Αντώνης Αντωνιάδης
The Fighter

Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη

Ο Τάκης Μουσαφίρης εύκολα θα σκάρωνε ακόμη έναν στίχο για χάρη του. Όλους τούς κερδίζει ο "αλήτης" ο Ψηλός. Και είναι αλήθεια.

Ο θρυλικός Αντώνης Αντωνιάδης έβαλε γκολ με το αριστερό, με το δεξί, με καρφωτή κεφαλιά -με όποιο τρόπο μπορείς να φανταστείς- και στον καρκίνο. Τον νίκησε δύο φορές. Στην αρχική εμφάνισή του στο στομάχι, αλλά και όταν διαπιστώθηκαν τα πρώτα μεταστατικά κύτταρα στο έντερό του.

Ο Αντώναρος -έτσι τον αποκαλούσε η φίλη του, Ρίτα Σακελλαρίου- ξεχείλιζε από διάθεση και τη σπιρτάδα του αιώνιου αθλητή. Είχε κέφι και μετρούσε τα ατελείωτα ρεκόρ του, "κένταγε", όπως "κένταγε" και στο χορτάρι της Λεωφόρου.

Φέτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τότε που πέτυχε 39 γκολ στο ελληνικό πρωτάθλημα, ρεκόρ ακατάρριπτο. Για ένα γκολ έχασε το Χρυσό Παπούτσι από τον Γκερντ Μίλερ. Ωστόσο, έχει μια πλειάδα κατορθωμάτων με τη φανέλα του Παναθηναϊκού και τα εξιστόρησε στο SPORT24.

O 76χρονος Ψηλός των ελληνικών γηπέδων μίλησε για τους θυελλώδεις έρωτές του που έγιναν ακόμη και τραγούδια, για τη σφαλιάρα που έδωσε στον Κάζιμιρ Γκόρσκι, στη χιονισμένη Καστοριά και για το "σατανικό" ποδοσφαιρικό μυαλό του διόσκουρού του, Μίμη Δομάζου.

Τόνισε ότι αμφότεροι περιμένουν τη στιγμή που θα μπουν στο νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού. "Παιδιά είμαστε κι εμείς", είπε γελώντας.

Κλαίει γι' αυτό το γήπεδο, ζήλεψε όταν είδε την ΑΕΚ να μπαίνει στο δικό της και μεγαλόκαρδα εκμυστηρεύθηκε: "Όλα θα τα δώσω στον Παναθηναϊκό!".

Έχω ακόμη ένα χειρουργείο που πρέπει να κάνω στο γόνατο. Θα γίνει ολική αρθροπλαστική, για να σώσω το πόδι μου. Έχω κάνει δύο εγχειρήσεις στα ισχία. Τα παράσημα του ποδοσφαίρου είναι αυτά. Πήδαγα μισό μέτρο πάνω και από κάτω είχε ξερό χώμα, πώς να γλιτώσω;

Άκου εγχειρήσεις που έχω κάνει:

Η πρώτη ήταν στη μύτη, μετά μπήκα για σκωληκοειδίτιδα, έπειτα στους κοιλιακούς, ύστερα έπαθα δισκοπάθεια, αργότερα έκανα στα ισχία και τέλος χειρουργήθηκα για τον καρκίνο. Και παρόλα αυτά ο οργανισμός μου αντέχει, επειδή υπήρξα σκληραγωγημένος. Τον καρκίνο τον τελείωσα! Τον είχα στο στομάχι.

Βγάλαμε το στομάχι, βγάλαμε τη σπλήνα, βγάλαμε και τη χολή. Και τα τρία τα έβγαλαν στο χειρουργείο, επειδή κάνει εύκολα μετάσταση.

Στην επέμβαση ήταν και ένας γιατρός του στρατιωτικού νοσοκομείου, ο Θανάσης Μουχτούρης, με τον οποίο δίναμε μαζί το 1963 στη στρατιωτική σχολή.

Ήταν δίπλα στον Δημήτρη Βουγιουκλάκη, που με χειρούργησε, και εισηγήθηκε να μού βγάλουν και τα άλλα δύο όργανα. Έκανα χημειοθεραπεία και έπειτα από οκτώ μήνες παρουσιάστηκαν ξανά κάποια ψεγάδια στο έντερο. Έγινε εισήγηση για νέα επέμβαση.

Κάλεσα τον Θανάση να έρθει στο συμβούλιο και αν έλεγε αυτός "ναι" θα την έκανα. Τούς είπε: "Έχει κάνει τόσες εγχειρήσεις, δεν θα τον βοηθήσουμε με νέα επέμβαση. Αυτός είναι γερός οργανισμός. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε. Ήταν αθλητής. Θα του κάνουμε επιθετική χημειοθεραπεία".

Με προειδοποίησε ότι θα μού πέσουν τα μαλλιά. "Τι με νοιάζουν τα μαλλιά, για γκόμενες θα πάω; Την υγεία μου θέλω", απάντησα.

Μού εξήγησε: "Αν αντέξει ο οργανισμός σου την επιθετική χημειοθεραπεία, καθάρισες οριστικά".

Έπεσαν τα μαλλιά μου. Γουλί! Φρύδια δεν είχα, στις μασχάλες τίποτε. Δεν υπήρχε τρίχα πάνω μου. Μού τόνισε: "Θα σου πέσουν τα μαλλιά, αλλά αν -πρώτα ο Θεός- απαλλαγούμε από τη νόσο, θα σου ξαναβγούν και πιο έντονα".

Έβγαλα αξονική έπειτα από έξι μήνες και δεν είχα καμία σχέση με τη νόσο. Και μού είπαν: "Τώρα από οποιαδήποτε αιτία μπορεί να πεθάνεις, εκτός από καρκίνο". Με ταλαιπώρησε ο καρκίνος, αλλά τον νίκησα!

