Γιάννης Καστρίτης
Ο αυθεντικός

Η προπονητική για μένα άρχισε ουσιαστικά από σύμπτωση, ήταν κάτι τυχαίο. Βέβαια ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου, ακόμα και ως παίκτης, να του αρέσει η προπονητική προσέγγιση.

 Έπαιξα μπάσκετ στην Τρίπολη, τον τόπο καταγωγής μου, στον Γυμναστικό Σύλλογο Αρκαδίας, που αργότερα ενώθηκε με τον Αρκαδικό. Και μετά ως φοιτητής πλέον στο Πολυτεχνείο αγωνίστηκα στην Παναχαϊκή και στην Ακράτα.

Όταν επέστρεψα στην Παναχαϊκή, σε ηλικία 23 χρόνων αν θυμάμαι καλά, την πρώτη μέρα της προετοιμασίας έπαθα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, χιαστό.

Έτυχε η πρώτη μέρα της προετοιμασίας να είναι και η πρώτη μέρα έναρξης διπλής εξεταστικής στο Πολυτεχνείο.

Οπότε δεν είχα επιλογή να μπω να κάνω χειρουργείο άμεσα και να χάσω την εξεταστική μου. Έμεινε λίγο πιο πίσω το θέμα του τραυματισμού.

Ο προπονητής που είχα τα προηγούμενα χρόνια στην Παναχαϊκή, ο Θανάσης Λιόνας, ήταν στην Απολλωνιάδα τότε, οπότε μου είπε "Γιάννη από το να κάθεσαι σπίτι σου και αφού δεν μπορείς να παίξεις, δεν θες να έρθεις να με βοηθήσεις και μένα ως βοηθός;"

Το δέχθηκα, μου άρεσε. Μου άρεσε πάρα πολύ, δεν μου έλειπε το αγωνιστικό, οπότε κάπως έτσι δεν επέστρεψα ποτέ ως παίκτης. Έγινε και η σχολή της προπονητικής στο τέλος στην Πάτρα εκείνη τη χρονιά.

Ήρθε ο κόουτς ο Χριστόπουλος ως προπονητής στην Ολυμπιάδα Πάτρας την επόμενη σεζόν. Μου έδωσε μία τεράστια ευκαιρία, με πήρε συνεργάτη μαζί του. Και από εκεί και πέρα πήραν όλα τον δρόμο τους.

Ο Αρκαδικός είναι η ομάδα της πόλης μου. Επιστρέφοντας από τις σπουδές μου στην Πάτρα, στην Τρίπολη, ο Αρκαδικός μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω εκεί. Ο κόουτς Γιάννης Σμυρνιώτης, με πήρε μαζί του και ήμουν  συνεργάτης του για τρία χρόνια.

Κι από εκεί και έπειτα ο πρόεδρος ο Μιχάλης Σμυρνιώτης μού έδωσε την ευκαιρία και το τεράστιο προνόμιο σε αυτή την ηλικία να είμαι πρώτος προπονητής σε μία ομάδα της Elite League.

Είχαμε δύο πάρα πολύ δύσκολες χρονιές στην Elite League, πήραμε πολλές εμπειρίες και την τρίτη μας χρονιά κερδίσαμε την άνοδο στην Basket League.

Δυστυχώς δεν καταφέραμε να μείνουμε στην κατηγορία.

Και γι αυτό νομίζω - πως άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο - όλοι το σκεφτόμαστε, από την παρέα, την οικογένεια εκείνων των χρόνων.

 Το έχουμε στο μυαλό μας. Θεωρούμε ότι ίσως κάτι χρωστάμε, κάπως μας έχει μείνει ένα απωθημένο, να γυρίσουμε κάποια στιγμή στην Τρίπολη για την ομάδα της πόλης μας.

Δεν σκέφτομαι αν ζηλεύουν εμένα ή τον Άρη. Γενικά ως άνθρωπος, το συναίσθημα της ζήλιας προσπαθώ να εκλείπει από εμένα.

