Η αποκάλυψη του Λάζαρου

Αποστολή στην Κύπρο: Ηλίας Καλλονάς

"Ξέρεις ποιο είναι το όνειρό μου ως πατέρας; Να πάω με τα παιδιά μου στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στην OPAP Arena, στο "Γ. Καραϊσκάκης" και να τους πω: Δείτε ποια ομάδα σας αρέσει. Εγώ προσπάθησα να τιμήσω την κάθε φανέλα. Δείτε ποια ομάδα θα σας βγάλει το μεγαλύτερο συναίσθημα και αποφασίστε μετά".

Αν έπρεπε να συνοψίσουμε σε λίγες λέξεις την επιρροή του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τότε σίγουρα οι παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από ενδεικτικές.

Ο Λάζαρος αποτελεί μία από τις πιο ξεχωριστές, πιο αμφιλεγόμενες και πιο πολυσυζητημένες προσωπικότητες που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι πάντα είχε το θάρρος της γνώμης του, ενώ και μέσα στον αγωνιστικό χώρο κατάφερε και καταφέρνει να ξεσηκώνει τους φιλάθλους με τα κατορθώματά του.

Το SPORT24 ταξίδεψε στην Κύπρο και τη Λάρνακα και είχε τη δυνατότητα να ζήσει από κοντά την "τρέλα" που υπάρχει γι' εκείνον στο Νησί της Αφροδίτης, αλλά παράλληλα να ακούσει και να κατανοήσει τις σκέψεις, τους προβληματισμούς του και τα πιστεύω του.

Ο ίδιος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, έχει επιλέξει να κρατήσει μόνο τις όμορφες στιγμές από κάθε ποδοσφαιρική εμπειρία. Διότι είναι αυτές που τον καθόρισαν και τον έκαναν τον Λάζαρο που είναι σήμερα.

Έναν Λάζαρο πιο συνειδητοποιημένο, πιο ήρεμο και δεδομένα πιο αποφασισμένο από τότε να δώσει απαντήσεις μέσα στο γήπεδο. Μπορεί να βαδίζει, πλέον, προς τα 36, αλλά αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ή πρόβλημα. Ίσα-ίσα. Του δίνει έξτρα κίνητρο να αποδεικνύει σε κάθε αγώνα, σε κάθε φάση, σε κάθε στιγμή αυτό που νιώθει ο ίδιος: ότι είναι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής μέσα στο 2022.

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με τη γνώμη του, το βέβαιο είναι πως κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ότι δεν βγήκε μπροστά στα δύσκολα, ότι δεν ζήτησε τον ρόλο του ηγέτη στις ομάδες που αγωνίστηκε. Το επαναλαμβάνει κι ο ίδιος πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συζήτησης.

Κι ίσως σε κάποιες στιγμές της καριέρας του να ανέλαβε και περισσότερες ευθύνες απ' όσες του αναλογούσαν, μόνο και μόνο επειδή επιζητούσε πάντα το καλύτερο και την κορυφή.

Από τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό μέχρι την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Από την Εθνική ομάδα και την Ανόρθωση μέχρι την εμπειρία στην Ιταλία και το όνειρο της Λίβερπουλ. Όλα είναι εδώ.

Διότι στο τέλος της ημέρας, ο Χριστοδουλόπουλος ήθελε να είναι απλά ο Λάζαρος. Κι είναι τεράστιο ζήτημα να σε ξέρουν με το όνομά σου. Από εδώ και πέρα, η μπάλα περνάει στα πόδια του.

Ήταν Μάιος του 2021. Μόλις είχε ολοκληρωθεί η σεζόν και το κακό πέρασμα από τον Ατρόμητο. Κακό πέρασμα τόσο για εμένα όσο και για την ομάδα. Όσο πιο γρήγορα ξεχαστεί τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά η πραγματικότητα είναι πως δεν δούλεψε σωστά αυτή η σχέση για καμία εκ των δύο πλευρών. Ούτε η ομάδα βοήθησε εμένα, αλλά ούτε κι εγώ πρόσφερα πιθανότατα αυτά που περίμεναν.

Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν είναι για εμένα οι μικρομεσαίες ομάδες. Έψαχνα, λοιπόν, να βρω μία ομάδα που θα μου δώσει τον πρωταθλητισμό, το κίνητρο και τις ευθύνες μέσα στο γήπεδο.

Αυτό, δηλαδή, που μου αρέσει και αναζητώ σε όλη την καριέρα μου. Να είμαι ο ηγέτης της.

Η αλήθεια είναι πως είχα συμφωνήσει προφορικά με μία μεγάλη ομάδα, αλλά ένιωσα ότι δεν θα μου προσφέρει αυτό που πραγματικά επιθυμούσα

Στην ουσία θα πήγαινα ως μία εναλλακτική λύση.

Ωστόσο, από την στιγμή που μίλησα με τον Τιμούρ Κετσπάγια και μου ανέλυσε το πλάνο που είχαν για εμένα, η απόφαση ήταν εύκολη. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά.

Ούτως ή άλλως γνώριζα την Ανόρθωση. Ήξερα πως είναι ένας μεγάλος σύλλογος, με κόσμο, ιστορία και πολλά πρωταθλήματα. Τέτοιες ομάδες μου ταίριαζαν και συνεχίζουν να μου ταιριάζουν. Καλώς ή κακώς σε αυτές τις ομάδες απέδωσα τα αναμενόμενα.

Σε ατομικό επίπεδο, η περσινή σεζόν πήγε καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Για να καταλάβεις, είχα θέσει ως στόχο τα 10-12 γκολ, αλλά τελικά τελείωσα με 15. Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν κάποιες ατυχίες, ίσως το κοντέρ να είχε γράψει και υψηλότερα.

Μην ξεχνάμε πως τα περισσότερα γκολ μπήκαν σε σημαντικά παιχνίδια και σε ντέρμπι. Είχαν, λοιπόν, μεγάλη σημασία τόσο για εμένα όσο και για την ομάδα.

Να σου πω την αλήθεια, πίστευα πολύ ότι μπορούσαμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Ωστόσο, καταρρεύσαμε στα τελευταία 3-4 παιχνίδια.

Προσπαθήσαμε να ψαλιδίσουμε τη διαφορά, αλλά όταν δεν τα καταφέραμε… έσβησαν οι μηχανές. Σίγουρα είναι πολύ κακό για την ομάδα ότι δεν κατάφερε να βγει εν τέλει ούτε στην Ευρώπη, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Προσωπικά πιστεύω πως, παρά τις αποτυχίες, η ομάδα μεγάλωσε λίγο την περσινή σεζόν. Μπήκε ξανά στον δρόμο του πρωταθλητισμού.

Πλέον, ο στόχος είναι να υπάρξει μία σταθερότητα. Πρέπει να στηρίξουμε το πρότζεκτ και να επαναφέρουμε την ομάδα εκεί που της αξίζει.

Σε προσωπικό επίπεδο, η Ανόρθωση με έσωσε από τα ψυχολογικά

Μου έδωσε όλα όσα ζητούσα. Διότι είχα μάθει πάντα να λειτουργώ στην πίεση και να υπάρχουν απαιτήσεις, επομένως με επανέφερε σε αυτή τη λογική.

Την ίδια στιγμή, μου έβγαλε την πίεση της καθημερινότητας. Οι αποστάσεις είναι μικρές, επομένως έχω περισσότερο και πιο ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου.

Τώρα, όσον αφορά στη νέα χρονιά, οι στόχοι παραμένουν υψηλοί. Τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Για παράδειγμα, δεν θα είμαι ευχαριστημένος αν βάλω κάτω από 10-12 γκολ.

Παράλληλα, όμως, έχω θέσει ως στόχο να πάρω έναν τίτλο με την Ανόρθωση. Και θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, όπως συνηθίζω άλλωστε, για να γίνει πραγματικότητα.

Αν κατακτήσουμε το πρωτάθλημα, θα έχουμε αγγίξει το απόλυτο. Αν πάρουμε το Κύπελλο, θα είναι επίσης σημαντικό, αλλά δεν έχει τη βαρύτητα ενός πρωταθλήματος. Επομένως, στοχεύουμε πάντα στην κορυφή.

Για κάποιους φαντάζουν κοινότυπες δηλώσεις, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Το 2016, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για την ΑΕΚ, είχα θέσει ως στόχο το πρωτάθλημα, το πίστευα μέσα μου και δικαιώθηκα

Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπέροχα ένιωσα όταν έβαλα να δω ξανά εκείνες τις δηλώσεις μου μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2018.

Άλλωστε, ένας από τους λόγους που γύρισα στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην ΑΕΚ ήταν αυτός. Να την οδηγήσω σε ένα πρωτάθλημα. Κι ο κόσμος κατάλαβε ότι το πίστευα και έδωσα τα πάντα για να το κάνω πραγματικότητα.

Όπως πίστευα και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν κατάφερα να βοηθήσω όσο θα ήθελα εξαιτίας του τραυματισμού.

