Ο Γιάννης στην Mamba Mentality

^{Ο Βασίλης Σκουντής περιγράφει πώς Κόμπι και Γιάννης ήρθαν κοντά κι ενώθηκαν για πάντα}

"Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται" αναφέρεται σε έναν από τους Μακαρισμούς του Κυρίου, του, oποίου το νόημα ενστερνίζεται και επιβεβαιώνει επί προσωπικού ο Γιάννης Αντετοκούνμπο…

Πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, διαθέτει και καθαρή καρδιά, γι’ αυτό κιόλας αξιώθηκε να αντικρίσει από κοντά έναν… Θεό του μπάσκετ, ονόματι Κόμπι Μπράιαντ. Έναν Θεό, που κι ελόγου του πέθανε, όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα...

Δεν διάλεξε μόνο ο Γιάννης τον αοίδιμο σούπερ σταρ του ΝΒΑ, αλλά και ο ίδιος ο Κόμπι Μπράιαντ διάλεξε τον Greek Freak, εξ ου και οι προπονήσεις που έκαναν μαζί το καλοκαίρι του 2018… Η πρώτη μύηση του Αντετοκούνμπο στις 23 Φεβρουαρίου του 2016, είχε συντελεσθεί στο Μιλγουόκι, μετά από τον αγώνα των Μπακς κόντρα στους Λέικερς, με τη μεσολάβηση του (τότε προπονητή του Γιάννη και συμπαίκτη του Μπράιαντ στη Dream Team του 2008) Τζέισον Κιντ. Εκείνο το βράδυ ο Γιάννης κράτησε τις σημειώσεις της ακρόασης και τηρούσε τις συμβουλές του σούπερ σταρ του ΝΒΑ με θρησκευτική ευλάβεια.

Στο μυαλό και στον εύπλαστο χαρακτήρα του Αντετοκούνμπο, αυτές δεν ήταν απλώς συμβουλές, αλλά εντολές! Απαράβατες και διαχρονικές εντολές, που χαράχτηκαν στο σκληρό δίσκο του δις MVP του ΝΒΑ και παραμένουν ανεξίτηλες...

"Μου έλεγε πάντοτε ότι πρέπει να είμαι απλός και να δίνω έμφαση στις ικανότητες μου, να δουλεύω καθημερινά πάνω σε αυτές, να σκέπτομαι καινοτόμα και να είμαι πάντα παιδί" είχε δηλώσει ο Γιάννης σε μια συνέντευξη του στο επίσημο τηλεοπτικό κανάλι των Μπακς ανατρέχοντας σε εκείνες τις συνεδρίες του με τον Κόμπε.

"Να είμαι παιδί; Τι εννοείς;" αναρωτήθηκα. "Εδώ πρέπει να ωριμάσω, να είμαι άντρας και να το δείχνω όταν πατάω στο παρκέ, για να τα βάζω με τέτοιους αντιπάλους. Να τους δείχνω ότι είμαι εδώ" επιχειρηματολόγησε ο Αντετοκούνμπο για να πάρει την διευκρινιστική απάντηση από τον Μπράιαντ…

"Όταν σου λέω να είσαι πάντα παιδί, εννοώ να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου, όπως κάνουν τα παιδιά. Μπορείς να δεις ένα παιδί να είναι δημιουργικό, ακόμη κι όταν παίζει με δύο πέτρες. Όταν είσαι παιδί, πάντοτε θέλεις να μαθαίνεις και να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα. Αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ».

Το καλοκαίρι του 2018 ο Black Mamba έγινε ο μέντορας του Γιάννη. Ο ινστρούχτοράς του! "Κάναμε σπουδαία προπόνηση. Με έβαζε να ρίχνω 350 με 400 ίδια σουτ στη σειρά. Με πήγε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου και μου ζήτησε να βάλω είκοσι στη σειρά. "Να βάλω δέκα;" τον ρώτησα. "Όχι, θα βάλεις είκοσι. Θα χαμηλώσεις το κορμί σου, θα χρησιμοποιήσεις σωστά τα πόδια σου, θα κρατάς ψηλά την μπάλα και θα βάλεις είκοσι". Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακολουθήσω τις οδηγίες του και εκείνες οι προπονήσεις ήταν όντως εκπληκτικές" διηγείται ο Αντετοκούνμπο.

