Ettore ante portas

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Έκτορας είναι ένα από τα παιδιά του Βασιλιά της Τροίας, Πριάμου. Εξελίχθηκε μάλιστα σε κεντρικό πρόσωπο του Τρωικού Πολέμου.

Όχι άμεσα, αφού ο Πάρης ήταν αυτός που άναψε την σπίθα, αλλά έμμεσα δεδομένου ότι υπερασπίστηκε μέχρις εσχάτων τον αδελφό του, πριν πέσει κι αυτός στο μέτωπο της μάχης.

Παρά το γεγονός μάλιστα πως ενεπλάκη -έστω κι εμμέσως- στον Τρωικό Πόλεμο, υπήρξε κοινή παραδοχή στη Μυθολογία πως οι Αρχαίοι Έλληνες αντιμετώπιζαν τον Έκτορα με σεβασμό και θαυμασμό.

Αποστολή στο Μιλάνο: Αλέξανδρος Τρίγκας

Ο Έτορε Μεσίνα μπορεί να μην έχει εμπλακεί -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- σε κάποιου είδους πόλεμου, κουβαλάει όμως ένα κομμάτι της μυθολογικής ιστορίας του ονόματός του. Βλέπετε, άπαντες τον υποδέχονται εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες με μεγάλο σεβασμό για τη δουλειά που έχει παράξει, αλλά και με θαυμασμό για όσα έχει καταφέρει.

Όπως έκανε το SPORT24, το οποίο υποδέχθηκε στα ενδότερα του Mediolanum Forum. Στο γραφείο του, για την ακρίβεια, όπου περνάει όσες ώρες της ημέρας δεν βρίσκεται στο παρκέ, καθοδηγώντας τους παίκτες της Αρμάνι Μιλάνο.

Όχι μόνο σε τακτικό επίπεδο, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέντευξη που παραχώρησε στο SPORT24, αλλά και ψυχολογικά. Βρισκόμαστε άλλωστε σε μια εποχή όπου το "coaching" δεν περιορίζεται στις γραμμές του γηπέδου, αφού περιλαμβάνει κι άλλες έννοιες, όπως η ψυχολογία, η νοοτροπία και ο επαγγελματισμός.

Αυτή η συνέντευξη θα μπορούσε βέβαια να μη γινόταν ποτέ, αν το καλοκαίρι του 2019 δεν προέκυπτε το τηλεφώνημα από τους ανθρώπους της Αρμάνι Μιλάνο, για να του προταθεί η επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Εκείνοι οι μήνες ήταν ενδεχομένως οι πιο κρίσιμοι στην καριέρα του, δεδομένου ότι μετά από μια πενταετία στο πλευρό του Γκρεγκ Πόποβιτς, αναζητούσε μια πρόκληση που θα τον επανάφερε στη θέση του head coach. Η προοπτική του ΝΒΑ υπήρχε στο τραπέζι για εκείνον, δίχως όμως να προχωρήσει περαιτέρω.

Κι όπως αποδεικνύεται διαρκώς στη ζωή, το timing έπαιξε μείζονα ρόλο στην πορεία της ιστορίας. Το τηλεφώνημα από την Ιταλία έγινε την κατάλληλη στιγμή κι ο Έτορε Μεσίνα είπε το "ναι" που θα αποδεικνυόταν λυτρωτικό για τους ανθρώπους της Αρμάνι Μιλάνο. Έτσι έδειξε η ιστορία τουλάχιστον, ήδη μέσα σε μια διετία.

Μετά από μια σπουδαία συνεργασία και εμπειρία πέντε χρόνων δίπλα στον Γκρεγκ Πόποβιτς, ήθελα να ξαναγίνω -ίσως για τελευταία φορά στην καριέρα μου- ο head coach σε μια ομάδα. Να τρέχω εγώ την ομάδα, το επιτελείο μου, να δουλεύουμε μαζί για κάθε προπόνηση και αγώνα.

Ήθελα να τα ξαναζήσω όλα αυτά και -ίσως για τελευταία φορά στην καριέρα μου- να είμαι υπεύθυνος για όλες τις αποφάσεις. Όπως επίσης, ήθελα να εφαρμόσω όλα όσα έμαθα αυτή την πενταετία δίπλα στον Γκρεγκ Πόποβιτς στους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Σκέφτομαι πως αυτά τα πέντε χρόνια δίπλα του με έκαναν καλύτερο προπονητή, αλλά παράλληλα ελπίζω καλύτερο άνθρωπο.

