Ο Μίλτος Τεντόγλου δεν έχει ανάγκη από μύθους για να συμπληρώσει τις αλήθειες του. Δεν περιποιείται το προφίλ του, δεν προσθέτει ακρυλικές πινελιές στην εικόνα του, για να εισπράξει το χειροκρότημα. Έξυπνη φάτσα. Έξυπνο και το περιεχόμενό της.
Κλείνει τις προτάσεις του με χαμόγελα, εκπληκτικούς μορφασμούς, μιλάει με τα κάρβουνα που έχει για μάτια, αλλά ο ίδιος δεν ζητιανεύει βλέμματα και την προσοχή των άλλων. Ακριβώς γι' αυτό, αγαπήθηκε με ταχύτητα κομήτη από τις πρώτες κουβέντες του. Ανυπόκριτος. Αφοπλιστικός τόσο με τους αντιπάλους του που έμειναν παγοκολώνες να κοιτούν την ατάραχη φύση του, όσο και στα λόγια.
Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη
"Το κάρφωσες", τού φώναξε μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού ο προπονητής του Γιώργος Πομάσκι από τις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου στο Τόκιο, όταν κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην τελευταία προσπάθεια.
Έχει πει κι άλλα ο "μεταλλουργός" κόουτς για τον χρυσό Ολυμπιονίκη του μήκους. Ότι ποτέ δεν είχε τέτοιο αθλητή, τέτοιο εκτελεστή -όπως τον χαρακτηρίζει- που δεν τρέμουν τα πόδια του, που έχει ως άγνωστη λέξη το άγχος. Ο 23χρονος από τα Γρεβενά δεν έχει μόνο χρυσήλατη και υπέρ-ιπτάμενη αθλητικότητα, αλλά και το χαρακτήρα του μεγάλου αθλητή. Διαθέτει όλο το πακέτο. Τα νεύρα του πάνω στον αγώνα είναι σαν τα νερά της λίμνης. Ασάλευτα.
Σε αυτή τη συνέντευξη στο SPORT24, ο αθλητής της Stoiximan έστησε και πάλι για λίγο τον εαυτό του στον τοίχο -για την παρουσία του στον τελικό του μήκους στους Ολυμπιακούς Αγώνες-, αλλά επιτέλους παραδέχθηκε ανοιχτά το προφανές: "Εννοείται ότι ήταν μαγκιά αυτό που έκανα στον τελικό!"
Υπερασπίστηκε σθεναρά το δικαίωμά του στην τεμπελιά και τη βαρεμάρα, διότι όπως λέει "δεν βαριέμαι να βαριέμαι". Πανηγύρισε όταν βραχυκύκλωσαν για ώρες το Facebook και το Instagram και ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να το παίξει κάποιος, να το παίξει ιστορία.
Λατρεύει την ιαπωνική κουλτούρα, αλλά και τη μαγειρική. O σεφ Νίκος Πολιτάκος τον υποδέχθηκε στο Kinjo Japanese Restobar, για να του διδάξει την τέχνη του sushi. O χρυσός Ολυμπιονίκης πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο του μαθητή και έφτιαξε τα πρώτα nigiri του.
Οι προπαππούδες μου ήταν Μικρασιάτες. Θυμάμαι και τη γιαγιά μου -τη Σόφι, Σοφία- στο χωριό, που μιλούσε τουρκικά, αλλά και ποντιακά. Τη γιαγιά μου τη λένε Καρβουνίδου.
Όλοι στο χωριό είναι Πόντιοι και μιλάνε τα ποντιακά. Εγώ δεν έχω συγκρατήσει τη διάλεκτο. Συγκρατώ μόνο τις γλώσσες που μου αρέσουν πολύ. Εκτός από τα γιαπωνέζικα μ' αρέσουν και τα κορεάτικα, αλλά δεν τα ξέρω. Μ' αρέσει όμως να τα ακούω.
Η Κίνα δεν μου άρεσε και τόσο. Βέβαια, δεν έκατσα πολύ, μόνο μια εβδομάδα, πριν από δύο χρόνια. Μάλλον με χάλασε ότι πήγα σε μεγάλη πόλη, στη Σανγκάη, Σανχάη. Ήμουν σε ΟΚ κατάσταση, στην αρχή της χρονιάς, ήμουν για άλμα στα 8.10 - 8.20.
Το ταξίδι με ζόρισε πάρα πολύ. Είχαμε δύο αγώνες στην Κίνα. Στον πρώτο αγώνα έκανα 7.79 και στο δεύτερο δεν είχε καλό φαγητό, μας είπαν να μην τρώμε κρέατα. Μας είπαν ότι τα κρέατα είναι λίγο... Δεν ήξερες τι τρως. Όμως στην Ιαπωνία θα πάω ξανά, κάποια στιγμή.
Η γιαγιά μου είναι μαγείρισσα, ο μπαμπάς μου είναι σεφ. Δεν είναι πολύ μεγάλη η γιαγιά μου, εξήντα κάτι είναι και ακόμη βοηθάει στο μαγαζί που έχει ο μπαμπάς μου, στη Γερμανία.
