Τάκης Φύσσας, η εξομολόγηση

Πρωταθλητής Ευρώπης, πρωταγωνιστής στον Παναθηναϊκό και ένας εκ των κορυφαίων αριστερών μπακ στην ιστορία του ελληνικού ποδόσφαιρου.

Ο Τάκης Φύσσας έχει γράψει τη δική του, μοναδική ιστορία στα γήπεδα τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro 2004.

Με σκληρή δουλειά, ταπεινότητα και τεράστια θέληση, κατάφερε να αποτελέσει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ο παράγοντας.

Το SPORT24 τον συνάντησε στη Βουλιαγμένη και εκείνος προχώρησε σε μία ιδιαίτερη εξομολόγηση για τη ζωή και την καριέρα του. Από τον Πανιώνιο και τον Γιάννη Κυράστα, μέχρι τον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα.

Όλα είναι εδώ.

Όταν ήμουν μικρός, δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο πέρα από την μπάλα. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος, έζησα δύσκολα παιδικά χρόνια όσον αφορά στην έλλειψη του πατέρα μου. Έλειπε η πατρική φιγούρα αλλά μόνο αυτό ήταν το πρόβλημα, καθώς ο άνθρωπος θαλασσοπνιγόταν για να είμαστε εμείς άνετοι.

Η οικογένειά μου ήταν δεμένη και δυνατή με μεγάλη αγάπη. Από τον πατέρα μου έμαθα να σέβομαι τη γυναίκα. Δεν θα μπορούσα να μη σέβομαι τις γυναίκες, όταν η μάνα μου μεγάλωνε μόνη της δύο γιους και ήταν τύπος και υπογραμμός. Ο πατέρας μου ήταν στις θάλασσες του κόσμου χωρίς να υπάρχει επικοινωνία. Εκείνη την εποχή, όπως καταλαβαίνεις, δεν υπήρχαν social media.

Όταν επέστρεφε από τα ταξίδια, θυμάμαι πως μου έφερνε κάτι ρομπότ από την Ιαπωνία, κάτι ηλεκτρονικά που δεν υπήρχαν. Μου έφερνε το snoopy που δεν υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Οι φίλοι μου έβλεπαν αυτά τα δώρα και τους σηκωνόταν η τρίχα.

Όλες τις αξίες της ζωής της πήρα από την οικογένειά μου. Έχω και δύο κόρες που υπερλατρεύω. Ο αδερφός μου έκανε δύο γιους και εγώ δύο κόρες. Θέλω οι κόρες μου να σέβονται τους παρτενέρ τους, αλλά και να τις σέβονται. Υπάρχουν πολλά πράγματα που με ενοχλούν στην εποχή μας. Θεωρώ πως πρώτα και πάνω απ' όλα πρέπει να είμαστε σωστοί και ευγενείς.

Επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο, θυμάμαι πως μικρός ήθελα να γίνω τερματοφύλακας. Έπαιζα μέσα στο σπίτι, έβαζα κάποιους στόχους και όριζα τις επαφές που έπρεπε να κάνω με την μπάλα. Έκανα ατομική προπόνηση στο σπίτι. Οι γονείς μου έβλεπαν ότι είχα ταλέντο. Στη γειτονιά τους περνούσα όλους, ένιωθα ξεχωριστός.

Αυτό μετουσιώθηκε στον Πανιώνιο. Ο πατέρας μου, Καλλιθεώτης και Πανιώνιος, με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στα παιχνίδια της ομάδας. Είχαμε δει τα μπαράζ με τον Μακεδονικό και τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Με πήγε στον Πανιώνιο για να ξεκινήσω στις Ακαδημίες, αλλά τότε ο προπονητής της ομάδας του είπε: "κύριε Γιάννη πάρτε τον και δώστε του λίγο κρέας να φάει. Είναι αδύνατος δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο έτσι". Έτσι έλεγαν τότε (σ.σ. γέλια). Την επόμενη χρόνια με πήγε ξανά και με πήραν.

Ο Γιάννης Μπουρουτζίκας, βοηθός του Ντούσαν Μπάγεβιτς, ήταν εκείνος που με ξεχώρισε. Ήταν προπονητής σε ένα δοκιμαστικό που επέλεγαν τους 20 καλύτερους της ηλικίας μου. Αργότερα θυμάμαι να του λέω "πώς γίνεται να μη συνεργαστήκαμε εμείς ποτέ;". Ήμασταν πάντα σε διαφορετικές ομάδες.