Σε κάθε μια από αυτές τις προπονήσεις ο Γιάννης πήγαινε τρεις ώρες νωρίτερα και κουβάλαγε μαζί του και ένα σημειωματάριο στο οποίο έγραφε τις ερωτήσεις που ήθελε να του υποβάλει!

"Του διευκρίνισα από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήθελα να φανεί σαν… συνέντευξη και μου έδωσε το ελεύθερο να τον ρωτώ ό,τι ήθελα".

Δύο χρόνια μετά την πρώτη μύηση του, ο Γιάννης πήρε το… δίπλωμα από το σχολείο του Κόμπε και μάλιστα με άριστα. Κατηχήθηκε στην περιβόητη "Mamba mentality" η οποία ισοδυναμεί με τη νοοτροπία του… δολοφόνου, έχοντας ως προαπαιτούμενα το φυσικό ταλέντο, την αθλητική ικανότητα, τη θέληση, την αποφασιστικότητα, το πάθος, την αφοσίωση και την αγάπη για το μπάσκετ.

"Πολλοί παίκτες του ΝΒΑ μπορεί είναι καλοί και πολύ ταλαντούχοι, αλλά δεν έχουν την νοοτροπία για να διατηρήσουν αυτά τα στοιχεία και να είναι συνεπείς κάθε βράδυ" έχει εξηγήσει το α λα Κόμπε σκεπτικό του ο Αντετοκούνμπο. "Ολοι οι σπουδαίοι, όπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Κόμπε, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και ο Λάρι Μπερντ, είχαν αυτή την νοοτροπία του "δολοφόνου" και όταν έβγαιναν στο παρκέ, έκαναν μόνο την δουλειά τους. Μπορούμε να είμαστε φίλοι και να πάμε για φαγητό μετά τον αγώνα, αλλά όταν μπαίνουμε στο γήπεδο πρέπει να σκοτώνουμε. Αυτή τη νοοτροπία στην προσέγγιση ενός αγώνα την ένιωσα στο πετσί μου, όταν μίλησα και προπονήθηκα με τον Κόμπε. Τότε είχε αποσυρθεί από το μπάσκετ, αλλά μου φαινόταν σαν να ήθελε να πάρει την μπάλα, να γυρίσει πίσω και να προσπαθήσει να μας σκοτώσει όλους".

Ο Κόμπι έφυγε από τη ζωή και ο Γιάννης κράτησε αυτή την ανεκτίμητη παρακαταθήκη. "Είναι κάτι το οποίο προσπαθώ να κάνω όσο μπορώ περισσότερο. Ελπίζω ότι θα συνεχίσω να κτίζω αυτή την νοοτροπία, για να είμαι ανταγωνιστικός στο κορυφαίο επίπεδο, να το κάνω κάθε βράδυ και να βρίσκομαι ανάμεσα στους κορυφαίους".

Δεν έχει άδικο, αυτό άλλωστε είναι ένα χρέος που οφείλει στον περιστασιακό, αλλά πολύ ουσιαστικό και επιδραστικό στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του, Κόμπε. Αυτή είναι όντως μια σπονδή στη μνήμη του ανθρώπου που προτού εκδημήσει στον Παράδεισο, πρόλαβε και αξιώθηκε να μεταλαμπαδεύσει τη νοοτροπία του σε πλείστους όσους νεαρούς παίκτες και να τη δει να γίνεται παγκόσμια κουλτούρα. Μια κουλτούρα με ονομασία προέλευσης!