Εστιατόριο είναι στο Νιντερνχάουζεν, δεν είναι πόλη, ένα μεγάλο χωριό είναι κοντά στη Φρανκφούρτη. Η κουζίνα στο μαγαζί είναι ελληνογερμανική, τα πιο πολλά είναι ελληνικά. Πιο παλιά η γιαγιά μου και ο παππούς μου είχαν εστιατόριο στη Βέροια. Εκεί, μέναμε πρώτα. Κι ένα μπουγατσάδικο είχε η γιαγιά μου, στη Βέροια.
Γι' αυτό όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω μάγειρας. Το προσπαθούσα, μαγείρευα, αλλά είναι πολύ δύσκολη δουλειά, έχει πολλή ορθοστασία και δεν έχει ωράριο. Θυμάμαι ο μπαμπάς μου έλειπε όλη τη μέρα. Δεν είναι μόνο το μαγείρεμα που πρέπει να κάνεις, είναι κι άλλες δουλειές. Εντάξει, βαριέμαι και να μαγειρεύω.
Είμαι τεμπέλης, είναι απλό, δεν θέλω να κάνω τίποτα. Με τον στίβο το παλεύω, επειδή μου αρέσει. Σε ό,τι μου αρέσει, δεν είμαι τόσο τεμπέλης.
Δεν θα μαγειρέψω, θα παραγγείλω. Δεν θα φτιάξω καφέ, μπορεί να παραγγείλω. Όταν μου πουν τα παιδιά να βγούμε, να πάμε κάποια βόλτα, θα τους πω βαριέμαι. Για παράδειγμα, θα μπορούσα να παρακολουθήσω μια σχολή τώρα. Θα ήταν δύσκολο, αλλά γίνεται.
Μου αρέσει η πληροφορική, η τεχνολογία, όλη τη μέρα games παίζω. Και το design μου αρέσει, θέλω να το κάνω. Είναι λίγο δύσκολο να τα διαχειριστώ όλα μαζί, αλλά για να πω την αλήθεια, γίνεται.
Όμως, θα έχω τόσο λίγο χρόνο για να τεμπελιάσω, που δεν μπορώ. Θα έχω δύο προπονήσεις την ημέρα και θέλω να ξέρω ότι μετά δεν έχω να κάνω κάτι. Όταν γυρίσω μπορεί να κάτσω λίγο στον υπολογιστή, αλλά δεν θέλω να έχω κάποια άλλη υποχρέωση.
Με ενοχλεί λίγο αυτό, να έχω πολλές υποχρεώσεις, με κάνει να μη νιώθω ωραία.
Θα ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου για τον αθλητισμό. Διότι δεν είναι μόνο η προπόνηση, είναι να δώσω κάποια συνέντευξη ή να έχω μια συνάντηση. Μέχρι ένα σημείο μπορώ να τα κάνω αυτά, αλλά αν έκανα ό,τι μου ζητούσαν, δεν θα ήμουν σπίτι ποτέ. Μου αρέσει το σπίτι, μου αρέσει να αράζω.
Βέβαια κι όταν αράζω, διαβάζω για το μήκος.
Ξεκίνημα με τις κοπές
Ξεκίνημα με τις κοπές
O σεφ Νίκος Πολιτάκος δείχνει την τεχνική...
O σεφ Νίκος Πολιτάκος δείχνει την τεχνική...
...κι ο Μίλτος παρουσιάζει το αποτέλεσμα
...κι ο Μίλτος παρουσιάζει το αποτέλεσμα
Είναι πολύ χρήσιμο να ξέρεις πράγματα γι' αυτό που κάνεις. Διαβάζω πάρα πολύ για το αγώνισμά μου, στο internet περισσότερο. Μελετάω πολύ τις κινήσεις, μια άσκηση τι κάνει, ποιον μυ δουλεύει. Πρέπει να ξέρεις για ποιο λόγο κάνεις την κάθε κίνηση στο αγώνισμά σου. Έτσι μπορείς να το κάνεις καλύτερα.
Υπάρχουν κάποιες τεχνικές, κάνω πχ κάποια ψαλίδια στον αέρα, πρέπει να ξέρεις γιατί τα κάνεις.
Είναι σαν να συνεχίζεις να τρέχεις στον αέρα.
Όταν φτάνεις στη βαλβίδα είσαι σε θέση τρεξίματος και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περάσεις το σώμα σου πιο μπροστά και τα ψαλίδια σε βοηθάνε για να κρατήσεις την ισορροπία σου, διαφορετικά θα πέσεις με τα μούτρα στο σκάμμα. Γίνονται λοιπόν για την ισορροπία και για να σου βγει πιο βολικά η προσγείωση.
Εγώ συνήθως έχω χαμηλές μοίρες στη γωνία απογείωσης, είναι στις 19 με 20. Πρέπει να είσαι στη σωστή θέση στη βαλβίδα για να βγάλεις το άλμα. Να είσαι από πάνω της και όχι με τον κορμό σου να γέρνει πίσω από αυτή, όπως κάνουν μερικοί. Πάνε να κάνουν άλμα.
