Άννα Κορακάκη, το κρύο αίμα
Πετρώνει σαν άγαλμα, παγώνει την ψυχή της, ρίχνει τους παλμούς της, σταματάει την αναπνοή της για 20 δευτερόλεπτα, ψάχνοντας την τέλεια βολή.
Η Άννα Κορακάκη στις πολλές φάσεις άπνοιας της καριέρας της μοιάζει ψυχρή, φαίνεται ψυχρή, πράγματι.
Όμως, στην πραγματικότητα είναι απορροφημένη στο στόχο της. Αυτό είναι το τεράστιο αγωνιστικό πλεονέκτημά της. Τα ασάλευτα νεύρα της, όταν κρατάει όπλο.
Η όψη της τής προκαλεί αμηχανία. Δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της. Δεν αναγνωρίζει τη γυναίκα που άρχισε να πλάθει μέσα στα σκοπευτήρια, από την ηλικία των 12 ετών.
Αυτήν που ξεχνάει ό,τι κι αν τής έχει συμβεί πριν πιάσει το όπλο της. Ακόμα και τον εμπρησμό του αυτοκινήτου της ή το stalking. Σκουπίζει τα δάκρυά της και δοκιμάζει να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ.
Στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Άννα Κορακάκη παραδέχθηκε στο SPORT24 ότι αν δεν ήταν αθλήτρια, αν δεν είχε μάθει να διαχειρίζεται την ήττα και να ξεπερνάει γρήγορα τα εμπόδια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη γυναίκα σήμερα.
Η χρυσή και χάλκινη Ολυμπιονίκης του Ρίο μλησε επίσης για τη συμπερίληψη της σκοποβολής, καθώς δεν υπάρχουν διακρίσεις, ηλικιακές και σωματικές και εξήγησε γιατί είναι άθλημα, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κίνηση.
Όταν αποχωρεί από τη θυρίδα της στο σκοπευτήριο, αφήνει εκεί -για επόμενη χρήση- την ψυχρότητα. Και μόνο αυτή. Όλος ο εξοπλισμός της μαχητικής γυναίκας την ακολουθεί παντού.
Όπως και η Μπίρα, το ξανθό σκυλάκι της. Είναι ίσως η μοναδική γυναίκα στον κόσμο που βγαίνει για βόλτα με την Μπίρα της και όχι βόλτα για μπίρα.
Η σκοποβολή με διαμόρφωσε ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Στα περισσότερα αθλήματα μπαίνεις σε μικρή ηλικία, κι εγώ σε μικρή ηλικία κλήθηκα να επιλέξω αν θα ασχοληθώ με αυτό.
Από μόνη της αυτή η απόφαση που χρειάστηκε να λάβω στην ηλικία των 12 ετών με ωρίμασε κάπως, έτσι ένιωσα. Είναι μια επιλογή.
Καμιά φορά μου λένε “τι θυσίες έχεις κάνει”, αλλά δεν έχω θυσιάσει κάτι, είναι η επιλογή μου
Και δόξα τω Θεώ έχω ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, ο πατέρας μου είναι ο προπονητής μου και ξέρω ότι όποια στιγμή -για τον οποιοδήποτε λόγο- νιώσω ότι δεν μπορώ να το υπηρετήσω άλλο, αν αισθανθώ ότι θέλω να σταματήσω, θα το κάνω την επόμενη ώρα.
Η σκοποβολή ήταν μια επιλογή που είχε τις δικές της δυσκολίες και ένιωσα ότι αυτό με ωρίμασε πάρα πολύ. Ήμουν 12-13 και ένιωθα πολύ μεγαλύτερη από την ηλικία μου, επειδή έπρεπε να πειθαρχήσω σε κάποια πράγματα.
Επιλέγεις κάτι και δεν ξέρεις αν θα σου βγει ο στόχος που έχεις θέσει. Κανείς δεν κάνει συμβόλαιο με την επιτυχία. Αποφασίζεις, χωρίς να ξέρεις αν θα αποδώσει η επιλογή σου.
Με ωφέλησε στο να μάθω να παίρνω αποφάσεις και να διαχειρίζομαι τις λάθος αποφάσεις.