Νομίζω ότι όλοι στη δουλειά μας από κάπου έχουμε ξεκινήσει, δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό.

Προχωράμε, προοδεύουμε και είναι πολύ σημαντικές οι συνεργασίες μας. Να μπορούμε να βοηθάμε τους γύρω μας όσο περισσότερο γίνεται.

Μιλάμε αυστηρά για μπάσκετ. Είναι ένα παιχνίδι, είναι ένα σπορ. Το κάνουμε για να ευχαριστιέται ο κόσμος, για να το απολαμβάνει.

Αλλά αν το κάνουμε και λίγο πιο επαγγελματικό, υπάρχουν τόσες πολλές προκλήσεις, τόσα πολλά προβλήματα που έχεις να διαχειριστείς κάθε μέρα, είτε σε διοικητικό επίπεδο, είτε σε αγωνιστικό και υπάρχουν τόσο πολλοί αγώνες, που και να ήθελες, δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με το τι σκέφτονται οι άλλοι.

Αυτό είναι που κρατάω και νιώθω όμορφα μέσα στο χώρο. Από εκεί και έπειτα είμαστε μαζί με τους συνεργάτες μου, με τη διοίκηση, με τους παίκτες μας και όλη την ευρύτερη οικογένεια του Άρη και κάθε μέρα κοιτάμε τι θα κάνουμε καλύτερο.

Νομίζω συνολικά είναι υπερβολικά όλα αυτά που συζητάμε.

Πρέπει να είμαστε ταπεινοί, να προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και να μακάρι να δίνουμε χαρά και ευχαρίστηση στον κόσμό.

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ έτσι, ότι είμαι κάποιος σπουδαίος και αναγνωρίσιμος. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν αν γίνεται τέτοιος ντόρος όσο λέμε τώρα, αν υπάρχει αυτή η συζήτηση.

Από την άλλη, είναι αλήθεια ότι ο κόσμος του Άρη, ο λαός του Άρη είναι πολύ συναισθηματικός, πολύ εκφραστικός και δείχνουν την αγάπη τους όχι μόνο σε μένα, σε οποιοδήποτε μέλος της ομάδας.

Είναι πολύ τιμητικό, είναι πάρα πολύ όμορφο, αλήθεια σας λέω δεν συμβαίνει μόνο με μένα, συμβαίνει και με τους παίκτες μας, συμβαίνει και με τους συνεργάτες μου, με τα μέλη της διοίκησης.

Νομίζω ότι όλο αυτό προκύπτει από την τεράστια προσπάθεια που έχει γίνει τα τελευταία τρία χρόνια, από όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας κι απ' το αποτέλεσμα, όχι το τελικό, είμαστε στη μέση της χρονιάς.

Ότι όλοι είμαστε καλά μεταξύ μας και ως τελικό αποτέλεσμα, ο καθρέφτης, η παρουσία μας στο γήπεδο, ότι συνεχώς παλεύουμε και δίνουμε το 100%, αυτό νομίζω ότι κάνει τον κόσμο πάρα πολύ χαρούμενο, πάρα πολύ περήφανο.

Αυτό μας εκφράζουν τουλάχιστον και επειδή είναι αμφίδρομο, είναι και αυτό που μας δίνει ακόμη περισσότερη ενέργεια και θέληση και πάθος να συνεχίσουμε.

Για μένα το σερβικό μοντέλο μπάσκετ είναι το καλύτερο.

Κυριαρχεί το ισπανικό, όμως νομίζω ότι έχει να κάνει και με τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα την τελευταία δεκαετία-εικοσαετία.

Όλα τα μοντέλα μπορούν να δουλέψουν, πρέπει να βρεις τι σου ταιριάζει. Στις δύσκολες στιγμές που κρίνονται όλα, εγώ βλέπω ότι όλοι στην άμυνα καταφεύγουν.

Είναι από τους ανθρώπους που τους θαυμάζω και τους θεωρώ πρότυπα τόσο εντός, όσο και εκτός των γραμμών.