Όταν μού είπαν ότι εμφανίστηκε ξανά, φοβήθηκα. Είχαν -σκέψου- ήδη αφαιρέσει όλο το στομάχι μου.

Δεν έχω στομάχι. Ένωσαν τα έντερα με τον οισοφάγο και αποκαταστάθηκε το στομάχι με τα έντερα. Κάνουν τη δουλειά που θα έκανε το στομάχι μου.

Βέβαια, δεν μπορώ να φάω πολύ. Τρώω πολλές φορές από λίγο. Έχασα 40 κιλά. Από 102 κιλά που ήμουν έφτασα στα 60. Ευτυχώς, τώρα κοντεύω ν' ανέβω στα 70. Πήρα τα πάνω μου, τώρα. Τρώω καλύτερα. Αν παχύνω θα περάσουν και τα πόδια μου, θα δυναμώσουν.

Στο μεταξύ, αν δεις δεν φαίνεται καμία τομή από τα χειρουργεία. Εξαφανίστηκαν όλες, σαν να μην έχω κάνει επέμβαση είναι. Γίνεσαι πολεμιστής για να ζήσεις, όπως πολεμιστής υπήρξα και στο ποδόσφαιρο. Δεν παράτησα τη μάχη ούτε εκεί, έκανα μέχρι μπαλέτο για να επανέλθω. Πέρυσι, έγινε αυτό με τον καρκίνο και εξαφανίστηκε η νόσος.

Από την πρώτη μέρα αυτής της περιπέτειας με την υγεία μου μέχρι σήμερα είχα δίπλα μου, έναν φύλακα άγγελο. Τη γυναίκα μου την Κατερίνα. Καταλαβαίνεις κάποια στιγμή, ότι η ουσία της αγάπης βρίσκεται μέσα στην παρουσία. Εκεί τη βρίσκεις.

Η αγάπη φέρνει την παρουσία. Αυτός που σε αγαπάει θέλει να είναι στο πλευρό σου. Η παρουσία είναι μια προϋπόθεση.

Τη νιώθεις την αγάπη του ανθρώπου σου όταν στέκεται στο πλευρό σου. Έτσι, φαίνεται και η έγνοια του. Όταν είναι εκεί για 'σένα. Αυτό είναι αγάπη. Κι εγώ την ένιωσα την αγάπη και την υποστήριξη της Κατερίνας. Αν δεν ήταν δίπλα μου, στο πλευρό μου η Κατερίνα δεν θα τα είχα καταφέρει.

Επί ενάμιση χρόνο δεν μπορούσα να περπατήσω, ήμουν πάνω σε αμαξίδιο και με βοήθησε να επανέλθω. Εκείνη με πήγαινε παντού, με στήριξε.Με βοήθησε με τη φροντίδα της και την αγάπη της.

Στο νησί της που πια είναι και νησί μου, στην Άνδρο γίνομαι άλλος άνθρωπος. Από εκεί είναι η γυναίκα μου και μένουμε στο Γαύριο που είναι γεμάτο Παναθηναϊκούς.

Τής είμαι ευγνώμων της Κατερίνας, όπως επίσης και στους τρεις γιατρούς μου, στο 251 Γ.Ν.Α, Νίκο Κεντεποζίδη, Δημήτρη Βουγιουκλάκη, Θανάση Μουχτούρη.

Φέτος είναι τα 50 χρόνια από το ασημένιο παπούτσι που πήρα στην Ευρώπη για τα 39 γκολ, τα οποία είχα πετύχει τη σεζόν 1971-72 στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Εκείνη τη χρονιά είχα 11 δοκάρια και είχαν ακυρωθεί και 12 γκολ. Θα είχα κάνει παγκόσμιο ρεκόρ.

Από αυτά που ακυρώθηκαν θα μπορούσα να μετρήσουν τέσσερα - πέντε.

Και όταν το έλεγα στους διαιτητές, έκαναν ένα μορφασμό σαν να μού απαντούν "τι θες, η διαφορά είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη". Όμως, βλέπεις τώρα; Διότι, για ένα γκολ έχασα το χρυσό παπούτσι από τον Γκερντ Μίλερ και είναι ένα ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο.

Δεύτερος είναι ο φίλος μου, ο Γιώργος Σιδέρης με 35 γκολ. Εγώ τού έσπασα το ρεκόρ με τα 39.

Επίσης, με τα 10 γκολ που πέτυχα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών τη χρονιά του Γουέμπλεϊ αναδείχθηκα πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Είμαι στη λίστα των πρώτων σκόρερ για κάθε σεζόν. Τι ονόματα; Θα τρελαθείς!

Το 1967-68 ήμουν πρώτος σκόρερ του Βόρειου ομίλου της Β' Εθνικής. Το 1968-69 ήμασταν πρώτοι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων. Κερδίσαμε το Ιράκ στη Λεωφόρο. Το 1969-70 έγινα πρώτος σκόρερ Ελλάδας.

Είμαι ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Παναθηναϊκού που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ.

Τη σεζόν 1970-71 ήμουν πρώτος σκόρερ στο Πρωταθλητριών και την επόμενη χρονιά πέτυχα τα 39 γκολ. Έχω πετύχει και το πιο γρήγορο χατ τρικ στο 82', στο 84' και στο 86' σε αγώνα με την Παναχαϊκή. Αυτό ήταν το 1970.

Οκτώβριος του '69

Σε αγώνα με τον Εθνικό

Μικρός διαισθανόμουν ότι κάτι θα κάνω στο ποδόσφαιρο. Κατάγομαι από το Πετροχώρι της Ξάνθης.

Πήγαινα τέσσερα χιλιόμετρα με τα πόδια για να κάνω προπόνηση στα τσικό της Ασπίδας Ξάνθης.