Οι 81 πόντοι

H βραδιά που ο Κόμπι έμοιαζε με ημίθεο

Γράφει ο Στέφανος Μακρής

Λος Άντζελες, 22 Ιανουαρίου 2006. Οι Λέικερς υποδέχονται τους Ράπτορς και ο κόσμος περιμένει από τον Κόμπι να νικήσει μόνος του έναν αντίπαλο. Και δεν θα απογοητευόταν. Ήταν το βράδυ ο Κόμπι έμοιαζε με ημίθεο και σημείωσε 81 πόντους με 28/46 σουτ και 18/20 βολές κόντρα στους Ράπτορς, οδηγώντας τους Λέικερς στην νίκη με 122-104.

Ο Κόμπι είχε ρίξει την προειδοποιητική βολή πριν από ένα μήνα, όταν στις 20 Δεκεμβριου 2005 είχε σημειώσει 62 πόντους σε τρία δωδεκάλεπτα κόντρα στους Μάβερικς. Τότε, ο Φιλ Τζάκσον δεν τον χρησιμοποίησε στην τέταρτη περίοδο. Κόντρα στους Ράπτορς δεν έκανε το ίδιο λάθος. "Αν το έκανα θα γινόταν επανάσταση στο γήπεδο" δήλωσε αργότερα, βλέποντας τον Κόμπι να οδηγεί τους Λέικερς σε ανατροπή μιας διαφοράς 17 πόντων και τον κόσμο να παραληρεί.

Ποτέ ξανά ένας παίκτης δεν φάνηκε να απειλεί ανοιχτά το απόλυτο ρεκόρ των 100 πόντων σε έναν αγώνα του Γουίλτ Τσάμπερλεϊν. Ο Κόμπι όμως έκανε το αδύνατο να μοιάζει δυνατό. Έβαλε σουτ που έμπαιναν μόνο σε video game, σκόραρε όπως και όποτε ήθελε. Αρκετό καιρό αργότερα, έγινε γνωστή μία λεπτομέρεια: Αυτό ήταν το μοναδικό παιχνίδι του που τον παρακολούθησε ποτέ από κοντά η γιαγιά του. Και σίγουρα είχε επιλέξει το κατάλληλο παιχνίδι για να το κάνει.

Οι αιώνιες βολές

Η ρήξη του αχίλλειου, το σώμα που "έσπασε", οι δύο βολές που τον περίμεναν στη γραμμή

Ο Κόμπι στήθηκε στην γραμμή των βολών, όπως είχε κάνει χιλιάδες φορές στην καριέρα του. Ο κόσμος τον αποθέωνε, όπως είχε συμβεί χιλιάδες φορές στην καριέρα του. Χωρίς να το σκεφτεί, ο σταρ των Λέικερς ευστόχησε σε δύο βολές για το 109-109, όπως είχε κάνει χιλιάδες φορές στην καριέρα του. Υπήρχε όμως μία λεπτομέρεια: Το έκανε έχοντας μόλις υποστεί ρήξη αχίλλειου τένοντα στο αριστερό πόδι.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορούν να περιγράψουν το πόσο σκληρός ήταν ο Κόμπι. Το πόσο σιχαινόταν την ήττα. Καμία δεν μπορεί να το δείξει αυτό από την ιστορία των δύο βολών που σημείωσε με κομμένο αχίλλειο τένοντα στο αριστερό πόδι, σε έναν αγώνα κανονικής περιόδου στις 12 Απριλίου 2013 κόντρα στους Γουόριορς στην νίκη των Λέικερς με 118-116.

Σε μία εφιαλτική σεζόν 2012/13 που αντί οι Λέικερς να στοχεύουν στον τίτλο κυνηγούσαν την 8η θέση στην Δύση, ο Κόμπι έπαιξε με διάστρεμμα και στην διάρκεια του αγώνα υπέστη υπερέκταση στο γόνατο. Το σώμα του φώναζε να σταματήσει. Ο ίδιος συνέχισε να το αγνοεί, σημείωσε 34 πόντους, τα έδωσε όλα στο γήπεδο. Συνέχισε να παίζει. Μέχρι που δεν μπορούσε να παίξει άλλο.

