Όταν ο Γιάννης άλλαξε τη ζωή μας

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το απόλυτο μπασκετικό όνειρο. Από αυτό που ακόμη και σήμερα, ξεπερνάει ακόμη και σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας.

Πριν από δύο δεκαετίες, ως Έλληνες fans του μπάσκετ πανηγυρίζαμε για τους πόντους των Ελλήνων παικτών στον garbage time του ΝΒΑ.

Χαιρόμασταν, χαμογελούσαμε και συζητούσαμε ένα τρίποντο, μια καλή φάση, την παρουσία τους σε έναν οργανισμό της κορυφαίας μπασκετικής λίγκας του κόσμου.

Πάντα ελπίζαμε ότι θα έρθει η μέρα που θα δούμε ένα δικό μας παιδί να "στέκεται" ως ίσος προς ίσο απέναντι σε κάθε σταρ, πάντα ονειρευόμασταν ότι θα βρεθεί ο δικός μας Τόνι Πάρκερ, ο δικός μας Πάου Γκασόλ, ο δικός μας Ντιρκ Νοβίτσκι.

Και τελικά, ήρθε ένα παιδί για να τους ξεπεράσει όλους!

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, με τον Θανάση στο πλευρό του, πάτησαν σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο στην κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ, με τον -τραυματία, αλλά αποφασισμένο- Greek Freak να διαλύει τους Φοίνιξ Σανς με μπλοκ στο τρίτο, με κάρφωμα στο τέταρτο και με 50 πόντους στο έκτο παιχνίδι των NBA Finals.

To SPORT24 ήταν το μοναδικό ελληνικό και ένα από τα ελάχιστα international μέσα που κάλυψαν τους περσινούς τελικούς και το έπος του κορυφαίου μπασκετμπολίστα του κόσμου από κοντά, στο Ουισκόνσιν και στην Αριζόνα.

Στη δροσιά του Μιλγουόκι και στην κόλαση του Φοίνιξ.

Και σε αυτό το κείμενο θα νιώσετε αυτά που νιώσαμε στη διάρκεια ενός ταξιδιού που δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ.

Τα συναισθήματα, την αγωνία, τη σιγουριά, τη συγκίνηση, την απόλυτη ευτυχία, όλα αυτά που ονειρεύεται να αισθανθεί κάθε φίλος των σπορ μια φορά στη ζωή του.

Ξημερώματα 20ης Ιουνίου 2021, ώρα Ελλάδας 06:31. "Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκλεισε το σπίτι των Μπρούκλιν Νετς στην παράταση, οι Μιλγουόκι Μπακς στους τελικούς της Ανατολής". Αυτός ήταν ο τίτλος του SPORT24.

"Έπος από τους Μπακς, έπος από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (40 πόντοι, 13 ριμπάουντ, 5 ασίστ σε 50 λεπτά)! Το Μιλγουόκι νίκησε τους Νετς στο Μπρούκλιν σε ένα ασύλληπτο, σε ένα ιστορικό Game 7 που κρίθηκε στην παράταση (115-111) και προκρίθηκε στους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας όπου θα συναντήσει Σίξερς ή Χοκς" ήταν το lead του recap εκείνης της θρυλικής αναμέτρησης, της μυθικής βραδιάς από την οποία ξεκίνησαν όλα.

Έναν μήνα αργότερα, η παρέα του Γιάννη, του Χόλιντεϊ, του Μίντλετον, του Λόπεζ και του Πόρτις, η παρέα του Θανάση που ήταν ο μεγάλος άτυχος των NBA Finals, αυτή η παρέα που χτιζόταν επί εννέα χρόνια αρχικά από τον Τζον Χάμοντ κι εν συνεχεία από τον Τζον Χορστ, πάτησε στην κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ.

Και πάτησε εκεί με εκκωφαντικό τρόπο, με τέσσερις σερί νίκες επί των Φοίνιξ Σανς, αφού προηγουμένως είχε επιβιώσει απέναντι στους Ατλάντα Χοκς και είχε καλύψει την απουσία του λαβωμένου ηγέτη της.

Το SPORT24 έτοιμο να εκραγεί

Στα γραφεία του SPORT24 επικρατούσε πανδαιμόνιο, για περισσότερους από έναν λόγους. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε γλιτώσει τα χειρότερα, ωστόσο ουδείς γνώριζε αν θα παίξει στους τελικούς, αν θα προλάβει κάποιο ή κάποια ματς και γενικώς σε τι κατάσταση βρισκόταν το γόνατό του.

Ήταν πληγωμένο, όμως έναν χρόνο μετά από το άδοξο φινάλε στη σειρά με τους Μαϊάμι Χιτ, στη "φούσκα" του Ορλάντο, ουδείς μπορούσε να εκτιμήσει πραγματικά τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο στον στους Μπακς. Στο μυαλό του Γιάννη, στο μυαλό της ομάδας ενδυνάμωσης, στο μυαλό του ιατρικού team.

Η διαπίστευση του ΝΒΑ έφτασε στα χέρια μας μόλις οι Μπακς "καθάρισαν" τους Χοκς και προκρίθηκαν στους αγώνες του τροπαίου.

Κι αυτή ήταν μία πολύ σημαντική στιγμή, καθώς η πανδημία περιόρισε σε τεράστιο βαθμό τις δημοσιογραφικές θέσεις στα γήπεδα και τα international media που διαπιστεύθηκαν ήταν μετρημένα στα δάχτυλα.

Το σημαντικότερο εμπόδιο, ωστόσο, δεν ήταν ο ελάχιστος χρόνος που μεσολάβησε ανάμεσα στο τέλος της σειράς με τους Χοκς και στο ξεκίνημα της σειράς με τους Σανς, αλλά το γεγονός ότι τα σύνορα των ΗΠΑ ήταν... κλειστά εξαιτίας των περιορισμών που είχε θέσει η αμερικανική κυβέρνηση για την πανδημία.

Ο αγώνας που δόθηκε επί δύο ημέρες εντός κι εκτός της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας, αλλά και η... προθέρμανση μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να περάσουμε από συνέντευξη για την χορήγηση της "Visa R - Type I - Exception to PP on Novel Coronavirus", μας εξάντλησαν.

Απλώς στο SPORT24 "βλέπαμε" τι έρχεται και έστω κι αν δεν προλάβαμε την έναρξη των NBA Finals, ολοκληρώσαμε έγκαιρα την περιπετειώδη διαδικασία και τα ξημερώματα της 9ης Ιουλίου μπήκαμε στο αεροπλάνο που μας μετέφερε στο Σικάγο, για να πάρουμε από εκεί δύο τρένα και να φτάσουμε το βράδυ στη Γη της Επαγγελίας.