Με τι να πήγαινα; Με ελικόπτερο; Με μηχανάκι; Με ποδήλατο; Χωματόδρομος. Και περνούσαμε το βράδυ έξω από το νεκροταφείο και τρέχαμε γρήγορα, από το φόβο μας μη σηκωθεί κανένας πεθαμένος. Έτσι, πιστεύαμε τα παιδιά.

Είχα συμπαίχτη και μουσουλμάνο, τον Μουσταφά. Τον Μουφίτ Καλλιοντζή. Πολύ μεγάλος παίχτης. Διέπρεψε στον Άρη και παίξαμε αντίπαλοι, όταν πήγα στον Παναθηναϊκό. Αρχίσαμε μαζί στην Ασπίδα.

Αδελφική ήταν η σχέση μας με τους μουσουλμάνους. Αδέλφια ήμασταν.

Μαζί κοιμόμασταν, μαζί παίζαμε μπάλα, στο σχολείο ήμασταν μαζί. Μια χαρά περνούσαμε.

Ούτε με το λαό της Τουρκίας έχουμε πρόβλημα. Ο Ερντογάν και το περιβάλλον του προκαλούν τα προβλήματα.

Το ξύλο που έφαγα εκείνη την περίοδο δεν περιγράφεται. Ο πατέρας μου δεν με άφηνε να πηγαίνω στο ποδόσφαιρο, επειδή ήμουν καλός μαθητής και ήθελε να γίνω επιστήμονας. Έλα όμως που εμένα μού άρεσε και είχα και αυτό το προαίσθημα.

Άρχισα ως τερματοφύλακας, επειδή ήμουν ψηλός. Είμαι 1,92μ. Όταν παίξαμε με τη Βραζιλία -μέσα στο Μαρακανά- πήρα 16 κεφαλιές του Περέιρα.

Που λες άρχισα στο τέρμα. Κάναμε προπόνηση σ' ένα χωριό έξω από την Ξάνθη. Ο προπονητής ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, διανοούμενος, ο Νίκος Πάγκαλος που έβγαλε τον Τάκη Λουκανίδη.

Σ' ένα ματς είχε αρχίσει να σουρουπώνει και κρύωνα. Η ομάδα έπαιζε μονότερμα τους αντιπάλους. Με είδε που κρύωνα και είπε "μικρέ φύγε από τέρμα, πήγαινε μπροστά να τρέξεις".

Έβαλα δύο γκολ, ένα με το αριστερό και ένα με το δεξί. Μετά μού είπε ότι θα αλλάξω θέση και θα περάσω στην επίθεση. Και έκτοτε συνέχισα ως επιθετικός.

Ένας οπαδός του Παναθηναϊκού ερχόταν και στις προπονήσεις μας. Έβλεπε ότι διαφέρω και σκέφτηκε ότι κάπου πρέπει να πάω. Εγώ -σκέψου- δεν έβγαινα έξω από την Ξάνθη, εκτός από τις πόλεις της Βόρειας Ελλάδας που παίζαμε μπάλα. Στην Αθήνα είχα έρθει μια φορά.

Μού έκανε αυτή την πρόταση, έπειτα από έναν αγώνα που είχα βάλει τέσσερα γκολ στα Τρίκαλα, τα οποία ήταν καλή ομάδα και ανέβηκαν στην Α' Εθνική. Έτσι, σώθηκε η Ξάνθη και μετά -στον ίδιο αγώνα- γύρισα και σέντερ μπακ, για να κρατήσουμε το αποτέλεσμα.

Είπε αυτός ο φίλαθλος, λοιπόν, ότι έχει ένα γνωστό, τον Σωτήρη Αγγελόπουλο του Παναθηναϊκού. Ο παλιός μπακ από το Ξυλόκαστρο.

Ειδοποίησε τον Αγγελόπουλο και τότε ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν επιθετικό. Ωστόσο, μετά τα τέσσερα γκολ που έβαλα στα Τρίκαλα, με ρώτησαν: "Θες να έρθεις στα Τρίκαλα να παίξεις Α' Εθνική;".

Τούς απάντησα: "Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του;".

Τα κατάφεραν και σε 20 ημέρες έφυγα από τα ΤΕΑ (Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης) Ξάνθης με μετάθεση για τα ΤΕΑ Τρικάλων.

Ήμουν έφεδρος αξιωματικός, υπηρετούσα τη θητεία μου. Ο Παναθηναϊκός ενδιαφερόταν και με κάλεσε στην Αθήνα να με δοκιμάσει. Ήρθα με τη στολή.

Όταν έρχεται ένας επαρχιώτης στην Αθήνα σε ποια πλατεία πάει; Στην Ομόνοια. Μού είπε ο Αγγελόπουλος να πάω στη Γλάδστωνος 5. Εγώ δεν ήξερα πώς να κινηθώ. Έβλεπα και πολλά αυτοκίνητα και φοβόμουν μη με πατήσουν.

Τού είπα ότι είμαι στην Ομόνοια στου Μπακάκου το φαρμακείο και ζήτησα να στείλει κάποιον να με πάρει. Πέρασαν από μπροστά μου κάτι νεοσύλλεκτοι. Παααπ! Χαιρετούρα. Φορούσα τη στολή.

Τα έχασα βέβαια. Αναρωτιόμουν τι έγινε, αν με γνώρισαν. Στραβάδια ήταν. Τότε, ήταν τέτοιο το καθεστώς και χαιρετούσαν τους αξιωματικούς.

Ήρθαν, με πήραν και πήγα σ' ένα ξενοδοχείο στην Πανεπιστημίου. Την επομένη μέρα θα πήγαινα να με δοκιμάσουν. Όμως, δεν είχα άλλα ρούχα. Δεν είχα πάρει βαλίτσα.