Ούτως ή άλλως η υποχρέωση του ποδοσφαιριστή είναι να δίνει χαρά στον κόσμο. Θα είμαι χαρούμενος, λοιπόν, να πετύχω κάτι αντίστοιχο και με την Ανόρθωση.

Το 2020, όταν ολοκληρώθηκε το συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, πέρασα μία δύσκολη περίοδο. Αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα.

Ότι δεν με πιστεύουν όπως με πίστευαν. Όχι μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και γενικότερα.

Άκουγα να λένε ότι "ο Λάζαρος δεν θα επιστρέψει ο ίδιος, δεν θα ξαναβγάλει 90λεπτο". Έφτασα σε μία κατάσταση που ένιωσα ότι δεν με πιστεύει κανείς

Και δεν σου κρύβω πως για ένα διάστημα με πήρε από κάτω. Ίσως έπαιξε ένα ρόλο το γεγονός πως, παρότι είχα επιστρέψει από τον σοβαρό τραυματισμό, συνέχιζα να έχω μία ενόχληση στο γόνατο.

Είχα ένα τσίμπημα που δεν ήθελα να έχω. Και με ταλαιπώρησε όλο αυτό. Αναρωτιόμουν αν θα φύγει ποτέ αυτή η ενόχληση κι αν θα μπορέσω να είμαι ξανά ελεύθερος.

Οπότε δημιούργησα αμφιβολίες στον εαυτό μου και είχα θέμα. Πλέον, κοιτάζω πίσω και καταλαβαίνω πως έκανα λάθος που ανησυχούσα.

Κι είμαι χαρούμενος για ό,τι έγινε, διότι μέσα από τις δυσκολίες σκληραίνεις, μαλακώνεις και στο τέλος διαμορφώνεις χαρακτήρα.

Είμαι πολύ υπερήφανος για όσα έζησα με Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, αλλά και στην Ιταλία

Διότι κάθε εμπειρία σε πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Γι’ αυτό το λόγο σου επαναλαμβάνω ότι η Ανόρθωση με βοήθησε πάρα πολύ.

Αν δεν είχα αυτή την πολύ καλή χρονιά πίσω μου, αν δεν έδινα την απάντηση πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου ότι είμαι εδώ, ότι μπορώ να προσφέρω, ότι δεν υπάρχει πλέον πόνος, θα είχα πολλά προβλήματα. Μπήκα μέσα και είπα "δείξε τι μπορείς να προσφέρεις".

Πρόσφατα υποστήριξα ότι είμαι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής και το ξαναλέω

Με βάση το τι έγινε μέσα στο γήπεδο, με βάση την απόδοσή μου, με βάση τα νούμερα, τα γκολ, τις ασίστ και τα λεπτά συμμετοχής, νιώθω ότι ξαναγύρισα και είμαι ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής για τη σεζόν 2021/22. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχουν τα βραβεία.

Δεν λέω "δώστε μου το βραβείο", λέω πώς αισθάνομαι για εμένα, δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο ένας κι ο άλλος, με νοιάζει πώς νιώθω εγώ

Μιλάω, λοιπόν, με βάση τα νούμερα. Αν κάποιος πειράχτηκε ας έρθει να μου πει τη γνώμη του. Προσωπικά, δεν έθιξα κάποιον.

Έχουμε πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Έχουμε πολλά ταλέντα. Έχουμε παίκτες που αγωνίζονται σε κορυφαίο επίπεδο.

Μπορεί κάποιος να μου πει ότι το κυπριακό είναι χαμηλότερου επιπέδου πρωτάθλημα από το αγγλικό και το τουρκικό για παράδειγμα.

Εγώ, όμως, τα γκολ τα έβαλα σε ντέρμπι, όχι σε αγώνες με θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες.

Στην Εθνική ομάδα δεν θυμάμαι να έχω παίξει τρία σερί παιχνίδια για να μπορέσω να βρω τα πατήματά μου και να δείξω την αξία μου.

Είναι αλήθεια πως δεν έδωσα και δεν πήρα αυτά που μπορούσα. Και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που συνέβη αυτό.

Νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα με το καλοκαίρι του 2018, κόπηκα από την Εθνική ως παίκτης του Ολυμπιακού

Θυμάμαι τον Νοέμβριο, μετά από τον αγώνα με την Ντουντελάνζ, όπου είχα φτάσει τα έξι γκολ με τον Ολυμπιακό, με πήρε ο Άγγελος Αναστασιάδης και μου είπε: "Δεν σε βλέπω καλά, δεν θα σε καλέσω". "Εντάξει, μην με καλέσετε", του λέω, "ευχαριστώ πολύ που με ενημερώσατε".

Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και την περίοδο που Ομοσπονδιακός προπονητής ήταν ο κ. Σκίμπε. Μην ξεχνάς ότι οι εμφανίσεις μου με την ΑΕΚ τον οδήγησαν να με καλέσει στην Εθνική ύστερα από δύο χρόνια, με παρέμβαση του κ. Μελισσανίδη.

Επίσης, όταν πλέον ήμουν παίκτης του Ολυμπιακού με πήρε και μου είπε: "θα ξεκινήσουμε το Nations League με τους παίκτες που άρχισαν καλά στην προετοιμασία και στα πρώτα επίσημα παιχνίδια".

Συγγνώμη, αλλά είχα πέντε γκολ σε πέντε επίσημα παιχνίδια εκείνο το διάστημα και δεν έπαιζα βασικός στην Εθνική. Άρα τι να πιστέψω;

Είχα πάρει τηλέφωνο τη διοίκηση του Ολυμπιακού και τους είχα πει ότι δεν θέλω να ξαναπάω στην Εθνική. Από τον Ολυμπιακό, όμως, μου έλεγαν να πάω.

Εγώ δεν το ευχαριστιόμουν και αισθανόμουν ότι δεν θα μπορούσα να προσφέρω. Τσαντίστηκα, με έπιασε ο εγωισμός μου.

Τώρα, αν με ρωτάς, αν με πάρουν τηλέφωνο και με θέλουν φυσικά και θα επιστρέψω

Αν ζητήσουν τη βοήθειά μου και πιστεύουν ότι μπορώ να συνεισφέρω προφανώς και θα είμαι εκεί. Δεν μπορώ 90λεπτο; Εντάξει.

Μπορώ να μπω 30 λεπτά και να βοηθήσω; Θα το κάνω.

Εσείς οι δημοσιογράφοι άλλωστε βγάλατε το παρατσούκλι "game changer", θα μπω λοιπόν και θα το κάνω, θα σώσω την κατάσταση

Τα παιδιά μου με ρωτούν γιατί δεν παίζω στην Εθνική. Μάλιστα, η κόρη μου μου λέει: "Εντάξει ρε μπαμπά, πάρε διαβατήριο και παίξε στην εθνική Κύπρου" (σ.σ. γέλια).

Προφανώς οι ευθύνες δεν είναι μονόπλευρες. Ούτε φταίνε μόνο οι παράγοντες και οι προπονητές, αλλά ούτε μόνο οι ποδοσφαιριστές.

Με τον κ. Πογέτ δεν έχω μιλήσει, δεν μου έχει τηλεφωνήσει. Είχε κάνει μία δήλωση ότι "αν μου αρέσει ένας παίκτης θα τον καλέσω. Δεν με ενδιαφέρει η ηλικία. Είτε είναι 18 είτε 35".

Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι πως μάλλον δεν αρέσω στον κ. Πογέτ και μακάρι να με έπαιρνε τηλέφωνο και να μου έλεγε "δεν χωράς στα πλάνα μου"

Γιατί όσο μεγαλώνεις σκέφτεσαι και λίγο διαφορετικά. Ωριμάζεις. Σκέφτεσαι ότι μπορεί να θέλει να παίξει ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο που εγώ αυτή την στιγμή –βάσει στοιχείων- δεν μπορώ να υπηρετήσω.

Απόλυτα σεβαστό. Αλλά ούτε αυτό έχει γίνει. Επομένως μάλλον δεν του αρέσω ως ποδοσφαιριστής.

Για να κλείσουμε και το κεφάλαιο της Εθνικής, θέλω να σταθούμε και λίγο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.

Η δική μου άποψη είναι πως δεν ήταν ξεκάθαρη η στρατηγική της ομάδας στο Μουντιάλ, αλλιώς αρχίσαμε το τουρνουά κι αλλιώς το ολοκληρώσαμε

Συν το γεγονός ότι είναι γνωστό ότι υπήρχαν προβλήματα στην προετοιμασία της Εθνικής. Και αναφέρομαι σε οργανωτικά ζητήματα, όχι στις σχέσεις μεταξύ των παικτών.

Δεν πιστεύω, άλλωστε, ότι ένας παίκτης που πηγαίνει στο Μουντιάλ θα καθίσει να ασχοληθεί με ένα συμβάν που έγινε 3-4 μήνες πριν.

Ο τρόπος, λοιπόν, που προετοιμαστήκαμε για μία τόσο μεγάλη διοργάνωση δεν ήταν ο ενδεδειγμένος.

