντογκόρετς το 2021. Θυμάμαι τα παιχνίδια του Ολυμπιακού εναντίον της Λίβερπουλ το 2005, τότε έμενα στην Αγγλία, και θυμάμαι αυτό το γκολ του Στίβεν Τζέραρντ την τελευταία στιγμή, όταν ήταν 3-1. Αυτός ήταν ένας Ολυμπιακός που θυμάσαι, μία μεγάλη, περήφανη ομάδα.

Προτιμώ να παίζω με τον Ολυμπιακό κάθε μέρα παρά να παίζω με ομάδες που βρίσκονται χαμηλά, γιατί πιστεύω ότι τέτοια παιχνίδια βγάζουν το καλύτερο από εσένα και την ομάδα. Πάντα λέω ότι τέτοια παιχνίδια είναι πιο εύκολα για τον προπονητή, γιατί δεν χρειάζεται να παρακινήσεις την ομάδα.

Όλοι θέλουν να παίζουν τα μεγάλα ματς με σπουδαία ατμόσφαιρα, σε μεγάλα στάδια, και αυτό είναι που ψάχνω. Ακόμα κι όταν είμαστε στην προετοιμασία μια από τις πρώτες απαιτήσεις μου από την διοίκηση είναι να παίζω δυνατά φιλικά. Θέλω να ξέρω ότι ακόμα κι αν χάσουμε, θα μάθουμε. Από τον καλύτερο μπορείς πάντα να μάθεις.

Για εμένα λοιπόν δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ δύσκολα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Είναι μερικές χώρες στην Ευρώπη που είναι κακές στην αρχή της σεζόν, γιατί δεν έχουν αποκτήσει ρυθμό, γιατί δεν έχει αρχίσει η σεζόν ακόμα.

Αν για παράδειγμα κληρωθείς με μία ομάδα από την Σουηδία, τότε δεν τα καταφέρνεις γιατί η σεζόν τους είναι στη μέση και είναι πολύ δύσκολο να παίξεις εναντίον τους τότε. Αλλά είναι μερικές χώρες που θες πολύ να πέσεις μαζί τους, ακόμα κι αν έχουν δυνατές ομάδες στα χαρτιά, διότι ξέρεις ότι δεν θα έχουν καλό ρυθμό.

Εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Νέφτσι από το Αζερμπαϊτσάν. Παρακολουθήσαμε τα παιχνίδια και μπορώ να πω ότι ακόμα και σε αυτά τα ματς ήταν αρκετά τυχερός. Κέρδισε και τους δύο αγώνες, αλλά στο παιχνίδι στον Πειραιά η Νέφτσι είχε 5-6 καλές ευκαιρίες, όμως δεν μπορούσε να σκοράρει. Εν τέλει ο Ολυμπιακός νίκησε 1-0. Στη ρεβάνς στο Αζερμπαϊτζάν έβαλε πρώτος γκολ. Ήταν τυχερός γιατί έπρεπε απλά να αμυνθεί, για να προστατεύσει το προβάδισμα, αλλά ακόμα και έτσι η Νέφτσι πίεζε. Μια άλλη μέρα, μπορεί το παιχνίδι να είχε πάει πολύ διαφορετικά.

Αυτό συμβαίνει πολλές φορές, γιατί ομάδες όπως η Νέφτσι, όταν παίζουν με τον Ολυμπιακό, οι παίκτες της βλέπουν αυτό το σύμβολο, βλέπουν τα χρώματα και τα σέβονται υπερβολικά πολύ. Αυτό είναι ένα από τα τρικ όταν παίζεις τέτοια ματς, να πείσεις τους παίκτες να μην έχουν αυτό το σεβασμό, να βλέπουν αυτό το παιχνίδι όπως κάθε άλλο. Γιατί όταν παίζεις και σκέφτεσαι ότι αυτοί είναι Θεοί, τότε βάζεις ταβάνι. Όταν το αγνοείς αυτό, όταν δεν βλέπεις χρώμα, όταν δεν βλέπεις κόκκινο και λευκό, αλλά βλέπεις γκρι, ξαφνικά όλα αλλάζουν.

Το μόνο που μετανιώνω -και ξέρω ότι όλοι λένε ότι τους αποκλείσαμε- είναι ότι δεν κερδίσαμε τον Ολυμπιακό. Φέραμε δύο ισοπαλίες, 1-1 στον Πειραιά και 2-2 εντός έδρας. Πιστεύω ακόμα ότι την βλέπω σαν μία χαμένη ευκαιρία. Γιατί σίγουρα θα μπορούσαμε να είχαμε νικήσει στην Αθήνα. Είχαμε καλύτερες ευκαιρίες, ήμασταν πιο ακριβείς, έπρεπε να σκοράρουμε στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος.