Δεν πρέπει να κάνεις άλμα εκεί, αλλά πρέπει να το τρέξεις όλο, να συνεχίσεις να τρέχεις, να μη χάσεις ταχύτητα. Δεν πας να πηδήξεις, δεν λυγίζεις το πόδι σου. Έρχεται τεντωμένο στη βαλβίδα και στην ουσία κοντράρει και από την κόντρα σηκώνεσαι.
Όπως γίνεται όταν πετάς κάτω ένα μπαλάκι, δεν ανασηκώνεται το μπαλάκι, δεν πηδάει μόνο του, από την κόντρα γίνεται, αλλά πρέπει να είσαι γυμνασμένος στα πόδια, να τα γυμνάζεις με συγκεκριμένο τρόπο και τα αλτικά σου να γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο και τα βάρη σου να γίνονται επίσης με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε στη μεγάλη ταχύτητα να φέρεις το πόδι σου τεντωμένο και να φύγεις όπως το μπαλάκι που είπαμε πριν, να κοντράρεις και παπ να φύγεις!
Δεν είναι κίνηση αυτό που γίνεται, είναι κάτι νευρομυικό. Κάποιοι το έχουν, άλλοι δεν έχουν τη νευρομυικότητα και δεν μπορούν να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο.
Πιστεύω ότι μοιάζω με τον Έρβινγκ Σαλαντίνο στο τρέξιμό του. Φαίνεται ότι τρέχει αργά, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ γρήγορος, έχει πλαστικές κινήσεις. Είχα εκνευριστεί με κάποια σχόλια, μετά το άλμα μου στην Καλλιθέα, όταν έκανα 8.60. Έλεγαν ότι δεν γίνεται να πηδήξει τόσο πολύ, ενώ τρέχει τόσο αργά.
Έχω τα στατιστικά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είχε φωτοκύτταρα πριν από το άλμα.
Στα τελευταία 10 μέτρα πριν το βατήρα έμπαινα με 41.6 χλμ/ώρα, ήμουν ο πιο γρήγορος απ' όλους στο Τόκιο.
Δεν ξέρω, δεν το βλέπουν αυτό, λένε "τρέχει αργά". Δεν ζορίζομαι για να τρέξω, έχω το διασκελισμό μου. Μπορεί να έχεις μικρότερο διασκελισμό, να φαίνεται ότι είσαι γρήγορος, αλλά να μένεις στο ίδιο σημείο.
Έχουμε μετρήσει τον διασκελισμό μου με τον Πομάσκι, είναι κοντά στα 2.30 μέτρα όταν τρέχω, δεν θυμάμαι ακριβώς, ο κόουτς το ξέρει. Οι τελευταίοι έξι διασκελισμοί μου είναι 14.40μ. Βέβαια, εξαρτάται λίγο από τη μέρα και πόσο καλά θα είμαι, από το ταρτάν, αλλά δεν γίνεται να είναι και 13 μέτρα. Παίζει κάποιες φορές ρόλο και το ύψος του αθλητή. Όμως, ο Ιβάν Πεδρόσο που είναι η αδυναμία μου είναι κοντούλης. Τον περνάω 10 πόντους και έχει πηδήξει περισσότερο από μένα".
Ο Μίλτος καλύπτει με έξι διασκελισμούς 14.40 μέτρα, δηλαδή ο μέσος όρος του μήκους κάθε διασκελισμού του είναι 2.40 μέτρα. Σύμφωνα με αυτήν την αναλογία, ο Τεντόγλου θα έτρεχε 100 μέτρα με 41.6 διασκελισμούς. Βέβαια, στα πρώτα μέτρα κάθε κούρσας το μήκος του διασκελισμού των αθλητών είναι σαφώς μικρότερο.
Όταν ο Μπολτ έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ με 9.58" στο Παγκόσμιο του 2009 στο Βερολίνο, ανέπτυξε μέγιστη ταχύτητα 44.72 χλμ/ώρα και ο μέσος όρος του διασκελισμού του ήταν 2.47 μέτρα, ενώ οι υπόλοιποι φιναλίστ είχαν μέσο όρο 2.23 μέτρα. Ο μέσος όρος του μήκους του διασκελισμού του Μπολτ ήταν 2.44.
Κοιτάω πολύ τους άλλους αθλητές. Γενικά τους Κουβανούς τούς έχω αντιγράψει, δεν είναι μόνο o Πεδρόσο. Έχω πάρει και κάποια πράγματα από τον Πιτσάρδο, τον τριπλουνίστα, έχω αντιγράψει κάποια πράγματα στις διατάσεις του, έχω κοιτάξει πολύ τον Τέιλορ, που είναι επίσης τριπλουνίστας.
Έχω μελετήσει το διάδρομό του, απλά δεν έχουμε ίδια ταχύτητα με τους αθλητές του τριπλούν, μπαίνουμε πιο γρήγορα εμείς. Όμως, οι top level τριπλουνίστες μπαίνουν γρήγορα. Ο Τέιλορ έχει πολύ καλό διάδρομο.