Ο Πανιώνιος από τότε φημιζόταν για τις Ακαδημίες του. Είχε βγάλει πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Ανέβαινα σκαλοπάτι-σκαλοπάτι τις ομάδες. Απολάμβανα κάθε στιγμή. Προσπαθούσα να είμαι ένας καλός μαθητής. Δεν με πίεσαν με τα μαθήματα. Μου άρεσε το διάβασμα και μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ καλός μαθητής.

Κάποια παιδιά είχαν αναπτυχθεί περισσότερο σωματικά και οι προπονητές τα προτιμούσαν. Τότε δεν υπήρχε η λογική να παίξουν όλα τα παιδιά. Αν δεν ήσουν καλός, καθόσουν στον πάγκο ή πήγαινες σπίτι σου. Επίσης, δεν σου μιλούσαν με τον καλύτερο τρόπο.

Όμως ποιος δεν έχει δεχθεί απόρριψη; Και τα παιδιά μου δέχονται. Ήταν μέρος του παιχνιδιού. Όταν δεχόμουν την απόρριψη, είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου. Της μητέρας μου, του πατέρα μου, έστω και από μακριά. Δεν παρέκκλινα από τον στόχο μου. Ήθελα να σπουδάσω, να πάω στο πανεπιστήμιο.

Το ποδόσφαιρο πήγαινε παράλληλα και ήταν σε δεύτερη μοίρα. Στην τρίτη λυκείου όμως είχα αναπτυχθεί αρκετά. Είχα γίνει καλός και με πρότειναν για να γίνω επαγγελματίας, ιδίως μετά από ένα παιχνίδι που παίξαμε κόντρα στον Παναθηναϊκό. Οι επαγγελματίες έκαναν απεργία και παίξαμε εμείς οι ερασιτέχνες. Μπορεί να χάσαμε 7-1, αλλά τους άρεσε η απόδοσή μου.

Τότε προπονητές μου στον Πανιώνιο ήταν ο Στέλιος Μπραουδάκης και μετέπειτα ο Γιώργος Γιαννακόπουλος. Αμφότεροι δεν είναι στη ζωή. Καταπληκτικοί προπονητές, τους λατρεύω ακόμα, τους έχω στη μνήμη και την καρδιά μου. Αυτοί μου έδωσαν τα εφόδια να προχωρήσω.

Ο Στέλιος Μπραουδάκης με κρατούσε 20 λεπτά έξτρα μετά από την προπόνηση για τρέξιμο. Δεν του άρεσε όπως έτρεχα και ήθελε να με μάθει. Για ένα χρόνο έτρεχα μόνος μου. Τότε δεν το κατάλαβα, αλλά είναι δεδομένο πως με βοήθησε σημαντικά προκειμένου να ανταπεξέλθω ως αριστερός full back.

Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα χρόνια αγωνιζόμουν είτε ως αριστερός εξτρέμ, είτε αριστερά στο κέντρο, ως εσωτερικός μέσος. Άρχισα να ξεχωρίζω πολύ νωρίς και τους καλύτερους τους βάζανε στο κέντρο. Αργότερα όμως με έβαζαν αριστερό μπακ γιατί δεν υπήρχαν πολλοί που να έχουν και ποιότητα. Ήταν λίγο δύσκολο να βρεις παίκτες σε αυτή τη θέση.

Τότε ο Γιώργος Γιαννακόπουλος με έκανε αριστερό μπακ. Με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου, με ώθησε πολύ, ήταν καταπληκτικός προπονητής. Θυμάμαι πως ενώ είχα γίνει επαγγελματίας, η ερασιτεχνική ομάδα του Πανιωνίου έπαιζε τελικό με τον Ολυμπιακό. Ήρθε να με ρωτήσει αν θα ήθελα να παίξω. "Με ρωτάς;", του λέω.