Θέλω λοιπόν να τα αποτυπώσω αυτά στην πράξη. Στο ΝΒΑ έφτασα κοντά να γίνω πρώτος προπονητής εκεί, κάτι που δεν έγινε. Όταν με κάλεσαν κ. Τζόρτζο Αρμάνι και ο κ. Λέο Ντελ Όρκο για να μιλήσουμε, ήταν ειλικρινά κάτι πολύ ωραίο.

Ανησυχούσα στην αρχή γιατί πίστευα πως υπήρχε πολλή δουλειά που έπρεπε να κάνουμε από την πρώτη μέρα, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος για το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα".

Ο ίδιος φρόντισε να βάλει από νωρίς το πρώτο θέμα προς συζήτηση στο τραπέζι. Αυτό δεν ήταν άλλο από τη συνύπαρξη/συνεργασία με τον Γκρεγκ Πόποβιτς. Ποιος μπορεί να παραβλέψει ένα τέτοιο ζήτημα, όταν μιλάει με έναν προπονητή που έχει κατακτήσει (σχεδόν) τα πάντα στη διάρκεια της μεγαλειώδους καριέρας του;

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς είναι πηγή έμπνευσης, αλλά δεν είναι από αυτούς που μπορείς να αντιγράψεις.

Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται την ομάδα του, ο τρόπος με τον οποίο συναναστρέφεται με τον κόσμο, ο τρόπος που εμπνέει και δίνει κίνητρο στον άλλον, ο τρόπος που συνδυάζει την σκληράδα με την αγάπη για τον παίκτη του. Όλο αυτό είναι κάτι μοναδικό.

Η μεγαλύτερη έμπνευση που πήρα από εκείνον είναι πως κάθε παίκτης κάποιες φορές πρέπει να σε "αφήσει" να τον κοουτσάρεις.

Όταν όμως υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός, ακόμη κι αν είσαι σκληρός μαζί του, θα το σεβαστεί. Αν ο παίκτης καταλάβει ότι ενδιαφέρεσαι γι αυτόν, θα αντιληφθεί πως όταν του φωνάζεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μπασκετική απόφαση/κατάσταση. Η μεγάλη εικόνα είναι διαφορετική για εκείνον.

Το άλλο είναι πως οι Σαν Αντόνιο Σπερς είναι ίσως η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ στη διαχείριση της κούρασης και της κόπωσης των παικτών.

Με όλα τα παιχνίδια και τα ταξίδια που υπάρχουν στο πρόγραμμα κάθε οργανισμού, γίνεται σπουδαία δουλειά προκειμένου να επιμηκύνει όσο το δυνατόν περισσότερο την καριέρα των αθλητών. Ο τρόπος που ο Γκρεγκ Πόποβιτς και το επιτελείο του οργανώνουν τα πάντα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Θα ξαναπώ πως ο Γκεγκ Πόποβοτς είναι μάστερ στην κατανόηση όσων ακριβώς χρειάζεται η ομάδα του, προκειμένου να πάρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Δεν είναι υπερβολή να σου πω ότι κάθε φορά που γύριζα στο σπίτι μετά την προπόνηση, δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που να σκέφτηκα ότι πήγε χαμένη, ότι δεν κάναμε πολλά.

Η προπόνηση μπορεί να ήταν σύντομη, αλλά με τόση λεπτομέρεια σε κάθε τι. Αυτό ήταν ένα σπουδαίο μάθημα που πήρα. Ελπίζω πως ανέβηκα επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια.

Στην Αρμάνι Μιλάνο είμαι πολύ τυχερός γιατί δουλεύω με μεγάλο επιτελείο και εξαιρετικούς προπονητές. Όλα αυτά γιατί ο κ. Αρμάνι και ο κ. Ντε Όρκο κατανόησαν πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό για το επίπεδο της ομάδας.

Όπως επίσης για να γίνει η Αρμάνι Μιλάνο μια ομάδα που θα θέλουν όλοι να παίξουν γι αυτή. Είμαστε ένα σύνολο που ακόμη μαθαίνει και εξελίσσεται, κάτι που είναι πολύ σημαντικό.