Όλα ήταν εναντίον των Μπακς

Στο τέλος μιας μακράς σεζόν, στα μέσα Ιουλίου που συνήθως έχει ολοκληρωθεί ένα δεκάμηνο πολύ σκληρής δουλειάς , το SPORT24 πάτησε το γκάζι. Δεν υπήρχε κούραση.

Τα 100 ξενύχτια που είχαν προηγηθεί και οι διπλοβάρδιες για χάρη των Μιλγουόκι Μπακς, είχαν ξεχαστεί.

Βρισκόμασταν πλέον στο μέρος που όλοι ονειρεύονταν να βρεθούν και ήμασταν το μοναδικό ελληνικό μέσο που το τόλμησε και το κατάφερε.

Την ώρα που ο εξοπλισμός του SPORT24 έμπαινε στο αεροπλάνο της American Airlinesστο στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Παντελής Βλαχόπουλος βρισκόταν ήδη στη Λεωφόρο Συγγρού. Πολύ νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα στην οποία φτάνει στη θέση του.

Οι Μπακς μόλις είχαν ηττηθεί για δεύτερη φορά σε ισάριθμους αγώνες στο Φοίνιξ, είχαν λυγίσει με διαφορές 13 και 10 πόντων, οι ξεκούραστοι Σανς τους κατασπάραζαν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που πάλευε με ένα πόδι και είχε σκοράρει 42 πόντους, έβλεπε ότι η κατάσταση γινόταν δραματική. Και για εκείνον και για την ομάδα του.

Κάλυψα το Game 2 και αναχώρησα αμέσως για το αεροδρόμιο. Στον δρόμο έκανα αυτό που δεν κάνω ποτέ τα τελευταία χρόνια. Διάβασα σχόλια στα social media.

Η κατάσταση ήταν ανυπόφορη, ουδείς πίστευε ότι οι Μπακς μπορούσαν να γυρίσουν από το 2-0 και η αλήθεια είναι πως, κατά κάποιον τρόπο, το να πάρουν οι Σανς τον τίτλο, ήταν το λογικό σενάριο.

Όσοι όμως είχαν παρακολουθήσει τους Μιλγουόκι Μπακς όχι μόνο στη διάρκεια της σεζόν 2020/21, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια στα οποία έχτιζαν την κουλτούρα, τον χαρακτήρα και τις συνήθειές τους, ήξεραν ότι δεν είχε κριθεί το παραμικρό.

"Η καλή ομάδα της σειράς είναι οι Μπακς". Το έλεγα και το έγραφα. Θυμάμαι σαν τώρα το κείμενο με τίτλο "Το Game 1 δεν ήταν το ματς που είχαν κυκλώσει οι Μπακς" και κυρίως την εξής παράγραφο:

"Σανς και Μπακς πηγαίνουν σε rotation οκτώ παικτών, ο παράγοντας κούραση σώματος και πνεύματος θα μπαίνει όλο και περισσότερο στην εξίσωση, υπάρχει όμως και ένα θετικό σε σχέση με τις προηγούμενες σειρές: Οι αγώνες γίνονται στην πλειοψηφία τους ανά τρεις ημέρες (9/7, 12/7, 15/7, 18/7, 21/7, 23/7 σε ώρες Ελλάδας), οπότε θα είναι πιο εύκολη η αποθεραπεία και η προετοιμασία για κάθε επόμενο ματς".

Η άφιξη στο Μιλγουόκι και η σιγουριά για την ανατροπή

Ταξίδεψα χωρίς άγχος από την Αθήνα προς το Μιλγουόκι. Τα δύσκολα είχαν περάσει και από την πρώτη στιγμή που περπάτησα προς το Fiserv Forum, το βράδυ της 9ης Ιουλίου, ένιωσα την αύρα της νίκης.

Ακούγεται υπερβολικό, όμως λίγο ο ενθουσιασμός για τους πρώτους τελικούς της ζωής μου, λίγο το γεγονός ότι η σειρά γύριζε στο Μιλγουόκι, αλλά πολύ περισσότερο η γνώση του χαρακτήρα αυτής της ομάδας, με γέμιζαν πραγματικά με αισιοδοξία.

Και το πρώτο "Bucks In Six" που φώναξε μία παρέα νεαρών την ώρα που έγραφα το πρώτο stand up της αποστολής του SPORT24, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να γίνω έως και... ενοχλητικός στα αυτιά όσων έμειναν πίσω και έπρεπε μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, να διαχειριστούν έναν εκστασιασμένο 35χρονο που ζούσε σαν παιδί το όνειρό του.

Ο Παντελής δεν ήταν το ίδιο αισιόδοξος. Στον Σπύρο, στον Στέφανο και στον Αλέξανδρο, στηρίγματα με όλη τη σημασία της λέξης, έδινα εικόνες από κάθε πιθανή κι απίθανη κατάσταση που έζησα για δύο εβδομάδες στο Μιλγουόκι και στο Φοίνιξ και πιστέψτε με, το να επισκεφθεί κάποιος μία μικρή πόλη σαν το Μιλγουόκι στη διάρκεια NBA Finals, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, είναι κάτι σαν... αποστολή αυτοκτονίας.

Το SPORT24 έζησε για δύο εβδομάδες, από το πρωί της 9ης έως το βράδυ της 23ης Ιουλίου σε κατάσταση πανικού και όταν λέμε σε κατάσταση πανικού, οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν τι πραγματικά συνέβη στα γραφεία, στα τηλέφωνα, στα chat και στα... νευρικά μας συστήματα ώστε να προσφερθεί στον κόσμο το καλύτερο αποτέλεσμα, το πληρέστερο ρεπορτάζ, η ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε αυτές τις δύο πόλεις.

Η οργάνωση του ΝΒΑ, ο κορονοϊός και η Deer District

Για τους Αμερικανούς δεν υπήρχε Covid-19 πέρυσι τον Ιούλιο.

Δεν έβλεπες άνθρωπο με μάσκα στο Μιλγουόκι κι αν αποφάσιζες να φορέσεις μία για να προφυλαχθείς, σε κοιτούσαν σαν εξωγήινο.

Εκτός γηπέδου φυσικά, διότι εντός οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές. Όχι όμως για όλους.

Οι άνθρωποι του ΝΒΑ, αυτοί οι άνθρωποι που διοργανώνουν κυριολεκτικά στην εντέλεια κάθε event και προσφέρουν τα πάντα σε έναν δημοσιογράφο που θέλει να εργαστεί σε ιδανικές συνθήκες, είχαν δημιουργήσει ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον ώστε οι παίκτες των δύο ομάδων να μην βρεθούν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του κορονοϊού.

Οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι υποβάλλονταν σε τεστ σε καθημερινή βάση, ακόμη κι έτσι όμως, η επαφή με τους αθλητές και με τους προπονητές ήταν σημαντικά περιορισμένη.

Όσο σημαντικό ήταν για το ΝΒΑ να κρατήσει τον Covid-19 μακριά από Μπακς και Σανς, άλλο τόσο σημαντικό ήταν να παρακολουθεί την υγεία και των δημοσιογράφων που μοιράζονταν το ρεπορτάζ τους με εκατομμύρια οπαδούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Και σε αυτό το κομμάτι, όπως και σε πολλά ακόμη, η Λίγκα πήρε άριστα.

Αυτό που, φυσικά, δεν μπορούσε να ελέγξει το ΝΒΑ, ήταν οι θεατές στις εξέδρες και η Deer District, ο πεζόδρομος που βρίσκεται μπροστά από τις θύρες του Fiserv Forum και μάζευε όλο και περισσότερο κόσμο.

Όσο οι Μπακς κέρδιζαν, τόσε το πλήθος μεγάλωνε. Κι από εκεί που έβλεπες μερικές εκατοντάδες οπαδούς, ξαφνικά ο αριθμός τους έφτασε στις 80, ενδεχομένως και στις 100 χιλιάδες στο Game 6.

Αλλά γι' αυτό, για το αποκορύφωμα των NBA Finals 2021, έχουμε πολλά περισσότερα να μοιραστούμε στη συνέχεια.

Την ημέρα του Game 3, το Μιλγουόκι ήταν σε κατάσταση παροξυσμού. Από νωρίς.

Κι ο Μπόμπι Πόρτις, αυτός ο θεοπάλαβος τύπος που ξεσηκώνει τα πλήθη όσο κανείς, φρόντισε να βάλει φωτιά σε όλη την πόλη με ένα γράμμα στο The Players Tribune.

"Μπόμπι, Μπόμπι, Μπόμπι! 17 χιλιάδες στο γήπεδο, να τραγουδάτε το όνομά μου. Κάποια πράγματα μένουν για πάντα και το Game 5 απέναντι στην Ατλάντα θα είναι η δική μου ανάμνηση.

Χωρίς τον Γιάννη. Οι Μπακς με την πλάτη στον τοίχο. Δεν ήταν απλά η στιγμή μου, με νιώθετε; Ήταν η στιγμή για την ομάδα μου, για το Μιλγουόκι και ειδικά για την μητέρα μου. Υποτίθεται πως δεν θα είχα ποτέ μια τέτοια στιγμή.

Η ζωή μου είναι λες και έφτιαξε κάποιος μια ιστορία. Είμαι 26 ετών, έχω ζήσει τα παντα, τα καλά και τα άσχημα και, παρεμπιπτόντως, έχω δει τα memes.

Είναι αστείο, συνήθιζα να μισώ όποιον μιλούσε για τα τρελά μου μάτια όταν ήμουν μικρός και τώρα καταλαβαίνω ότι με κάνουν αυτό που είμαι. Μετέτρεψα το αρνητικό σε θετικό.

Έχουμε πέντε αγώνες και πρέπει να κερδίσουμε τους τέσσερις. Είναι τόσο απλό και είναι το ΝΒΑ, ξέρεις ότι δεν θα είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο σε αυτή τη Λίγκα.

Όμως θυσιάσαμε πολλά για να φτάσουμε εδώ όσοι βρισκόμαστε σε αυτά τα αποδυτήρια. Δεν θα αφήσουμε σταγόνα στη δεξαμενή, το καταλαβαίνετε;
Θα την αδειάσουμε, αλλά αυτό μας αρέσει, τέτοια ομάδα είμαστε. Μια ομάδα που επέλεξε τον μακρύ δρόμο για να ζήσει τη στιγμή.

Δεν ξέρεις πόσα θα βάλεις και πόσα θα χάσεις σε έναν αγώνα. Κάθε ματς είναι διαφορετικό. Υπάρχουν όμως δύο πράγματα που είναι δεδομένα. Είμαστε μια πλήρης μπασκετική ομάδα που παίζει και άμυνα κι επίθεση, μια ομάδα που θα διαλύσει τον κινητήρα της, δεν θα αφήσει σταγόνα βενζίνης.

Προς τους οπαδούς μας: Μείνετε μαζί μας. Όταν βρεθήκαμε στο 0-2 απέναντι στους Νετς και έλεγαν ότι τελειώσαμε, είχαμε τελειώσει; Ε όχι! Ποτέ δεν είναι το τέλος. Μιλγουόκι, χρειαζόμαστε την ενέργειά σου".

Και οι Μπακς την πήραν αυτή την ενέργεια από το κοινό τους. Το ματς δεν ξεκίνησε ιδανικά, όμως το 35-17 της δεύτερης και το 38-31 της τρίτης περιόδου οδήγησαν στο άνετο 120-100 και στο βήμα από την ισοφάριση.

Ο Γιάννης έβαλε 41 πόντους από 23 σουτ, η άμυνα έκανε τη διαφορά, οι 28 ασίστ για τα 9 λάθη ήταν υπέροχη αναλογία απέναντι στο Φοίνιξ που δεν είχε απαντήσεις στη σκληράδα των αντιπάλων του.

To Game 4 ήταν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ντέρμπι ολκής στο πρώτο μέρος, με τους Σανς να παίρνουν με 30-24 την τρίτη περίοδο, αλλά τους Μπακς να μην έχουν πει την τελευταία λέξη.

Με το σκορ στο 101-99 ο Ντέβιν Μπούκερ πήρε τον δεξιό διάδρομο, είδε τον Πι Τζέι Τάκερ να τον οδηγεί στον Αντετοκούνμπο, πίστεψε ότι ο Γιάννης είχε εξουδετερωθεί, είδε τον Ντιάντρε Έιτον ελεύθερο και του ύψωσε την μπάλα για την ισοφάριση, όμως στα 75" πριν από το φινάλε ο Greek Freak χάρισε ένα από τα κορυφαία μπλοκ στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.

"Πίστεψα ότι θα με καρφώσει! Ήταν ένα hustle play, έπρεπε να κάνω τα πάντα για να κερδίσουμε. Είδα τη φάση, είδα τον Ντέβιν Μπούκερ, πήδηξα κάθετα ελπίζοντας να βρεθώ εκεί τη σωστή στιγμή.

Είχα ένα καλό μπλοκ, ένα εξαιρετικό hustle play. Όταν είδα το ένα χέρι του Έιτον, ήξερα ότι ήταν μακριά για λέι-απ.

Το ένιωσα να έρχεται, ήξερα ότι έπρεπε να πηδήξω στη στεφάνη και να καλύψω τη γωνία του. Πήγα αργά. Αν ήμουν στην αντίθετη πλευρά, θα είχε καρφώσει. Θα μπορούσε να σπρώξει τη μπάλα και να χρεωθώ με goaltending".