Δεν υπήρχε περίπτωση να του έλεγα όχι. Παρότι, λοιπόν, είχαμε παιχνίδι με την πρώτη ομάδα, πήγα, έπαιξα, έβαλα γκολ και κερδίσαμε. Πιστεύω έτσι του έδωσα και εγώ μια χαρά. Αργότερα παίξαμε στον τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά τον χάσαμε, ήταν όμως μεγάλη επιτυχία για την ομάδα.

Όταν ήμουν μικρός στον Πανιώνιο, εκείνος ήταν διευθυντής στην εταιρεία ένδυσης Puma. Με είχε δει και με είχε ρωτήσει αν θα ήθελα να φορέσω τα παπούτσια της Puma.

Με βοήθησε στο πώς θα κινούμαι. Τότε έπαιζα περισσότερο στη γραμμή και με συμβούλευσε να δοκιμάζω να συγκλίνω, για να βρεθώ πιο κοντά στο γκολ.

Μέσα από αυτή την ενέργεια μπόρεσα να βάλω γκολ στον Πανιώνιο. Και το γκολ στα προκριματικά του Champions League κόντρα στην Πολόνια με τον Παναθηναϊκό κάπως έτσι ήρθε.

Έπαιξα 1-2 με τον Καραγκούνη και σκόραρα. Αυτός ο θεός του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι πολύ τιμητικό για εμένα που με βοήθησε. Πιστεύω ότι η πορεία μου τον δικαίωσε.

Ήταν ένας σταρ, παρότι όταν σου μιλούσε δεν το εξέπεμπε αυτό. Ήταν πολύ απλός. Από τις τελευταίες φορές που τον είδα ήταν στον γάμο μου. Είχε έρθει και ήταν ευτυχισμένος που με γνώριζε από παιδάκι.

Ήταν ο πρώτος που μου έκανε συμβόλαιο στην Puma. Του χρωστάω πολλά, δεν έχω μιλήσει πολύ γι' αυτόν από σεβασμό. Ξέρω ότι είναι ένας θεός. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ εγώ, αλλά με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου.

Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου περάσαμε δύο γύρους και παίξαμε με τη Λάτσιο. Αυτά τα ματς δεν τα πρόλαβα γιατί έγινε η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό. Βέβαια ήμουν στο γήπεδο για να δω τους πρώην συμπαίκτες μου.

Κι επειδή αναφέρθηκε στην Μπενφίκα, θα σου πω πώς έγινε η μεταγραφή τον Ιανουάριο του 2004. Έξι μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2003, μετά από τη Ριζούπολη, έφυγαν ο Καραγκούνης, ο Λυμπερόπουλος, ο Βόκολος. Είχα μείνει εγώ, ο Μπασίνας, ο Σεϊταρίδης, ο Χένρικσεν, ο Μικάελσεν, ο Κυργιάκος.

Υπήρχε μεγαλύτερη απαίτηση για εμάς. Είχαμε κάνει προετοιμασία με τον Γιτζάκ Σουμ και παίζουμε φιλικό με την Μπενφίκα. Με πιάνει ο προπονητής της, Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο και μου λέει ότι θέλει να με πάρει στην Μπενφίκα. Του είπα ότι έχω συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό μέχρι τα Χριστούγεννα.

Τότε είχαμε πρόεδρο τον Αργύρη Μήτσου. Του είπα ότι θα έρθει η Μπενφίκα. Εκείνος μου είπε ότι η ομάδα είχε στείλει ήδη πρόταση ύψους 800.000 ευρώ.

Σε εμένα η Μπενφίκα έδινε έξι φορές τα χρήματα που έπαιρνα στον Παναθηναϊκό. Έπρεπε να κοιτάξω και τον εαυτό μου, την καριέρα μου. Ήμουν 29 χρονών και έφτανα στο τέλος. Παρ' όλα αυτά είπα στον Μήτσου να μου κάνει μία αντιπρόταση.

Ο Παναθηναϊκός μου προσέφερε συμβόλαιο για 1+1 χρόνια, η Μπενφίκα προσέφερε περισσότερα. Ήρθε ο Σουμ και είπε: "Δεν φεύγει κανένας Φύσσας. Με αυτόν θα παίξω. Αυτόν θέλω".

Τον ρώτησα αν είναι σίγουρος. Δεν έχανα μόνο εγώ την ευκαιρία να παίξω κάπου αλλού, αλλά και ο Παναθηναϊκός την ευκαιρία να βγάλει χρήματα για παίκτη που είχε συμβόλαιο άλλους έξι μήνες. Ήταν ανένδοτος. Το δέχτηκα.

