Η Μαρία των Παρισίων

Δίπλα στον αθόρυβο Σηκουάνα -που κυλά σχεδόν ψιθυριστά- έχει τοποθετήσει τα πιο όμορφα όνειρά της η Μαρία Σάκκαρη.

Το Roland Garros είναι σαν το Μουντιάλ του τένις σύμφωνα με τη δική της αθλητική ορολογία, την οποία ξεδίπλωσε μαζί με το πλατύ χαμόγελό της στο SPORT24.

To γαλλικό Όπεν για τους Παριζιάνους είναι σαν ένα ανέγγιχτο από το χρόνο άγαλμα, που ξεθάβει αρχαιολόγος στις αρχές κάθε καλοκαιριού. Τόσο σπουδαίο.

Είναι ένα από τα πολύτιμα μαργαριτάρια της Πόλης του Φωτός και θέλει να το αποκτήσει η 27χρονη κορυφαία Ελληνίδα τενίστρια. Εκεί, βρίσκεται τώρα, περιμένοντας την έναρξη του Roland Garros.

Από το Παρίσι μίλησε στο SPORT24 και στον Παντελή Βλαχόπουλο για το μεγάλο όνειρό της, για τη μοναξιά της Βαρκελώνης που την ωρίμασε απότομα και την έκανε γυναίκα, για τον Μέσι του τένις, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και για την ανοσία που έχει αποκτήσει στα δημοσιεύματα, τα οποία σχετίζονται με την προσωπική ζωή της.

Κυρίως στάθηκε στο μεγάλο “θέλω” της. Επιθυμεί να κρατήσει στα χέρια της το ασημένιο τρόπαιο της νικήτριας του τουρνουά, το “Suzanne-Lenglen”.

Αλλά, προσθέτει κι άλλες λέξεις στην όμορφη ιστορία της. Θέλει πολύ να τη ζήσει και δημιουργεί ένα αριστούργημα που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις πιο ευχάριστες και ζωηρές σελίδες του Αλέξανδρου Δουμά.

Στο Παρίσι, στα ίδια κορτς, τα οποία φιλοξενούν το Roland Garros ονειρεύεται να στεφθεί και Ολυμπιονίκης το 2024 είτε στο απλό, είτε στο μεικτό μαζί με τον Στέφανο Τσιτσιπά.

Πλέον όλα τα γήπεδα τένις είναι γεμάτα και αυτό με κάνει χαρούμενη, επειδή έχω προσφέρει κι εγώ σ' αυτό και βλέπω ότι είμαι ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της ιστορίας.

Εντάξει, εγώ ήμουν πάρα πολύ τυχερή που είχα και τον παππού και την μητέρα μου, οι οποίοι ήταν στον χώρο και μπορούσαν να με συμβουλεύσουν σωστά.

Η μητέρα μου πήρε τις σωστές αποφάσεις για μένα, όταν ήμουν μικρή και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.

Θεωρώ ότι δεν θα ήμουν εδώ που είμαι σήμερα, αν δεν είχα την καθοδήγησή της και όχι μόνο την δική της, επειδή νομίζω ότι και και ο πατέρας μου -παρόλο που δεν είναι στον χώρο του τένις-, με βοήθησε.

Και οι δυο τους έκαναν πράγματα για μένα για τα οποία, θα τους ευγνωμονώ για μία ζωή. Το ξέρω ότι είναι είναι οι γονείς μου και το έκαναν μ' όλη την την καρδιά τους και την αγάπη τους. Όμως αυτό που είμαι σήμερα τούς το χρωστάω.

Στα 18 μου η μητέρα μου αποφάσισε να πάω στο προπονητικό καμπ στην Βαρκελώνη, έμεινα τέσσερα χρόνια εκεί.

Νομίζω πως ήταν όπως όταν ένα παιδί πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό. Ξεκίνησα από το μηδέν. Εγώ ήμουν τυχερή, επειδή βρέθηκα σε μία ακαδημία όπου ήξερα όλα τα παιδιά εκεί.

Οι προπονητές ήταν πολύ κοντά μου, είχα το διαμέρισμά μου. Γενικά ήταν ένα βήμα και θα το ξαναέκανα με κλειστά μάτια.