Η συμφωνία που επετεύχθη με την Αρμάνι Μιλάνο το καλοκαίρι του 2019 σηματοδότησε την εργασία σε συλλογικό επίπεδο στην Ιταλία μετά από δεκατέσσερα (14) χρόνια. Όταν αποφάσισε να πει "αντίο" στην Μπενετόν Τρεβίζο και να ξεκινήσει τη ρωσική περιπέτεια της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Έτορε Μεσίνα ενδεχομένως να μην περίμενε ούτε ο ίδιος πως θα περάσει τόσος καιρός έως ότου ξανακαθίσει σε ιταλικό (συλλογικό) πάγκο.Πόσο έχει αλλάξει ο ίδιος από τότε;

Δεν έχω αλλάξει πολύ. Είμαι μεγαλύτερος απλά (γελάει). Οπότε έχω λίγη παραπάνω υπομονή, όχι πολλή όμως. Θα έλεγα πως έχω πολύ καλές σχέσεις με την πλειοψηφία των παικτών που προπόνησα στην καριέρα μου.

Όταν έχεις δουλέψει με 100+ παίκτες είναι λογικό κάποιοι εξ αυτών να μην ήταν οι καλύτεροι παίκτες για σένα, αλλά κι εσύ ο ίδιος ο καλύτερος προπονητής γι αυτούς. Αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς.

Γενικά όμως, είμαι χαρούμενος γιατί έχω χτίσει σπουδαίες σχέσεις με παίκτες σε όλη αυτή τη διαδρομή. Έχω προσαρμοστεί πάντως, στο πώς οργανώνω την προπόνηση και όλα.

Επίσης, έμαθα περισσότερα για τα analytics.

Είναι σημαντικό για τους προπονητές να έχουν τα σωστά νούμερα και να τα χρησιμοποιούν με δέοντα τρόπο ώστε να μεγιστοποιήσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους.

Αναφέρομαι στην προετοιμασία της ομάδας ή στο πώς να "παντρεύεις" τους παίκτες, σε σχήματα ή δίδυμα/τρίδυμα μέσα στην πεντάδα. Πώς, για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικός αν παίζει μαζί με κάποιον άλλον.

Όλα αυτά βοηθούν τους πάντες και επιτρέπουν στους παίκτες να αποδίδουν καλύτερα.

Αν μπορείς να βελτιώσεις κάποιον ακόμη και 3% χάρη σε αυτά τα analytics, είναι ένα σημαντικό κέρδος.

Η βασικότερη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ο αριθμός των αγώνων. Αντίστοιχα, μιλάμε για λιγότερες ώρες προπόνησης, άρα και προετοιμασίας για τον επόμενο αγώνα. Όπως επίσης, έχει αλλάξει το πρόγραμμα των αγώνων.

Από την στιγμή που οι διεθνείς διοργανώσεις των εθνικών ομάδων μετατέθηκαν στο τέλος του καλοκαιριού, δεν μπορείς να δουλέψεις με όλη την ομάδα στην preseason.

Στα 90s είχες τη δυνατότητα να δουλεύεις με όλους τους παίκτες από τον Αύγουστο και να βάζεις τους κανόνες, από την στιγμή που οι διεθνείς διοργανώσεις γίνονταν τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο.

Τώρα όλα γίνονται διαφορετικά. Στη διάρκεια της preseason, ένα μεγάλο κομμάτι του ρόστερ βρίσκεται μακριά και μπαίνει στην ομάδα λίγες ημέρες πριν από την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων.

Μέχρι λοιπόν να βρεθεί τρόπος να οργανωθεί καλύτερα το πρόγραμμα, τότε θα υπάρχει πρόβλημα τόσο για τους παίκτες όσο και για τους προπονητές. Τρίτον, στα 90s και στα 00s, μπορούσες να διαβάσεις στον Τύπο την επόμενη μέρα πως κοούτσαρες σαν ηλίθιος ή να το ακούσεις στο γήπεδο.

Ποτέ όμως δεν είχες τη δυνατότητα να "χτυπηθείς" από τα social media, όπως γίνεται τώρα.

Αν ακολουθείς όσα λέγονται και γράφονται στα social media, χάνεις το μυαλό σου. Κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι θέλουν να τους αγαπάνε, αλλά τώρα δεν βλέπω κάποιον προπονητή που να τον αγαπάνε.