Ακόμα κι όταν το σκορ ήταν 1-1 είχαμε την τέλεια ευκαιρία, όταν βρεθήκαμε μπροστά από τον τερματοφύλακα και χάσαμε ένα ξεκάθαρο γκολ. Το δεύτερο παιχνίδι ήταν σαφώς πιο δύσκολο, γιατί ο Ολυμπιακός είχε έναν κορυφαίο προπονητή, τον Πέδρο Μαρτίνς. Ήταν πιο προετοιμασμένος, προσπαθήσαμε όμως να τον αιφνιδιάσουμε και αλλάξαμε εντελώς σχηματισμό. Στον Πειραιά παίξαμε με τέσσερις στην άμυνα και προσπαθήσαμε να να κρατήσουμε την μπάλα. Εντός έδρας πήγαμε με τρεις πίσω.

Δεχθήκαμε πρώτοι γκολ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο επιστρέψαμε στο παιχνίδι και όταν το σκορ ήταν 2-2 και παίκτης του Ολυμπιακού είδε κόκκινη κάρτα. Οπότε και αυτή για εμένα ήταν μια χαμένη ευκαιρία, γιατί θα μπορούσαμε να σκοράρουμε ένα τρίτο γκολ, να νικήσουμε και να μην πάμε στα πέναλτι. Βέβαια, τα πέναλτι ήταν για εμάς μέρος μιας μεγάλης προετοιμασίας, που ξεκινήσαμε πολύ πριν.

Για παράδειγμα, στην προετοιμασία της Λουντογκόρετς παίξαμε πολλά φιλικά και εκτελούσαμε στο τέλος πέναλτι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Επομένως αυτή η προετοιμασία μας βοήθησε όταν πήγαμε τελικά στα πέναλτι, είχαμε αυτοπεποίθηση ότι θα κερδίζαμε. Διαθέταμε κορυφαίο τερματοφύλακα που είναι πολύ καλός στο να πιάνει τα πέναλτι, διαχειριστήκαμε τις αλλαγές και ήμασταν πειστικοί στη διαδικασία.

Αλλά ακόμα μέχρι αυτή τη μέρα πιστεύω ότι χάσαμε την ευκαιρία να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό, γιατί θεωρώ ότι σε αυτά τα δυο ματς ήμασταν καλύτερη ομάδα. Παίξαμε καλύτερο ποδόσφαιρο, με καλύτερο στόχο και καλύτερο σχέδιο.

Οι τίτλοι θεωρώ πως είναι πιο σημαντικοί για τους προέδρους, τους αθλητικούς διευθυντές, αυτούς που επιλέγουν τους επόμενους προπονητές. Βλέπουν πως αυτός ο τύπος έχει τίτλους, έχει εμπειρία και γι' αυτό είναι εδώ. Κοίταξε, υπάρχουν πολλοί προπονητές, όπως ο Γκουαρδιόλα που έχει κατακτήσει πολλά. Μιλάει και έχει επηρεαστεί από προπονητές, όπως ο Μπιέλσα ή ο Τάτα Μαρτίνο που δεν έχουν κατακτήσει αρκετούς τίτλους.

Το πιο σημαντικό είναι οι σχέσεις, οι αναμνήσεις που δημιουργείς με ένα κλαμπ, με τους παίκτες, γράφετε ιστορία μαζί. Αυτό είναι το κίνητρο να κάνετε κάτι μαζί, με τον κόσμο που σε στηρίζει. Δεν υπάρχει μυστικό, υπάρχει η στάνταρ φόρμουλα να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στον εαυτό του.

Μπορείς να είσαι τεχνικός, μπορείς να είσαι τακτικός προπονητής, μπορείς να είσαι ο προπονητής που δημιουργεί ατμόσφαιρα ή να είναι ο πειθαρχικός. Έχει σημασία να είσαι στο σωστό μέρος και να είσαι ο προπονητής που χρειάζεται η ομάδα εκείνη την στιγμή και να μην λες ψέματα στον εαυτό σου.