Κανονικά έπρεπε να ωρύομαι, αλλά τότε επειδή είχα τη στεναχώρια της Ριζούπολης σκεφτόμουν εγωιστικά και ήθελα να μείνω στην ομάδα να πάρουμε ένα πρωτάθλημα.

Ξεκινάω και παίζω έναν γύρο. Τα Χριστούγεννα ο Παναθηναϊκός το ζύγισε, έχασε 800 χιλιάδες ευρώ. Τότε αναπληρωματικός ήταν ο Μινχ. Στην αρχή ήταν βαρύς και δεν έπαιζε όπως στη συνέχεια που έκανε μια αξιόλογη πορεία.

Είχαμε μια εξαιρετική σχέση. Θυμάμαι μου έβγαλε μια ωραία ασίστ και έβαλα γκολ κόντρα στην Καλλιθέα.

Βγήκα στη συνέντευξη Τύπου και τους είπα "γράψτε ότι το έβαλα με το καλάμι". Κανένας δεν έπαιζε με το καλάμι.

Όλοι ήμασταν αξιόλογοι. Μετά πήγαμε και πήραμε το Euro, κανένας δεν ήταν καλαμωτός.

Στα νέα παιδιά λέω να μην ακούν κανέναν. Να μην επιτρέπουν να τους υποτιμάει κανείς. Ο καθένας έχει το ταλέντο του και με τη δουλειά και με την αξία του ανταμείβεται και απολαμβάνει τους καρπούς. Θέλει θυσίες, υπομονή και επιμονή, αλλά και συζήτηση με τους κοντινούς ανθρώπους του.

Επιστρέφω στον Παναθηναϊκό. Μου έκανε πρόταση ανανέωσης, αλλά η Μπενφίκα μού έκανε ένα κλειστό συμβόλαιο 2,5 ετών. Τότε η ομάδα έβλεπε ότι ο Μάρκους Μινχ ανέβαινε και δεν μου έκλεισε την πόρτα. Έφυγα σαν φίλος. Στο τελευταίο ματς με τον ΟΦΗ με τίμησαν. Ο κύριος Μήτσου μου έδωσε πλακέτα και έφυγα όμορφα. Γι' αυτό και επέστρεψα άλλωστε.

Στην Μπενφίκα άλλαξε η ζωή μου. Έβλεπα αλλιώς το ποδόσφαιρο. Πήγα σε έναν τεράστιο σύλλογο και συνάντησα παίκτες όπως ο Σιμάο Σαμπρόζα, ο Νούνο Γκόμες, ο Ρούι Κόστα, ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς που ήμασταν αντίπαλοι όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό. Μου συμπεριφέρθηκε σαν φίλος, μου έδωσε το αυτοκίνητό του για μια εβδομάδα.

Οι σχέσεις μεταξύ των παικτών δεν αφορούν τα οπαδικά. Ήταν το ξεκίνημα μιας δεύτερης φάσης της καριέρας μου, η οποία ολοκληρώθηκε μετέπειτα στη Σκωτία και στην επιστροφή μου στον Παναθηναϊκό, όπου και σταμάτησα την καριέρα μου.

Στην Μπενφίκα πήρα το Κύπελλο, έβαλα γκολ, ακολούθησε το Euro. Έπαιξα ως πρωταθλητής Ευρώπης την επόμενη χρονιά. Έγινε μια συντήρηση δυνάμεων από τον Τραπατόνι. Όταν ήμουν πιτσιρικάς και πειραζόμασταν με τα άλλα παιδιά λέγαμε: "Έλα μωρέ ποιος είσαι; Ο Τραπατόνι;". Αυτός έγινε προπονητής μου.

Γενικά ήταν σε μία περίεργη φάση με την ομάδα, ήταν και σε λίγο μεγάλη ηλικία. Δεν είχε να κάνει βέβαια μόνο το κομμάτι της ηλικίας. Κι ο Ρεχάγκελ ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά είχε και έχει τον σεβασμό όλων μας.