Πρέπει να μάθεις να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου και να είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Ο παππούς μου μού λείπει πάρα πολύ! Δεν ήταν ο άνθρωπος με τον οποία ξεκίνησα το τένις. Όμως, ήταν αυτός που, αφού άρχισα το τένις και είπα στην μητέρα μου ότι θέλω να ασχοληθώ λίγο παραπάνω, με πήρε και μου έδωσε όλες τις γερές βάσεις, ώστε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.

Υπάρχουν και τενιστικές διαφωνίες με την μητέρα μου, αλλά και πράγματα που βλέπουμε το ίδιο.

Έχει πολύ καλό μάτι, είναι μεγάλο αβαντάζ να έχεις μία μητέρα, η οποία ξέρει πότε να επέμβει και πότε όχι.

Πλέον, όταν την παίρνω τηλέφωνο και έχω χάσει μου λέει "καλά παιδάκι μου, μην κάνεις έτσι δεν έγινε κάτι" και εγώ τής απαντάω "τι μου λες να μην κάνω έτσι, έχασα το ματς".

Είναι αυτή η οποία τα βλέπει όλα ήρεμα, θετικά και καθαρά. Εγώ πλέον είμαι αυτή που τα βλέπει όλα λίγο πιο έντονα.

Πλέον, έχω αποκτήσει ανοσία στην εύκολη και άδικη κριτική από τα ΜΜΕ, αλλά δυσκολεύτηκα για να φτάσω σ' αυτό το σημείο.

Υπήρχαν φάσεις που με ενοχλούσαν πάρα πολύ διάφορα δημοσιεύματα, όχι τόσο για την προσωπική ζωή μου. Μ' ενοχλεί όταν ένας άνθρωπος που δεν ξέρει από αθλητισμό και δεν έχει ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με τα σπορ, να κάθεται στον καναπέ του και να σχολιάζει τον κάθε αθλητή, είτε αυτός είναι τενίστας είτε είναι μπασκετμπολίστας είτε ποδοσφαιριστής.

Πιστέψτε με δεν θέλει να παίξει άσχημα, δεν θέλει να χάσει, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Εσύ γιατί πρέπει να το σχολιάσεις;

Αν ο άλλος μπει μέσα και "πετάξει" το ματς και δεν τον νοιάζει τότε εννοείται να τον σχολιάσεις, αλλά δεν μπορείς εσύ να κριτικάρεις έναν άνθρωπο που παλεύει, προσπαθεί κάθε μέρα και δεν είναι ρομπότ.

Αυτό με εκνευρίζει πάρα πολύ και νομίζω ότι αν ρωτήσεις κάθε αθλητή θα σου πει το ίδιο πράγμα.

Και θέλω να σού πω κάτι ακόμα. Είμαι και πάρα πολύ μεγάλη φαν του Γιοβάνοβιτς, του προπονητή του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο, παρόλο που έχασαν το πρωτάθλημα φέτος.

Τον συμπαθώ και τον θαυμάζω πάρα πολύ, επειδή μιλάει μόνο για ποδόσφαιρο και αθλητισμό.

Δεν έχω γούρια, προσπαθώ να τα αποφεύγω όσο περισσότερο γίνεται και να μην είμαι τόσο μανιακή μ' αυτά τα πράγματα.

Πολλές φορές, ανάλογα με το τουρνουά, αλλάζουν οι ρουτίνες σου.

Είναι δύσκολη ερώτηση για το ποιος είναι ο Μέσι του τένις. Ο Αργεντινός είναι πάρα πολύ ταλαντούχος ααν τον Φέντερερ, αλλά αυτό που κατάφερε φέτος, το έχει καταφέρει και ο Τζόκοβιτς όπως και ο Ναδάλ.

Και οι άλλοι δύο όμως είναι κορυφαίοι, προς Θεού. Δεν θα είχαν καταφέρει αυτά που έχουν καταφέρει. Απλά έχουν άλλη προσωπικότητα, άλλο στυλ παιχνιδιού.

Ο Μέσι και ο Φέντερερ έχουν αυτό το πιο "ανάλαφρο" μέσα στο γήπεδο.

Συνέντευξη: Παντελής Βλαχόπουλος
Επιμέλεια: Μαρία Καούκη
Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Video montage: Κωνσταντίνος Ασημακόπουλος
Photo Credits: Eurokinissi, Intime, Alamy/Visualhellas.gr, AP