Ξέρω ποια είναι τα δυνατά σημεία μου και δεν προσποιούμαι. Όταν πας σε μία ομάδα πρέπει να είσαι ανοιχτός. Να ξέρεις τι προπονητή χρειάζεται η ομάδα, ώστε να διαπιστώσεις αν ταιριάζεις ή όχι. Εάν ταιριάζεις σε αυτόν τον τύπο προπονητή που χρειάζεται το κλαμπ υπάρχει ήδη 50% επιτυχία γιατί βαδίζετε προς την ίδια κατεύθυνση. Εάν οι αρχές σου, οι αξίες σου δεν συμβαδίζουν με τις αρχές και τις αξίες του κλαμπ και των ανθρώπων του δεν θα είστε στην ίδια κατεύθυνση.

Η κεντρική ιδέα μου είναι ότι πηγαίνω σε διαφορετικές χώρες και πρέπει να σέβομαι την κουλτούρα της. Πρέπει να είμαι εγώ αυτός που θα προσαρμοστεί. Δεν μπορώ να πάω στην Ελλάδα και να πω κοιτάξτε είμαι Λιθουανός, θα προπονώ με τον λιθουανικό τρόπο, θα τρώω λιθουανικό φαγητό και όλοι εσείς θα αλλάξετε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Έρχομαι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κρήτη.

Πρέπει να μελετήσω να καταλάβω τα κίνητρα των ανθρώπων εδώ, τι τους αρέσει και τι όχι, να μάθω την ιστορία του τόπου και της ομάδας. Αυτό είναι το πρώτο που προσπαθώ να κάνω σε κάθε χώρο που δουλεύω. Το δεύτερο πράγμα είναι η δουλειά που ρίχνεις. Η Ελλάδα είναι η πέμπτη χώρα, στην οποία δουλεύω. Έρχομαι εδώ και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καλά ή κακά. Αλλά όταν φεύγω, θέλω να ξέρω ότι ο κόσμος λέει: 'Κοιτάξτε αυτός ο τύπος δεν κέρδισε τίποτα, αλλά τουλάχιστον δούλεψε σκληρά, δούλευε ασταμάτητα'.

Πρέπει να παραμένω ταπεινός και να σέβομαι επίσης τους τοπικούς προπονητές. Δεν μπορώ να είμαι αλαζόνας και να λέω ότι η Ελλάδα, η Βουλγαρία ή η Κροατία δεν έχουν καλούς ντόπιους προπονητές. Με πήραν εδώ γιατί πιστεύουν ότι μπορώ να φέρω κάτι παραπάνω, κάτι που οι ντόπιοι προπονητές χάνουν ή δεν έχουν και γι' αυτό με διάλεξαν. Πρώτα απ' όλα πρέπει να φέρω τη δουλειά μου, να σέβομαι τους πάντες γύρω μου, την κουλτούρα.

Να μην είμαι μεγαλύτερος από τον σύλλογο, αλλά υπηρέτης αυτού. Να βοηθάω τους πάντες να βελτιωθούν. Φυσικά έχω φιλοδοξίες. Όμως οι φιλοδοξίες μου πρέπει να συνδέονται με τις φιλοδοξίες της ομάδας. Εάν συμβαίνει αυτό, τότε υπάρχει σωστή συνταγή για επιτυχίες. Θέλω να κερδίσω, θέλω να παίξω για το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, να είμαι στην Ευρώπη. Γι' αυτό δουλεύω. Θεωρώ πως έχω την γνώση και καθημερινή εμπειρία για να το κάνω.

Είμαι ένας πολύ βαρετός άνθρωπος. Μπορεί να είμαι δύσκολος και δεν κάνω πολλά. Έχω πολλά ενδιαφέροντα αλλά περνούν από συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, βλέπω αθλήματα. Βλέπω ποδόσφαιρο περισσότερο, κάθε μέρα.

Βλέπω μπάσκετ. Βλέπω χόκεϊ πάγου. Βλέπω αμερικανικό ποδόσφαιρο. Η σεζόν στο αμερικανικό φούτμπολ ξεκινά τον Σεπτέμβριο και τελειώνει τον Φεβρουάριο. Η EuroLeague ξεκινάει τον Οκτώβριο και τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια είναι την άνοιξη, που έχει σταματήσει το αμερικανικό ποδόσφαιρο και το ίδιο ισχύει με το χόκεϊ πάγου, που το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ξεκινάει τον Απρίλιο, λόγω των playoffs και του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το καλό είναι ότι δεν συμπίπτουν το ένα με το άλλο.