Μέχρι που -πολύ απλά- δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακούσει το σώμα του.

Οι ατάκες του Κόμπι

Το μπάσκετ κι η επιτυχία μέσα από τα λόγια του

Δεν θέλω να γίνω ο επόμενος Μάικλ Τζόρνταν, απλώς θέλω να είμαι ο Κόμπι Μπράιαντ.

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να προσπαθείς να εμπνεύσεις τον κόσμο ώστε να είναι σπουδαίος σε ό,τι θέλει να κάνει.

Η νίκη ξεπερνάει τα πάντα. Δεν υπάρχει γκρι περιοχή. Δεν υπάρχουν σχεδόν.

Μόλις μάθεις τι σημαίνει αποτυχία, η αποφασιστικότητα οδηγεί στην επιτυχία.

Πολλοί ηγέτες αποτυγχάνουν επειδή δεν έχουν το θάρρος να χτυπήσουν νεύρο ή ευαίσθητες χορδές.

Η στιγμή που τα παρατάς είναι η στιγμή που αφήνεις κάποιον άλλο να νικήσει.

Δεν μπορώ να σχετίζομαι με τεμπέληδες. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν τους καταλαβαίνω. Δεν θέλω να τους καταλάβω.

Προτιμώ ο κόσμος να με θεωρεί νικητή, παρά έναν καλό συμπαίκτη. Εύχομαι αυτά τα δύο να πήγαιναν μαζί όλη την ώρα, αλλά αυτό δεν είναι ρεαλιστικό.

Αν φοβάσαι ότι θα αποτύχεις, τότε πιθανότατα θα αποτύχεις.

Ο πόνος δεν σου λέει πότε πρέπει να σταματήσεις. Ο πόνος είναι αυτή η μικρή φωνή στο κεφάλι σου που προσπαθεί να σε κρατήσει πίσω επειδή ξέρει ότι αν συνεχίσεις θα αλλάξεις.

Όλοι αμφισβητούμε τους εαυτούς μας, δεν γίνεται να το αρνηθείς αυτό, αλλά δεν γίνεται να το αποδεχθείς κιόλας, πρέπει να το αγκαλιάσεις.

Οι αποδοκιμασίες δεν εμποδίζουν τα καρφώματα.

Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνεις σαφές είναι ότι είσαι εδώ και είσαι αληθινός.

Πίστεψέ με, αν ξεκαθαρίσεις τα πράγματα από την αρχή θα αποφύγεις πολλά κλάματα και πονοκεφάλους.

Δημιούργησα το δικό μου μονοπάτι. Ήταν ευθύ και στενό. Το είδα κάπως έτσι: Είτε ήσουν στον δρόμο μου, είτε έξω από αυτόν.

Οι επικριτές είναι ένα καλό πρόβλημα να έχεις. Κανείς δεν μισεί τους καλούς. Μισούν τους σπουδαίους.

Αυτοί οι νεαροί παίκτες παίζουν τάβλι. Εγώ παίζω σκάκι.

Καλά θα κάνεις να μην μου μιλάς. Αν κουνήσεις το δέντρο, τότε θα πεταχθεί μία λεοπάρδαλη από αυτό.

Ένα πράγμα μπορείς να ελέγξεις. Είσαι υπεύθυνος για το πώς θα σε θυμάται ή δεν θα σε θυμάται ο κόσμος. Μην το πάρεις ελαφρά.

Όλα τα αρνητικά – πίεση, προκλήσεις – είναι μία ευκαιρία για εμένα για να βελτιωθώ.

Αν βγάλεις πάσα στον εαυτό σου, τότε αυτό πρέπει να λέγεται ασίστ. Με αυτό τον τρόπο ο κόσμος θα σταματήσει να λέει πως το μόνο που κάνω είναι να σουτάρω.