Πήραμε το πρωτάθλημα και παίξαμε στον τελικό του Κυπέλλου με αντίπαλο τη Σετούμπαλ με στόχο το νταμπλ. Δεν ήταν εύκολο διότι είχαν προηγηθεί οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος ύστερα από 10 χρόνια.

Παίξαμε, λοιπόν, στον τελικό και με έκανε αλλαγή στο 65', ενώ το σκορ ήταν 1-1. Τότε στην Μπενφίκα ήμασταν δύο αριστερά μπακ. Εγώ και ένας Γάλλος, ο Ντο Σάντος.

Είχαμε τα ίδια χαρακτηριστικά. Θεώρησα ότι σε αυτή την αλλαγή δεν βοηθάει την ομάδα. Βέβαια αυτό που έκανα δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω.

Δεν έβαζε έναν μεσοεπιθετικό ή ένα επιθετικογενές μπακ. Αν ήταν να το έκανε αυτό ας με έβγαζε και πιο νωρίς, για να σκοράρουμε και να πάρουμε το ματς.

Κοντοστάθηκα λίγα δευτερόλεπτα. Βγήκα φυσικά. Αυτό έσπασε τους δεσμούς μας με την Μπενφίκα. Ένιωσα ότι δεν υπήρχε σεβασμός, αλλά δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα και δεν το προτείνω σε κανέναν.

Το κλαμπ και ο προπονητής παίρνουν τις αποφάσεις και οι ποδοσφαιριστές οφείλουν να υπακούν. Αν έχουν να πουν κάτι, μπορούν να το πουν ιδιωτικά και όχι όπως το έκανα εγώ.

Εγώ, έστω και για λίγο, έδειξα φανερά τη δυσαρέσκειά μου μπροστά στον κόσμο. Γενικά δεν το έκανα αυτό, δεν με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, αλλά έτσι μου βγήκε. Το μετανιώνω.

Φυσικά μετανιώνω και προσπαθώ να μην το επαναλάβω. Ζω με αυτό που έκανα και προσπαθώ να το φτιάξω μετέπειτα.

Με την Μπενφίκα τότε ήρθαμε σε συνεννόηση με ωραίο τρόπο να αποδεσμευτώ, αφού πρώτα βρω μια ομάδα που θέλω. Τότε έφυγε ο Τραπατόνι, παρότι η ομάδα πήρε πρωτάθλημα μετά από δέκα χρόνια. Ήρθε ο Ρόναλντ Κούμαν, αυτός ο πολύ ωραίος τύπος.

Μιλήσαμε και μου είπε: "Είσαι πρωταθλητής Ευρώπης, δεν δέχομαι τίποτα για εσένα. Είχες μια συμπεριφορά "Α", αλλά εγώ έχω δει την καριέρα σου και τα στατιστικά σου. Θα προπονείσαι με την πρώτη ομάδα για να μπορείς να βρεις τον επόμενο σταθμό της καριέρας σου".

Η ΑΕΚ είχε τότε τον Νίκολα Μάλμπασα, ενώ ήταν τραυματίας και ο Σταύρος Τζιωρτζιόπουλος. Συζητήσαμε το ενδεχόμενο να γυρίσω. Θα επέστρεφα με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που έπαιρνα στην Μπενφίκα.

Δεν έγινε ποτέ. Και οι δύο πλευρές το άφησαν. Κατάλαβα ότι και ο Ντέμης θα ερχόταν σε δύσκολη θέση, προφανώς δεν μπορούσε να καλύψει το συμβόλαιο που είχα. Ίσως τα στάθμισε και δεν του έβγαινε.

Προφανώς δεν θα με ήθελαν και πάρα πολύ, διότι αν θες κάποιον πολύ τον παίρνεις. Εγώ τότε έψαχνα να πάω Αγγλία, είχα προτάσεις από το Καμπιονάτο.

Όταν ήρθε η Χαρτς λέω από μέσα μου "Ποια Χαρτς;". Ήξερα τη Ρέιντζερς, τη Σέλτικ και την Αμπερντίν. Πήγα στο Εδιμβούργο και σε τρεις ημέρες υπέγραψα. Είχαμε έναν Ρώσο πρόεδρο. Ήταν από τις πιο ωραίες επιλογές της καριέρας μου.