Δεν έχω δει την Εθνική να παίζει τόσο ωραίο ποδόσφαιρο όσο έπαιξε στο ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού. Αν παίζαμε με αυτή τη λογική από την αρχή, ένιωθα ότι μπορούσαμε να μείνουμε έως το τέλος του τουρνουά

Δεν σου λέω για τελικό, αλλά αν περνούσαμε την Ολλανδία στους "8", θα φτάναμε έως το τέλος.

Να ξέρεις πως όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα δεν είδα άλλο παιχνίδι του Μουντιάλ. Δεν ήθελα.

Πολλοί μου είπαν ότι το 2016 βιάστηκα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Εγώ δεν συμφωνώ.

Αναζητούσα μία ομάδα που θα με έκανε ηγέτη της και εκείνη τη χρονική στιγμή αισθάνθηκα πως η κατάλληλη ήταν η ΑΕΚ, δούλεψα με το ένστικτό μου και τελικά δικαιώθηκα

Η ΑΕΚ είχε επιστρέψει ύστερα από μία δύσκολη περίοδο στις χαμηλότερες κατηγορίες και υπήρχε ενθουσιασμός. Ένιωσα πως μόνο καλύτερα και υψηλότερα μπορεί να πάει η ομάδα.

Να ξέρεις ότι ο περίγυρός μου ήταν αρνητικός στην επιστροφή μου στην Ελλάδα, αλλά εγώ το είδα διαφορετικά.

Κι η αλήθεια είναι πως από την αρχή υπήρχε γενικά μία θετική αύρα προς το πρόσωπό μου από τους φίλους της ΑΕΚ.

Όταν κατάλαβα ότι υπάρχει αυτή η θετική αύρα, δέθηκα άμεσα με την ομάδα και προσπαθούσα καθημερινά να τους κάνω χαρούμενους.

Πίεζα τον εαυτό μου να γίνει καλύτερος με σκοπό να κερδίσουν και οι πλευρές, κι εγώ, αλλά και η ομάδα.

Το δέσιμο του ποδοσφαιριστή με μία ομάδα θεωρώ πως είναι μονόδρομος. Δεν λέω να την αγαπήσει, αλλά να δεθεί μαζί της. Πρέπει να τη νιώσει. Να βγάλει μία αυταπάρνηση μέσα στο γήπεδο και στη δύσκολη στιγμή να δώσει το κάτι παραπάνω.

Προφανώς δεν μπορεί να γίνει με οποιαδήποτε ομάδα. Μιλάμε για ομάδες που έχουν κόσμο και ιστορία.

Πώς γίνεται να μην αγαπήσεις την ΑΕΚ αν παίζεις στην ΑΕΚ ή τον Ολυμπιακό αν παίζεις στον Ολυμπιακό;

Τόσο στην ΑΕΚ όσο και στον Ολυμπιακό πήρα πάρα πολλή αγάπη. Δεν έβλεπα την ώρα να πατήσω το χορτάρι, να κάνω προπόνηση και να παίξω τους αγώνες. Ήμουν διαρκώς με το χαμόγελο στα χείλη.

Καλά, η συνύπαρξη με τον Μανόλο Χιμένεθ είναι μία ξεχωριστή ιστορία, αυτή η σχέση πέρασε από πολλά κύματα.

Το καλό είναι πως διατηρούμε επαφή. Όχι προφανώς καθημερινά, αλλά στέλνουμε ευχές ο ένας στον άλλον. Ή αν νιώσω ότι έχω καιρό να μιλήσω μαζί του, θα του στείλω ένα μήνυμα να δω πώς είναι.

Έχουν γίνει άπειρα σκηνικά μεταξύ μας. Θα σου πω μία ιστορία για να καταλάβεις.

Τον Ιανουάριο του 2018 είχαμε τρία συνεχόμενα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Πριν από το πρώτο παιχνίδι ο Μανόλο με έχει βγάλει εκτός ομάδας (σ.σ. γέλια).

Λίγες ημέρες νωρίτερα είχαμε φέρει ισοπαλία με την ΑΕΛ και ο Χιμένεθ έκανε μία ομιλία στα αποδυτήρια που εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε.

Διότι δεν φταίγαμε μόνο οι ποδοσφαιριστές. Οπότε ένιωσα πως έπρεπε να μιλήσω, διότι αισθάνθηκα ότι κινδύνευε η συνοχή της ομάδας και τρελάθηκα.

Η αλήθεια είναι πως δεν τα είπα κι εγώ τόσο… ωραία. Τελειώνω, λοιπόν, την ομιλία, κάνω μπάνιο και φεύγω από τα Σπάτα.

Ωστόσο, ο Μανόλο με κάποιον τρόπο έμαθε τι είχα πει στα αποδυτήρια. Έχω, λοιπόν, απομακρυνθεί 3-4 χιλιόμετρα από το Προπονητικό Κέντρο και με παίρνει τηλέφωνο.

"Γύρνα πίσω τώρα", μου λέει. "Γιατί τι έγινε;", του απαντώ. "Είπες αυτά τα πράγματα;". Έλα Χριστέ και Παναγία, λέω, πώς το έμαθε;

"Αν δεν γυρίσεις", μου λέει, "είσαι εκτός ομάδας". "Εντάξει", του λέω, "βγάλε με εκτός ομάδας, πάρε τον πρόεδρο και πες του ότι είμαι εκτός".

Επέμενε να επιστρέψω, αλλά εγώ του είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Πήγα στο σπίτι μου για να ξεκουραστώ.

Τελικά, το απόγευμα εκείνης της ημέρας βρεθήκαμε στη Γλυφάδα, ήπιαμε έναν καφέ και τα βρήκαμε. Και την επόμενη ημέρα με χρησιμοποίησε βασικό με τον Ολυμπιακό.

Θυμάμαι, μάλιστα, ότι μετά τον αγώνα στην ομιλία που έκανε ήμουν ένας από τους παίκτες που αποθέωσε για την απόδοσή μου (σ.σ. γέλια).

Πιστεύω ότι αν καθίσουμε για ένα φαγητό με τον Μανόλο και διηγηθούν αυτές τις ιστορίες θα λυθούμε στα γέλια.

Διότι η δική του η τρέλα, η δική μου, του Μάρκο (σ.σ. Λιβάγια), του Σέρχιο (σ.σ. Αραούχο), του Βράνιες , του Λόπες, η ηρεμία του Τσιγκρίνσκι, το πάθος του Γαλανόπουλου, του Σιμόες, το "τούρμπο" του Μπακάκη έκαναν τη διαφορά σε εκείνη την ΑΕΚ.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γραφτεί βιβλίο, αλλά σίγουρα εκείνη η σεζόν μπορεί να γίνει ντοκιμαντέρ.

Ειδικά όσα έγιναν στον ημιτελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΛ.

Δεν έχω ξανακούσει τέτοιο βουητό σε γήπεδο, δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο ξέσπασμα, πρέπει η ιαχή "γκολ" να δονούσε την ατμόσφαιρα για τρία λεπτά τουλάχιστον

Οι κερκίδες πήγαιναν πάνω-κάτω, όλοι οι παίκτες είχαν μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο Λυμπερόπουλος είχε πάρει αγκαλιά τον Χιμένεθ. Τρομερές στιγμές.

Εγώ είχα μείνει με μία ανάσα, είχαν πέσει όλοι πάνω μου, είχα γίνει κόκκινος, τους φώναζα: "Σηκωθείτε, θα πεθάνω".

Θυμάμαι ότι ο διαιτητής, Τάσος Παπαπέτρου μου έλεγε να πάω στη σέντρα για να συνεχιστεί το παιχνίδι. "Πού να πάω ρε Τάσο;", του έλεγα. "Δεν βλέπω μπροστά μου".

Δύσκολα θα υπάρξει αντίστοιχη στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η τριάδα που δημιουργήσαμε με Λιβάγια και Αραούχο ήταν μοναδική

Τι νομίζεις ότι θέλει ένας ποδοσφαιριστής; Καλούς συμπαίκτες. Αν έχω καλούς συμπαίκτες, γιατί να ζηλέψω; Με τους δύο συγκεκριμένους δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να γκρινιάξαμε ο ένας στον άλλον για μία πάσα ή μία επιλογή.

Άντε, μπορεί να το έκανα εγώ 1-2 φορές (σ.σ. γέλια). Γιατί, όμως, να ζηλέψω τον συμπαίκτη μου; Αφού αν πάμε καλά, θα μου δώσει να φάω ψωμάκι.

Επίσης, δεν πρόκειται να ξεχάσω τον εκτός έδρας αγώνα με την Ντιναμό Κιέβου. Όταν με έκανε αλλαγή ο Χιμένεθ, τρελάθηκα.

Έχω πάει να εκτελέσω το κόρνερ, η ταμπέλα δείχνει ευθεία, δεν έχω δει ότι δείχνει το "7" και στη συνέχεια γυρίζει προς την πλευρά μου. Το βλέπω και τρελαίνομαι.

Εκείνη την στιγμή πήρα και την απόφαση να φύγω από την ΑΕΚ, είπα μέσα μου "θα φύγω"

Με πείραξε πολύ. Ξέρεις γιατί με έβγαλε; Για να παίξω με τον Ατρόμητο τη Δευτέρα.