Αλλά, το πάθος μου είναι το ποδόσφαιρο, και μετά το αγαπημένο μου είναι να διαβάζω. Διαβάζω συνέχεια, ξέρω ότι δεν είναι μονάδα μέτρησης, αλλά διαβάζω τουλάχιστον 50 βιβλία τον χρόνο. Διαβάζω επιστημονικά άρθρα, άρθρα για την ηγεσία, για την επιχειρηματικότητα, διαφορετικά πράγματα, ουσιαστικά κάθε τι που διαβάζω έχει ένα σκοπό: Ότι κάθε μέρα πρέπει να βγω έξω και να σταθώ μπροστά σε 30 ανθρώπους, προσωπικό και παίκτες και κάθε μέρα πρέπει να τους μιλάω.

Τις περισσότερες φορές λέμε τα βασικά, τους ρωτάω πώς κοιμήθηκαν, τους ενημερώνω ότι συνεχίζουμε την προετοιμασία μας για το Σάββατο, ότι έχουμε δύο προπονήσεις, ότι έχουμε να κάνουμε αυτό το πρωί και αυτό το βράδυ και καμιά φορά αυτό είναι αρκετό. Αλλά μετά πρέπει να μιλήσω με έναν παίκτη, μετά με έναν δεύτερο, με έναν τρίτο, κάποιες φορές πρέπει να κάνουμε ομαδικές συναντήσεις, να μιλήσω με το προσωπικό.

Πάντα πρέπει να έχω αυτή την ενέργεια που τους δίνει αυτοπεποίθηση, που τους δίνει κίνητρο. Πρέπει να είμαι παρατηρητικός, να μην χάσω ότι κάποιος πέφτει, ότι κάποιος άλλος νιώθει πολύ "μεγάλος" για την ομάδα, και πρέπει να τον ηρεμήσω.

Οπότε πρέπει πάντα να έχω αυτή την ενέργεια, πρέπει να έχω τις γνώσεις, για να τα κάνω όλα αυτά κάθε μέρα. Και αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της δουλειάς ενός προπονητή. Αν είσαι κενός, αν δεν έχεις κάτι να πεις, δεν θα είσαι στο επίπεδο που πρέπει να είσαι.

Ψάχνω οτιδήποτε μπορώ να πάρω όσο έχω χρόνο. Όταν μιλάω με τον Μανώλη (Βογιατζάκη), ίσως μου πει κάτι που μπορώ να χρησιμοποιήσω με τους παίκτες. Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, ίσως βρω κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο για το μέλλον. Για παράδειγμα, αν πάω σε μία ομάδα που έχει πολλούς παίκτες από την Αφρική, θα διαβάσω κάτι για τη συγκεκριμένη χώρα της Αφρικής.

Όταν ήμουν σε μία ομάδα παλαιότερα, είχα πολλούς παίκτες από την Γκάνα, οπότε έψαξα τον καλύτερο συγγραφέα από την Γκάνα. Διάβασα δύο-τρία βιβλία, για να συνδεθώ μαζί τους, να καταλάβω την κουλτούρα τους. Αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό είναι το πάθος μου.

Στο ποδόσφαιρο θέλω να είμαι ο καλύτερος που μπορώ να είμαι, έχω δύο στόχους: Το πρώτο είναι να αναπτυχθώ και να προπονήσω στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία). Το δεύτερο είναι πάντα να προπονώ συνεχώς σε ομίλους Champions League. Αυτοί για εμένα είναι οι μεγαλύτεροι στόχοι μου, που θέλω να πετύχω κάποια μέρα. Και για αυτό δουλεύω.

Στη ζωή, πάλι θέλω να είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ να είμαι, να αγαπώ την οικογένειά μου, να βοηθάω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ. Πρώτα από όλα λέω στους παίκτες μου να δουλεύουν όχι μόνο για να είναι καλοί παίκτες, αλλά και για να είναι καλοί άνθρωποι, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς κάποτε θα γίνουν σύζυγοι ή πατεράδες.

Οπότε υπάρχουν περισσότερα στο να είσαι απλά καλός προπονητής. Μπορείς να βοηθήσεις τους παίκτες σου να εξελιχθούν ως άνθρωποι. Επίσης στόχος να δημιουργήσουμε με τους ποδοσφαιριστές μία σχέση, ένα είδος ιστορίας, ώστε κάποτε, ακόμα και σε δεκαπέντε χρόνια, αν βρεθούμε στην Αθήνα, στο Βερολίνο, στην Μαδρίτη, να πάμε για φαγητό, να μοιραστούμε τι συμβαίνει στις ζωές μας. Και νομίζω αυτό είναι το πραγματικό νόημα της δουλειάς του προπονητή.

Φωτογράφιση: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourettephotography
Image credits: INTIME SPORTS, Eurokinissi Sports