Το χέρι του Θεού, όπως το χαρακτήρισε ο Σπύρος Καβαλιεράτος. Το χέρι του κορυφαίου παίκτη στο ΝΒΑ, αυτού που μπορεί να κρίνει αγώνες με ένα μεγάλο καλάθι, με ένα ασύλληπτο κάρφωμα, με ένα εξωπραγματικό μπλοκ.

Αυτό το χέρι έκανε το 2-2 για να νιώσουν οι Μπακς ξανά άτρωτοι και να γίνουν τα αφεντικά της σειράς. Κι ας είχαν οι Φοίνιξ Σανς ακόμη το πλεονέκτημα έδρας.

Στο Φοίνιξ η... φάση ήταν διαφορετική. Ο κόσμος των Σανς δημιούργησε ατμόσφαιρα πολύ πιο "σκληρή" από εκείνη που ζήσαμε στο Μιλγουόκι.

Η δίψα ήταν εξωπραγματική, η ομάδα είχε τοποθετήσει νεαρές κοπέλες σε κάθε διάδρομο, σε κάθε γωνία του γηπέδου και αυτές οι κοπέλες τσίριζαν, ούρλιαζαν από τα βάθη της ψυχής τους, δημιουργούσαν ένα περιβάλλον ακραία... ακραίο.

Και μαζί με τις φωνές και τα ηχητικά εφέ, έφταναν όλα μαζί, μπερδεμένα, μέχρι το παρκέ. Μια εκκωφαντική βραδιά που θύμιζε πολύ ευρωπαϊκά παιχνίδια, τον τελικό της Φενέρμπαχτσε με τον Ολυμπιακό το 2017.

Το νευρικό ξεκίνημα των δύο ομάδων, το διαδέχθηκε ένα φοβερό ξέσπασμα των Σανς. Μπούκερ, Έιτον και Μπρίτζες έγραψαν το 32-16 στο ένατο λεπτό, ο -πρώην παίκτης των Μπακς- Τόρι Κρεγκ έβαλε τρίποντο για το 37-21 της περιόδου και όλα έδειχναν πως το επόμενο πρωί θα γυρίζαμε στο Ουισκόνσιν για την ισοφάριση που θα έστελνε τη σειρά σε έβδομο παιχνίδι.

Και ξαφνικά, μέσα σε 4:09 στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου, με ένα ασύλληπτο ξέσπασμα και με ένα επί μέρους 5-21 χάρη κυρίως στον Τζρου Χόλιντεϊ, οι Μπακς ισοφάρισαν στο 42-42.

Το παιχνίδι γύρισε τούμπα από τα μέσα της τρίτης κι έπειτα, το κοινό πάγωσε, το Μιλγουόκι βρέθηκε στο +14 (108-94) εννέα λεπτά πριν από το φινάλε, με τον Πολ να μειώνει στο 119-120 στα 56" και τον Μπούκερ να έχει την μπάλα για το προσπέρασμα στην πιο κρίσιμη επίθεση του αγώνα.

Εκεί έγινε η φάση των τελικών.

Ο Χόλιντεϊ βούτηξε με μανία το... πορτοφόλι του σούπερσταρ των Σανς, έφυγε στον αιφνιδιασμό, είδε τον Αντετοκούνμπο να του ζητάει να σηκώσει την μπάλα στον αέρα, το έκανε και έφτιαξε την πιο εντυπωσιακή φάση της σειράς.

Ο Γιάννης κάρφωσε την ώρα που ο Πολ τον έσπρωχνε στον αέρα, ο πάγκος των Μπακς εξερράγη, ο Greek Freak μεταμορφώθηκε σε κάτι εξωγήινο κοιτάζοντας την κάμερα με ασύγκριτη ψυχραιμία και εγώ φλέρταρα με το έμφραγμα καθώς μόλις είχε ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μου μία αλληλουχία φάσεων βγαλμένη από τα πιο τρελά μου όνειρα.

Δεν θα ξεχάσω την ένταση της στιγμής, την καρδιά μου που ούρλιαζε λες και ήθελε να δραπετεύσει από το σώμα μου.

Με μεγάλη προσπάθεια έμεινα ψύχραιμος στην τελευταία, διπλή, επίθεση των Σανς. Στο φινάλε πάλευα με τον εαυτό μου για να κλείσω το recap για το SPORT24 την ώρα που δεχόμουν συγχαρητήρια από συναδέλφους και από ανθρώπους του ΝΒΑ, λες και είχα παίξει κι εγώ με την φανέλα των Μπακς.

Τα λεπτά πέρασαν, ο Παντελής ζητούσε stand up για τις πρώτες αντιδράσεις, ο Σπύρος και ο Στέφανος ετοίμαζαν την LIVE σύνδεση για να κάνουμε την ανάλυση του αγώνα και στο μεταξύ, ο Γιάννης ο οποίος είχε παίξει 41 λεπτά στα κόκκινα (32 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 6 ασίστ), έφτανε στη συνέντευξη Τύπου για να φύγει σχεδόν αμέσως μόλις κάθισε στην καρέκλα.

Ο οργανισμός του είχε αφυδατωθεί, ένιωθε κράμπες σε όλο του το κορμί και για σχεδόν μία ώρα δεχόταν την φροντίδα του ιατρικού team και των γυμναστών των Μπακς που προσπαθούσε να τον ενυδατώσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

Ο Αντετοκούνμπο πονούσε, είχε πράγματι σοβαρό πρόβλημα αφυδάτωσης. Ήθελε όμως να μιλήσει στους δημοσιογράφους, πάντα σέβεται τη δουλειά τους, πάντα αφιερώνει χρόνο και γι' αυτό γύρισε για να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε.

"Ημουν αφυδατωμένος, είμαι σοφτ και θέλω και μερικές τηγανιτές πατάτες. Λατρεύω το trash talking από τον Κράουντερ και τον Πολ.

Δεν θα πω ψέματα, είμαι πάντα ειλικρινής, υπάρχουν στιγμές που πηγαίνω στις βολές και είμαι νευρικός. Απόψε δεν ήμουν, απλώς αστόχησα.

Ζω με αυτό και είμαι χαρούμενος γιατί ακολούθησα τη ρουτίνα μου και αστόχησα. Θα υπάρχουν στιγμές που θα σου μιλάει ο αντίπαλος, ο Κράουντερ ούρλιαζε, αλλά πρέπει να κάνω ό,τι πρέπει για να βοηθώ την ομάδα να κερδίσει.

Αν σκύψω το κεφάλι επειδή έχασα μια βολή... Όχι, πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ" ήταν τα λόγια του.