Θα σου πω μια ιστορία. Ήμουν σχεδόν έφηβη, όταν έπαιζα με ένα ανιψάκι της μητέρας μου. Το παιδάκι μεγάλωνε και ακόμα και στο τσούγκρισμα των αυγών έδιναν στο μικρό το καλύτερο αυγό ή το ξύλινο, για να σπάσει τα υπόλοιπα και να χαρεί.
Παίζαμε λοιπόν μαζί και τεχνηέντως τού έδωσα μία - δύο νίκες. Όμως, μετά κέρδισα εγώ.
Με το που είπα "ωπ, τώρα κέρδισα εγώ", το παιδάκι έπαθε υστερία, σαν νκρίση πανικού, είχε δύσπνοιες και τέτοια.
Σοκαρίστηκα, έλεγα "ωραία τα κατάφερες, Άννα, τραύμα στο παιδάκι". Η μητέρα μου, ως παιδαγωγός το κάλμαρε.
Ήρθε ο μπαμπάς του παιδιού, τον ενημερώσαμε γι' αυτό που έγινε και μας απάντησε ότι πράγματι δεν είχε χάσει ποτέ.
Τότε τού είπε η μητέρα μου "για να το σώσεις το παιδί, γράψτο σε ένα άθλημα"
Εκεί, θα δει αμέσως ότι μία κερδίζεις εσύ, μία ο άλλος, ότι και ο καλύτερος παίκτης μπορεί να έχει τις μαύρες του, ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, όλα!
Ο αθλητισμός είναι μια βιωματική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, σου δημιουργεί μηχανισμούς που ενεργοποιούνται αυτόματα.
Το να μπορείς να αναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες σου είναι ένα χάρισμα που μπορεί να αποκτήσεις στον αθλητισμό
Όταν άρχισα το άθλημα είχα πολλούς κακούς αγώνες, έχανα. Δεν ήταν μεγάλοι αγώνες, παιδάκι ήμουν, αλλά ήμουν απαρηγόρητη, έκλαιγα.
Σε εκείνη την ηλικία αρχίζεις να χτίζεις. Έβαζα τρία τούβλα και όταν έβλεπα το ένα να πέφτει ήταν για μένα κάτι δυσβάσταχτο.
Είχα την επιμονή και το πείσμα να πω ότι θα το χτίσω αυτό που θέλω στο τέλος. Όταν δεν μου έρχεται κάτι στη ζωή, το αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα.
Λέω "ΟΚ, θα γίνει, θα το κάνω", δεν χάθηκε και ο κόσμος.
Έτσι διαχειρίστηκα και το Τόκιο με αυτό που συνέβη με τον εμπρησμό του αυτοκινήτου μου το καλοκαίρι του 2021. Με έσωσε το γεγονός ότι είχα ήδη μια σχετική αγωνιστική εμπειρία.
Αν ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες για μένα, αν ήμουν 19-20 ετών δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Ήμουν ράκος στο Τόκιο, λόγω της ιστορίας με τον εμπρησμό, μην την αναφέρουμε αναλυτικά ξανά, δεν το θέλω.
Όλες οι άλλες πράξεις -το stalking- είχαν προηγηθεί και γίνονταν για χρόνια.
Ο εμπρησμός ήταν το κερασάκι στην τούρτα και αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ "ήρθε και μού έκαψε το αυτοκίνητο, το επόμενο που θα κάνει, τι θα είναι;"
Πήρε φωτιά μισό κτήριο και κόντεψαν να σκοτωθούν άνθρωποι. Ήταν η στιγμή που είπα "αυτό πρέπει να σταματήσει, δεν γίνεται άλλο, παραπέρα τι;"
Αυτή η δυνατή σφαλιάρα -όταν δηλαδή βρήκα το αυτοκίνητο καρβουνιασμένο, στάχτες, τον κόσμο έξω, παιδιά, άλλα αυτοκίνητα καμένα, τις πυροσβεστικές και να κλαίνε άνθρωποι από τους καπνούς- προέκυψε πέντε ημέρες πριν να ανέβω στο αεροπλάνο για το Τόκιο, έφτιαχνα βαλίτσες!