Σκέφτομαι ότι κάποιες φορές θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα να αποτρέπεις τον κόσμο, χωρίς πρόσωπο ή πραγματικό όνομα, από το να λέει μαλακίες στα social media.

Δυστυχώς, η υπάρχουσα νομοθεσία επιτρέπει στον καθένα να έχει ψεύτικο λογαριασμό, ψεύτικη ταυτότητα και να πει το χειρότερο πράγμα που υπάρχει για έναν παίκτη, για έναν προπονητή, για τον οποιονδήποτε. Κι όλα αυτά χωρίς να "πληρώσει" για κάτι.

Κάθεσαι στον καναπέ σου και βγάζεις όλο τον εκνευρισμό εναντίον κάποιου άλλου, προσπαθείς να τον πληγώσεις ψυχολογικά και δεν "πληρώνεις" γι αυτό.

Γιατί το κάνεις χωρίς να βάλεις το πρόσωπο και το όνομά σου. Αν θεωρείς ότι αυτό είναι δίκαιο...

Οι παίκτες επηρεάζονται χωρίς καμία αμφιβολία. Πολύ λίγοι παίκτες είναι τόσο δυνατοί πνευματικά ώστε να απομονωθούν από αυτή την κατάσταση. Η πλειοψηφία όλων, παικτών και προπονητών, επηρεάζεται. Είμαστε άνθρωποι και κανείς δεν είναι χαρούμενος με αυτό.

Προσπαθείς να μην διαβάζεις τέτοια πράγματα. Πάντα όμως υπάρχει ένας εξυπνάκιας που -με την ταμπέλα της δήθεν βοήθειας- θα σου πει "δεν είμαι σαν αυτούς που λένε ότι είσαι άχρηστος, ότι χθες χάσατε εξαιτίας των αποφάσεών σου".

Πιστεύουν πως έτσι σε βοηθούν και τραβούν την προσοχή σου. Μιλάμε για άλλου είδους κριτική. Σε ένα βαθμό, όλοι επηρεαζόμαστε από αυτό λοιπόν, ειδικά οι νεότεροι.

Σκέψου πώς είναι για τα νέα παιδιά, που χτίζουν την καριέρα τους από το "μηδέν" και -απολύτως φυσιολογικά- νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια για το κάθε τι.

Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Μπορείς να δεις, πρόσφατα κιόλας, πόσοι σπουδαίοι αθλητές έχουν επηρεαστεί αρνητικά από όλο αυτό. Οπότε τι να πούμε...

Υπάρχει κι η περίπτωση της Αντέλ, για να μην στεκόμαστε μόνο στο αθλητικό. Μία σπουδαία τραγουδίστρια, που τις γράφανε μαλακίες να αδυνατίσει και διάφορα τέτοια. Να χάσει κιλά για να είναι χαρούμενη ή οτιδήποτε άλλο.

Ο κόσμος "σκότωνε" την Αντέλ στα social media για τα κιλά της, είναι δίκαιο αυτό, είναι δείγμα μιας υγιούς κοινωνίας;

Είμαι 62 ετών και έχω μάθει να "γελάω" ελαφρώς με αυτά, αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν είμαι συμφιλιωμένος με αυτή την κατάσταση. Κανείς δεν θέλει να τον μισούν. Προσπαθείς λοιπόν να βοηθήσεις τους παίκτες σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Υπάρχουν παίκτες που αποζητούν τη βοήθεια, άλλοι που δεν την χρειάζονται. Όπως και να έχει, αν είσαι σε ένα υγιές περιβάλλον, σε έναν οργανισμό που σέβονται τον ρόλο τους και αντιλαμβάνονται τη σημασία της δουλειάς που κάνουν, τότε όλα είναι πιο εύκολα.

Στην Αρμάνι Μιλάνο είμαστε σε μια τέτοια ακριβώς κατάσταση. Γι αυτό είμαι πιο περήφανος απ όλα. Θα σου έλεγα πως βρίσκομαι σ ένα από τα πλέον υγιή περιβάλλοντα που έχω υπάρξει σε όλη την καριέρα μου, χάρη σε όσους εργάζονται εδώ, σε κάθε πόστο.