Η βραδιά τελείωσε με χαμηλούς τόνους, ήταν όμως μια αυτοκρατορική βραδιά για τους Μπακς.

Στο δικό μου μυαλό, το πρωτάθλημα είχε πια κριθεί. Οι Σανς ήταν πλέον καταδικασμένοι να ηττηθούν.

Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν το 2/2.

Από το γήπεδο στο ξενοδοχείο και από εκεί απευθείας, χωρίς λεπτό ύπνου, στο αεροδρόμιο του Φοίνιξ, για την επιστροφή στο Σικάγο. Και πάλι δύο τρένα, για να φτάσουμε το απόγευμα της 18ης Ιουλίου στο μέρος στο οποίο θα τελείωναν όλα.

Δύο ημέρες πριν από το Game 6, έξω από το Fiserv Forum γινόταν χαμός. Ήταν όλοι εκεί, για να γιορτάσουν αυτό που ερχόταν, για να ζήσουν τις στιγμές, για να γελάσουν και να πιουν, για να προετοιμαστούν για το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια.

Το stage της Deer District ήταν πλέον υπερβολικά μικρό για να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων της πόλης που δεν είχαν εισιτήριο για τον μεγάλο αγώνα.

Γι' αυτό και τα ξημερώματα της 19ης Ιουλίου, όταν πήγαμε λίγο πριν από τις 4 τα ξημερώματα στο γήπεδο για την καθημερινή μας σύνδεση με το Show Must Go On του Παντελή Διαμαντόπουλου, είδαμε εργάτες να το ξηλώνουν ώστε να δημιουργήσουν κάτι ΠΟΛΥ μεγαλύτερο σε άλλο χώρο.

Τελικά, περιμετρικά της αρένας τοποθετήθηκαν ΤΡΙΑ stages. Το ένα έμεινε στην Deer District, στην ανατολική πλευρά του γηπέδου δηλαδή, το δεύτερο τοποθετήθηκε στο πάρκινγκ που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά και το τρίτο στη νότια πλευρά, εκεί όπου υπήρχε το BMO Harris Bradley Center, το οποίο κατεδαφίστηκε.

Σε αυτή την αλάνα ανάμεσα στη θρυλική Mecca στην οποία στέφθηκαν πρωταθλητές οι Όσκαρ Ρόμπερτσον - Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ και στο νυν γήπεδο των Μπακς, συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Συνολικά, γύρω από το Fiserv Forum, υπολογίζεται πως βρέθηκαν τουλάχιστον 80, ίσως και 100 χιλιάδες άνθρωποι που έστησαν ένα μεγάλο πάρτι.

Θυμάμαι σαν τώρα τον Σπύρο, τον Στέφανο και τον Αλέξανδρο να μου ζητούν να κοιμηθώ σε όλη τη διάρκεια αυτής της αποστολής, κυρίως όμως προς τα δύο τελευταία ματς.

Δεν ήταν εύκολο αυτό για κάποιον που ούτως ή άλλως ξενυχτάει καθημερινά, αλλά είχε πλέον ένα εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθημάτων (άγχος, πίεση, ενθουσιασμό, αγωνία, αδρεναλίνη) στον οργανισμό του.

Απλώς δεν γινόταν να κοιμηθώ και όπως αποδείχθηκε, η έλλειψη ύπνου οδήγησε σε άσχημα αποτελέσματα.

Η 20η Ιουλίου ήταν η ημέρα του Μιλγουόκι. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να πίστευε ότι η σειρά θα γυρίσει στο Φοίνιξ. Δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί.

Η πόλη έβραζε, οι παλμοί ήταν στα κόκκινα από νωρίς, το ρολόι σταματημένο. Το κοίταζες και έλεγε 10:30. Το κοίταζες μετά από μισή ώρα και έλεγε 10:35.

Οπότε καταλάβαινες ότι έπρεπε να βρεις έναν τρόπο για να ηρεμήσεις, διότι αυτό το 24ωρο θα διαρκούσε πολύ περισσότερο από ένα συνηθισμένο 24ωρο.

Θα λέγαμε ότι η ημέρα ξεκίνησε στις 04:00, όπως κάθε ημέρα σε αυτή την αποστολή, για την καθημερινή σύνδεση με το SMGO και τον Παντελή Διαμαντόπουλο.

Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε και πόσο κοιμήθηκα από το βράδυ της 16ης Ιουλίου μέχρι το βράδυ της 21ης Ιουλίου.

Εκείνη την ημέρα ήθελα να τη ζήσω και ως δημοσιογράφος, αλλά και ως basketball fan.

Μου αρέσει να φτάνω στο γήπεδο μόλις επιτρέπεται η είσοδος των δημοσιογράφων, όμως αυτή τη φορά ήθελα να μείνω έξω από το Fiserv Forum στο οποίο γινόταν χαμός από νωρίς το πρωί.

Ήθελα να μιλήσω με Έλληνες, που ήταν πολλοί, είχα ανάγκη από αυτά τα vibes, από την αισιοδοξία του κόσμου. Το 4/5 που χρειάζονταν οι Μπακς μετά από το 2-0 των Σανς δεν βρισκόταν μακριά.

Είχε γίνει το 3/3, ο ενθουσιασμός τρυπούσε το ταβάνι, έπρεπε όμως κάπως, με κάποιον τρόπο, να ηρεμήσουμε την ώρα που αναρωτιόμασταν πώς οι παίκτες των ομάδων διαχειρίζονταν τα δικά τους συναισθήματα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Η δουλειά έγινε όταν ξεκίνησε το περπάτημα στους χώρους του γηπέδου, για να φτάνει η εικόνα στους αναγνώστες του SPORT24 μέσα από την Game Night που είχε ήδη ξεκινήσει.

Οι παλμοί έπεσαν, η χαρά του κόσμου μετατρεπόταν σε σιγουριά στο δικό μου μυαλό, το studio απολάμβανε και μετρούσε αντίστροφα για το τζάμπολ, με την ελπίδα αυτά να είναι τα τελευταία 48 λεπτά της σεζόν.

Σωματικά και πνευματικά δεν ήμουν σε καλή κατάσταση για νέο δεκάωρο ταξίδι με προορισμό το Φοίνιξ. Απλώς δεν...

Το Fiserv Forum γέμισε ασυνήθιστα γρήγορα. Οι Μπακς έκαναν πάρτι στην πρώτη περίοδο, όμως στη δεύτερη οι Σανς τους πάτησαν και με επί μέρους 13-31 έχτισαν προβάδισμα πέντε πόντων στο ημίχρονο.