Από κάτω είχε ένα κατάστημα. Πήγα να πάρω ένα παντελόνι, ήταν καλοκαίρι. Πήρα κι ένα πουκάμισο. Όμως, το παντελόνι μού ήταν κοντό, σαν ψαράδικο.

Πήγα με αυτό στην προπόνηση και με κοίταζαν καλά - καλά. Ήταν όμως το μοναδικό που μού έκανε στη μέση. Ενθουσιάστηκαν στη δοκιμή και όταν ενδιαφέρθηκαν να με πάρουν είχε φτάσει η μετάθεσή μου για τα Τρίκαλα.

Ένας αξιωματικός δεν μπορεί να πάρει δύο μεταθέσεις σε ένα μήνα και ο Παναθηναϊκός που ήταν πιο δυνατός από τα Τρίκαλα μού έκανε απόσπαση για τον Άγιο Κοσμά.

Εκείνη την περίοδο η Ελλάδα ετοιμαζόταν για το δημοψήφισμα του 1968. Ένα μήνα πριν απαγορεύονταν οι μετακινήσεις των αξιωματικών και περίμενα μέχρι την τελευταία ημέρα. Είχα υπογράψει, αλλά δεν είχαν στείλει τη διαταγή. Ήρθε την τελευταία ημέρα.

Τελικά, έφτασε πάνω ο γενικός αρχηγός, ο Μιχάλης Πολέμης με μια Mercedes, για να με πάρει και να κατέβουμε στην Αθήνα.

Παρέδωσα και ήρθαμε απ' ευθείας στη Λεωφόρο. Ήμουν πάλι με τη στολή. Στο γήπεδο βρίσκονταν τρεις μεγάλες φυσιογνωμίες του Παναθηναϊκού: ο αείμνηστος Κώστας Λινοξυλάκης, ο Μίμης Δομάζος και ο Τάκης Οικονομόπουλος. Ήρθαν να με υποδεχθούν.

Από το πολύ στρες που είχα, αντί να πάω την επόμενη μέρα για προετοιμασία έπαθα οξεία σκωληκοειδίτιδα.

Χειρουργήθηκα στο στρατιωτικό νοσοκομείο και έχασα όλη την προετοιμασία. Οι εφημερίδες έγραφαν "Το κανόνι του Βορρά" και "Ο γίγαντας", αλλά εγώ έχασα την προετοιμασία.

Σε αγώνα με την ΑΕΚ

Δεν ήμουν έτοιμος να παίξω στην πρώτη ομάδα. Ένιωθα ότι είχα έλλειμμα. Το καταλάβαινα ότι υστερούσα. Δεν μπορούσα να βγω πρώτος στην μπάλα, δεν είχα κινητικότητα και έκρηξη. Δεν είχα ταχύτητα.

Πέρασε μια χρονιά, στην οποία προκάλεσα ακόμη και τον οίκτο των συναδέλφων μου.

Θυμάμαι τους οπαδούς να πνέουν τα μένεα. Εγώ δεν είπα ποτέ ότι είμαι ο Πελέ. Οι εφημερίδες έγραψαν μεγάλα λόγια, όταν ήρθα. Με στήριξε πολύ ο Θόδωρος Νικολαΐδης, αλλά και ο Αθανάσιος Σέμπος.

Όταν τελείωσε η σεζόν με έπιασε ο Πετρόπουλος και μού είπε ότι πιστεύει σε μένα και αναγνωρίζει ότι είχα την ατυχία με την προετοιμασία που έχασα. "Θα σου στείλω τον καθηγητή σωματικής αγωγής, Νίκο Γεωργόπουλο. Θα πας στο Καλλιμάρμαρο και θα κάνεις ασκήσεις, ταχύτητες, εκρηκτικότητα".

Εγώ ήμουν έτοιμος να φύγω. Είχα δηλώσει ανακατάταξη. Η μεταγραφή μου είχε γίνει με ειδικό νόμο περί στρατευσίμων. Ο νόμος έλεγε ότι ο ποδοσφαιριστής που υπηρετεί τη θητεία του μπορεί να μεταγραφεί στην ομάδα της πόλης, όπου υπηρετεί.

Έμενα στους Αμπελόκηπους. Εκεί, ήταν ένας περιπτεράς από την Ξάνθη. Εγώ πήγαινα στο πατριωτάκι μου και με παρηγορούσε. Με εμψύχωνε.

Ήρθε ένας γεωπόνος που φρόντιζε το γκαζόν του μαιευτηρίου "Έλενα". Κάπνιζε Άσσο σκέτο και χτύπαγε το τσιγάρο στο πακέτο.

Με ρώτησε: "Εσύ είσαι ο Αντωνιάδης από την Ξάνθη;". Τού απάντησα "ναι". "Δεν τα κατάφερες. Όμως, εγώ μπορώ να σε βοηθήσω", είπε.

Όταν τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, παραξενεύτηκα. "Και τι θα κάνεις; Θα μού βάλεις λίπασμα στα πόδια;". "Έχω και σχολή μπαλέτου", αποκρίθηκε. Το καλοκαίρι του 1969 έγινε αυτό.

Εν μέσω αποθέωσης στη Λεωφόρο

Εν μέσω αποθέωσης στη Λεωφόρο

Ενημέρωσα πρώτα τον Πετρόπουλο και μού είπε αν αντέχω και το μπαλέτο, να πάω.

Ήμουν αποφασισμένος να πετύχω. Βέβαια, αν δεν τα κατάφερνα και τότε, θα έφευγα. Θα έκανα στίβο και μπαλέτο στην προετοιμασία.

Επί 47 ημέρες, Ιούλιο και Αύγουστο, πήγαινα τη μία μέρα στο Καλλιμάρμαρο με τον Γεωργόπουλο και την άλλη στη σχολή χορού στην πλατεία Αμερικής.