Το ξέρεις ότι το Σάββατο και την Κυριακή πριν από τον αγώνα στο Περιστέρι ήμουν άρρωστος; Ήμουν με φάρμακα και δεν είχα φάει τίποτα για δύο ημέρες.

Προφανώς κι ο Χιμένεθ σκεφτόταν σωστά ότι πάμε για το πρωτάθλημα. Αλλά πολλά μπορεί να συμβούν, δίχως να τα υπολογίζεις. Είχα χάσει 2-3 κιλά σε δύο ημέρες.

Πάω στο Προπονητικό την Κυριακή και μου λέει ο Χιμένεθ: "Τι θα κάνουμε;" Και του λέω: "Θα με βάλεις κανονικά και θα με βγάλεις γύρω στο 70’".

Προφανώς δεν ήμουν καλά, αλλά όταν με έβγαλε προηγούμασταν 1-0. Και τελικά ισοφάρισε σε 1-1 ο Ουάρντα.

Αλλά καταλαβαίνεις για τι σεζόν μιλάμε; Μέσα σε διάστημα τριών ημερών σου περιέγραψα δύο σκηνικά… τρέλας.

Κι όμως, παρά τις αντίξοες συνθήκες, τα καταφέραμε. Είναι μία χρονιά που σημάδεψε τόσο εμένα όσο και την ομάδα.

Θέλω να σταθούμε λίγο και στο θέμα με το συμβόλαιο και όσα ειπώθηκαν για τη συμφωνία μου με τον Ολυμπιακό.

Το καλοκαίρι του 2016 που πήγα στην ΑΕΚ άφησα ένα πολύ υψηλό συμβόλαιο στην Ιταλία και τη Βερόνα, γύρισα με το 1/3 του συμβολαίου μου

Υπήρχε μία άτυπη συμφωνία με τους ανθρώπους της ομάδας ότι "παίξε και εμείς εδώ είμαστε". Εγώ γνώριζα, προφανώς, ότι δεν μπορούσε η ΑΕΚ να φτάσει το συμβόλαιο που έπαιρνα στην Ιταλία, αλλά πίστευα ότι μελλοντικά θα βρεθεί μία μέση λύση.

Στην αρχή της σεζόν που πήραμε το πρωτάθλημα και με βάση το πώς είχα ξεκινήσει, έκανα μία νύξη στην ομάδα να συζητήσουμε για νέο συμβόλαιο.

Οι άνθρωποι της ΑΕΚ μου έλεγαν πως υπάρχει το "+1" στη συμφωνία, επομένως δεν χρειάζεται να γίνει κάποια συζήτηση, εγώ τους είχα ξεκαθαρίσει από τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο ότι το "+1" δεν υπάρχει και ότι θα περιμένω μέχρι τα Χριστούγεννα. Εκείνοι επέμεναν ότι υπάρχει το "+1".

Από εκεί και πέρα, δεν θέλω να σου πω αν υπέγραψα ή συμφώνησα νωρίτερα με τον Ολυμπιακό, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ό,τι θέλει

Εγώ, πάντως, σεβάστηκα το συμβόλαιό μου με την ΑΕΚ μέχρι την τελευταία ημέρα. Αυτά που βγήκαν προς τα έξω με τα e-mail πριν από τον τελικό Κυπέλλου είναι αστεία, διότι αν βγάλω εγώ τα e-mail θα καταλάβει ο καθένας τι γίνεται.

Μάλιστα, δεν σου κρύβω ότι τα έχω δείξει και σε απλό κόσμο, ο οποίος έχει έρθει και με έχει ρωτήσει "γιατί Λάζαρε έφυγες από την ΑΕΚ;".

Όπως και να έχει, όποτε κι αν συμφώνησα, εγώ έκανα τη δουλειά μου μέχρι το τέλος, σεβόμενος αυτά που μου έδωσε η ΑΕΚ σε επαγγελματικό, ποδοσφαιρικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Σεβόμενος, επίσης, την προσπάθεια που κάναμε όλοι μαζί για να επαναφέρουμε την ομάδα ξανά στην κορυφή.

Για εμένα, φταίει η διοίκηση τόσο στον τρόπο που έφυγα όσο και στο γεγονός ότι έφυγα, διότι πριν εμφανιστεί ο Ολυμπιακός εγώ δεν σκεφτόμουν να φύγω από την ΑΕΚ, το λέω με το χέρι στην καρδιά

Προφανώς και ήθελα να παίξω στον Ολυμπιακό. Το είχα απωθημένο από το 2008, αλλά και από το 2013-14, όταν βρέθηκα και πάλι κοντά στη μεταγραφή μου στον Ολυμπιακό

Όπως και το 2016 που ήθελα να επιστρέψω Ελλάδα, αλλά από τον Ολυμπιακό δεν ασχολήθηκαν με την περίπτωσή μου.

Θυμάμαι όταν πήγα στον Ολυμπιακό ότι κοιτούσα με στραβό μάτι έναν άνθρωπο που είχα μάθει ότι δεν με ήθελε τότε, αλλά εκείνος μου έλεγε ότι κάνω λάθος και ότι ο ίδιος με ήθελε πάντα (σ.σ. γέλια). Τι να σου πω, δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια.

Τώρα, σε ό,τι αφορά στο πολυσυζητημένο ραντεβού με τον κ. Μελισσανίδη, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν γινόταν μία κανονική συζήτηση.

Μπορεί να είχα συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό, αλλά μπορεί να μην είχα υπογράψει. Επομένως, θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση.

Αν και στο τέλος, αυτό που με έκανε να πάω στον Ολυμπιακό ήταν πρώτα το γεγονός πως είχε τραβήξει πάρα πολύ η ιστορία και δεν ήθελα να νομίζει ο κόσμος της ΑΕΚ ότι εκμεταλλεύτηκα την αγάπη του για να πάρω ένα καλύτερο συμβόλαιο.

Και δεύτερον ότι ήθελα πραγματικά να παίξω στον Ολυμπιακό. Δεν κρύβομαι. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ήθελα να κάνω το ρεκόρ αγωνιζόμενος στις τέσσερις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, αλλά και να κατακτήσω το πρωτάθλημα με τρεις διαφορετικές

Τα ρεκόρ και τα βραβεία είναι η ζωή μου όλη (σ.σ. γέλια). Γι’ αυτό βλέπεις αυτή την τρέλα. Όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο, είπα ότι θέλω να αφήσω ένα στίγμα πίσω μου και τα κατάφερα.

Έβλεπα την ευκαιρία μου μπροστά μου. Στο τέλος της ημέρας, πιθανότατα να πήγαινα και πάλι στον Ολυμπιακό διότι έβλεπα μπροστά μου τη δόξα κι έλεγα ότι θέλω να μείνω στην ιστορία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς θα μπορούσα να μείνω με πιο επιβλητικό τρόπο στην ιστορία αν δεν είχα τον τραυματισμό στον Ολυμπιακό που μου έκοψε τα πόδια.

Κάποιοι είπαν ότι στον Ολυμπιακό δεν ήμουν ο ίδιος Λάζαρος και μέχρι να τραυματιστώ τα νούμερα μου ήταν καλύτερα σε σχέση με της ΑΕΚ

Επίσης, πάντα πίστευα ότι αν πήγαινα στον Ολυμπιακό θα έβαζα 20 γκολ το χρόνο λόγω του επιθετικού DNA της ομάδας. Αν δεν είχα τον τραυματισμό, το πιθανότερο είναι πως θα τα κατάφερνα.

Διότι ο Ολυμπιακός είναι μία μηχανή φάσεων. Οχτώ από τα εννιά γκολ μου στον Ολυμπιακό ήταν αυτό που λέμε της μίας επαφής. Επομένως, έχω λόγο να πιστεύω ότι θα είχα κάνει ρεκόρ γκολ.

Παρότι, λοιπόν, δεν εξελίχθηκε η κατάσταση όπως θα περίμενα, είμαι πολύ χαρούμενος που αγωνίστηκα στον Ολυμπιακό.

Στο μυαλό μου, όταν πήγα στον Ολυμπιακό, υπήρχαν δύο δρόμοι. Είτε θα έκλεινα εκεί την καριέρα μου, επειδή ήμουν και καλά σωματικά, είτε θα δοκίμαζα μία διαφορετική εμπειρία στο MLS, την Αυστραλία ή την Αραβία.

Κανένα απ’ τα δύο δεν θα με χάλαγε, αρκεί να πετύχαινα τους στόχους μου στον Ολυμπιακό.

Επειδή με ρωτάς για τη δεύτερη σεζόν, μετά τον τραυματισμό μου, θα σου πω ότι η διοίκηση είναι λογικό να πάρει μία απόφαση χωρίς συναισθηματισμούς.

Προφανώς και υπήρχε αγάπη ή καψούρα προς το πρόσωπό μου, αλλά μιλάμε για μία εταιρεία που κοιτάζει και το συμφέρον της.