Είδαμε ντέρμπι, είδαμε μάχη σώμα με σώμα, είδαμε έναν Γιάννη Αντετοκούνμπο να κάνει πράγματα και θαύματα, να σκοράρει κατά ριπάς, να έχει εξωφρενικές άμυνες, να έχει πέντε μπλοκ, να έχει έξι λάθη από τα goaltendings, από τα άλματα που έκανε σαν άγριο θηρίο για να κόψει τους πάντες και τα πάντα.

Είδαμε έναν μπασκετμπολίστα να κινείται στο γήπεδο λες και ήταν βγαλμένος από video game.

Κάπου στο τρίλεπτο πριν από το φινάλε, όταν ο Αντετοκούνμπο έγραψε το 100-92, οι εικόνες σταματούν να έρχονται στο μυαλό.

Μάχη για να κλείσει το recap, μάχη για να κρατήσω εικόνες, μάχη για να ακούω τη σύνδεση με το studio στο οποίο Βλαχόπουλος, Καβαλιεράτος και Τρίγκας πανηγύριζαν, μάχη με τον εαυτό μου για να μη δακρύσω από χαρά, μάχη γενικώς.

Μάχη με τον χρόνο, μάχη με τα συναισθήματα, όλα αυτά με μία μάσκα στο πρόσωπο για αμέτρητες ώρες σε αυτές τις δύο εβδομάδες.

Στο τέλος, θυμάμαι να προσπαθώ να μεταφέρω εικόνα, να βουρκώνω τη στιγμή που ο Γιάννης ούρλιαξε προς τον ουρανό, να αγκαλιάζω συναδέλφους και να... παρακαλάω τον κόσμο να αποχωρήσει από το γήπεδο.

Άρχισα να κατεβαίνω προς το παρκέ, να σκαρφαλώνω κάγκελα και καρέκλες για να φτάσω στον αγωνιστικό χώρο, με τους ανθρώπους του ΝΒΑ να με απομακρύνουν και να επιστρέφω. Και να με απομακρύνουν ξανά και να επιστρέφω και πάλι.

Οι εξέδρες είχαν αδειάσει, η δουλειά συνεχιζόταν.

Η Ζόρα Στίβενσον, η ρεπόρτερ των Μιλγουόκι Μπακς, μίλησε ζωντανά στη Game Night.

Είδαμε τον GM Τζον Χορστ και του ζητήσαμε να μας αφιερώσει μερικά λεπτά. Το έκανε, δείχνοντάς μας ότι τα παιδιά του φορούσαν φανέλες με το όνομα του Αντετοκούνμπο.

Και περιμέναμε να αφήσει ο Γιάννης τις σαμπάνιες στα αποδυτήρια για να τον δούμε ξανά στο παρκέ.

Μετά από λίγα λεπτά ο Αντετοκούνμπο βγήκε, με πλησίασε, μου έδωσε το Larry O' Brien Trophy, μου άρπαξε το κινητό και μας χάρισε αυτό που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, ίσως τη μοναδική στιγμή απ' όλο αυτό το ταξίδι που δεν θα ξεθωριάσει ούτε στο ελάχιστο.

Είδαμε τον Αλέξανδρο Αντετοκούνμπο συγκινημένο. Μετά βίας μπορούσε να μας μιλήσει, ήταν κι αυτός έτοιμος να δακρύσει.

Και τότε ο Γιάννης επέστρεψε. "Τράβα ένα video, θέλω κάτι να πω. Αν δεν είναι 100 χιλιάδες κόσμος στο αεροδρόμιο, να περιμένει εμένα και την οικογένειά μου, δεν πετάω".

Την επόμενη ημέρα, συνάδελφος με ρώτησε σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή αν πιστεύω ότι η επιθυμία του Αντετοκούνμπο θα γίνει πραγματικότητα. "Εντάξει δεν είναι και παίκτης reality show" απάντησα ενστικτωδώς.

Και όσο σκέφτομαι αυτή την απάντηση, έναν χρόνο μετά, τόσο συνειδητοποιώ πόσο χαμηλά μπαίνει ο πήχης όσον αφορά τους ανθρώπους και τους χαρακτήρες που μετατρέπουμε σε ινδάλματα. Σκληρή, αλλά πραγματικότητα.

Η Game Night κράτησε έξι ώρες. Ο μαραθώνιος είχε πολλές συνδέσεις με το Fiserv Forum, από το οποίο βγήκα... ξημερώματα.

Για να συνειδητοποιήσω πως είχαν γίνει επεισόδια, πως είχαν γίνει συλλήψεις και είχαν πέσει πυροβολισμοί! Ο όγκος της δουλειάς που είχε γίνει στην Αθήνα ήταν ασύλληπτος.

Τα μηνύματα έρχονταν με καταιγιστικό ρυθμό. Ποιος ύπνος; Πως να κοιμηθείς μετά από ΑΥΤΗ τη βραδιά; Από κάποια στιγμή κι έπειτα είχα χάσει την έννοια του χρόνου, όλοι βαδίζαμε κυριολεκτικά στον αυτόματο πιλότο.

Ο Παντελής Βλαχόπουλος δεν πίστευε αυτά που είχαμε ζήσει, ο Σπύρος Καβαλιεράτος έβριζε την Ευρωλίγκα για τα χρόνια που έχασε χωρίς να βλέπει κάθε βράδυ ΝΒΑ, ο Θέμης Καίσαρης είχε ξεχάσει τι σήμαινε ποδόσφαιρο.

Η στιγμή του Γιάννη και των Μπακς, είχε γίνει και "δική μας" στιγμή, είχε γίνει η στιγμή κάθε υγιούς φίλου των σπορ που έβλεπε μια ομάδα η οποία χτιζόταν σε γερά θεμέλια και δεν έκοβε δρόμο, να πετυχαίνει με το δικό της στιλ και με τον δικό της χαρακτήρα.

Ήταν σαν μια μεγάλη αγκαλιά που μας χώρεσε όλους. Ή σχεδόν όλους, τέλος πάντων, διότι πάντα θα υπάρχει και η αντίδραση.

Ακόμη κι εκεί.

Η 20η και η 21η Ιουλίου κράτησαν 150 ώρες. Το πρωί της 22ης Ιουλίου μας βρήκε στο ESPN να μιλάμε για το πώς η Ελλάδα έζησε τον θρίαμβο των Μπακς, πριν τρέξουμε στην άλλη άκρη της πόλης για το parade.

Δίπλα από το λεωφορείο στο οποίο βρισκόταν η οικογένεια Αντετοκούνμπο, περπατήσαμε όλη τη διαδρομή χωρίς να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε γύρω μας.

Είδαμε παίκτες μεθυσμένους, είδαμε τη χαρά στα μάτια τους, είδαμε τον Γιάννη πολύ κουρασμένο, άυπνο, αλλά ευτυχισμένο.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, στις ειδήσεις κατάλαβα πως στο parade βρέθηκαν 500 χιλιάδες άνθρωποι, αριθμός ίσος με τον πληθυσμό της πόλης.