Ήθελα να πετύχω και πίστευα στον εαυτό μου. Είχα ένα προσόν. Ήξερα να στέλνω την μπάλα στο πλεχτό. Αυτό είναι χάρισμα ή το έχεις ή όχι. Απλά, μπορείς να το βελτιώσεις, αν το έχεις.

Στο μπαλέτο έκανα ταχυποδία. Ήμουν αργός στα πόδια κι έκανα γρήγορες κινήσεις. Χόρευα πεντοζάλι και τον ποντιακό πυρρίχιο. Εγώ είμαι Πόντιος. Να σου χορέψω πεντοζάλι να τρελαθείς.

Έκανα σπαγγάτο τότε και με έβλεπαν και δεν το πίστευαν. Και είμαι δυο μέτρα άνθρωπος.

Τούς έλεγα όποιος μπορεί ας το κάνει. Ελαστικότητα; Παααπ άνοιγα τα πόδια μου!

Όλοι ήταν διακοπές και εγώ κοιμόμουν μόλις έδυε ο ήλιος. Από την κούραση δεν είχα διάθεση, όχι να πάω με γυναίκα. Τίποτε δεν μπορούσα να κάνω.

Έπεφτα τέζα από το μπαλέτο και τον στίβο. Έγινα ταύρος, αλλά έπρεπε να το αποδείξω και στο γήπεδο.

Ο πρώτος αγώνας που έπαιξε ο Παναθηναϊκός τη σεζόν 1969-70 ήταν με την Φόρβερτς. Ο Πετρόπουλος έκανε ένα πελώριο λάθος για την ψυχολογία μου. Δεν με πήρε καν στην αποστολή. Αυτός ήταν που μού είχε πει σε πιστεύω.

Την επόμενη Κυριακή, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1969, είχαμε πρεμιέρα του πρωταθλήματος και παίζαμε με τον Άρη Θεσσαλονίκης, στη Λεωφόρο.

Όσοι είχαμε μείνει εδώ παίξαμε με την Εθνική νέων. Έβαλα πέντε γκολ. Τους διέλυσα μόνος μου. Επτά έβαλα, τα δύο τα ακύρωσαν. Το σκορ ήταν 6-1, πέντε γκολ ο Αντωνιάδης. Χάσαμε 2-0 από τη Φόρβερτς και έμαθε και ο Πετρόπουλος τι είχα κάνει.

Την Πέμπτη πριν από την πρεμιέρα του πρωταθλήματος μού λέει: "Μικρέ, στο ξενοδοχείο".

Εγώ, επειδή σκεφτόμουν ότι δεν με υπολογίζει είπα: "Θα μείνω μέχρι την πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Έτσι και δεν με βάλει να παίξω, τη Δευτέρα θα παραιτηθώ και δεν μπορούν να με κρατήσουν". Δεν είχαμε συμβόλαιο.

Στο μεταξύ, είχε έρθει μια φιλενάδα μου από την Ξάνθη και περάσαμε το βράδυ μαζί. Είχα πειστεί ότι την Κυριακή δεν θα παίξω. Τού απάντησα: "Κύριε Λάκη, έχω πάθει διάστρεμμα".

"Άκουσες τι σού είπα; Την τσάντα σου και στο ξενοδοχείο". Ήταν και αυστηρός.

Στο ξενοδοχείο μού έδεσαν το πόδι, το δοκίμασα λίγο και είδα ότι μπορώ να παίξω. Κάλεσε τους δέκα πάνω στο πατάρι και ήμασταν έξω εννέα ποδοσφαιριστές, εκ των οποίων οι πέντε επιθετικοί.

Ακόμα δεν πίστευα ότι θα είμαι βασικός και ήρθε ο βοηθός, ο Γαζής ο Γαβρίλος. "Πήγαινε πάνω στο πατάρι". Του λέω: "Δηλαδή;". "Ανέβα στο πατάρι, παίζεις. Και πρόσεξε να τα καταφέρεις".

Όπως διέσχιζα το εστιατόριο σκεπτόμουν να τού πω ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Φτάνω στο πατάρι, πιάνω το χερούλι της πόρτας και λέω: "Ρε 'συ, αφού έτσι κι αλλιώς αύριο θα παραιτηθώ. Μού δίνει την ευκαιρία να παίξω κι εγώ θα την κλοτσήσω; Και γιατί έκανα μπαλέτο και στίβο;".

Άλλαξα την απόφασή μου και μπήκα άνετος. Με υποδέχθηκε ο Καμάρας και με ανέβασε ψυχολογικά.

Είδα το όνομά μου στον πίνακα και σκεπτόμουν τι θα ακούσω, όταν θα πάμε στο γήπεδο και με δουν στην ενδεκάδα. Κανείς δεν με υπολόγιζε.

Φορούσα ένα καφέ μπλουζάκι και είχε γίνει σαν να μού είχαν ρίξει δέκα μπουκάλια νερό. Λούτσα από τον ιδρώτα, γι' αυτά που θα ακούσω. Πράγματι, με το που άκουσαν "Αντωνιάδης" οι οπαδοί έκαναν: "Ουουουουουουου!". Ο Δομάζος δεν έπαιζε. Ήταν τιμωρημένος.

"Βρίζουν ξεβρίζουν", λέω "κατέβα" και άρχισε το ματς.

Βλέπουν διαφορετικό... Αντωνιάδη, αλλά για τούς πείσω έπρεπε να στείλω την μπάλα στα δίχτυα. Αυτή είναι η ιστορία μου στο ποδόσφαιρο: τα γκολ. Έχω βάλει 1017 γκολ.

Το γκολ να μην μπαίνει, στο μεταξύ. Και φτάνουμε στο 36ο λεπτό. Σουτάρει ο Ελευθεράκης προς την εστία του Άρη. Τερματοφύλακας ήταν ο Χρηστίδης. Τρέχω μήπως γίνει καμία απόκρουση για να βάλω ένα εύκολο γκολ.