Βέβαια, το αποτέλεσμα δεν πρέπει να είναι αυτό από το οποίο κάποιος κρίνεται.

Ένας προπονητής που τα πολλά τελευταία χρόνια μάς έχει παρουσιάσει πολλά διαφορετικά μοντέλα, τα οποία κρίνονται και εκ του αποτελέσματος επιτυχημένα.

Πραγματικά ένας προπονητής που απολαμβάνω να παρακολουθώ.

Με τον κόουτς Σφαιρόπουλο γνωριστήκαμε και λίγο καλύτερα κατά τη διάρκεια της κοινής μας θητείας στο Ισραήλ, άρα τον ξέρω και λίγο καλύτερα προσωπικά.

Μην παρεξηγηθώ, δεν σημαίνει ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν είναι έτσι, απλά δεν τον ξέρω τόσο καλά προσωπικά, ενώ για τον κόουτς Σφαιρόπουλο μπορώ να το πω με μεγάλη ασφάλεια.

Το σίγουρο είναι ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον κόουτς Μπαρτζώκα γιατί όπως είσαι στη ζωή σου, το ίδιο είσαι και στη δουλειά σου, αυτό μεταφέρεται και έτσι φτάνεις σε ένα σημείο που είσαι επιτυχημένος.

Εξαιρετικά αποτελέσματα και από τον κόουτς Σφαιρόπουλο, όμως με διαφορετική προσέγγιση, διαφορετικό δρόμο από του κόουτς Μπαρτζώκα.

Αυτό είναι μια απόδειξη ότι πολλά μοντέλα μπορούν να δουλέψουν και να είναι παραγωγικά.  

Ο Ιτούδης έχει τεράστια εμπειρία και από τα χρόνια της αυτοκρατορίας του Παναθηναϊκού, μαζί με τον κόουτς Ομπράντοβιτς.

Όλοι έχουν παραδεχτεί ότι είχε κάποια καθήκοντα πρώτου προπονητή. Είναι μέσα στους κορυφαίους και αυτός.

Οι πορείες τους, οι δουλειές τους, το μπάσκετ που βλέπουμε κάθε χρόνο από αυτούς αλλά και οι τίτλοι τους το αποδεικνύουν”.

Ο Σπανούλης είναι τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ συνολικά, έφτασε στην κορυφή ως παίκτης.

Με την ευκαιρία να ευχηθούμε καλή επιτυχία στην Εθνική και στον κόουτς Σπανούλη προσωπικά.

Ήδη έχει δείξει ότι συνεχίζει στο δρόμο που ήταν ως παίκτης με τεράστιο πάθος και αφοσίωση.

Μακάρι όλα να πάνε κατ’ ευχήν, στο δρόμο που έχει επιλέξει και να εκπληρώσει τα όνειρά του, όπως έκανε και στο παρκέ.

Η αλήθεια είναι ότι η φετινή χρονιά και ειδικά ο τελευταίος μήνας χαρακτηρίζεται από μεγάλο αναβρασμό στις τάξεις των φίλων της ομάδας.

Από την άλλη και η ομάδα μπάσκετ είχε κάποια αποτελέσματα πραγματικά πάρα πολύ όμορφα τον τελευταίο μήνα κι όλο αυτό έχει φέρει μεγάλη χαρά στις τάξεις των φιλάθλων

Ο Άρης δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει, ποτέ δεν τον σκεφτόμαστε τον τελικό προορισμό.

Αυτό που κάνουμε εμείς είναι να ευχαριστιόμαστε τη διαδικασία κάθε μέρα να το απολαμβάνουμε, να προσπαθούμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και στο τέλος της χρονιάς νομίζω θα μπορέσουμε να κάνουμε το ταμείο μας.

Εμείς ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιοι είμαστε, ξέρουμε πάρα πολύ καλά από πού έχουμε ξεκινήσει.

Ξεκινώντας από τη διοίκηση θέλω να επαναλάβω ότι είναι μία τεράστια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει τρία χρόνια πριν.