Έχω αντιγράψει τον Πεδρόσο στο στιλ, μου αρέσει η τεχνική του και τα ατσάλινα νεύρα που έχει. Είναι ήρεμος και απαντάει στο τελευταίο άλμα. Το κάναμε κι εμείς τώρα αυτό, στο Τόκιο, ωραία...
Έπαιξε ρόλο που ήταν πρωινός ο αγώνας. Ξενέρα. Το σώμα μου λειτουργεί διαφορετικά το πρωί. Δεν είμαι πολύ πρωινός τύπος, δεν ξυπνάω νωρίς. Συνήθως όλοι οι αγώνες είναι απόγευμα, σπάνια είναι πρωί, με εξαίρεση κάποιους προκριματικούς, που δεν χρειάζεσαι το μεγάλο άλμα. Δεν συνηθίζει το σώμα μου τον πρωινό αγώνα, όταν αγωνίζομαι το πρωί, το σώμα μου παθαίνει σοκ.
Στο τέλος ο Ετσεβαρία είχε την ίδια επίδοση με εμένα, ενώ στο πρώτο άλμα έκανε 8.09. Ήταν σαν να μην ασχολήθηκε με αυτό το άλμα, το έκανε για να το κάνει, θα μπορούσε να ήταν παραπάνω. Μετά τραυματίστηκε κιόλας. Ήθελα να είναι μάχιμος ως το τέλος. Να κάνει την προσπάθεια και αν δεν του πετύχαινε, δεν του πέτυχε.
Το θέμα είναι ότι γι' αυτόν ο αγώνας ήταν εύκολος μετά. Στο τελευταίο του άλμα έπρεπε να κάνει 8.16 για να νικήσει και όχι 8.41, επειδή η δεύτερη καλύτερη επίδοση που είχα ήταν 8.15. Θα ένιωθα καλύτερα αν είχα πηδήξει 8.42. Γιατί έτσι όπως έγινε, ο Ετσεβαρία χρειαζόταν να κάνει μόνο 8.16 στο τελευταίο άλμα.
Δεν μου άρεσε που κέρδισα έτσι το χρυσό. Θα ήθελα να έχω αγωνιστεί διαφορετικά κι εγώ, γιατί δεν είχα τσαμπουκά στην αρχή. Γι' αυτό ίσως είπα ό,τι είπα, ότι ήμουν τυχερός.
Όχι, δεν αδίκησα τον εαυτό μου με αυτά που είπα, εννοείται ότι ήταν μαγκιά αυτό που έκανα στον τελικό.
Κατάφερα να τα συνδυάσω όλα μαζί στο τελευταίο άλμα και να το πετύχω, ενώ πριν έκανα λάθη. Ο Γιώργος μού έλεγε πάνω στον αγώνα να τρέξω λίγο περισσότερο τα τελευταία μέτρα. Να μπω πιο γρήγορα μέσα στο άλμα.
Μου είπε: "Μπες λίγο πιο γρήγορα, αφού μπορείς να μπεις". Του απάντησα "Δεν θέλω να ζοριστώ, αν ζοριστώ, στο τελευταίο δεν θα κάνω άλμα", επειδή πονούσε το γόνατό μου. Τελικά, το τελευταίο ήταν το πιο γρήγορο.
Μιλάω στον εαυτό μου στους αγώνες. Στο Τόκιο μού έλεγα "ρε συ, ντροπή να είναι τόσο χαμηλά τα μετάλλια και να μην το πάρεις, ντροπή", έκανα επίθεση στον εαυτό μου για να με ξυπνήσω.
Ήθελα να το κερδίσω όπως στο Τόρουν με ένα άλμα. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, να είσαι από το πρώτο άλμα μάχιμος. Αν το κάνεις αυτό, μετά μπορείς να ρισκάρεις για κάτι περισσότερο στις επόμενες προσπάθειες, να αλλάξεις πράγματα.
Στο Τόκιο δεν είχα περιθώριο για ρίσκο και έπρεπε να το πάρω στο τελευταίο άλμα. Δεν ήταν σωστό, επειδή μπορεί να ήμουν άτυχος και να έβγαινα άκυρος. Εκείνη τη στιγμή πίστευα στο μετάλλιο. Είπα μπορώ να κάνω 8.30 και να βγω δεύτερος.
Όταν τελείωσε ο αγώνας, έτρεξα στον Γιώργο και του είπα "αντρικά". Τον κοίταξα και του είπα τρεις φορές "αντρικά".
Επειδή, μου το είχε πει εκείνος πιο παλιά, στο Μπρούνο Τζάουλι. Τότε είχαμε τέσσερα άλματα κι εγώ έκανα τα δύο πρώτα άκυρα. Κι είχα άλλη μία προσπάθεια, αλλιώς θα έφευγα από τον αγώνα και ήταν σημαντικός. Δεν θα έπαιρνα πόντους για την Ελλάδα, θα ήταν λίγο ξεφτίλα.