Άσε το ψυχολογικό, γραφειοκρατικά μόνο να το δεις, για τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσεις: καταθέσεις, το να έρθουν να σου μαζέψουν γερανοί το αυτοκίνητο και ό,τι έχει απομείνει.
Πήρα τηλέφωνο τον πρόεδρο της ΕΟΕ, τον κ. Καπράλο και του είπα "κύριε Σπύρο το και το", ο άνθρωπος έπαθε σοκ.
Δεν ήξερα τι θα κάνω, δεν είχα το χρόνο να κάτσω να σκεφτώ τι θα κάνω και να ζυγίσω τις καταστάσεις.
Ήμουν στη φάση "τώρα τι κάνω, ΟΚ εγώ φεύγω, όλοι αυτοί που μένουν πίσω;"
Αυτό ήταν σαν προειδοποίηση και σκεφτόμουν τι μπορεί να γίνει όσο θα λείπω. Δεν θα φεύγαμε για τρεις ημέρες, θα ήμασταν δύο εβδομάδες στο Τόκιο.
Σκεφτόμουν να μην μπω στο αεροπλάνο, να μην πάω στους Ολυμπιακούς, αναρωτιόμουν τι να κάνω, δεν είχα και το χρόνο να σκεφτώ
Δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να ταραχτείς. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι δουλειά κι αν κάνεις, με ένα τέτοιο γεγονός χάνεις τον ύπνο σου.
Μου ήταν δύσκολο να μιλήσω για αυτή την ιστορία, επειδή ήξερα τι θα ακολουθήσει επικοινωνιακά.
Μίλησα τότε, επειδή είχε οριστεί δικάσιμος, έγινε το δικαστήριο για τον εμπρησμό και για το stalking στο Μικτό Ορκωτό Καβάλας. Κάποια τοπικά σάιτ της Καβάλας το έγραψαν, μετά το πήραν κι άλλα σάιτ και γι' αυτό τελικά χρειάστηκε να πω κάποια πράγματα.
Και για να το ξεκαθαρίσω και για να ειπωθούν τα γεγονότα ακριβώς όπως είχαν συμβεί.
Πολλοί είπαν ότι, αν δεν μού είχε συμβεί αυτό πριν από το Τόκιο, θα έπαιρνα μετάλλιο, αλλά δεν ισχύει
Ακόμα και με καλύτερη ψυχολογία να πήγαινα στο Τόκιο, τα αποτελέσματα αυτά θα ήταν, για τον λόγο που θα σου εξηγήσω αναλυτικότερα στη συνέχεια.
Μπορεί να προκύψει σε πολύ νορμάλ καταστάσεις η 6η θέση, δεν θεωρείται αποτυχία ή πολύ μακριά από τα στάνταρ μου.
Δεν ανέφερα το περιστατικό ως δικαιολογία, επειδή δεν είναι δικαιολογία.
Μπορεί να πάω στο Παρίσι με την καλύτερη ψυχολογία και άριστη προετοιμασία και να μπω στον έναν τελικό και να πλασαριστώ 4η ή 5η.
Για να καταλάβεις, πριν να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ναι μεν δεν είχα ν' αντιμετωπίσω μια κατάσταση όπως ήταν αυτή πριν από το Τόκιο που συνέβησαν τρελά πράγματα, αλλά ίσως ήμουν σε πολύ χειρότερη ψυχολογική κατάσταση.
Κι όμως, πήρα δύο μετάλλια.
Δεν αποτυπώνεται η ψυχολογία μου στον αγώνα. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ δυνατό χαρτί μου. Δεν είμαι έτσι ως άτομο, αλλά είμαι ως αθλήτρια.
Είμαι έτσι πάνω σε αυτό που κάνω όταν μπαίνω στη θυρίδα για να ρίξω. Σ' εμάς η ψυχολογία παίζει πάρα πολύ βασικό ρόλο.
Πρέπει να προσέχει ο προπονητής ακόμα και το ύφος με το οποίο θα σου μιλήσει, όλα.
Όμως, ακόμα και το χειρότερο πράγμα να μου έχει συμβεί και να είμαι σμπαράλια, αν εσύ δεν το ξέρεις και δεις μόνο εμένα στη θυρίδα και από πάνω το σκορ θα πεις "ρίχνει και τα έχει όλα λυμένα και άψογα".
Δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχει προηγηθεί.
Πάρε με τηλέφωνο, κάνε με χώμα, εγώ όταν θα μπω μέσα στη θυρίδα κλειδώνω, κάνω focus
Μπορεί να μου έχουν συμβεί τα χειρότερα κι εσύ να μην το καταλάβεις.
Να κλαίω πριν από τον αγώνα, να είμαι με τα μυξομάντιλα και να μπαίνω στη θυρίδα και να ρίχνω λίγο κάτω από παγκόσμιο ρεκόρ.
Με ρωτάνε "πώς το κάνεις αυτό;" Είναι πολύ δύσκολο, αλλά αυτό είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί μου.
Όλοι μου λένε "εσύ είσαι ψυχρή, είσαι αγέρωχη". Αυτή την εικόνα δίνω. Είναι κάτι που γίνεται αυθόρμητα, πρέπει να είναι κάποια άμυνα, δεν το καταλαβαίνω όταν το κάνω.
Αν δεν με ξέρεις ή νομίζεις ότι με ξέρεις θα κρατήσεις αυτό, αλλά αν ρωτήσεις μια φίλη μου θα σου πει "η Άννα είναι κλόουν".
Θα με δει κάποιος στην τηλεόραση και θα πει "αυτή είναι κλόουν; αυτή είναι ξινέγκλω". Και το ξέρω ότι έτσι φαίνομαι, ειδικά όταν ρίχνω, αναρωτιέμαι κι εγώ.
Λέω "τι βλέμμα είναι αυτό; τι παγερή που είμαι;" Δεν ξέρω. Γελάω από αμηχανία. Σκέφτομαι, "γαμώτο έτσι φαίνομαι;"
Είμαι απορροφημένη σε αυτό που κάνω, άγαλμα. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι ακίνητος στην σκοποβολή, τσιμέντο, εύζωνας, όσο πιο ακίνητος γίνεται.
Στα 20 δευτερόλεπτα πριν εκτελέσω, κάνω άπνοια για να μην κουνηθώ ούτε με την ανάσα μου, δεν αναπνέω την ώρα που ρίχνω
Εννοείται, ότι απαιτείται πολλή γυμναστική για να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο και να έχεις διάρκεια.
Εγώ κάνω τα πάντα: διαλειμματικές, αερόβια, βάρη, δίσκους ισορροπίας, ισομετρικές...
Επειδή το άθλημα είναι στατικό, αν ένας έχει κάποια παραπάνω κιλά, μπορεί να το κάνει. Επίσης, δεν έχει ηλικιακό περιορισμό, έχει inclusivity.
Όμως, αν θες να το κάνεις σε πολύ υψηλό επίπεδο, πρέπει να κάνεις πάρα πολλή γυμναστική, αυτό απαιτεί το να είσαι συνέχεια στους τελικούς.
Προσπαθείς να πετύχεις την ακινησία στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και πρέπει να γυμνάζεις συνολικά το κορμί σου.
Πρέπει να έχεις τους παλμούς σου χαμηλά, να είσαι ζεν και χρειάζεσαι πολλή αερόβια.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα από κάτι που ακουω συχνά να χρησιμοποιούν ως /αντίλογο: "Η γυναίκα από την Ελβετία που στο Ρίο κέρδισε το χάλκινο στα 25μ, είχε πολλά κιλά".
Ναι, αυτή η γυναίκα ήταν περίπου 46 ετών στο Ρίο. Έχει κάνει πάνω από οκτώ χειρουργεία στα χέρια της, στα γόνατα της, στη μέση της .
Δεν έκανε γυμναστική, προφανώς.
Άσε που στη σκοποβολή οι επικονδυλίτιδες είναι το στανταράκι.
Γίνομαι ανταγωνιστική με τον εαυτό μου. Στη σκοποβολή, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Στην οκτάδα του τελικού και οι οκτώ αθλήτριες είναι ισάξιες.
Είναι σαν να έχεις οκτώ Μίλτους στον τελικό του μήκους
Και οι οκτώ, κάθε φορά, σε κάθε άλμα τους, από τα προκριματικά μέχρι τον τελικό πηδάνε σταθερά από 8,40 μ. μέχρι 8,55 μ. και οι οκτώ.