Τα τρία χρόνια που βρίσκομαι εγώ εδώ, προσπαθούμε, αν και αλλάζουμε κάποιους παίκτες ή τους περισσότερους παίκτες κάθε χρονιά, μέσα από το ίδιο μοντέλο να πετύχουμε τους στόχους μας εντός και εκτός τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Οπότε από μόνοι μας εδώ και πάρα πολύ καιρό βάζουμε τρομερή πίεση.

Ο τρόπος που προσεγγίζουμε την καθημερινότητά μας είναι σταθερά ο ίδιος.

Με μεγάλη ταπεινότητα, στοχοπροσήλωση και σκληρή δουλειά προχωράμε από μέρα σε μέρα και εβδομάδα.

Οπότε το γεγονός ότι τον τελευταίο μήνα έχουν έρθει τα αποτελέσματα και έχει δημιουργηθεί αυτός ο χαμός ή ενθουσιασμός και στην ευρύτερη μπασκετική Ελλάδα για εμάς δεν είναι κάτι διαφορετικό

Ίσως και να αντιληφθούμε τι έχει γίνει γιατί ήταν τόσο μεγάλη η αλληλουχία των παιχνιδιών και των αγώνων και μάλιστα αγώνων πάρα πολύ σημαντικών για εμάς που με το τέλος ενός παιχνιδιού και έχοντας ειδικά ένα καλό αποτέλεσμα στις αποσκευές μας, έπρεπε αυτομάτως να πέσουν οι τόνοι και να προετοιμαστούμε για την επόμενη πρόκληση.

Και είναι αυτό ακριβώς που σας λέω, έτσι κι αλλιώς αυτό κάνουμε από το ξεκίνημα της σεζόν.

Το μόνο που εισπράττουμε και πραγματικά μας βοηθάει απίστευτα, είναι αυτός ο ενθουσιασμός του κόσμου, μας υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο.

Δεν έχει γίνει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.

Για να γίνεται πάει να πει ότι ο κόσμος έτσι νιώθει, άρα σε καμία περίπτωση δεν μας προβληματίζει.

Επίσης, ανέκαθεν μας έβγαζε τεράστια εμπιστοσύνη ο τρόπος που τα παιδιά μας διαχειρίζονται την κάθε κατάσταση.

Άρα για να το συνδέσω και με αυτό που με ρωτήσατε πιο πριν, είναι ότι μπορεί να μην το έχουν αντιληφθεί ήδη στο έπακρον αυτό που έχει γίνει το τελευταίο διάστημα, αλλά εισπράττουμε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό και την αγάπη του κόσμου, είτε στο αεροδρόμιο, είτε στο γήπεδο με συνεχόμενα sold out, είτε με την επαφή μας κάθε μέρα στον δρόμο και αυτό μας δίνει τεράστιο κίνητρο για να συνεχίσουμε.

Τα πάντα όμως ξεκινούν από τη διοίκηση. Για μένα και είναι ξεκάθαρο αυτό, είχα την τιμή τα τελευταία χρόνια να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους της διοίκησης.

Πιστέψτε με, την πρώτη μέρα που συμφωνήσαμε τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα.

Οι άνθρωποι έπρεπε να ανέβουν έναν Γολγοθά με πολλά εμπόδια στον δρόμο τους. Χρειάζονταν τεράστια αποθέματα και ενέργειας και υπομονής.

Αλλά επειδή έχουν εξαιρετική συνεργασία, εμπειρία, τεχνογνωσία, έχει γίνει όλα αυτά τα τρία χρόνια μία εξαιρετική διαχείριση των καταστάσεων.

Τα χρέη έχουν σχεδόν εξαλειφθεί, είτε ρυθμιστεί, αλλά για αυτό είναι πιο αρμόδια να μιλήσει η διοίκηση.

Εγώ αυτό που έχω να καταθέσω ζώντας την κατάσταση από μέσα κάθε μέρα, είναι ότι τους αξίζουν τεράστια κρέντιτ, τα πάντα ξεκινάνε από το κεφάλι.