Απέκρουσε ο Χρηστίδης, η μπάλα πήγε στο δοκάρι και γύρισε πίσω.

Πατάω με το δεξί σε μια λακκούβα, σουτάρω με το αριστερό, η μπάλα πήγε στα πουλιά και 46.000 χέρια με μούντζωσαν.

Ακόμα 3.000 από την κερκίδα με τα σίδερα. Κρατούσαν με το ένα χέρι το κάγκελο και με το άλλο με μούντζωναν. Με μούντζωσαν 49.000 χέρια, εκτός από αυτά του αδερφού μου. Έλεγα να σκιστεί στα δύο η γη να με καταπιεί. Να εξαφανιστώ.

Στο επόμενο λεπτό πήρα την μπάλα από τον Οικονομόπουλο. Δεν έκανα κάτι φοβερό. Έφευγα στην ευθεία. Με έσπρωχναν, με χτυπούσαν... Εγώ δεν έπεφτα. Έφτασα έξω από την περιοχή.

Με πιάνει το σέντερ μπακ του Άρη, ο Γριμπελάκος. Και τον τραβάω ρυμούλκα να μπω στην περιοχή, για να πάρω το πέναλτι.

Ήρθε και ο Σεμερτζής, με έπιασε και αυτός και με έριξαν. Έδωσε φάουλ έξω από την περιοχή, για δύο μέτρα θα είχα κερδίσει το πέναλτι. Στο μεταξύ, οι άλλοι δεν είχαν σταματήσει τις μούντζες. Μούντζωναν συνέχεια, όρθιοι.

Πήγα να χτυπήσω το φάουλ και ένας από τα κάγκελα φώναξε: "Ασε κάτω την μπάλα, ρε! Θες να χτυπήσεις και φάουλ". "Άσε ρε ψηλέ, θα το σουτάρω εγώ", μού είπε ο Ροκίδης. Είχε καλά πόδια.

Εκτέλεσε το φάουλ, χτύπησε στη μέση του Σεμερτζή και η μπάλα ήρθε γκελαριστή σε 'μένα.

Έπιασα ένα έξω φάλτσο και πήγε στο γάμα. Ο Χρηστίδης δεν πρόλαβε να κουνηθεί. Μόλις μπήκε το γκολ, άκρα του τάφου σιωπή. Μούγκα!

Άντε, 50-100 να φώναξαν γκολ. Όλοι οι άλλοι μούγκα. Τι να φωνάξουν; Επί τρία λεπτά με μούντζωναν. Στο 42' έβγαλε μια σέντρα ο Αθανασόπουλος, αριστερό μπακ. Ο Χρηστίδης δεν είδε ότι ήμουν από πίσω. Βγήκε άνετα να μπλοκάρει την μπάλα.

Διαβάζω τη φάση, τρέχω με ταχύτητα. Πήγε να την μπλοκάρει, βγήκα μπροστά με το στήθος και μπήκα με την μπάλα στα δίχτυα. Το δεύτερο γκολ ήταν αυτό. Περίπου δύο με τρεις χιλιάδες το πανηγύρισαν και οι άλλοι σταθερά μούγκα.

Στην αρχή, όταν έχασα το γκολ -αυτό που πήγε στα πουλιά-, ο Πετρόπουλος σήκωσε τον Γονιό για να κάνει ζέσταμα.

Αν δεν έβαζα το γκολ θα με έβγαζε για να απαλλαγώ κιόλας από τη μήνη των οπαδών και τα βρισίδια. Ίσως να ήθελε και να με προστατέψει.

Στο δεύτερο ημίχρονο είχα δύο δοκάρια και τους πάτησα. Τότε, άλλαξε όλη ιστορία για "τον Αντώνη τον ανίκανο, τον υπό διωγμό".

Να κάνω μια παρένθεση. Όταν έκανα προετοιμασία στο Καλλιμάρμαρο με πήγαινε ο Ξανθιώτης ο περιπτεράς με μια βέσπα. Εγώ πώς να πάω, ούτε να ξυστώ δεν είχα τότε.

Το πατριωτάκι μου με πήγαινε και στη σχολή χορού. Όπως πήγαινα στο Καλλιμάρμαρο, καθόντουσαν πέντε φοιτητές στο ζαχαροπλαστείο του Παπασπύρου.

Οι εφημερίδες έγραφαν ότι κάνω προετοιμασία στο Παναθηναϊκό Στάδιο και είχαν και φωτογραφία.

Ο ένας που διάβαζε την εφημερίδα, με είδε στο φανάρι. "Ρε 'σεις ο Αντωνιάδης δεν είναι αυτός;". Και κάποιος σχολίασε: "Ρε τον φουκαρά, πάει και ταλαιπωρείται".

Φουκαράς εγώ, γιατί; Παίδαρος ήμουν, σωματάρα είχα, την μπάλα στο πλεχτό έστελνα.

Μετά το Γουέμπλεϊ αυτή η πεντάδα των φοιτητών συναποφάσισαν να έρθουν στο κέντρο του γηπέδου, να γονατίσουν μπροστά μου και να ζητήσουν συγγνώμη γι' αυτό που είπαν.

Μετά, γίναμε όλοι φίλοι και παίζαμε μπάλα στο κολέγιο του Ψυχικού. Όταν, ήρθαν να με βρουν με κοίταζαν στα μάτια. Σκεφτόμουν εγώ: "Λες να έχω πάει με κανενός την αδερφή και ήρθαν να μού ζητήσουν το λόγο;".

Φωνάζω τον έναν: "Συμβαίνει κάτι; Έρχεστε δυο – τρεις μέρες και με κοιτάζετε περίεργα". Και μού είπε τι είχε γίνει. "Αυτός που σε αποκάλεσε φουκαρά είναι εκείνος και μάς προέτρεψε να έρθουμε να σου ζητήσουμε συγγνώμη".