Οι προπονητές κρατάνε όσο κρατάνε. Ειλικρινά, δεν θέλω να πάρω μεγαλύτερο credit από αυτό που μου αξίζει. Πιστεύω ότι το σημαντικότερο για το οποίο είμαστε περήφανοι είναι πως λειτουργούμε και συμπεριφερόμαστε στο επίπεδο που "επιτάσσει" η ποιότητα του ιδιοκτήτη μας, του κ. Τζόρτζο Αρμάνι.

Στα τρία χρόνια που βρίσκομαι στην Αρμάνι Μιλάνο δεν υπάρχουν μαλακίες για την ομάδα, δεν υπάρχουν κουτσομπολιά, δεν υπάρχουν σκάνδαλα ή οτιδήποτε άλλο.

Οι μόνες ειδήσεις που "δίνει" η ομάδα είναι τα αποτελέσματα και οι μεταγραφές της. Γι αυτό πλέον, άτομα σαν τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ, τον Κάιλ Χάινς και τον Λουίτζι Ντατόμε θέλουν να έρθουν να παίξουν για την Αρμάνι Μιλάνο.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, όταν τέτοιοι παίκτες ξέρουν ότι σε σένα θα βρουν αυτό το περιβάλλον".

The Armani project

Πιστεύω πως στην Αρμάνι έχουμε δημιουργήσει έναν τρόπο εργασίας κάθε μέρα, που είμαστε πάλι στον χάρτη της Ευρώπης. Όχι μόνο βάσει αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως για την αξιοπιστία του οργανισμού σε όλα τα επίπεδα.

Κάτι που δεν βασίζεται μόνο στο γεγονός πως έχουμε έναν καλό προϋπολογισμό κι έναν ισχυρό χρηματοδότη από πίσω, αλλά στο πώς έρχονται οι παίκτες για προπόνηση, τι τρώνε, πώς λειτουργούν, όλα.

Θα ξαναπώ ότι είναι σημαντικό πως σπουδαίοι αθλητές, με εξαιρετικό βιογραφικό, σκέφτονται πλέον και υπολογίζουν το ενδεχόμενο να παίξουν για την Αρμάνι Μιλάνο. Θεωρώ αυτό ως μεγαλύτερο επίτευγμα.

Όλα ξεκίνησαν από τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Η δική του μεταγραφή ήταν το πρώτο βήμα αναγνώρισης της δουλειάς που γίνεται στον οργανισμό.

Μεταξύ αυτών που πείστηκαν από το project της Αρμάνι και ό,τι αυτό πρεσβεύει ήταν κι ο Ντίνος Μήτογλου. Ο 25χρονος φόργουορντ/σέντερ αποφάσισε να αποχαιρετήσει τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ και να ξενιτευτεί, με σκοπό να διεκδικήσει τίτλους εντός κι εκτός των ιταλικών συνόρων, με τα χρώματα της Αρμάνι Μιλάνο.

Ξεχώρισα τον Ντίνο για το versatility που έχει, είναι ένας ψηλός που μπορεί να παίξει μέσα κι έξω από τη ρακέτα.

Επίσης έχει καλό συντονισμό στις κινήσεις του, είναι γρήγορος κι έχει τρομερά χέρια. Κάτι που επίσης δεν ήξερα γι αυτόν πριν αρχίσουμε να συνεργαζόμαστε είναι ο τρόπος που δουλεύει στο γήπεδο. Απορροφά τα πάντα.

Υπάρχουν παίκτες που είναι προικισμένοι και "απορροφούν" την πληροφορία που τους δίνεις με την πρώτη, υπάρχουν άλλοι που χρειάζονται περισσότερο χρόνο, περισσότερες επαναλήψεις.

Εκείνος δίνει στον προπονητή την ενέργεια και τη διάθεση να ξαναπάει στο γήπεδο και να δουλέψει μαζί του. Έχει πολύ θετική συμπεριφορά και προσέγγιση σε όλα".

Για τον Παπαλουκά θα σου πω ότι ο Τέο ήταν ξεχωριστός, πολύ ξεχωριστός, έμαθα πολλά από εκείνον.

Έχω συνεργαστεί με σπουδαίους παίκτες πριν ή μετά από αυτόν, αλλά η δημιουργικότητα που είχε και η ικανότητα να παίξει κάτω από έντονη πίεση είναι κάτι μοναδικό. Δεν λέω πως είναι ο μοναδικός, αλλά ένας από τους λίγους.