Από εκεί ξεκινάει όλη αυτή η ατμόσφαιρα, η κατάσταση και το αίσθημα συνεργασίας που έχουμε.

Νομίζω ότι έχουμε πάρα πολύ καλή συνεργασία σε αυτό το κομμάτι και με τη διοίκηση και με τον κόσμο.

Έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ότι ο κόσμος του Άρη αντιλαμβάνεται ακριβώς πώς έχει η κατάσταση.

Μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπάρχει ενθουσιασμός τις τελευταίες 30 μέρες, αλλά τα προηγούμενα δύο - δυόμισι χρόνια ο κόσμος ήταν σταθερά δίπλα μας με sold-out και με γεμάτο γήπεδο.

Όχι, δεν υπήρξε τελεσίγραφο από την πλευρά του, ότι θα μείνω μόνο αν ο Άρης παίξει Ευρώπη.

Ήταν επιθυμία μου σίγουρα, εγώ όμως συμφώνησα με την ομάδα όταν δεν είχαμε εξασφαλισμένη συμμετοχή στην Ευρώπη.

Γενικά επειδή το λέμε και συζητιέται αυτό αρκετά, το έχω ακούσει αρκετά το τελευταίο διάστημα, καταλαβαίνετε ότι η ομάδα δεν είναι κάτι που ο προπονητής λέει κάτι, το απαιτεί και έτσι θα γίνει.

Έχουμε εξαιρετική συνεργασία, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε κάτι αν δεν ήμασταν όλοι σύμφωνοι.

Σίγουρα ήθελα και πίστευα πάρα πολύ ότι θα μας βοηθούσε αυτό το πράγμα, σίγουρα το έθεσα στο τραπέζι, αλλά δεν ήμουν ο μόνος.

Η διοίκηση ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες, όχι αμφιβολίες, αλλά έπρεπε να το σκεφτούν και να το ζυγίσουν λίγο πιο σοβαρά και πολύ σωστά έκαναν.

Έτσι έπρεπε να γίνει γιατί έχει γίνει τεράστια προσπάθεια τα προηγούμενα δύο χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να το υπονομεύσουμε αυτό, να το ρισκάρουμε, αλλά όλοι σίγουρα, όταν πάρθηκε η απόφαση ήμασταν στην ίδια σελίδα.

Η αλήθεια είναι αυτή. Γενικά η φύση του αθλητισμού είναι πάντα να θέτεις challenge μπροστά στον δρόμο σου, πάντα πρέπει να προσπαθείς να ξεπερνάς τον εαυτό σου.

Αυτό κάνουμε έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν μία πολύ διαφορετική συνθήκη από αυτά που αντιμετωπίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια με τον Άρη.

Το καινούργιο θα ήταν ότι θα είχαμε δεύτερη απαιτητική διοργάνωση στο πρόγραμμά μας. Αλλά και αυτό όπως σας είπα, αφού τα βάλαμε όλα κάτω, συμφωνήσαμε στο πλάνο με τη διοίκηση.

Από εκεί κι έπειτα όλοι ήμασταν πεπεισμένοι ότι με την κατάλληλη επιλογή των παικτών και με σκληρή καθημερινή δουλειά θα τα καταφέρναμε.

Αν το σκεφτούμε, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο είναι και πόσο σημαντικό είναι.

Οπότε σίγουρα είμαστε όλοι μαζί στην ίδια σελίδα, σίγουρα ονειρευόμαστε για το μέλλον, αλλά και οι εποχές έχουν αλλάξει.

Για παράδειγμα πέρυσι η Γκραν Κανάρια κατέκτησε το EuroCup και έκριναν οι άνθρωποι ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της EuroLeague.

Η Γκραν Κανάρια δεν είναι Άρης, αλλά υπάρχουν πολλά επίπεδα για να ανταποκριθείς σε ένα τέτοιο εγχείρημα

Και μόνο αν πας βήμα - βήμα μπορείς να τα καταφέρεις.