Μπορείς να ξέρεις κάθε φορά και σε κάθε τελικό ποιοι θα πάρουν τα μετάλλια; Όχι.
Γενικά, στη σκοποβολή είμαστε 12-15 αθλήτριες στο ίδιο επίπεδο σε όλο τον κόσμο. Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο αυτό.
Γι' αυτό προσπαθώ να εξηγήσω σε όσους δεν ξέρουν το άθλημα ότι θα χαρώ πάρα πολύ με ένα χάλκινο μετάλλιο, σαν να έχω πάρει χρυσό. Εννοείται ότι προτιμώ το χρυσό, δεν το συζητώ.
Η ίδια οκτάδα μπορεί να ρίξει έπειτα από μία ώρα και αυτή που κατέκτησε το χρυσό να είναι όγδοη
Την ίδια μέρα, στην ίδια φόρμα, αυτό με συναρπάζει στη σκοποβολή.
Ίσως επειδή αυτή είναι η φύση του αθλήματός μου νιώθω αμήχανα όταν κάποιες φορές ακούω αθλητές από διάφορα αθλήματα να δηλώνουν με σιγουριά "εγώ πάω για το χρυσό".
Είναι ωραία η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση, αυτή είναι η στόφα του πρωταθλητή και έτσι πρέπει να είναι: να πηγαίνει πάντα για το καλύτερο και το μάξιμουμ. Αλλά, δεν μπορείς να πεις μιλάς με σιγουριά.
Όμως, ταυτόχρονα δεν πρέπει να χάνεις και την αυτοπεποίθησή σου, επειδή έτσι πρέπει να είναι ο πρωταθλητής. Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες.
Δεν είμαι των άκρων, αλλά είμαι της λεπτομέρειας, έτσι πρέπει να είμαι
Ανεξαρτήτως από το αν είσαι σε καλή φόρμα η ποιότητα της βολής εξαρτάται από χίλιους δύο παράγοντες: από τον αέρα που έχει εκείνη τη στιγμή η φιάλη του οξυγόνου στο όπλο που εκτοξεύει τη σφαίρα, από το αν είναι λίγο χτυπημένο το σφαιράκι σε nanometer, σε πάχος του ενός τετάρτου μιας τρίχας.
Αυτά δεν έχουν να κάνουν με το πόσο καλά προπονημένος είσαι, γι'αυτό και στη σκοποβολή είσαι “κουτός” αν πιστέψεις ότι πας για το χρυσό και μόνο.
Γι' αυτό η είσοδος στον τελικό είναι από μόνη της επιτυχία. Αυτό λέω κι εγώ, επειδή είμαι ρεαλίστρια, αυτή είναι η κανονικότητα σε μας.
Προσπαθώ συχνά να το εξηγήσω, αλλά αν δεν ασχοληθείς με αυτό το άθλημα είναι δύσκολο να το καταλάβεις.
Εννέα στους δέκα αγώνες μου -που αυτό δεν υπάρχει σ' εμάς- μπαίνω στους τελικούς, στην οκτάδα. Επίσης, έχω καλά ποσοστά στους τελικούς, συνήθως όταν μπω σε τελικό θα πάρω ένα μετάλλιο.
Ίσως γι' αυτό όταν δεν παίρνω μετάλλιο να έχει "καθιερωθεί" να μου λένε “πω, δεν πήγες καλά, ήσουν 6η”
Συναθλήτριές μου, τεράστια ονόματα έχουν 6 με 7 τελικούς στους 10 αγώνες. Αντίστοιχα, εγώ έχω 9 με 9,5 τελικούς στους 10 αγώνες.
Όταν μπούμε στους τελικούς έχουμε όλες τις ίδιες πιθανότητες. Δεν μπορείς να κάνεις πρόβλεψη, ποτέ, αυτό με συναρπάζει στη σκοποβολή. Δεν έχει φαβορί και δεν ξέρεις.
Μπορεί να μην είναι ένα θεαματικό άθλημα, επειδή δεν έχει κίνηση, είναι ένα στατικό άθλημα. Δεν μπορώ να ρίξω κεντρικό δεκάρι κάνοντας κωλοτούμπες, δεν γίνεται!