Μπορώ να δώσω παραδείγματα γι αυτό. Σε ένα διαφορετικό φυσικό επίπεδο, ο Μάνου Τζινόμπιλι ήταν επίσης έτσι. Ο τρόπος που έπαιζε κάτω από έντονη πίεση, έχοντας όμως πάντα τρομερή δημιουργικότητα.

Ο Σάσα Ντανίλοβιτς ήταν ένα τέρας στο πώς έπαιζε κάτω από πίεση, σε έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο. Κοιτούσε συστηματικά γι αυτό που έκανε καλύτερα, όπως για παράδειγμα ένα pull up jumper ή μια καλή έξοδο από τα σκριν.

Ο Τέο έκανε κάποιες φορές κάτι αναπάντεχο, με έβγαζε από τα ρούχα μου κάποιες φορές.

Όμως, απόλαυσα τον τρόπο με τον οποίο ζούσε μέσα στην ομάδα, στα αποδυτήρια, όλα. Ήταν ένας πολύ ευχάριστος άνθρωπος, με καλή αίσθηση του χιούμορ. Ήμουν τυχερός που είχα αυτή την ομάδα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας από το 2006 έως το 2009, ήταν μια πολύ ξεχωριστή ομάδα.

Υπήρχε η ευκαιρία να αναλάβω τον Ολυμπιακό, αλλά δεν μπορούσε να συμβεί γιατί είχα συμβόλαιο. Είχε να κάνει με τον Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός είχε πάντα σπουδαίους προπονητές.

Για δύο καλοκαίρια υπήρχε μια ευκαιρία, γιατί ο Ολυμπιακός έψαχνε για προπονητή, ήταν πολύ ευγενικοί και με προσέγγισαν. Αλλά σε αμφότερες τις περιπτώσεις δεσμευόμουν με συμβόλαιο με άλλο σύλλογο.

Με τον Παναθηναϊκό δεν μπορούσε να γίνει κάτι, ήταν αδύνατο, είχε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δεν έψαχνε ποτέ για προπονητή, είχε τον καλύτερο για τόσα χρόνια.

Το ελληνικό κεφάλαιο της συνέντευξης έκλεισε, για να ανοίξει το επόμενο που αφορά στην πορεία των πραγμάτων στην EuroLeague. Όχι σε βαθμολογικό επίπεδο, αλλά σε αγωνιστικό.

Γιατί από καιρό σε καιρό αυτό που σκέφτονται όλοι είναι η μεγάλη εικόνα και ο τρόπος με τον οποίο μια ομάδα μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή. Πώς είναι πιο εύκολο να τα καταφέρει;

Με τους "δεινόσαυρους" στη θέση του σέντερ, όπως επιχειρούν να κάνουν η Ρεάλ Μαδρίτης με τον Έντι Ταβάρες κι ο Ολυμπιακός με τον Μουσταφά Φαλ ή με mobile center, σαν τον Κάιλ Χάινς ή τον Μπράντον Ντέιβις;

"Μπορείς να κερδίσεις και με τους δύο τρόπους. Θα σου δώσω το παράδειγμα του Ολυμπιακού.

Μπορεί να παίξει με έναν παίκτη σαν τον Φαλ που έχει τα χαρακτηριστικά του Ταβάρες ή να πάει σε πολύ πιο κοντό σχήμα και να αλλάξει σε όλα τα σκριν, με τον Μάρτιν.

Αυτό είναι δείγμα του versatility που μπορούν να έχουν οι ομάδες στο μέλλον. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας για παράδειγμα έχει τον Μιλουτίνοβ, αλλά και τη δυνατότητα να πάει σε πιο χαμηλά σχήματα και να πάει επίσης σε αλλαγές σε όλα τα σκριν.

Οι δύο ομάδες που έφτασαν στον τελικό της EuroLeague πέρσι (Αναντολού Εφές και Μπαρτσελόνα) δεν είχαν τέτοιου είδους παίκτες, παρόλ' αυτά αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικές.

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε πώς θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν γιατί, όπως ξέρεις, ο τρόπος που παίζει η ομάδα που κερδίζει τίτλους, συνήθως ακολουθείται από τις υπόλοιπες.

Για παράδειγμα, όταν στην Μπολόνια είχα τον Ριγκοντό και αργότερα τον Παπαλουκά στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ή αντίστοιχα ο Παναθηναϊκός τον Διαμαντίδη, όλοι προσπαθούσαν να έχουν ένα μεγάλο κορμί στη θέση του πόιντ γκαρντ.