Είχα δύο άκυρα, είχα το χέρι μου δεμένο επειδή το είχα χτυπήσει. Ο καρπός μου ήταν χάλια, δεν μπορούσα να τον κουνήσω. Αν δείτε το βίντεο, τρέχω με δεμένο το χέρι. Και έκανα 8.30 στο τρίτο άλμα. Τότε, μού είπε εκείνος "ωραίος, αντρικά'', γι'αυτό και του το είπα στο Τόκιο.
Ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για τον Πομάσκι και όχι μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιεί αποκαλύπτουν τα συναισθήματά του για τον προπονητή του. "Τον αγαπάς τον Γιώργο". Αυτή ήταν η διαπίστωσή μου. "Ναι", απάντησε μονολεκτικά διατηρώντας άρρηκτο το προστατευτικό κέλυφος των συναισθημάτων του.
"Είδα τις αντιδράσεις του μετά το άλμα, εννοείται. Και είναι κάτι που θα κρατήσω. Και μετά ήταν πολύ χαρούμενος και συγκινημένος. Μόνο εγώ δεν αντέδρασα, αντέδρασαν όλοι οι άλλοι για μένα".
Ο κόουτς Πομάσκι έχει μία κόρη, την Ιλίνα. "Θα του ταίριαζες για γιος; Τι λες;", τον ρώτησα. "Όχι. Δεν θα μπορούσε. Δεν θα μπορούσε να με διαχειριστεί στο σπίτι. Στην προπόνηση με το ζόρι τα καταφέρνει".
Πρώτα και πάνω απ' όλα σέβομαι όλους τους αθλητές, ακόμη κι αν δεν είναι καλοί. Σέβομαι την προσπάθειά τους. Σέβομαι όλα τα επαγγέλματα γενικά. Δεν θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι πιο δύσκολο συγκριτικά με κάποιον που δουλεύει οκτάωρο στην οικοδομή.
Αυτό που κάνει ένας οικοδόμος ίσως είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνω εγώ, άρα γιατί να το παίξω κάποιος;
Ο κολλητός μου δουλεύει σε φούρνο, στα Γρεβενά. Ξέρω ότι είναι δύσκολη δουλειά, όλες οι δουλειές είναι δύσκολες. Σέβομαι όποιον προσπαθεί και δεν θέλω να το παίξω ιστορία.
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του Τορούν, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, έκανε μια κίνηση κατά την είσοδό του στο στάδιο. Πέρασε τα ακροδάχτυλά του κάθετα από το λαιμό του, σαν να έλεγε "θα τους πάρω τα κεφάλια".
"Τελείωσε ο αγώνας'' αυτό ήταν εκείνη η κίνηση. Έτσι μου βγήκε. Ήθελα να είμαι λίγοοοο... αντρικός. Δύσκολος αγώνας ήταν, πήδηξαν καλά. Ο τέταρτος είχε 8.14, δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Συχνά τα μετάλλια μπορεί να μην είναι στα 8 μέτρα.
Αυτές τις κινήσεις τις κάνεις για τη δική σου αδρεναλίνη. Μερικές φορές μπορεί να κάνεις κάτι λίγο κακό, αλλά σε ανεβάζει. Είναι μέσα στο παιχνίδι.
Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, δεν μπορείς μετά να χάσεις. Ουπς! Πρέπει να το υποστηρίξεις. Όταν πεις ''αύριο θα τους κερδίσω'', πρέπει να τους κερδίσεις. Είναι καλό κόλπο.
Το έχω πει κι αυτό, αλλά σε εύκολους αγώνες. Δεν μπορείς να το πεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά σε κάτι Ευρωπαϊκά κατηγοριών που ήμουν μικρός και είχα διαφορά από τους αντιπάλους μου, το έλεγα: θα είναι εύκολο.
Πριν μπω στον αγώνα είπα σε δημοσιογράφο "κοίτα να δεις πώς κερδίζεται ένα χρυσό".
Στο Τόκιο με ρώτησαν αν σκέφτομαι την πιθανότητα να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ και τους είπα ότι δεν έχω καν το πανελλήνιο. Θα σου πω ένα fact.
Το 8.66 που είναι το πανελλήνιο ρεκόρ του Λούη Τσάτουμα, είναι η καλύτερη επίδοση από Έλληνα αθλητή στον στίβο ever, σύμφωνα με το point system της IAAF.
Αυτό το σύστημα δίνει κάποιους βαθμούς για κάθε επίδοση και το 8.66 του Λούη είναι καλύτερο από τις επιδόσεις του Κώστα Κεντέρη και του Κώστα Γκατσιούδη και της Κατερίνας Στεφανίδη. Απ' όλες τις επιδόσεις αυτό το άλμα είναι η καλύτερη, απ' όλα τα πανελλήνια ρεκόρ είναι το καλύτερο, είναι το πιο δύσκολο. Η δική μου επίδοση είναιαιαι... Ξέχασα πόσο είναι η δική μου, ναι, 8.60 έχω κάνει.