Είναι ένα στατικό σπορ, δεν είναι θεαματικό για κάποιον, αυτή είναι η αλήθεια.
Είναι εύκολο να χτίσεις φιλίες με τις αντίπαλές σου σε αυτές τις συνθήκες. Επειδή δεν κονταροχτυπιούνται σταθερά δύο, ώστε να προκληθεί ανταγωνισμός.
Αν πρέπει να αποδώσω κάπου αυτό το φιλικό κλίμα, πιστεύω ότι οφείλεται σε αυτό.
Αν και πιστεύω ότι ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός πλάθουν συμπεριφορές και στη ζωή, ειδικά σε αυτή την περίπτωση, στις φιλίες ρόλο παίζει ο χαρακτήρας σου ως άνθρωπος και όχι όσα στοιχεία σού έχει διαμορφώσει η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό.
Ακόμα και στη σκοποβολή υπάρχουν κάποιες σκοπεύτριες που είναι μόνες τους. Δεν θέλουν την παρέα, ετσι τους αρέσε, μπορεί να είναι μοναχικές.
Ωστόσο, ο αθλητισμός δίνει πολλά οφέλη στις γυναίκες, σου δίνει αυτοπεποίθηση, σε μαθαίνει να αντιμετωπίζεις καταστάσεις
Αυτά τα έχω κερδίσει μέσα από τον αθλητισμό. Ειδικά, όταν κάνεις πρωταθλητισμό έχεις όρια και ευδιάκριτα και δυσδιάκριτα.
Σού συμβαίνει κάτι και λες "ΟΚ, κλάψαμε, τώρα πάμε παρακάτω, επειδή δεν έχω άλλο περιθώριο, είναι ο αγώνας σε δύο μέρες".
Αυτός είναι ένας αυτόματος μηχανισμός, από ένα σημείο κι έπειτα γίνεται από μόνο του και στη ζωή σου, επειδή έχεις μάθει να λειτουργείς έτσι.
Γι' αυτό στη σκοποβολή δεν ανταγωνίζεται καμία αθλήτρια την άλλη. Ξέρουμε ότι τη μία φορά θα κερδίσει η μία, την άλλη η άλλη...
Αυτό με έχει επηρεάσει και στη ζωή μου, εννοείται σε βοηθάει να μάθεις να σέβεσαι και τις γυναίκες εκτός σκοποβολής.
Κάθε αθλητής στη σκοποβολή πρέπει να έχει customized λαβή στο χέρι του, αν ασχολείται με το πιστόλι. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Για παράδειγμα, αν πάμε σε ένα Ευρωπαϊκό και φτάσουμε στο αεροδρόμιο και δεν έχει έρθει η βαλίτσα με το όπλο μου (κάτι που έχει συμβεί), εγώ δεν μπορώ να ρίξω με άλλο πιστόλι.
Δεν είναι κανονισμός, o κανονισμός σου επιτρέπει αν θες να ρίξεις με άλλο. Εσένα δεν σε συμφέρει να ρίξεις με άλλο.
Η λαβή του όπλου είναι το παν, aπό εκεί κρατάς το όπλο και πρέπει να είναι απόλυτα προσαρμοσμένο σε 'σένα
Θέλω και έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τα εξηγήσω, αλλά σίγουρα για τους αναγνώστες θα είναι όλα αυτά δυσνόητα. Δεν το λέω υποτιμητικά, απλά είναι πολύ εξειδικευμένα και σου καίγεται το μυαλό.
Ως γενική παραδοχή να κρατήσουμε ότι δεν μπορείς να ρίξεις με το όπλο κάποιου άλλου. Μπορείς, αλλά θα τα κάνεις μαντάρα.
Θα πω ένα ακραίο παράδειγμα, για να το κάνω πιο απλό. Πες ότι ο Τεντόγλου πάει να αγωνιστεί κάπου και δεν έχει τα δικά του leggins, οπότε του δανείζει κάποιος άλλος.
Όμως, τελικά του είναι μικρό και στενό και δεν μπορεί να τρέξει. Θα πηδήξει, αλλά δεν θα κάνει 8.30, θα κάνει πολύ λιγότερο.