Kαταλογίζω ένα λάθος στον εαυτό μου, aγχώθηκα ότι θα φύγω και σε πολλές περιπτώσεις δεν είχα το καθαρό μυαλό

Είτε να περιμένω τη σειρά μου για να παίξω είτε σε άλλες καταστάσεις. Συν το γεγονός ότι με ενοχλούσε το γόνατο, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι χάνω χρόνο και ότι δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιό μου.

Έκανα άσχημες σκέψεις, έβαζα αμφιβολίες στον εαυτό μου.

Τι θα κάνω τώρα που θα φύγω από τον Ολυμπιακό, ενώ ήθελα τόσο πολύ να είμαι σε αυτή την ομάδα, πού θα παίξω;

Πειράχτηκε το μυαλό μου. Το είδα πιο συναισθηματικά από ό,τι θα έπρεπε και μου έκανε κακό. Με πλήγωσε.

Πρέπει, όμως, να μπω και λίγο στη θέση του κ. Μαρινάκη. Έκανε τα πάντα για να με αποκτήσει, μου έδειξε πόσο πολύ με αγαπά και τελικά τραυματίζομαι στο εξάμηνο.

Επιστρέφω, αλλά έχω πάλι ενοχλήσεις στο γόνατο. Μένω πάλι εκτός. Έρχεται η πανδημία, σταματάνε τα πάντα και μία ημέρα πριν αρχίσουν τα playoffs τραυματίζομαι στο άλλο γόνατο και μένω εκτός ξανά για 6-7 εβδομάδες. Τι να σου πει κι αυτός ο άνθρωπος;

Κι εγώ, αν ήμουν στη θέση του Μαρινάκη, θα έλεγα "Λάζαρε, σε ευχαριστούμε, καλή συνέχεια"

Ποιος θα με κράταγε; Όποιος κι αν ήμουν.

Θεωρώ πως σταθήκαμε άτυχες και οι δύο πλευρές. Θα μπορούσαν να είχαν πάει πολύ διαφορετικά τα πράγματα, χάσαμε κι οι δύο.

Με τον κ. Μαρινάκη έχουμε βρεθεί 1-2 φορές από τότε. Μάλιστα, τη μία φορά είχε έρθει τυχαία να φάει σε ένα μαγαζί κάτω από το σπίτι μου στην Αθήνα.

Κι όταν τον είδα, δεν γινόταν να μην πάω να τον χαιρετίσω. "Ήσουν άτυχος", μου είπε. "Εντάξει πρόεδρε, το γνωρίζω", του απάντησα, "να ξέρεις ότι δεν έφυγα πικραμένος ".

Το ίδιο ισχύει και για την ΑΕΚ. Αν δω τους ανθρώπους της ομάδας, προφανώς και θα τους χαιρετίσω.

Με τον κ. Μελισσανίδη δεν έχουμε βρεθεί από τότε. Αλλά μακάρι να συναντηθούμε κάποια στιγμή διότι ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές όλοι μαζί.

Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μένει. Εγώ ξεχωρίζω τα επαγγελματικά από τα προσωπικά.

Και πλέον αισθάνομαι ότι οι όμορφες στιγμές στην ΑΕΚ αποτελούν κάτι πιο πολύ προσωπικό, παρά επαγγελματικό.

Η αλήθεια είναι πως με τον Πέδρο Μαρτίνς δεν ταίριαξαν τα χνώτα μας

Θεωρώ πως ήθελε να με βοηθήσει μετά τον τραυματισμό, αλλά περισσότερο ήθελε να βοηθήσει, όπως είναι λογικό, τον εαυτό του.

Επομένως, από την στιγμή που υπήρχε μία ρολαρισμένη ομάδα, ήταν δύσκολο να μπω στα πλάνα του. Βέβαια, όταν η ομάδα έκανε μία κοιλιά, μπήκα και βοήθησα, αλλά δεν υπήρξε συνέχεια.

Ίσως εκεί να έκανε λάθος, διότι θεωρώ ότι θα μπορούσε να κερδίσει πράγματα από εμένα. Από την άλλη, είναι λογικό να μην θέλει να χαλάσει τη χημεία της ομάδας του.

Αν, λοιπόν, η απόφασή του ήταν καθαρά ποδοσφαιρική, τότε είναι απόλυτα σεβαστή. Διότι κανένας δεν μπορεί να παίζει με τις φιλοδοξίες του συλλόγου.

Αν το αποφάσισε για το καλό του κλαμπ, του δίνω το χέρι, αλλά αν υπάρχει κάτι άλλο από πίσω, μόνο εκείνος το γνωρίζει

Εγώ δεν σου κρύβω ότι ήμουν στεναχωρημένος από τη διαχείρισή μου το πρώτο εξάμηνο στον Ολυμπιακό, παρά το γεγονός ότι τα είχα πάει εξαιρετικά.

Πάρα πολύ στεναχωρημένος. Εκεί, όμως, μπήκε το συναίσθημα και δεν μίλησα.

Αν ο Μαρτίνς περνούσε αυτά που πέρασε ο Χιμένεθ μαζί μου, θα είχαμε ωραίες ιστορίες να πούμε (σ.σ. γέλια).

Ωστόσο, για συναισθηματικούς λόγους, αποφάσισα να μην μιλήσω, να σκύψω το κεφάλι και να προχωρήσω.

Ίσως, βέβαια, έπαιξε ρόλο ότι αποτελούσα προσωπική επιλογή και μεταγραφή του προέδρου, το έχω σκεφτεί να σου πω την αλήθεια

Βέβαια, για να είμαι σωστός, πρέπει να παραδεχθώ ότι είμαι ένας ποδοσφαιριστής που δεν μπαίνει σε καλούπια.

Ο φίλαθλος θα πει ότι ο Λάζαρος με μία ενέργειά του κατάφερε να πάρει το ματς, υπάρχουν όμως προπονητές που αυτό δεν τους αρέσει, ίσως ισχύει το ίδιο και στην περίπτωση του Φορτούνη

Αλλά δεν γίνεται. Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Και υπάρχουν και κάποια παιχνίδια που δεν τα κερδίζει η ομάδα, αλλά η προσωπικότητα, η ποιότητα και η αξία ενός παίκτη.

Μπορεί στην αρχή ο Μαρτίνς να είχε θέμα με το πώς καθάριζα τα παιχνίδια, το έβλεπα στον τρόπο που με κοίταγε

Ένας πάρα πολύ δικός μου άνθρωπος, μετά το πέμπτο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, μου είπε: "Να ξέρεις ότι ο Μαρτίνς δεν σε βλέπει όπως πιστεύεις". Και στο τέλος βγήκε αληθινός.

Υπάρχουν και ιστορίες στο δεύτερο χρόνο μου στην ομάδα που με πίκραναν, αλλά δεν θα ήθελα να τις αναφέρω. Διότι σέβομαι πάρα πολύ τον σύλλογο. Κρατάω, λοιπόν, μόνο τις καλές στιγμές.

Στον Ολυμπιακό μου μένει ένα "γαμώτο" γιατί ούτε πέτυχα, αλλά ούτε και απέτυχα

Μέχρι πέρυσι, πραγματικά στο λέω, με έτρωγε μέσα μου, με είχε τρελάνει, αλλά πλέον είμαι καλά.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν λίγες οι φορές που βρέθηκα κοντά στην επιστροφή μου στον Παναθηναϊκό. Με πιο έντονη το καλοκαίρι του 2016, λίγο διάστημα πριν υπογράψω στην ΑΕΚ.

Κάτι πήγε να γίνει, αλλά το ένστικτο το δικό μου έλεγε ΑΕΚ, ενώ κι οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή.

Δεν ήθελαν, στην πραγματικότητα, να μπουν σε διαμάχη με την ΑΕΚ. Στη λογική ότι "κλέψαμε τον παίκτη".

Βέβαια, ένα μήνα πριν πάω στην ΑΕΚ, ήταν αρκετά πιθανό να πάω στον Παναθηναϊκό, αλλά εν τέλει δεν προχώρησε.

Να σου πω την αλήθεια δεν πιστεύω ότι έχω αφήσει κάτι ανεκπλήρωτο στον Παναθηναϊκό

Την περίοδο που αγωνίστηκα στην ομάδα είχαμε ένα εξαιρετικό σύνολο, με τρομερούς ποδοσφαιριστές.

Το εγχείρημα της πολυμετοχικότητας μπορεί να μην πέτυχε, αλλά υπήρξαν σπουδαίες στιγμές. Βέβαια, με βάση όσα ονειρεύονταν τόσο οι διοικούντες όσο κι οι φίλαθλοι, το εγχείρημα δεν πέτυχε στο 100%.

Προσωπικά, δεν μου έχει μείνει κάποιο απωθημένο. Ο Παναθηναϊκός με βοήθησε πολύ να ωριμάσω, έχω καλή σχέση με τους φίλους της ομάδας και ήταν η πρώτη στιγμή στην καριέρα μου που δούλεψα επαγγελματικά, διότι ο ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής δεν είχε καμία σχέση με τον τωρινό.