Αυτό που βλέπει ο κόσμος στο παρκέ είναι μία άλλη πλευρά μου. Δεν είναι εγώ.

Το μυαλό μου δεν μπορεί να αποδεχθεί την αποτυχία. Δεν θα την αποδεχθεί, γιατί αν καθίσω και πω στον εαυτό μου “είσαι μία αποτυχία” τότε αυτό είναι χειρότερο και από τον θάνατο.

Ο Κόμπι κι η Ελλάδα

^{Οι αγκαλιές με τον Σπανούλη και οι ατάκες στον Ζήση}

Γράφει ο Χάρης Σταύρου

Κόμπι και Ελλάδα, μια σχέση σεβασμού και αναγνώρισης. Αθήνα, Μύκονος, Πεκίνο... Τρία μέρη με ξεχωριστή σημασία για τον Κόμπι Μπράιαντ, τρία μέρη που τον συνέδεσαν με την Ελλάδα για πάντα.

"Ευρωπαίος" Αμερικανός, μεγάλωσε στην Ιταλία, είχε μεσογειακό ταμπεραμέντο, ήξερε να βρει την Ελλάδα στον χάρτη σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συμπατριωτών του και η επίσκεψή του το 2011 παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα για τους φίλους του ΝΒΑ στη χώρα.

Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου του 2011 όταν το lockout του ΝΒΑ άλλαξε το πρόγραμμα και τις συνήθειες των αστέρων της Λίγκας. Ο Κόμπι προσκλήθηκε στα εγκαίνια μαγαζιού αθλητικών ειδών και έφτασε στην Αθήνα για να δώσει ρεσιτάλ αρχικά στην οδό Ερμού κι εν συνεχεία στις εγκαταστάσεις των Εκπαιδευτηρίων Δούκα και την Αγορά του ΟΑΚΑ όπου ξανασυνάντησε τον Βασίλη Σπανούλη.

Εκείνες τις ημέρες η Αθήνα ζούσε για το "Kobe Tour", στην Ερμού στήθηκε ένα μικρό γηπεδάκι όπου νεαροί αθλητές, ανάμεσά τους κι ο 14χρονος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, συμμετείχαν σ' έναν διαγωνισμό καρφωμάτων με τον Black Mamba και τον Τζον Ντίμπλερ να βαθμολογούν.

Την επόμενη μέρα γέμισε το κλειστό του Δούκα και έπαιξε μονό με όποιον ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του απέναντί του, πριν αδειάσει το γήπεδο και συνεχίσει το ατομική προπόνηση σε υψηλή ένταση. Το πρόγραμμά του είχε κλείσει με τουρνουά στην Αγορά του ΟΑΚΑ, με τον Σπανούλη να του δίνει μια φανέλα του Ολυμπιακού και τις αγκαλιές τους να μένουν στην ιστορία καθώς ο Κόμπι σεβόταν τον Kill - Bill στον υπερθετικό βαθμό.

Τον σεβόταν γιατί δεν είχε ξεχάσει ότι η Ελλάδα νίκησε το 2006 τις ΗΠΑ στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας. Δεν το είχε ξεχάσει και φρόντισε να προειδοποιήσει τους Έλληνες διεθνείς στο ολυμπιακό χωριό του Πεκίνου, το καλοκαίρι του 2008.

Θα πείτε "μα τι έκανε ο Κόμπι στο ολυμπιακό χωριό αφού οι Αμερικανοί μένουν σε διαφορετικό χώρο;". Την απάντηση την έδωσε ο Νίκος Ζήσης στο SPORT24 στις 27 Αυγούστου του 2019.

"Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήμασταν εγώ, ο Βασιλόπουλος κι ο Διαμαντίδης. Το 2008 δεν υπήρχε wifi, οπότε παίζαμε τάβλι, χαρτιά, δεν είχαμε να κάνουμε κάτι άλλο γιατί είχαμε μόνο μια ώρα προπόνηση.