Οι λεπτομέρειες είναι αηδιαστικά μεγάλες, η Ολυμπιακή σκοποβολή έχει μεγάλη ακρίβεια και τεχνική.
Η μεγαλύτερη παρεξήγηση των αιώνων αρχίζει από την εικόνα που βλέπουν: χέρι, όπλο, στόχος.
Και λέει ο άλλος "άρα εσύ αν πας στο λούνα παρκ θα πάρεις όλα τα αρκουδάκια ή αν εσύ έρθεις στο στρατό θα είσαι και η πρώτη"
Παιδιά, καμία σχέση! Η Ολυμπιακή σκοποβολή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όλα τα άλλα είδη σκοποβολής. Αυτό είναι το τουφέκι στο λούνα παρκ για τα αρκουδάκια και τα τενεκεδάκια;
Είναι η Λάρα Κροφτ; Καμία σχέση... Άλλο αν θα μπορούσα κι αυτό να το κάνω καλά. Όμως, δεν έχει καμία σχέση.
Κάποιος που κάνει Ολυμπιακή σκοποβολή σε τέτοιο επίπεδο, ενδέχεται να είναι καλός και στο λούνα παρκ, αλλά κάποιος που παίρνει όλα τα αρκουδάκια είναι πολύ δύσκολο να είναι καλός σε αυτό που κάνουμε εμείς.
Έχει τέτοια λεπτομέρεια και τέτοια τεχνική που φαντάσου δεν υπάρχει το απόλυτο σκορ, το 600 στα 600.
Δεν γίνεται, ακόμη και αν δέσεις το καλύτερο πιστόλι με την καλύτερη κάννη πάνω στη μέγγενη, που είναι η απόλυτη σταθερότητα.
Με αυτόν τον τρόπο γίνονται στο εξωτερικό τα τεστ για τις βολίδες μας και τις σφαίρες μας, για να δούμε ποια βόλιδα κάνει καλύτερο group με την κάννη μας, με την κάννη του κάθε όπλου.
Η κάννη του κάθε όπλου είναι μοναδική.
Μια παρτίδα στο δικό μου όπλο μπορεί να γκρουπάρεται τέλεια, να μην έχουν μεγάλη διασπορά οι σφαίρες.
Η ίδια παρτίδα στο όπλο του αδερφού μου είναι πιθανό να κάνει τεράστια διασπορά.
Επί τρεις ημέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό που συνέβη στα Τέμπη, είναι τόσο τραγικό, έγινα σμπαράλια με αυτή την τραγωδία, έχω επηρεαστεί πάρα πολύ
Δεν μπορώ να διανοηθώ τη θέση των ανθρώπων που θρηνούν και η σκέψη μου είναι μαζί τους και προσεύχομαι διαρκώς να βρουν την όποια δύναμη μέσα στον ανύποπτο πόνο τους.
Δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό.
Αυτός είναι ένας λόγος που θα έχω κλειστό το κινητό μου, τώρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Ξέρω ότι το παραμικρό που θα δω μπορεί να με τσακίσει. Πάντα, το κάνω αυτό στους αγώνες. Γι' αυτό το λόγο το κάνω.
Το μετάλλιο είναι στο πλάνο και γι' αυτούς τους αγώνες, στο Ευρωπαϊκό, πάντα είναι. Απλά δεν σου επιτρέπει η φύση του αθλήματος να πεις "θα πάρω ένα μετάλλιο".
Θα αγωνιστώ στο ατομικό στα 10μ. και στο μεικτό με τον αδερφό μου, μου αρέσει πολύ που αγωνίζομαι μαζί του.
Βέβαια, δεν μου βγαίνει η αδελφή στον αγώνα, εκείνη την ώρα κάνουμε τη δουλειά μας, η πειθαρχία που λέγαμε
Ο αδερφός μου είναι πιο συναισθηματικός και μέσα στον αγώνα, επηρεάζεται πιο εύκολα, δεν μπορεί να το αποβάλλει αυτό.
Συνέντευξη: Μαρία Καούκη
Επιμέλεια: Θέμης Καίσαρης
Images credits: AP Photo / EUROKINISSI / INTIME
Built with Shorthand