Στη σελίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου είναι όλες οι επιδόσεις. Το βλέπεις αυτό που λέει result/score; 1.269 είναι οι πόντοι που δίνει σε μένα για το 8.60. Το 5.01 που έκανε η Σιντόροβα στο Τόκιο είναι καλύτερο από το 8.60 στο μήκος. Κάτσε να δούμε πόσο είναι του Γκατσιούδη. Το πανελλήνιο ρεκόρ του Κώστα, το 91.69 έχει σκορ 1.268, ένα πόντο κάτω από το δικό μου άλμα.
Το πανελλήνιο ρεκόρ σίγουρα είναι μέσα στους στόχους μου, μέχρι να πάμε στο Παρίσι. Δεν είναι πολύ δύσκολο. Είναι έξι πόντοι, που είναι πολλοί, αλλά είναι εφικτό. Πρέπει να κάνεις ένα τέλειο άλμα.
Το μήκος είναι περίεργο. Δεν μπορείς πάντα να πηδάς στο ρεκόρ σου ή να κάνεις συνέχεια ρεκόρ.
Αν πετύχω ιδανικές συνθήκες και είμαι σε καλή μέρα, μπορεί να πάει τόσο. Να μην είναι τόσο κουραστικό ταξίδι, να έχει καλή θερμοκρασία. Δεν με πειράζει η ζέστη, να έχει αεράκι, όχι πάνω από δύο μέτρα για να μετρήσει το ρεκόρ.
Αλλά θα ήθελα να κάνω το πανελλήνιο σε ένα καλό αγώνα. Δεν θα ήθελα να το κάνω σε ένα μίτινγκ, αλλά σε ένα Παγκόσμιο ή σε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Στην Καλλιθέα μου είναι εύκολο να το κάνω. Αν έχω αγώνα στην Καλλιθέα θα είμαι εδώ, στο σπίτι μου. Δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψω. Το ταξίδι είναι κουραστικό, πάντα. Εδώ, θα πάω με το αυτοκίνητό μου και θα αγωνιστώ. Θα είμαι στο κλίμα μου, είναι όλα εύκολα.
Το δύσκολο είναι να πας σε άλλη ήπειρο και να το κάνεις, να πας στην Ιαπωνία και να πηδήξεις καλά. Είχε ζέστη στην Ιαπωνία. Το κρύο είναι άσχημο, με τη ζέστη δεν τραυματίζεσαι.
Το παγκόσμιο ρεκόρ, στα 8.95; Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά από το πανελλήνιο ρεκόρ μέχρι το παγκόσμιο. Πάντα πήγαινα από μία επίδοση σε μία κοντινή. Δεν πήγα από τα 8 μέτρα στα 8.50., αλλά στα 8.10 και στα 8.20.
Το 2017 είχα 8.30 και το 2018 έκανα 8.25. Δεν βελτιώθηκα, αλλά βελτιώθηκα σε τι; Είχα καλύτερο μέσο όρο στις επιδόσεις, που δείχνει σταθερότητα.
Μπορεί να μη βελτιώσω το 8.60, αλλά αν την επόμενη σεζόν πηδήξω πέντε φορές 8.50 είναι βελτίωση. Και η σταθερότητα παίζει ρόλο. Λες αυτό είναι το μίνιμουμ που έχω. Ανεβάζω δηλαδή τη βάση μου κι αυτό βελτίωση είναι.
Στον αγώνα βγάζω τα μεγάλα άλματα. Στην προπόνηση δεν πηδάω τόσο μακριά, δεν είμαι τόσο τσιτωμένος. Είναι ο ανταγωνισμός που ανεβάζει την αδρεναλίνη μου.
Στην προπόνηση δεν έχω κάποιο κίνητρο, ενώ στον αγώνα έχω πολλά κίνητρα. Στην προπόνηση δεν θέλω να τα δίνω όλα και ο Πομάσκι δεν θέλει να τα δίνω όλα. Το καλύτερο στην προπόνηση είναι να κάνεις την τεχνική σου. Κάνω 8-8.10 στην προπόνηση.
Το τζίνι ξεμύτισε από το λυχνάρι του. Στάθηκε μπροστά στον μικρό, στον πιτσιρικά Τεντόγλου και του είπε: "Κάποια στιγμή θα πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα πάρεις σίγουρα το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Μπορείς να διαλέξεις εσύ την πόλη πού θα το κατακτήσεις".
Ο Μίλτος σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε. Έγειρε δεξιά το κεφάλι του και μειδίασε έκπληκτος. Τέντωσε τα μάτια του μόλις συνειδητοποίησε ότι η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ από τη φανταστική ιστορία με το τζίνι και την πόλη που τελικά θα επέλεγε. "Ναι, παίζει να του απαντούσα στο Τόκιο!''
Εκπλήρωσε ένα όνειρο που δεν το είχε σχηματίσει με όλες του τις γραμμές, πριν να το πετύχει. Χαμογέλασε.