Κάποια στιγμή περνάει ο Κόμπι Μπράιαντ μπροστά μας, όπως ξέρετε οι Αμερικανοί δεν μένουν στο χωριό, μένουν σε κρουαζιερόπλοια ή ξενοδοχεία. Μας το είχαν πει όμως ότι ο Κόμπι ερχόταν κάθε μέρα γιατί ήθελε να ζήσει την ατμόσφαιρα.

Περνάει και, δεν ξέρω πως μας κατάλαβε, έρχεται και στέκεται μπροστά μας, πηγαίνει στον Διαμαντίδη και του λέει "σας ξέρουμε τώρα. Εσύ είσαι τρομερός αμυντικός".

Τον κοιτάζαμε με ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα μάτια, τρέξαμε πάνω για να πούμε την ιστορία στα υπόλοιπα παιδιά.

Μετά από δυο μέρες καθόταν στο εστιατόριο με τον Ντουάιτ Χάουαρντ, πήγε και στάθηκε πάνω από τον Παπαλουκά και του είπε "ξέρουμε ότι είσαι φοβερός δημιουργός, αλλά αυτή τη φορά θα σας σταματήσουμε".

Ήταν για εκείνη τη φουρνιά μία από τις μεγαλύτερες στιγμές, ήταν η αναγνώριση μετά από τη νίκη επί των Αμερικανών. Δεν το είχαν ξεχάσει, ήταν έτοιμοι να μας σκοτώσουν και το έκαναν. Μας κέρδιζαν με 30 πόντους πόντους στο ημίχρονο και πηγαίνοντας στα αποδυτήρια, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς έλεγε στους υπόλοιπους "δεν τους λυπόμαστε".

Αυτή η ιστορία με τον Κόμπι ήταν πραγματικά η αναγνώριση για όσα κάναμε εκείνη την πενταετία-εξαετία σε παγκόσμιο επίπεδο".

Για την ιστορία, οι Αμερικανοί είχαν νικήσει με 92-69 (σκορ ημιχρόνου 51-32), με τον Κόμπι Μπράιαντ να είναι με 18 πόντους ο πρώτος σκόρερ της Team USA.

Όσο για την Μύκονο; Περπατούσε στα σοκάκια της, έβγαζε φωτογραφίες με όποιον ήθελε μια στιγμή μαζί του, απολάμβανε τη ζωή. Ρουφούσε κάθε ημέρα, κάθε ώρα, αναγνώριζε την αξία σε κάθε τι που βρισκόταν γύρω του, την μαγεία στα απλά πράγματα γιατί αυτός ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ, ένας σούπερσταρ που έβρισκε χαρά και κίνητρο σε πράγματα που άλλοι προσπερνούσαν.

Η μοιραία πτήση

^{Το χρονικό της συντριβής που σόκαρε τον πλανήτη}

Γράφει ο Στέφανος Μακρής

Ο Κόμπι, η κόρη του Τζιάνα, ένας προπονητής και έξι ακόμα επιβάτες αναχώρησαν με ελικόπτερο από το αεροδρόμιο Τζον Γουέιν του Όρατζ Κάουντι τις Καλιφόρνια με πιλότο τον Άρα Ζομπάγιαν και προορισμό το “Mamba Sports Academy” για έναν αγώνα μπάσκετ.

Το ελικόπτερο ήταν ένα Sikorsky S-76B του 1991.

Ο Ζομπάγιαν πήρε πάρει άδεια για να σηκωθεί στον αέρα παρά την πρόβλεψη για ομίχλη που είχε υποχρεώσει την Αστυνομία του Λ.Α να μην αφήσει τα δικά της ελικόπτερα να πετάξουν.

Η εταιρία που είχε το ελικόπτερο δεν είχε άδεια να πετάει αν δεν υπήρχε ορατότητα τουλάχιστον 3 μιλίων. Την στιγμή της απογείωσης του ελικοπτέρου η ορατότητα ήταν στα 4 μίλια, ωστόσο σε κάποια σημεία να ήταν 2.5 μίλια λόγω ομίχλης.