Εμείς είδαμε ότι η φιλοσοφία μας και ο τρόπος που προσεγγίζουμε και την προπονητική διαδικασία αλλά και τα παιχνίδια, μάς οδήγησε στο σημείο να έχουμε κάνει εννιά νίκες με 50% ποσοστό στη regular season και να βρισκόμαστε στη φάση των Play-In.

Οπότε δεν σκοπεύουμε να αλλάξουμε την προσέγγισή μας.

Αν προσπαθήσουμε να το οριοθετήσουμε, θεωρώ ότι θα αποπροσανατολιστούμε, δεν θα είμαστε εμείς, δεν θα είμαστε αυτοί που έχουν φτάσει ως εδώ.

Ήδη έχουμε κάνει τρομερή υπέρβαση, αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις ομάδες, με όλους αυτούς τους προϋπολογισμούς.

Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε ακόμα διψασμένοι. Είχαμε τη διακοπή για τα παράθυρα της FIBA, επιστρέψαμε στο γήπεδο και θα δουλέψουμε.

Το μεγάλο ζητούμενο για εμάς είναι να παρουσιαστούμε με την ίδια θέληση και ένταση να παίξουμε το κάθε παιχνίδι στο ελληνικό πρωτάθλημα και στο EuroCup.

Αν στο τέλος του αγώνα, η προσπάθειά μας θα αρκεί για να έχουμε κερδίσει, τότε θα είμαστε πολύ χαρούμενοι.

Αλλά ήδη έχει γίνει τεράστια υπέρβαση, μιλώντας για το EuroCup.

Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να πω αν το επόμενο όνειρο για τον Άρη είναι η EurοLeague, μου αρέσει να πηγαίνουμε μέρα-μέρα και βήμα-βήμα.

Όχι μόνο δεν μου αρέσουν, φοβάμαι κιόλας τα άλματα και τα μεγαλεπηβολα σχέδια.

Είπατε, όμως, για όνειρο και όλοι μπορούν να ονειρεύονται.

Αυτό που μετράει είναι το παρόν, σε όλα τα αθλήματα, η ιστορία είναι εκεί για να μας θυμίζει τι εκπροσωπούμε και πώς πρέπει να το υπηρετήσουμε.

Όμως το πιο σημαντικό είναι το παρόν, αυτό που ζούμε τώρα. Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια, βρισκόμαστε σε έναν πάρα πολύ καλό δρόμο.

Η διοίκηση θα θέτει κάθε φορά το επόμενο challenge. Το πιο σημαντικό είναι βηματάκι - βηματάκι να έχουμε πρόοδο σε όλη τη χρονιά.

Για οποιονδήποτε άνθρωπο που ασχολείται και έχει την ευλογία να κάνει αυτό που αγαπάει κάθε μέρα, τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ.

Όταν δίνεις και την ψυχή σου και θες να το κάνεις αυτό για πολλά χρόνια, προφανώς θέλεις να το ζήσεις και να φτάσεις όσο πιο μακριά γίνεται.

Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι η EuroLeague κι αν θα πρέπει να το οριοθετήσουμε, αλλά θα ήθελα να μπορέσω να φτάσω στο ταβάνι μου, όποιο και αν είναι αυτό.

Με ρωτάτε για τον Βασίλη Τολιόπουλο.

Το είπα και λίγο πιο πριν αυτό ότι στον Άρη πολύ πριν μπούμε στο γήπεδο, είτε να προπονηθούμε, είτε να αγωνιστούμε, πιστεύαμε πάρα πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις, στους χαρακτήρες, στην ατμόσφαιρα που χτίζουμε εκτός των τεσσάρων γραμμών και από εκεί κι έπειτα ξέρουμε ότι αν αυτό είναι συμπαγές μπορούμε να το καταφέρουμε και μέσα στο γήπεδο.