Δεν δέχθηκα να μου ζητήσουν συγγνώμη. Στην προπόνηση αυτό. Η προπόνηση του Παναθηναϊκού είχε πάντα κόσμο. Σχεδόν 7.000! Mετά το Γουμπλεϊ έγινε αυτό. Είχα καθιερωθεί πια. Τότε, που ήταν το δίδυμο Δομάζος – Αντωνιάδης.

Ο Δομάζος ήταν τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Σατανικό μυαλό. Ποτέ δεν μου έδινε την μπάλα, όταν είχα πλάτη στο γκολπόστ.

Μόλις γύριζα αριστερά - δεξιά, μπαπ την είχα μπροστά μου την μπάλα και τότε δεν μπορούσε να με αντιμετωπίσει κανείς, επειδή είχα μεγάλο εκτόπισμα.

Δες πόσο ανοίγουν τα χέρια μου; Είναι 1,5 μέτρο άνοιγμα. Η μπάλα ήταν προστατευμένη.

Οι σέντρες του Μίμη είναι μια άλλη ιστορία. Με το που σήκωνε το πόδι του για σέντρα εγώ έφευγα. Μόλις πατούσα και σηκωνόμουν με κοιτούσαν από κάτω. Είχα μεγάλο άλμα.

Σηκωνόμουν μισό μέτρο από το έδαφος και είμαι 1,92μ. Η κεφαλιά με τον Ερυθρό Αστέρα -τη χρονιά του Γουέμπλεϊ- είναι η καλύτερη της καριέρας μου.

Ο τερματοφύλακας, ο Ράτομιρ Ντουίκοβιτς είναι 1,82μ. και βρέθηκε στο γοφό μου, όταν σηκώθηκα. Και ήξερα επίσης να ελέγξω το κεφάλι μου, πότε θα κάνω λόμπα, πότε θα καρφώσω.

Όταν παίξαμε με την Έβερτον άρεσα πολύ στους Άγγλους. Έκανε ένα ελεύθερο ο Καμάρας. Είχα δίπλα μου δύο μπακ και οι τάπες στα παπούτσια μου ήταν πέτσινες, όχι βιδωτές.

Όταν πάτησα, κόντεψα να γλιστρήσω. Ευτυχώς είχα γερό τετρακέφαλο και κρατήθηκα. Με το που έκανα την κεφαλιά έφυγα και με ακολούθησαν τα δύο μπακ.

Μου έβγαλε την μπάλα με έξω φάλτσο ο Γραμμός. Μπήκα στην περιοχή και έκανα μια μπαζουκιά με το αριστερό, χτύπησε η μπάλα στα χέρια του τερματοφύλακα, άλλαξε πορεία και πήγε στο γάμα.

Εννέα λεπτά πριν από τη λήξη του ματς, 9 Μαρτίου, το 9 στη φανέλα μου και ήταν το 9ο γκολ στο Πρωταθλητριών και 9 η ώρα.

Μετά το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα πήγα στο Κολωνάκι, στην Ηροδότου 8. Ήταν δυο αδέρφια, ο πατέρας τους ήταν καθηγητής πανεπιστημίου στη Ζυρίχη. Οι Καλογερόπουλοι. Θα πηγαίναμε μετά τον αγώνα σε ένα κέντρο στον Άγιο Κοσμά. Με περίμεναν κάτω.

Ο Κώστας Καλογερόπουλος είδε ότι κατέβηκα από ένα ταξί. Μου είπε: "Καλά, ο Αντωνιάδης του Παναθηναϊκού κυκλοφορεί με ταξί; Δεν έχεις αυτοκίνητο;".

Σκέψου ότι με τα χρήματα εκείνης της χρονιάς πήρα προίκα διαμέρισμα στην αδερφή μου. Αυτό που μένει είναι με τα χρήματα του Γουέμπλεϊ.

Αυτός πήρε δώρο από τον πατέρα του ένα mini, όταν παντρεύτηκε. Όμως, είχε ήδη ένα αυτοκίνητο, πολλών κυβικών. Ανέβηκε πάνω, πρέπει να είχε έτοιμο το πληρεξούσιο. Μού είπε: "Βγάλε άδεια και πινακίδες και πάρτο".

Πήρα τα χαρτιά και τα κλειδιά κι έτσι απέκτησα το πρώτο αυτοκίνητό μου. Πήγα πολύ πίσω το κάθισμα, επειδή δεν χωρούσα.

Στο "μικρό" μπήκε η αφρόκρεμα της ελληνικής showbiz. Και Σταρ Ελλάς και Μις Ελλάς και τραγουδίστριες και αστέρια του σινεμά.

Με τον Μίμη Δομάζο

Μετά τον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα

Πανηγυρίζοντας έξαλλα με τον Δομάζο

Στον τελικό του Γουέμπλεϊ κόντρα στον Άγιαξ

Είναι γνωστό ότι το "Όλα τα φταίει ο ψηλός" του Τάκη Μουσαφίρη είχε γραφτεί για μένα, αλλά δεν είναι το μόνο. Υπάρχει κι άλλο τραγούδι που έχει γραφτεί για 'μένα.

Εγώ είχα βάλει γκολ σε όλους τους αντιπάλους, εκτός από αυτό το ματς. Η ατάκα που ακουγόταν ήταν "φταίει ο Αντωνιάδης".

Το "φταίει ο Αντωνιάδης" ακουγόταν ακόμα και στις επιθεωρήσεις. "Ε, καλά φταίει ο Αντωνιάδης, το είπαμε", έλεγαν. Με χιούμορ το έλεγαν. Σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό έχασα δύο γκολ και ο αγώνας έληξε ισόπαλος. Πάλι "Φταίει ο Αντωνιάδης".