Γιατί; Επειδή πίστευαν πως αυτό το γεγονός θα τους επιτρέψει να κάνουν μια σειρά από πράγματα στο γήπεδο. Υπήρχαν άλλες εποχές, όπου κυριάρχησαν οι βραχύσωμοι περιφερειακοί. Συνήθως, ο νικητής "δημιουργεί" τον τρόπο παιχνιδιού για τα επόμενα τρία - τέσσερα χρόνια.

Πιστεύω πως στο μέλλον θα ξεχωρίζουν οι παίκτες που εξελίσσουν την απόσταση από την οποία απειλούν το καλάθι.

Όταν έχεις ένα τόσο μικρό γήπεδο και μεγάλα - αθλητικά κορμιά απέναντί σου, πρέπει να αρχίσεις να σουτάρεις καλύτερα.

Σκέψου κάτι αντίστοιχο με την εποχή που μπήκε η γραμμή του τριπόντου στο γήπεδο ή όταν αυτή μετακινήθηκε στα 6μ75. Στην αρχή όλοι σκέφτηκαν πως ήταν μακριά, αλλά σιγά - σιγά, μετά από ένα - δύο χρόνια, οι παίκτες μετέφεραν το shooting range τους κατά ένα περίπου μέτρο.

Πλέον, πολλοί σουτάρουν ακόμη και δύο βήματα πίσω από την γραμμή του τριπόντου, για να ανοίξουν το γήπεδο. Μόλις γίνει αυτό, τότε αυτόματα η άμυνα τραβιέται πιο μακριά.

Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα αυτού είναι το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, που παίχτηκε πριν από μερικές ημέρες.

Ποιο ήταν το κλειδί για να αλλάξει ο ρυθμός; Το σημαντικότερο κομμάτι είχε να κάνει με το γεγονός πως ο Νεμάνια Νέντοβιτς έβαλε ένα - δύο σουτ αρκετά πιο πίσω από την γραμμή του τριπόντου. Κάποιοι μπορεί να μιλήσουν για τύχη.

Ξέρω όμως τον Νέντο και τα σουτ που έβαλε δεν είναι τύχη, γιατί μπορεί να σουτάρει από αυτά τα σημεία του παρκέ, όλοι το ξέρουν.

Λέω λοιπόν πως η κατεύθυνση του αθλήματος είναι να έχεις περισσότερους από έναν παίκτες στην πεντάδα που μπορούν να σουτάρουν από τέτοια απόσταση.

Ο Σάσα Βεζένκοβ είναι ένας ψηλός που σουτάρει ένα μέτρο και βάλε πίσω από την γραμμή του τριπόντου.

Αν θέλεις να δημιουργήσεις έξτρα χώρους, πρέπει να βελτιώσεις το εύρος του γηπέδου από τους οποίους σουτάρεις. Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το Νο1 ζητούμενο τα επόμενα χρόνια, αλλά αν έχεις το σουτ και το μέγεθος τότε είσαι σε καλό σημείο".

Κάπως έτσι έκλεισε η συζήτηση με τον Έτορε Μεσίνα, εντός του Mediolanum Forum. Με τον ίδιο να παρουσιάζεται χαμογελαστός από την πρώτη στιγμή, αλλά και πολύ πιο μετρημένος απ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς για έναν προπονητή που έχει κατακτήσει (σχεδόν) τα πάντα στην καριέρα του.

Καλύτερη απόδειξη από τα δικά του λόγια άλλωστε, όταν του ζητήθηκε να φωτογραφηθεί μπροστά στα τρόπαια της Αρμάνι Μιλάνο στους διαδρόμους του γηπέδου δεν υπάρχει: "Δεν έχω συμβάλλει γι αυτά, άλλοι δούλεψαν για να έρθουν αυτά τα τρόπαια".

Με την ελπίδα όλων στον ιταλικό σύλλογο πως το επόμενο που θα μπει στη συλλογή θα είναι το ιερό δισκοπότηρο της EuroLeague.

Φωτογράφιση: Alessio Ivan Gaffuri
Φωτογραφίες αρχείου: AP Images / Eurokinissi
Art Direction: Γιάννης Κατσίνης, Κωνσταντίνος Μπαντούνας