Γι’ αυτό το λόγο είμαι ευγνώμων στον Παναθηναϊκό.

Από εκείνον τον Παναθηναϊκό υπάρχουν δεδομένα άπειρες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Χενκ Τεν Κάτε.

Με έβαζε βασικό και μετά με είχε δύο μήνες εκτός αποστολής, κι όχι μόνο εμένα, αλλά κι άλλους παίκτες, τον Κλέιτον, τον Ρουκάβινα.

Τόσο εμείς όσο κι ο Παναθηναϊκός χάσαμε πάρα πολύ ποδοσφαιρικό χρόνο με τον Τεν Κάτε, ήταν απίστευτα κυκλοθυμικός.

Αρκετοί είπαν ότι το πρωτάθλημα ήταν του Τεν Κάτε κι όχι του Νίκου Νιόπλια, αλλά δεν ισχύει και είναι πολύ άδικο για τον κ. Νιόπλια

Καταρχάς, είναι δεδομένο πως σε κάποιο κρίσιμο παιχνίδι θα πληρώναμε την κυκλοθυμία του Τεν Κάτε, αντίθετα, με τον κ. Νιόπλια υπήρχε μεγαλύτερη ηρεμία.

Επομένως, δεν πιστεύω ότι το πρωτάθλημα είναι του Τεν Κάτε. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουν βγει αρκετοί παίκτες εκείνης της ομάδας και έχουν μιλήσει για τη συμπεριφορά του Τεν Κάτε.

Ούτε ο ίδιος ο Τεν Κάτε δεν ήξερε τι ήθελε από την ομάδα και τους παίκτες

Κι απόδειξη είναι πως ο Παναθηναϊκός, παρά τους εξαιρετικούς παίκτες που διέθετε, δεν έπαιξε ποτέ το ποδόσφαιρο που θα μπορούσε να παίξει.

Ή για να το πω διαφορετικά, η ομάδα στο πρωτάθλημα δεν έκανε πειστικές εμφανίσεις. Επίσης, θεωρώ πως με μία διαφορετική αγωνιστική προσέγγιση θα μπορούσαμε να είχαμε αποκλείσει και τη Βιγιαρεάλ στο Champions League.

Ο Παναθηναϊκός για εμένα αποτέλεσε ένα μεγάλο σχολείο σε όλα τα επίπεδα

Κοιτάζοντας πίσω, μπορεί να κατακτήσαμε το νταμπλ το 2010, αλλά σίγουρα μας έμεινε μία πίκρα για τον τρόπο που αποκλειστήκαμε από την Ευρώπη τότε με τη Βιγιαρεάλ.

Θα μπορούσαμε να φτάσουμε μακριά και γι’ αυτό το λόγο είχαμε στεναχωρηθεί όλοι. Ωστόσο, το πρωτάθλημα και το Κύπελλο είναι αυτά που μένουν και τα θυμάσαι για μία ζωή.

Κατά κάποιο τρόπο δεν μπορώ να αδικήσω την απόφαση του συλλόγου να επικεντρωθούμε στις εγχώριες διοργανώσεις. Πλέον, εντελώς ψυχρά, δεν υπάρχει κάποια πίκρα.

Διότι αν φέρουμε ως παράδειγμα τη φετινή πορεία του ΠΑΟΚ μέχρι τους "8" του Conference League, είναι δεδομένο πως οι φίλαθλοι της ομάδας θα την αντάλλαζαν με ένα πρωτάθλημα ή ένα Κύπελλο.

Προφανώς κέρδισε σε ευρωπαϊκό πρεστίζ, αλλά στο τέλος της ημέρας ο κόσμος είναι δεδομένο πως θα προτιμούσε έναν τίτλο. Και πρέπει να σεβόμαστε και να ακούμε τον κόσμο.

Βέβαια, αν ήταν εδώ ο φίλος μου ο Γιώργος Καραγκούνης το πιθανότερο είναι πως θα διαφωνούσε με όσα λέω. Διότι τότε τον είχε πειράξει πολύ ο αποκλεισμός.

Και είναι απόλυτα λογικό, αν σκεφτείς πως ο Γιώργος έζησε μία εποχή που ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταγωνιστής στο Champions League και έκανε μεγάλες πορείες στην Ευρώπη. Σίγουρα, λοιπόν, νιώθει άλλα πράγματα.

Γενικά ήμουν πολύ τυχερός που γνώρισα και συναναστράφηκα με τον Γιώργο, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και σε πολλούς τομείς.

Τόσο στο κομμάτι της νοοτροπίας όσο και στον τομέα της εκγύμνασης. Ακόμα και τώρα με πιέζει να είμαι καλός μέσα στο γήπεδο και παράλληλα να προσέχω τη διατροφή μου, την οποία είναι η αλήθεια ότι δεν προσέχω κι ιδιαίτερα (σ.σ. γέλια).

Του στέλνω φωτογραφίες από την εκγύμναση και μου δίνει συμβουλές, παραμένει απαιτητικός, αλλά δεν διστάζει να μου πει και "μπράβο" αν τα αξίζω.

Ήταν ευλογία για εμένα ότι συνάντησα τον Καραγκούνη στον δρόμο μου

Δεν θέλω να λέω ιστορίες με τον Γιώργο, προτιμώ να τις κρατάω για εμένα, επειδή πάνω απ’ όλα είναι φίλος μου.

Είναι, πάντως, δίχως αμφιβολία ο αγαπημένος μου συμπαίκτης, παρά το γεγονός ότι δεν αγωνιστήκαμε πολλές φορές ή πολλά χρόνια μαζί.

Ό,τι ισχύει για τον Παναθηναϊκό, ισχύει με λίγο διαφορετικό τρόπο και για τον ΠΑΟΚ. Εγώ έχω μάθει να κρατάω μόνο τις καλές στιγμές.

Δεν θεωρώ ότι πλέον υπάρχει κακή σχέση με το "οικοδόμημα" του ΠΑΟΚ, έχουν ξεπεραστεί όλα αυτά

Μπορεί το 2006 κάποιοι να θίχτηκαν με κάποια γεγονότα που συνέβησαν, αλλά τελικά η ομάδα βγήκε κερδισμένη από εμένα.

Όπως και να έχει, οι αναμνήσεις μου είναι ξεχωριστές κι από την περίοδο στον ΠΑΟΚ. Εκεί ένιωσα πώς είναι να είσαι άνδρας, να αγωνίζεσαι στην Α’ Εθνική και να παίζεις σε μεγάλη ομάδα.

Εκεί πήρα τα πρώτα ερεθίσματα αγάπης από τον κόσμο και συνειδητοποίησα πόσο όμορφο πράγμα είναι να είσαι ποδοσφαιριστής.

Το πρώτο μου σπίτι το έφτιαξα μέσω του ΠΑΟΚ, επομένως δεν γίνεται να μην εκτιμήσω κάποιες καταστάσεις

Κοιτάζοντας, λοιπόν, πίσω έχω πολύ θετικά συναισθήματα τόσο για την πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη όσο και για τον ΠΑΟΚ.

Πήγα, μάλιστα, πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη μετά από πολύ καιρό και πέρασα καταπληκτικά.

Είδα τους φίλους μου, την οικογένειά μου και ένιωσα πως ήταν η καλύτερη στιγμή και η καλύτερη φορά απ’ όλες

Όλα αυτά τα χρόνια, όπως και με την περίπτωση του Παναθηναϊκού, υπήρξαν συζητήσεις για να επιστρέψω στον ΠΑΟΚ.

Αλλά παλαιότερα υπήρχε ο φόβος των αντιδράσεων από την πλευρά του κόσμου.

Η τελευταία φορά που υπήρξε επαφή ήταν το 2018, όταν με πλησίασε ένας άνθρωπος, ο οποίος υποστήριξε πως δρούσε για λογαριασμό του ΠΑΟΚ και του Ιβάν Σαββίδη.

Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια, αλλά ήταν λογικό να υπάρξουν μνηστήρες με βάση τη σεζόν που είχα κάνει τότε.

Παρ’ όλα αυτά, όταν με πλησίασε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, είχα κλείσει ήδη στον Ολυμπιακό.

Δεν σου κρύβω ότι κολακεύτηκα που με ήθελε ξανά ο ΠΑΟΚ, η πρώτη ομάδα μου

Γενικά, κάθε πρόταση είναι τιμητική, ειδικά όταν προέρχεται από την ομάδα που κάνεις τα πρώτα βήματά σου.

Κι επειδή μιλάμε για προτάσεις, θα αποκαλύψω για πρώτη φορά ότι την περίοδο που έκλεισα τελικά στην Μπολόνια, μου είχε γίνει μία πρόταση κι από την Τέρεκ Γκρόζνι.

Εξαιρετικά χρήματα, αλλά προτίμησα την προοπτική της Ιταλίας.

Εκτός Ελλάδας

Η προοπτική της Ιταλίας άρχισε με έναν υπέροχο 1,5 χρόνο στην Μπολόνια. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 2014 έρχεται η μεταγραφή μου στην Ελλάς Βερόνα. Έχω υπογράψει ακριβώς μετά τον αγώνα με την Κόστα Ρίκα, στο ξενοδοχείο.