"Ρεαλιστικά, το ταξίδι για ένα αγώνα είναι πιο εύκολο εντός Ευρώπης. Τώρα, που οι Αγώνες θα γίνουν στο Παρίσι είναι τίποτε. Τρεις ώρες. Πας και άντε γεια. Στο Τόκιο, τραβήξαμε μεγάλο ζόρι. Εκτός από το μεγάλο ταξίδι, κάτσαμε έξι ώρες στο αεροδρόμιο για τους ελέγχους".
Όταν στην απονομή φορούσε ροζ μάσκα και κάποιοι σχολίασαν ότι το έκανε ως συμπαράσταση στην ομάδα της ξιφασκίας των ΗΠΑ. Τρεις αθλητές της φόρεσαν ροζ μάσκα σε μια κίνηση διαμαρτυρίας, επειδή το τέταρτο μέλος της ομάδας τους, ο Άλεν Χάτζιτς, είχε κατηγορηθεί από τρεις γυναίκες για απόπειρα βιασμού και κατάφερε να αγωνιστεί επειδή κέρδισε την έφεση. Οι συναθλητές του δεν τον ήθελαν.
Ο Μίλτος δεν είχε φορέσει τη ροζ μάσκα για τον ίδιο λόγο. "Τς", είπε αντί για "όχι". "Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Αν το ήξερα θα το έκανα, αν ήξερα για ποιο λόγο τη φορούσαν θα τους υποστήριζα κι εγώ. Άσε που μου αρέσει το ροζ χρώμα, είχα και τις ροζ μάσκες μαζί και μπορούσα να το κάνω".
Το πράσινο wrist band που φοράει γράφει "equality" και έχει χαραγμένους τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους. "Και τα βραχιόλια μου αρέσουν". Το πράσινο είναι το αγαπημένο του χρώμα. Το είπε βλέποντας τα φυτεμένα μπαμπού που ήταν απέναντί του. Δεν το συνδέει με κάτι. "Απλά μου αρέσει πολύ". Το δε μαύρο παντελόνι του ήταν από τη σειρά των ρούχων του φίλου του και πρωταθλητή του επί κοντώ, Εμμανουήλ Καραλή.
Θα τα θυμάσαι όλα αυτά που έχουμε πει; Α, καλά τώρα είδα ότι γράφει το κινητό.
Όταν έπεσαν το Facebook και το Instagram είπα άντε να κλείσουν για πάντα, δεν τα χρειάζομαι καν.
Είναι έξτρα υποχρεώσεις. Εκτός του ότι είναι βαρετά, εγώ τα βλέπω σαν έξτρα υποχρέωση, επειδή πρέπει να ανεβάζω πράγματα. Δεν μου τρώνε χρόνο επειδή τους δίνω εγώ σημασία και αξία, αλλά επειδή πρέπει να επικοινωνώ και να κάνω συγκεκριμένα ποσταρίσματα και ο ένας να μου πει αυτό και ο άλλος το άλλο. Αν δεν τα έχω όλα αυτά, είμαι μια χαρά.
Στη σεζόν που θα ακολουθήσει αυτή του κλειστού έχω εγώ το πανελλήνιο ρεκόρ που είναι 8.38. Θέλω πρώτα να πετύχω νέο ρεκόρ, να κάνω ας πούμε 8.40. Νομίζω μου είναι πιο εύκολος ο κλειστός στίβος. Από το 2019 και μετά έχω κάνει άψογους κλειστούς με όλους τους αγώνες πάνω από τα 8 μέτρα και έχω κερδίζει δύο Ευρωπαϊκά.
Με βολεύει. Μου αρέσει που είναι μικρά τα στάδια. Νιώθω ωραία στον κλειστό. Ξέρεις ότι θα πας εκεί και θα είναι αυτό, δεν θα βρέχει για παράδειγμα, δεν θα κάνει κρύο, είναι προβλέψιμο. Θα είναι ωραίο το στάδιο, θα πάω και θα είναι όλα πένα.
Το καλοκαίρι έχει δύο διοργανώσεις. Το Παγκόσμιο που θα γίνει στο Γιουτζίν και το Ευρωπαϊκό που θα γίνει στο Μόναχο και είχε αναβληθεί το 2020. Είναι το αμέσως επόμενο ευρωπαϊκό από αυτό του 2018 που είχα κερδίσει".
Τότε ήταν που είχα χαιρετήσει τη Χάικε Ντρέσλερ, η οποία ήταν εθελόντρια στη διοργάνωση, έστρωνε την άμμο στο σκάμμα.
Ο Γιώργος μού είπε ότι είναι η Χάικε Ντρέσλερ εκεί, κάτι τέτοιο. Και πήγα κατ' ευθείαν. Ξέρω την ιστορία του μήκους. Απλά πάνω στον αγώνα, δεν είχα καταλάβει ότι ήταν η Ντρέσλερ και μου το είπε ο Πομάσκι. Πάντα μου λέει ο Πομάσκι. Μπορεί κάτι να μην το προσέξω, αλλά θα μου το πει.