Ήταν όλοι εκεί για το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια.

Η ημέρα έκλεισε σε ένα bar του Μιλγουόκι, με αλκοόλ και με τον Λατρέλ Σπρίγουελ παρέα. Ένα σουρεάλ σκηνικό, το οποίο διαδέχθηκε η κατάρρευση.

Υψηλός πυρετός, τεράστια μάχη για να πέσει σε κάπως λογικά επίπεδα, πρησμένες αμυγδαλές.

Δεν φαντάστηκα καν ότι είχα προσβληθεί από Covid-19, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να περάσει η 23η Ιουλίου για να μπω στις 24 στο αεροπλάνο με προορισμό στη Μαδρίτη και εκεί να επιβιβαστώ στην πτήση που θα με γύριζε στην Αθήνα.

Η επιστροφή στην Ελλάδα, ήταν οδυνηρή. Το τεστ θετικό, ο οργανισμός εξασθενημένος και ένα κουτάκι φάρμακα μου έκανε παρέα για πέντε μήνες, μέχρι τα Χριστούγεννα.

Και πάλι, όμως, άξιζε τον κόπο. Και πάλι θα το ζούσα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Θανάσης, ο μεγάλος άτυχος

Για έναν άνθρωπο στενοχωρήθηκα σε αυτή την πορεία. Για τον Θανάση Αντετοκούνμπο.

Την ώρα που έφτανα στο γήπεδο των Σανς για το Game 5, περίπου τρεις ώρες πριν από το τζάμπολ, έφτανε και η πληροφορία πως ο Elevator είχε μπει στο πρωτόκολλο υγείας και ασφάλειας του ΝΒΑ. Κοινώς, είχε προσβληθεί από κορονοϊό.

Ήταν σκληρό για τον Θανάση να μη βρίσκεται στον πάγκο στο Game 5 και ήταν σκληρό και για τον Γιάννη να μην τον έχει εκεί. Να γυρίζει και να μην τον εντοπίζει για να πάρει δύναμη για την επόμενη φάση.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τόσο ο Θανάσης, όσο και άλλα μέλη των Μπακς προσβλήθηκαν από τον Covid-19 στη διάρκεια των δύο πρώτων αγώνων.

Και στο ταξίδι για το πέμπτο ματς, προσβλήθηκαν κι άλλοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ.

Το πιο στενάχωρο ήταν ότι ο Θανάσης παρακολούθησε φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο και το Game 6.

Έτρεχε πάνω κάτω, έδινε οδηγίες, μιλούσε στην τηλεόραση, στο τέλος συνδέθηκε με τον Γιάννη για να πανηγυρίσουν μαζί και τελικά δεν άντεξε.

Στις 22 Ιουλίου μπήκε στο τζιπ του και ακολούθησε τα λεωφορεία στο parade.

Έμεινε μέσα σε αυτό σε όλη τη διαδρομή, το τσαλάκωσε, το καβάλησε όταν οι συμπαίκτες του άνοιγαν σαμπάνιες στο stage και το χάρηκε με την ψυχή του.

Έχει δώσει πολλά σε αυτόν τον οργανισμό, πολλά περισσότερα από αυτά που γνωρίζει και μπορεί να φανταστεί ο μέσος φίλαθλος.

Το aftermath και τα οφέλη

Στη διάρκεια των NBA Finals, η πληρότητα στα ξενοδοχεία του Μιλγουόκι άγγιξε το 100%. Γι' αυτό ακόμη και... τρώγλες ξεπερνούσαν τα 120-150 δολάρια ανά βραδιά.

Στην πόλη ταξίδεψαν περισσότεροι από 100 χιλιάδες τουρίστες, κυρίως από γειτονικές πολιτείες, με το κέρδος να αγγίζει τα 30 εκατομμύρια δολάρια (!) για τις τοπικές επιχειρήσεις διαμονής και εστίασης και να φτάνει τα 60 εκατομμύρια για το σύνολο της αγωνιστικής περιόδου.

Μια μικρή αγορά των ΗΠΑ άρπαξε την ευκαιρία και συνέχισε να εξελίσσεται, άλλωστε το Μιλγουόκι είχε ήδη κάνει άλματα προς τα εμπρός από την ημέρα που το ΝΒΑ πίεσε τους Μπακς να χτίσουν νέα αρένα για να μη απειληθούν με μετακόμιση σε άλλη πόλη.

Το Giannis' Effect βρίσκεται σε full force, η μεταμόρφωση από το 2016 και την πρώτη μας επίσκεψη είναι τεράστια και πλέον το να παίξει κάποιος στο πλευρό του Αντετοκούνμπο αποτελεί δέλεαρ.

Κι ας λέει ο Στίβεν Έι Σμιθ πως σιχαίνεται τις κρύες πόλεις.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκεί ο Γιάννης περνάει καλά, δουλεύει απερίσπαστος και έχει ωριμάσει τόσο, που πλέον κάθε συνέντευξη Τύπου του μοιάζει με ομιλία φιλοσόφου.

"Όταν σκέφτομαι ότι έκανα κάτι σπουδαίο, ότι έβαλα 30, ότι νίκησα 4-0 σε μια σειρά, συνήθως την επόμενη μέρα τα πηγαίνω χάλια. Στο μυαλό μου, όταν κοιτάζεις το παρελθόν, είσαι εγωιστής, λες "κοίτα τι έκανα".

Προσπαθώ να ζω τη στιγμή, να είμαι ταπεινός, να παλεύω σε υψηλό επίπεδο και να κοιτάζω το μέλλον, αυτή είναι η περηφάνια μου, έχω ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Είναι μια ικανότητα που θέλω να τελειοποιήσω. Δουλεύει μέχρι στιγμής, οπότε δεν θα την σταματήσω".

Από τις πιο ενδιαφέρουσες κουβέντες που μοιράστηκε στη διάρκεια των τελικών. Μία από τις πολλές.

Γυρίσαμε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη για τα τελευταία φιλικά προετοιμασίας και για την τελετή της παράδοσης των δαχτυλιδιών στους πρωταθλητές του 2021.

Και ζήσαμε άλλο ένα κεφάλαιο από τον μύθο που χτίζει ο Γιάννης στο Μιλγουόκι.

Του ζητήσαμε να δούμε το δαχτυλίδι του και μας το... φόρεσε, αρπάζοντας ξανά το κινητό για να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία.

Γιατί αυτός είναι ο Γιάννης, ένας pleaser όπως ο ίδιος δηλώνει.