Η Μπολόνια βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση και με πίεσαν αρκετά για να αποδεχθώ την πρόταση. Για να πάρουν, ουσιαστικά, τα λεφτά και να μπορέσουν να προχωρήσουν τις πληρωμές την επόμενη ημέρα ακριβώς.

Σου θυμίζω ότι η Μπολόνια ξεκίνησε το επόμενο πρωτάθλημα με -1, επειδή δεν πρόλαβε να πληρώσει την εφορία παρά μόνο τις μισθοδοσίες, ήταν εμφανές πως χρειαζόταν επειγόντως τα χρήματα.

Προσωπικά, αγάπησα πολύ την πόλη και την ομάδα, εκεί γεννήθηκε και η κόρη μου. Πείστηκα, όμως, ότι η καλύτερη λύση ήταν να πάω στη Βερόνα.

Είχε αποκτήσει εξαιρετικούς παίκτες. Σαβιόλα, Ράφα Μάρκες. Είχε μείνει κι ο Λούκα Τόνι.

Δεν το παίζω Άγιος ούτε κάνω τον καλό Σαμαρείτη. Έβαλα μία ρήτρα 3 εκατ. ευρώ στη Βέρονα, σε περίπτωση που ενδιαφερθεί κάποια άλλη ομάδα, από την στιγμή που αυτοί είχαν προσφέρει συνολικά περίπου 2-2.2 εκατ. ευρώ στην Μπολόνια για την απόκτησή μου.

Εκείνη την περίοδο υπήρξε ενδιαφέρον από κάποιες ομάδες, αλλά δεν μετουσιώθηκε σε προσφορά. Είτε πίστεψαν ότι θέλω να μείνω στη Βερόνα είτε ότι δεν ήμουν έτοιμος να πάω σε μία μεγαλύτερη ομάδα.

Ούτως ή άλλως γενικά δεν εμπιστεύονται ιδιαίτερα τους Έλληνες μεσοεπιθετικούς στο εξωτερικό

Μπορεί να πίστεψαν πως στη συγκεκριμένη ηλικία το ταβάνι μου ήταν η Βερόνα. Από την πλευρά μου, θα ήθελα να δοκιμάσω την τύχη μου στο ισπανικό ή το γερμανικό πρωτάθλημα, προφανώς σε ομάδες καλύτερου επιπέδου από της Βερόνα.

Στην Premier League δεν θα πήγαινα με τίποτα διότι θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω (σ.σ. γέλια).

Προφανώς αν πήγαινα στη Λίβερπουλ το 2006 θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Σε εκείνη την ηλικία θα πήγαινα στην πραγματικότητα να εκπαιδευτώ σε αυτό το επίπεδο, οπότε θα ήταν αλλιώς τα δεδομένα.

Γενικά, πάντως, θα ήθελα να αγωνιστώ στην Ισπανία. Βέβαια, από την πλευρά μου, πίστευα ότι αν κάνω μία καλή χρονιά στη Βερόνα θα μπορούσα να κάνω το βήμα παραπάνω.

Το μεγαλύτερο λάθος μου δεν ήταν πως πήγα στη Βερόνα, αλλά πως δεν πίεσα τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς να φύγω από την ομάδα, έχοντας δύο προτάσεις στα χέρια μου, από Τορίνο και Αταλάντα

Η Τορίνο ήταν στους "32" του Europa League και η Αταλάντα ετοιμαζόταν να γίνει η ομάδα που είναι σήμερα, μία από τις κορυφαίες στην Ιταλία.

Αλλά εκείνη την περίοδο πίστευα πως με 5-6 καλά παιχνίδια θα μπορούσε να έρθει μία μεγαλύτερη ομάδα. Κι αποδείχθηκε πως ήταν λάθος. Πίστεψα στο κάτι καλύτερο, αλλά δεν μου ήρθε.

Θεωρώ πως θα είχα μία διαφορετική πορεία αν πίεζα και πήγαινα τελικά στην Αταλάντα ή την Τορίνο.

Θυμάμαι ότι ειδικά η Αταλάντα με ήθελε πάρα πολύ. Σκέψου ότι επανήλθε το καλοκαίρι του 2015 και προσέφερε 1.4 εκατ. ευρώ, συν έναν παίκτη στη Βερόνα για την απόκτησή μου.

Είχα πάει και στο Προπονητικό Κέντρο του συλλόγου, είχα μιλήσει με τον τεχνικό διευθυντή της Αταλάντα, αλλά τελικά δεν προχώρησε η μεταγραφή διότι η Βερόνα δεν ήταν σύμφωνη με τον ποδοσφαιριστή που έδιναν ως αντάλλαγμα.

Στην Ιταλία είναι η αλήθεια πως αγωνίστηκα σε διαφορετικές θέσεις.

Όταν με έβαλαν να αγωνιστώ ως 8άρι τρελάθηκα με τη θετική έννοια, σκεφτόμουν ότι έχασα χρόνια στο ποδόσφαιρο που δεν είχα δοκιμάσει νωρίτερα να παίξω αυτή τη θέση

Έπρεπε να παίξω από μικρότερος διότι μου ταίριαζε ως ποδοσφαιρική λογική. Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ, είχα συνέχεια την μπάλα στα πόδια μου και αισθανόμουν γεμάτος.

Το "ανέκδοτο" ήταν όταν με έβαζαν ως μπακ-χαφ, όλη την πλευρά

Θυμάμαι ότι έπαιρνα τηλέφωνο τον ατζέντη μου, Αντώνη Αποστολόπουλο και του έλεγα: "Αντώνη, τι δουλειά έχω εγώ σε αυτή τη θέση;". "Όχι", μου έλεγε, "μια χαρά είσαι".

Τι ομάδα είναι τα παιδιά μου; Τώρα λένε Ανόρθωση. Δεν ξέρω τι ομάδα είναι, δεν ξέρω τι ομάδα θα γίνουν. Ξέρεις ποιο είναι το όνειρό μου ως πατέρας;

Το όνειρό μου είναι να τους πάω στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στην OPAP Arena, στο "Γ. Καραϊσκάκης" και να τους πω ότι έπαιξα σε αυτές τις ομάδες.

Και μετά θα τους πω: "Δείτε ποια ομάδα σας αρέσει. Εγώ προσπάθησα να τιμήσω την κάθε φανέλα. Δείτε ποια ομάδα θα σας βγάλει το μεγαλύτερο συναίσθημα και αποφασίστε μετά". Αυτό είναι το όνειρό μου. Δεν με ενδιαφέρει τι ομάδα θα γίνουν.

Κι εγώ μικρός ήμουν Ολυμπιακός, αλλά στα χρόνια του επαγγελματισμού αλλάζουν τα πράγματα. Εγώ "πλήρωσα" το συναίσθημά μου και πλέον αποτελεί μάθημα για εμένα, το οποίο δεν θέλω να "πληρώσουν" και τα παιδιά μου. Διότι παθαίνουμε εμείς για τα μάθουν τα παιδιά μας.

Δεν θα υποστηρίζουν, λοιπόν, ντε και καλά τον Ολυμπιακό επειδή τον υποστήριζα εγώ όταν ήμουν μικρός. Θέλω να νιώθουν υπερήφανα για τον πατέρα τους και να γνωρίζουν τι προσέφερα σε κάθε ομάδα.

Για παράδειγμα, ο πατέρας μου είναι Άρης, ενώ τα δύο αδέρφια μου είναι ΑΕΚτζήδες. Εγώ έγινα Ολυμπιακός. Είχαμε κι εμείς, λοιπόν, το δικαίωμα της επιλογής μέσα στο σπίτι.

Βέβαια, ο μικρότερος αδερφός μου έφαγε… bullying από τον μεγαλύτερο για να γίνει ΑΕΚ.

Οφείλω να σου ομολογήσω ότι σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα έπαιξε και η σύζυγός μου, η Βάσω, με την οποία είμαστε μαζί από μικρή ηλικία.

Το καθημερινό πρόγραμμά μου είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, οπότε βγάζω κι έναν εγωισμό προκειμένου να εμφανιστώ όπως πρέπει στο γήπεδο την ημέρα του αγώνα. Η Βάσω είναι εκεί για να φέρνει μία ισορροπία στο σπίτι. Βέβαια, δεν την αφήνω να μιλάει για ποδόσφαιρο (σ.σ. γέλια).

Έπαιξε, επίσης, μεγάλο ρόλο το γεγονός πως ήταν κι εκείνη αθλήτρια σε υψηλό επίπεδο, επομένως γνώριζε την ιδιοσυγκρασία και τα… κουσούρια των αθλητών. Η ίδια είναι πολύ ταπεινή και εξισορροπεί με αυτό τον τρόπο τη δική μου τρέλα.

Είμαι βέβαιος πως έχει ευχαριστηθεί κι αυτή όλη την πορεία μου. Άλλωστε μαζί μεγαλώσαμε. Έπαιξε, άλλωστε, καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να έρθω στην Κύπρο και την Ανόρθωση. Μου είπε "άσε τα πάντα σε εμένα, εσύ πήγαινε στην Κύπρο και έρχομαι".