Με τον νόμο να αναφέρει ότι απαγορεύεται ένας πιλότος να πετάει ανάμεσα σε σύννεφα, ο Ζομπάγιαν αποφάσισε να παραμείνει σε ύψος 800 ποδιών για λόγους ασφαλείας στο ξεκίνημα της πτήσης του.

Παράλληλα, υποχρεώθηκε να μην ακολουθήσει το σύνηθες δρομολόγιο για το γήπεδο, επειδή μία μεγάλη μάζα αέρα είχε μεταφερθεί από τον Ειρηνικό Ωκεανό στα βουνά της Σάντα Μόνικα, περιορίζοντας την ορατότητα, με αποτέλεσμα να παρθεί η απόφαση να πετάξει πάνω από το Λ.Α.

Στις 9:33 ο Ζομπάγιαν έπειτα από συννενόηση με το κέντρο ελέγχου συνεχίζει την πορεία του ανεβάζοντας το ελικόπτερο σε ύψος 1.400 ποδιών. Λίγο αργότερα, ανέβηκε ακόμα 1.000 πόδια για να βρεθεί πάνω από τα σύννεφα και ζήτησε οδηγίες.

Και τότε ήταν που, για λόγους που δεν είναι γνωστοί, ο πιλότος ξεκίνησε να ακολουθήσει πορεία προς τα αριστερά. Άλλα 8 δευτερόλεπτα αργότερα, το ελικόπτερο συνέχισε να έχει πορεία προς τα αριστερά, αλλά να κατεβαίνει, με τον πιλότο να αναφέρει ότι προσπαθεί να ανέβει στα 4.000 πόδια.

Το ελικόπτερο ωστόσο είχε καθοδική πορεία.

Σε αυτό το σημείο είναι που οι εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι ο Ζομπάγιαν ίσως είχε αποπροσανοτολιστεί λόγω περιορισμένης ορατότητας και δεν έβλεπε τι αναφέρουν οι δείκτες που είχε στο ελικόπτερο. Θεωρείται πιθανό να πίστευε ότι ακολουθούσε ανοδική πορεία και να μην είχε αντιληφθεί ότι στην πραγματικότητα το ελικόπτερο πήγαινε προς τα κάτω.

Το γεγονός δε ότι στην επικοινωνία που είχε με το κέντρο ελέγχου δεν ακούγεται καθόλου αγχωμένος, δείχνει ότι ίσως δεν είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε.

Το ελικόπτερο όμως βρισκόταν σε πτώση με ταχύτητα 296 χιλιομέτρων την ώρα και τελικά έπεσε στο Καλαμπάσας στις 9:45 το πρωι, σε απόσταση περίπου 48 χιλιομέτρων από το Λος Άντζελες.

Αρκετούς μήνες αργότερα, τα ευρήματα αναφέρουν ότι δεν φάνηκε να υπάρχει κάποια μηχανική βλάβη στο ελικόπτερο άρα δεν ήταν οι δείκτες του ελικοπτέρου αυτοί που αποπροσανατόλισαν τον πιλότο.

Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο που συνεχίζει να απασχολεί ακόμα και σήμερα τις αρχές είναι αν ο Ζομπάγιαν έλαβε την σωστή ενημέρωση σχετικά με τις καιρικές συνθήκες πριν πάρει την απόφαση να σηκώσει το ελικόπτερο.

Για τις λεπτομέρειες του ατυχήματος δεν μπορεί να βοηθήσει το γνωστό σε όλους “μαύρο κουτί”, αφού αυτό είναι υποχρεωτικό για τα αεροπλάνα, αλλά όχι για τα ελικόπτερα.

Όπως και να έχει -με την έρευνα να είναι ακόμα σε εξέλιξη- παραμένει άγνωστό πότε θα βρεθούν οι απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που θέτει όλος ο κόσμος.