Οπότε αυτό που με ρωτάτε για τον Βασίλη, εγώ θα το πω ότι ισχύει για όλα τα παιδιά που έχουμε στην ομάδα μας, γιατί αν το σκεφτείτε και τα προηγούμενα χρόνια, όλα τα παιδιά έχουν κάνει απίστευτο step up.

Με τον Βασίλη γνωριζόμασταν από την πρώτη μας θητεία στον Άρη, ήξερα πάρα πολύ καλά για τι παιδί μιλάμε, τι προσωπικότητα μιλάμε.

Όταν αυτό συνοδευτεί από πολλή δουλειά και μέσα στο γήπεδο, ειλικρινά δεν βλέπω για ποιο λόγο να μην βγει, να μην πετύχει.

Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κάποια - όχι ταμπού ακριβώς. Πολλές φορές θεωρούμε ότι οι ξένοι είναι πιο ταλαντούχοι ή συνεπείς από τους Έλληνες παίκτες.

Όμως αυτή τη στιγμή έχουμε την έμπρακτη απόδειξη με τον Τολιόπουλο.

Και δεν είναι μόνο ο Βασίλης, είναι πολλά παιχνίδια που αν δείτε τα line-up που χρησιμοποιούμε, μπορεί να είναι με Τολιόπουλο, Μποχωρίδη, Κατσίβελη, Σλαφτσάκη.

Υπάρχει βέβαια αντίληψη ότι οι Έλληνες προπονητές βγάζουν ρολίστες, ότι φταίνει που δεν βγάζουμε ηγέτες, δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο σε αυτή την απάντηση.

Το πιστεύω ακράδαντα αυτό που θα σας πω. Δεν χρειάζεται εμείς οι προπονητές, είτε για τον Βασίλη Τολιόπουλο, είτε για τον Ρόνι Χάρελ, άλλα παιδιά που φαίνεται να κάνουν εξαιρετική σεζόν,  πολλές φορές να παίρνουμε περισσότερα κρέντιτ από όσο μας αναλογούν και πρέπει.

Με την έννοια ότι τα πάντα ξεκινάνε από την προσπάθεια των παιδιών.

Εμείς οι προπονητές ενδιαφερόμαστε για το καλό της ομάδας, το καλό του οργανισμού και θέλουμε να κερδίζουμε, οπότε στο γήπεδο μπαίνουν συνήθως αυτοί που είναι πιο έτοιμοι και μας κάνουν να νιώθουμε πιο ασφαλείς.

Το κάθε παιδί, είτε είναι Έλληνας είτε είναι ξένος, ο μοναδικός τρόπος να το κερδίσει είναι μέσα από την καθημερινή του παρουσία και την δουλειά του.

Σημαίνει ότι αφιερώνουν πολλές ώρες δουλειάς και έχουν μεγάλη πνευματική δύναμη, που δεν είναι εύκολο.

Ομοίως όμως, το ίδιο ισχύει και όταν συζητάμε ότι οι παίκτες δεν παίζουν ή χάνονται.

Δεν είναι μόνο δικό τους θέμα, αλλά σίγουρα ξεκινάει από εκεί.

Να αφήσουμε τον χρόνο να δουλεύει για την ομάδα και τους στόχους που θέτουμε και όταν έρθει η ώρα - γιατί για όλα τα πράγματα υπάρχει το κατάλληλο τάιμινγκ - να σκεφτούν και να αποφασίσουν αυτοί πρώτα το καλύτερο για τους ίδιους.

Αν κάποια στιγμή ζητήσουν τη γνώμη μου, τότε σε αυτούς θα πω τι πιστεύω και τι θα τους συμβούλευα να κάνουν

Πρέπει να πω κάτι και για τον κόσμο που μας διαβάζει. Ποτέ μια ομάδα δεν είναι δύο ή τρία ή τέσσερα ονόματα.

Ό,τι γίνεται στην ομάδα μας στηρίζεται στην ομαδική λειτουργία και στην τεράστια συνεισφορά όλων των παιδιών που έρχονται κάθε μέρα στην προπόνηση.