Πώς να νιώθει που είναι γυναίκα μου; Ελπίζω υπερήφανη (σ.σ. γέλια). Θεωρώ πως έχει ευχαριστηθεί κι αυτή αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια καριέρας μου. Περάσαμε και δύσκολες στιγμές, δεν το συζητώ.

Αυτά που "άκουσε" από εμένα τη χρονιά του Ατρομήτου, δεν υπάρχουν. Διότι κι εγώ δεν ήμουν στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση, οπότε έπρεπε να με στηρίξει. Με έβλεπε να υποφέρω και να μην κάνω κάτι που με κάνει χαρούμενο και υπέφερε κι εκείνη.

Δύσκολη περίοδος ήταν και στην ΑΕΚ από τον Ιανουάριο του 2018 και μετά. Υπήρχε ένα άγχος λόγω της κατάστασης. Ήταν κι έγκυος στον γιο μας, τον Ραφαέλο, οπότε ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Ωστόσο, αυτά είναι παρελθόν και κρατάμε μόνο τις καλές στιγμές.

Και για να γελάσουμε και λίγο, θέλω να σου πω ότι ο γιος μου "συνελήφθη" μετά το 3-2 της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ.

Οπότε "δημιουργήθηκε" στην ΑΕΚ και έκανε ντεμπούτο στο "Γ. Καραϊσκάκης" με τον Ολυμπιακό. Επομένως είναι στο μεταίχμιο αυτών των δύο ομάδων. Ξεκινά με τρομερά εφόδια τη ζωή του (σ.σ. γέλια).

Επειδή σου είπα για τη δύσκολη περίοδο στον Ατρόμητο, πρέπει να σου ομολογήσω ότι παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, ο Νταμίρ Κάναντι πέρασε πολύ εύκολα μαζί μου, σε σχέση με άλλους προπονητές. Διότι δεν ήμουν εγώ καλά.

Επομένως, τι πρόβλημα να δημιουργήσω; Ας μιλήσει καλύτερα ένας άνθρωπος που εκτιμώ και σέβομαι, όπως είναι ο Σάββας Παντελίδης, ο οποίος με έζησε στη συνέχεια και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα αν ήμουν όντως πρόβλημα για τα αποδυτήρια.

Ο κύριος αυτός (σ.σ. Κάναντι) πέρασε τα λιγότερα που θα μπορούσε να περάσει μαζί μου. Νομίζω πως το πρόβλημα ήταν καθαρά δικό του.

Εγώ είχα πρόβλημα με τον ίδιο τον εαυτό μου, τι πρόβλημα να δημιουργήσω στους άλλους; Δεν μπορώ να το αντιληφθώ.

Προσωπικά, θεωρώ ότι στον Ατρόμητο δεν ήξεραν πώς να με διαχειριστούν και πώς να με αξιοποιήσουν.

This was Anfield

Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει να μιλάω γι’ αυτή την ιστορία. Διότι με πονάει. Τότε, δεν σου κρύβω ότι ούτε εγώ είχα πιστέψει ότι είχε κάνει πρόταση η Λίβερπουλ.

Είχε έρθει ο εκπρόσωπός μου, Αντώνης Αποστολόπουλος και μου είπε ότι με θέλει η Λίβερπουλ.

Κι εγώ έλεγα: "Ποια Λίβερπουλ ρε φίλε; Τι μου λες τώρα; 18 χρονών;"

Όταν, όμως, είδα τα συμβόλαια, τα έχασα. Καταλαβαίνεις τι σειρήνες ήχησαν στα αυτιά μου. Πόσω μάλλον όταν πήγα στο προπονητικό κέντρο, στο Μέλγουντ, το οποίο το έβλεπα σαν… διαστημόπλοιο.

Θυμάμαι που μου έλεγε ο Αντώνης: "Θα αντέξεις ρε μαλάκα; Θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις". Κι εγώ ήμουν τρελαμένος και του απαντούσα: "Τι; Αν θα μπορέσω; Θα δεις τι θα γίνει".

Είχα φτάσει 23 Ιουλίου στο Μέλγουντ. Ήταν η πρώτη ημέρα μετά την επιστροφή των διεθνών από το Παγκόσμιο του 2006.

Από τους πρώτους που είδα ήταν ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο οποίος ήταν με πατερίτσες επειδή είχε τραυματιστεί σοβαρά πριν από το Μουντιάλ, σε ένα φιλικό παιχνίδι της Γαλλίας.

Λίγο αργότερα είδα τον Ζέντεν, ο οποίος ήταν σαν… ντουλάπα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιον ποδοσφαιριστή, άστο. Είδα επίσης τον Τσάμπι Αλόνσο, τον Λουίς Γκαρσία που παίξαμε και μαζί στον Παναθηναϊκό.

Θυμάμαι πως είχα πάει να περάσω τις ιατρικές εξετάσεις μαζί με τον Σιναμά Πονγκόλ, ο οποίος είχε πάθει μία μικρή θλάση.

Kαι τον κοιτούσα τον Πονγκόλ με μισό μάτι επειδή ήμουν Ολυμπιακός και εκείνος είχε βάλει το ένα από τα τρία γκολ της Λίβερπουλ στο 3-1 του Άνφιλντ και σκεφτόμουν: "Ρε φίλε, εμάς βρήκες;"

Θυμάμαι πως ο Μπενίτεθ με είχε καλέσει στο γραφείο του, μου άνοιξε τις κουρτίνες και μου έδειξε τα γήπεδα στο Προπονητικό Κέντρο, δύο για το καλοκαίρι και ένα για το βαρύ χειμώνα.

Πρωτόγνωρες καταστάσεις για εμένα. Μάλιστα, μου είχε πει: "Μικρέ, εμείς σε πιστεύουμε και θα παίξεις". Σοκ. Άλλος κόσμος. Εκεί σου εξηγούσαν τη λογική τους.

Σου έλεγαν ότι θα κάνεις προπόνηση με την πρώτη ομάδα, αλλά θα παίζεις και με τη δεύτερη για να πάρεις παιχνίδια στα πόδια σου.

Εγώ στο συμβόλαιό μου είχα 5.000 λίρες μπόνους αν καθίσω στον πάγκο και 10.000 λίρες αν παίξω έστω κι ένα λεπτό σε οποιαδήποτε διοργάνωση.

Κάποια στιγμή θα μου δινόταν η ευκαιρία, αν δούλευα σκληρά και αποδείκνυα την αξία μου μέσα από τις προπονήσεις. Τότε εγώ πήγαινα για να εκπαιδευτώ, δεν ήμουν έτοιμος ποδοσφαιριστής.

Η σωστή ερώτηση, λοιπόν, δεν ήταν πού θα μπορούσα να είχα φτάσει αν ήμουν υγιής στον Ολυμπιακό, αλλά που θα είχα φτάσει αν είχα πάει 18 χρονών στη Λίβερπουλ

Πιο πολύ με βασανίζει αυτό. Απλά με τα χρόνια το ξεπέρασα. Μου έκοψε, όμως, ποδοσφαιρικό χρόνο διότι είχα μείνει εκτός για μεγάλο διάστημα στον ΠΑΟΚ.

Μέχρι που ήρθε ο κ. Βεζυρτζής και με βοήθησε να επιστρέψω και να υπολογίζομαι κανονικά από την ομάδα.

Στο τέλος της ημέρας, αυτές οι ιστορίες είναι που σε διαμορφώνουν ως άνθρωπο και ως χαρακτήρα.

Αυτή είναι η ζωή μου, δεν μπορεί να μου πει κάποιος τι έκανα και τι δεν έκανα. Παιδιά, μιλάμε για τη ζωή μου, έτσι το έζησα.

Και πλέον δεν έχω και απωθημένα. Ή για να είμαι σωστός, έχω ένα, να πάρω ένα πρωτάθλημα με την Ανόρθωση

Για πες μου, είναι πολλοί οι ποδοσφαιριστές που έχουν πάρει τέσσερα πρωταθλήματα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες;

Προφανώς δεν μιλάμε για τον Κριστιάνο Ρονάλντο ή για παίκτες αυτού του επιπέδου. Αλλά σίγουρα θα είναι κάτι μοναδικό.

Πλέον, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, θέλω να πηγαίνω χρόνο με το χρόνο, δεν σκέφτομαι την αποχώρηση από τη δράση.

Πώς να σταματήσω ύστερα από μια τέτοια σεζόν;

Αν πάει καλά, λοιπόν, η χρονιά, θα συνεχίζω να παίζω. Θέλω να δω μέχρι πότε θα έχω τη δύναμη να σηκώνομαι στις 8 και 9 το πρωί, ακόμα και στις διακοπές μου, απολαμβάνοντας την προπόνηση και τη γυμναστική.

Μπορεί να ξυπνήσω ένα καλοκαίρι και να πω στον εαυτό μου: "Ως εδώ ήταν". Αλλά αυτή την στιγμή απολαμβάνω αυτό που κάνω.