Είχα τρομερή ποδοσφαιρική ευφορία με τη σκωτσέζικη νοοτροπία που είναι πιο ωραία από την αγγλική, αν και είχε λιγότερη ποιότητα. Φαντάσου στη Χαρτς ήμουν ο καλύτερος παίκτης στα 32. Απόλαυσα κάθε στιγμή, κάθε ματς, σε ένα γήπεδο που ήταν συνέχεια γεμάτο.

Βγήκαμε δεύτεροι μετά από πολλά χρόνια και πήραμε και το Κύπελλο. Σε όποια ομάδα έπαιξα πήρα και τίτλο, όπως και στην Εθνική. Επομένως, τι παράπονο μπορώ να έχω;

Στο μεσοδιάστημα, όμως, υπήρξε και η ωραία εμπειρία με τον Παναθηναϊκό. Ήθελα να κάνω κάτι άμεσα όταν αποχώρησα από την Εθνική το 2014 και προέκυψε το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Μου ζητήθηκε από τον Γιάννη Αλαφούζο να αναλάβω τη θέση του Διευθυντή ποδοσφαίρου.

Την πρώτη χρονιά μου, η ομάδα συνέχισε την ανοδική της πορεία, διεκδίκησε τον τίτλο. Έφτασε σε σημείο να κάνει εκπληκτικά playoffs. Κερδίζαμε παντού μέσα-έξω και βγήκαμε τελικά δεύτεροι. Μου θυμίζει κάτι από τη φετινή χρονιά, που εν τέλει η ομάδα κατέληξε δεύτερη.

Την πρώτη χρονιά έγιναν κάποιες προσθήκες και κρατήσαμε, όπως σου προείπα, σε καλό επίπεδο την ομάδα. Τη δεύτερη χρονιά αυτό που μας στοίχισε ήταν τα προκριματικά που ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να μπει στους ομίλους. Μας επηρέασε σε οικονομικό σκέλος και έφερε γκρίνια στην ομάδα.

Ναι, δεν σταματάς να προσπαθείς. Ναι, θα επιστρέψεις του χρόνου δυνατότερος, αλλά φίλε μου είναι αποτυχία.

Δεν θυμάμαι πολλούς τεχνικούς διευθυντές στην Ελλάδα που πέτυχαν και πήραν πρωταθλήματα. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αυτό.

Tότε συζήτησα με τον πρόεδρο και λύθηκε η συνεργασία μας κοινή συναινέσει. Χωρίσαμε έτσι απλά χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μετά από δύο χρόνια επέστρεψα, καθώς μου προτάθηκε να γίνω διευθυντής στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού. Ήμουν τρία χρόνια εκεί και θεωρώ πως κάναμε πολύ καλή δουλειά.

Αυτό φαίνεται απ' τα παιδιά που έχουν αναδειχθεί και αγωνίζονται στην πρώτη ομάδα ή έχουν πάρει μεταγραφές, όπως για παράδειγμα ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος.

Οι τίτλοι δεν σημαίνουν κάτι στις Ακαδημίες, αλλά η νοοτροπία του νικητή και η δημιουργία ισχυρών χαρακτήρων και προσωπικοτήτων στην οικογένεια του Παναθηναϊκού είναι απαραίτητη.

Και σε αυτό είμαι πεπεισμένος ότι συντελέσαμε αποφασιστικά μαζί τους συνεργάτες μου στο να αλλάξει η φιλοσοφία.

Κάποια παιδιά προχώρησαν και έκαναν καριέρα, γαλουχήθηκαν μαζί με εμένα και με τους προπονητές που εργάζονταν τότε πάνω στις αξίες του Παναθηναϊκού. Για εμένα, αποτελεί τεράστιο παράσημο η δουλειά που έκανα στις Ακαδημίες.

Τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται τρομερή δουλειά στην ομάδα. Διοίκηση, παίκτες, αλλά και όλο το τεχνικό επιτελείο έχουν καταφέρει να επαναφέρουν την ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών και θεωρώ πως τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη καλύτερα.

*Eυχαριστούμε το "Rumors" για τη φιλοξενία.

Επιμέλεια συνέντευξης: Θωμάς Τζουβάρας
Φωτογράφιση: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου / Tourette Photography
Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Image credits: INTIME SPORTS, Eurokinissi Sports