Πιο χαλαρός, πιο σοφός, πιο έτοιμος για να διαλύσει στον υπερθετικό βαθμό τον ανταγωνισμό στο ΝΒΑ, στάθηκε άτυχος στα playoffs καθώς σφυροκόπησε τους Μπόστον Σέλτικς, αλλά δεν είχε αυτή τη φορά στο πλευρό του τον Κρις Μίντλετον.

Οι Μπακς θα συνεχίσουν με τους Χόλιντεϊ - Μίντλετον - Αντετοκούνμπο για τουλάχιστον ακόμη έναν χρόνο και στη συνέχεια θα κρίνουν αν θα φρεσκάρουν το ρόστερ τους καθώς οι δύο πρώτοι θα αρχίσουν να πλησιάσουν τα τελευταία πολύ παραγωγικά τους χρόνια.

Ο Γιάννης εμφανίστηκε ακόμη καλύτερης τη σεζόν 2021/22 και θα είναι ακόμη πιο έτοιμος την ερχόμενη περίοδο για να ξανακάνει πρωταθλητισμό.

Δεν του αρκεί ένα δαχτυλίδι, αλλά ξέρει ότι θα είναι εντάξει με τον εαυτό του αν έχει προσπαθήσει στον υπερθετικό βαθμό, αν έχει δουλέψει στο 100% κι αν η ομάδα έχει κάνει κι εκείνη τη δουλειά της για να τον υποστηρίξει.

Αντί επιλόγου...

Για τον Παντελή Βλαχόπουλο, αυτό το ταξίδι ήταν η απόλυτη δικαίωση. Για τον Σπύρο Καβαλιεράτο, ήταν ένας μπασκετικός οργασμός που τον μετέτρεψε σε... οπαδό-τέρας του ΝΒΑ.

Για τον Θέμη Καίσαρη, αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή στην ιστορία του SPORT24. Για τον Στέφανο Μακρή και για τον Αλέξανδρο Τρίγκα, η χαρά μου έγινε χαρά τους.

Για όλα τα παιδιά με τα οποία μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, συχνά δύσκολη και γεμάτη εντάσεις, αυτές οι δύο εβδομάδες ήταν μια σκυταλοδρομία που ολοκληρώθηκε με χρυσό μετάλλιο και με παγκόσμιο ρεκόρ.

Ένα παγκόσμιο ρεκόρ που θέλουμε να καταρρίψουμε.

Εμένα, ειλικρινά δεν μπορώ να αποτυπώσω γραπτώς τι μου άφησε αυτή η εμπειρία. Δεν είμαι ικανός να βρω τις κατάλληλες λέξεις, ίσως απλώς να μη θέλω να το κάνω.

Αποφάσισα να μην δω ποτέ τους NBA Finals 2021 και να κρατήσω αυτά που έζησα στα δύο γήπεδα. Αποφεύγω να κοιτάζω εικόνες και videos στο αρχείο του κινητού μου γιατί συγκινούμαι αμέσως.

Ξέρω πως ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει αυτό που μου/μας συνέβη και ξέρω ότι ίσως και να μην το συνειδητοποιήσω και ποτέ. Και είμαι ok με αυτό.

Είμαι χαρούμενος και αισθάνομαι γεμάτος γιατί έζησα την απόλυτη εμπειρία για κάθε φίλο του μπάσκετ ως ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος στους πρώτους τελικούς του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούνμπο.

Και είμαι χαρούμενος γιατί το SPORT24 δούλεψε για δύο εβδομάδες 24 ώρες το 24ωρο ώστε να σας "βάζει" συνεχώς, με κάθε ευκαιρία και σε κάθε περίσταση στην καρδιά των γεγονότων.

Δεν θα ζητήσουμε "συγχαρητήρια", άλλωστε για τον κόσμο, για εσάς γίνονται όλα, από εσάς παίρνουμε δύναμη και από εσάς βρίσκουμε το κίνητρο για να προχωράμε προς τα εμπρός κάθε ημέρα.

Ξέρουμε ότι το ζήσατε μαζί μας, ξέρουμε ότι κάποιοι δεν κοιμηθήκατε και κάποιοι ξυπνήσατε χαρούμενοι με τη χαρά μας.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα κι αν πάρει ο Γιάννης, το πρώτο θα είναι πάντα ξεχωριστό και πάντα θα το θυμόμαστε με βουρκωμένα μάτια.

Γιατί ζήσαμε κι εμείς το όνειρό μας και αυτό μάλλον συμβαίνει μια φορά. Αν συμβεί, αν το κυνηγήσεις, αν... γενικώς.

Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στον Γιάννη και στον Θανάση Αντετοκούνμπο που μας αγκάλιασαν και μέσα από εμάς μοιράστηκαν την ευτυχία τους με όλη την Ελλάδα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε δύο παιδιά που εκτοξεύουν το ελληνικό μπάσκετ, που εκτιμούν, που σέβονται και που χάρη σε εκείνα μπορούμε κι εμείς να κυνηγάμε τα δικά μας όνειρα.

Χάρη σε αυτά τα παιδιά κέρδισε το SPORT24 το βραβείο "Άκης Τσόπελας" από την ΕΣΗΕΑ για την εξάωρη Game Night, ένα βραβείο που έχει ιδιαίτερη αξία καθώς δόθηκε από δημοσιογράφους σε δημοσιογράφους.

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και στον οργανισμό των Μιλγουόκι Μπακς που υπομένει τις ερωτήσεις και τις απαιτήσεις μας εδώ και εννέα χρόνια και φυσικά ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στο NBA που ένιωσε την χαρά και τον ενθουσιασμό μας το βράδυ της 20ης Ιουλίου 2021 και μας επέτρεψε να "αλωνίσουμε" σε κάθε γωνιά του Fiserv Forum.

Με το ΝΒΑ δουλέψαμε, ως SPORT24, στενά για μία επταετία. Είδαμε τι σημαίνει οργάνωση, υποστήριξη, επαγγελματισμός, επικοινωνία, είδαμε με πόσους διαφορετικούς τρόπους προστατεύει, μοιράζεται, μεγαλώνει το προϊόν του και το βάζει σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Το ΝΒΑ το λατρεύουμε για χίλιους λόγους και πραγματικά, αξίζει τα συγχαρητήρια όλου του κόσμου γι' αυτό που έχει πετύχει.

Για τη "χρυσή εποχή" που ζούμε, γι' αυτή τη "χρυσή εποχή" που μας επιτρέπει η Λίγκα να παρακολουθούμε από πολύ κοντά για να βοηθάμε ο ένας τον άλλο να πετυχαίνει τους στόχους του.

Και ναι, θα αποφύγουμε τις συγκρίσεις. Ποιες συγκρίσεις; Πως να συγκρίνεις την ημέρα με τη νύχτα;

Και στα επόμενα...

Image credits: Associated Press, SPORT24