Γιατί όλοι θυμόμαστε αυτόν που βάζει το τελευταίο σουτ ή τους περισσότερους πόντους, αλλά για να φτάσει η ομάδα να διεκδικήσει ένα παιχνίδι με αυτό τον τρόπο, όλοι έχουν συνεισφέρει, ο καθένας από το μετερίζι του.

Οπότε ως προπονητής αυτής της ομάδας και εκπροσωπώντας και το επιτελείο μου και όλη την ομάδα μου, θέλω να πω ότι είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι και ευλογημένοι για τα παιδιά που συνεργαζόμαστε και φέτος.

Πραγματικά είναι μεγάλη ευχαρίστηση.

Νομίζω ότι αυτό το στοίχημα από τη διοίκηση και από όλη την ομάδα έχει κερδηθεί και σιγά - σιγά ίσως μπαίνουμε και στο στάδιο που δεν θα είναι μόνο προορισμός ή ένα σκαλοπάτι.

Το εισπράττουμε ήδη, αρκετοί θα ήθελαν να μείνουν και να συνεχίσουν να μεγαλώνουν μαζί με την ομάδα.

Είμαι αισιόδοξος ότι θα αλλάζει το σκεπτικό και η προσέγγιση και ότι θα γίνει μεγάλη προσπάθεια.

Δεν είναι μόνο οι παίκτες και οι προπονητές μέσα σε όλο αυτό, είναι και οι παράγοντες και οι εκπρόσωποι των παικτών.

Για εμένα πολύ περισσότερο είναι οι οικογένειες.

Είτε το δεχόμαστε, είτε όχι είναι και σημεία των καιρών.

Το πώς διαμορφώνεται η καθημερινότητα των παιδιών, με πολλές ώρες στα social media, στους υπολογιστές…

Όλα αυτά είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν την αθλητική πορεία ενός παιδιού.

Σίγουρα αυτά που δεν αλλάζουν είναι τα βασικά. Μιλάμε για αθλητές, μιλάμε για παιδιά, που θα πρέπει σε μικρή ηλικία να ευχαριστιούνται όποιο άθλημα και αν κάνουν.

Πρώτα να είναι παιχνίδι και από εκεί και έπειτα να έχουν τη σωστή καθοδήγηση, είτε αυτή είναι από τον προπονητή, είτε είναι από τον παράγοντα, από το σπίτι.

Είναι ένα σημαντικό βήμα από την άλλη ότι δίνονται πλέον στα παιδιά με τα διπλά δελτία, τις θυγατρικές ομάδες, το Rising Stars οι ευκαιρίες στα παιδιά να έχουν πολύ περισσότερα παιχνίδια και, ίσως, υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού.

Αλλά δεν θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο. Αυτό θα μπορούσε να έρθει ως επιστέγασμα μιας τεράστιας προσπάθειας που πρέπει να γίνει και αφού έχουμε και το μεγάλο πακέτο.

Εκεί θα έρθουν και τα πολλά παιχνίδια για να δώσουν την έξτρα τριβή που χρειάζεται.

Επειδή το σημαντικότερο σε όλα τα αθλήματα είναι η νοοτροπία, θεωρώ ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι μας και να καθοδηγήσουμε τα παιδιά στα σωστά μονοπάτια νοοτροπίας, ούτως ώστε να ξέρουν και αυτά ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο και επίπονο.

Ότι πρέπει να δουλεύουν και να μοχθούν κάθε μερά και πολλές φορές να καθυστερήσουν για να πάρουν μια ευκαιρία θα περιμένουν για πολύ καιρό.

Συνέντευξη: Σπύρος Καβαλιεράτος
Φωτογράφιση: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης
Αρχισυνταξία: Θέμης Καίσαρης
Filming: Medio Multimedia - Βαγγέλης Καραπέτσας
Μοντάζ: Νικήτας Βλαβιανός

Ευχαριστούμε τη Brasserie Garçon, Αγίας Σοφίας 2 (με Λεωφόρο Νίκης) στη Θεσσαλονίκη