Το 2016 δεν ήταν προπονητής μου, αλλά ήταν προπονητής της ομάδας στο Ρίο. Εγώ ήμουν μόνος μου εκεί και με καθοδηγούσε. Ήμασταν στο λεωφορείο και με ρώτησε "ποιος είναι ο αγαπημένος σου αθλητής". Του απάντησα "ο Πεδρόσο" και μου είπε "κοίτα πίσω σου". Ήταν ο Ιβάν Πεδρόσο και δεν τον είχα δει, ό,τι να 'ναι.
Στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα αγωνίζομαι με άλλο αέρα και αυτοπεποίθηση. Αν και έχουμε πολύ καλούς Ευρωπαίους αθλητές. Ευρωπαίος κέρδισε το διαμάντι στο Diamond League, ο Τόμπιας Μόντλερ, και στον κλειστό, στο Τορούν είχαν πολύ καλές επιδόσεις.
Κάποιους τους φοβάμαι περισσότερο, από τους άλλους. Δεν είναι κακοί οι Ευρωπαίοι. Βασικά μπαίνω με μεγαλύτερη σιγουριά.
Στα Ευρωπαϊκά είναι πιο εύκολο να μπεις στον τελικό, επειδή πηδάνε πιο λίγο κατά μέσο όρο. Θες ας πούμε ένα άλμα στα 7.80 για να μπεις στον τελικό. Δεν με νοιάζει καν ο προκριματικός, επειδή ξέρω ότι θα μπω να κάνω ένα αλματάκι. Ακόμη και 7.90 να είναι που ποτέ δεν είναι τόσο, πάντα είναι στα 8 μέτρα. Στο Τόκιο έπρεπε να κάνω 8άρι, 8.22 είχα πρώτο άλμα.
Το 2024 θα είμαι 26 χρόνων. Και τώρα ήμουν σε καλή ηλικία και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι θα είμαι σε πολύ καλή ηλικία. Αυτά τα τρία χρόνια είναι που πρέπει να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και να πάρω όσα μετάλλια μπορώ.
Δίνω αξία σε όλα τα μετάλλια, δεν τα υποτιμώ. Παγκόσμιο δεν έχω ακόμη. Έχω μόνο ένα Εφήβων U20, ήμουν δεύτερος το 2016 στους Εφήβους και θα είχα πιθανότητες για ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο που ήταν να γίνει το 2020 στον κλειστό στην Κίνα, αλλά τελικά δεν έγινε ούτε το 2021.
Ήταν καλύτερα για μένα που αναβλήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για το 2021.
Ο Πομάσκι ήξερε ότι θα είμαι ακόμη πιο έτοιμος φέτος. Και 22 ετών, πάλι ΟΚ είναι, αλλά καλύτερα είναι να είσαι 23 ετών και 24. Σε αυτό τον επιπλέον χρόνο βελτίωσα την ταχύτητά μου και κράτησα την τεχνική που ήταν καλή. Αυτό το λίγο που βελτίωσα στην ταχύτητα ήταν καλό. Κράτησα την χαλαρότητα στο άλμα.
Δεν πρέπει μόνο να τρέχεις γρήγορα, αλλά και χαλαρά. Να έχεις τέτοια ταχύτητα για να πηδήξεις. Αυτοί που τρέχουν – τρέχουν, σφίγγουν και δεν πηδάνε. Πρέπει να βρεις το κόλπο. Να βρεις την ταχύτητά σου και να είσαι χαλαρός.
Για το Παρίσι ο στόχος είναι το back to back, απλά είναι πολλά τα χρόνια μέχρι το 2024. Δεν μου αρέσει να μιλάω για τόσο μακριά.
Θέλω να αγωνίζομαι μέχρι να πετύχω τους στόχους μου. Να κάνω τα πανελλήνια ρεκόρ, να έχω μετάλλια παντού, δηλαδή να πάρω μετάλλιο σε παγκόσμιο κλειστού και παγκόσμιο ανοιχτού που μου λείπουν, να πάρω ένα δεύτερο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τώρα, το παγκόσμιο ρεκόρ θα είναι καλό να γίνει, αλλά δεν είναι τόσο μέσα στους στόχους μου για να λέω "α, πρέπει να το κάνω".
Όμως, μπορεί να είμαι φοβερός κάποια στιγμή και να έχω βελτιωθεί πολύ περισσότερο".
Ένα ακόμη fact. Φοβερός είναι έτσι κι αλλιώς.
Στο μπαρ του Kinjo Japanese Restobar
Στο μπαρ του Kinjo Japanese Restobar
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης στη Μαρία Καούκη
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης στη Μαρία Καούκη
Το πράσινο wristband για την Ισότητα
Το πράσινο wristband για την Ισότητα
Photo Credits: Νίκος Κατσαρός / INTIME SPORTS
Art Director: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Αρχισυνταξία: Θέμης Καίσαρης
Κάμερα: Σταμάτης Τριπόδης
Μοντάζ: Δημήτρης Κουλελής
Δημοσιογραφική επιμέλεια video: Παναγιώτης Μένεγος
Video Art Direction: Γρηγόρης Κολλάρος
Motion Design: Σμαρώ Σαχπασίδου
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="35" width="35" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)