Το βλέπει λοιπόν ο Μουσαφίρης και από το Ν. Φάληρο μέχρι να φτάσει στην Columbia έγραψε το "Όλα τα φταίει ο αλήτης ο ψηλός". Το έγραψε και το ενορχήστρωσε.

Με όλους είχε γνωριστεί εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού. Πέρα από τη Μοσχολιού, με τη Μαρινέλα, τον Πάριο, τον Μενιδιάτη, τον Μπιθικώτση, τον Στράτο Διονυσίου.

Ο Χατζηνάσιος είχε διαρκείας στη Θύρα 3. Ο Γιώργος Φούντας όταν έβαζα γκολ σηκωνόταν και φώναζε: "Τσαούσηηηηηη". Στη Θύρα 3 κι αυτός και ο Πάριος.

Ο δε Κούρκουλος ήταν ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού στη δεύτερη ομάδα, αλλά έπαιζε στην ίδια θέση με τον Λινοξυλάκη. Πώς να προωθηθεί στην πρώτη; Έπρεπε να τελειώσει την καριέρα του ο Λινοξυλάκης.

Πολλοί, είχαν έρθει και στο Γουέμπλεϊ, ο Χρηστάκης, η Ρένα Βλαχοπούλου.

Ο Κόκκοτας ερχόταν και στις προπονήσεις και μετά τον Ερυθρό Αστέρα πήγε να με σηκώσει στους ώμους του. Του λέω "Κάτσε καλά ρε Σταμάτη, θα σου βγει η μέση. Πάρε τον Φυλακούρη".

Με τον Μίμη Δομάζο και τη Βίκυ Μοσχολιού

Με τον Μίμη Δομάζο και τη Βίκυ Μοσχολιού

Τον πήρε και τον έκανε γύρους στη Λεωφόρο. Και τού έλεγε ο Φυλακούρης: "Τρία γκολ είναι καλά, ε; Δεν έχετε παράπονο;".

Με τον Στράτο Διονυσίου ήμασταν φίλοι. Είχε μια τραγουδίστρια στο κέντρο. Τού λέω: "Μού αρέσει αυτή. Θα μου τη γνωρίσεις;". Μού απάντησε: "Εσύ είσαι καλό παιδί. Άντε να περάσεις δυο τρεις μήνες καλά, όχι παραπάνω". Τού είπα: "Όχι, μού φαίνεται καλή".

"Ρε άκου τι σου λέω", επέμενε ο Στράτος. "Ε, δώσε μου το τηλέφωνο και θα δούμε", είπα. Πράγματι το πήρα. Άκουσε "Αντωνιάδης" η κοπέλα, τής είπε και ο Στράτος δυο κουβέντες και βγήκαμε, τα είπαμε, κάναμε, ράναμε. Παλιοχαρακτήρας

Πιάνω τον Στράτο και του λέω: "Ρε 'συ είχες δίκιο γι' αυτήν". Και μού γράφει τραγούδι. ":Εγώ καλά σου τα 'λεγα". Κάθε φορά που πήγαινα στο μπουζουκάδικο, έλεγε στην ορχήστρα: "Ήρθε ο Ψηλός!".

Σταματούσαν ό,τι έπαιζαν κι άρχιζε ο Στράτος "εγώ καλά σου τα 'λεγα και τ' άκουγες παράλογα". Πρώτο τραπέζι πίστα εγώ, λουλούδια, χαμός.

Πήγαινα στη Ρίτα Σακελλαρίου. Ο άντρας της ήταν πατριώτης μου, Πόντιος και γνωριστήκαμε. Τούς έλεγα την ιστορία για μια Σταρ Ελλάς που ήμασταν μαζί. Τα ήξερε η Ρίτα.

Με τη μία Σταρ Ελλάς είχαμε προβλήματα, σπασίματα και άλλα τέτοια πάνω στο χωρισμό. Και όποτε μ' έβλεπε η Σακελλαρίου τραγουδούσε το "Ιστορία μου, αμαρτία μου". Ήξερε ότι ταίριαζε στη δική μου ιστορία.

Όταν πήγαινα στο κέντρο σταματούσε το τραγούδι, άνοιγε τα χέρια της και φώναζε: "Αντώναρεεεεε!". Μού έριχναν έναν προβολέα πάνω μου. Και τότε τα μπουζούκια είχαν 800 άτομα. Δεν ήταν παίξε γέλασε.

Και σκέψου ότι εγώ πήγαινα μόνο Δευτέρα και Τρίτη, για να μη δίνω δικαιώματα. Αυτή ήταν η Ελλάδα. Τότε, περνάγαμε καλά.

Άλλο χαρακτηριστικό εκείνης της ομάδας του Γουέμπλεϊ ήταν η Λεωφόρος. Το κλουβί, ο ναός του ελληνικού ποδοσφαίρου τότε -τώρα δεν είναι ναός.

Στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός δεν δέχτηκε γκολ από καμία αντίπαλο. Και επίσης πέτυχε γκολ σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια. Θα κάνει όμως και ο Παναθηναϊκός το δικό του γήπεδο. Κάλιο αργά, παρά ποτέ.

Ήμουν και στην παρουσίαση του νέου γηπέδου. Μαζί με τον Δομάζο ήμασταν. Δεν θα πηγαίναμε; Αλίμονο!

Ο Μπακογιάννης είναι αποφασισμένος και το 2026 θα είμαστε στο νέο γήπεδο. Να μάς έχει ο Θεός καλά να το προλάβουμε. Αν το προλάβουμε θα είμαστε εκεί.

Ο Αντώνης Αντωνιάδης με τον δήμαρχο Αθήνας, Κώστα Μπακογιάννη, στην παρουσίαση του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού

Ο Αντώνης Αντωνιάδης με τον δήμαρχο Αθήνας, Κώστα Μπακογιάννη, στην παρουσίαση του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού

Είδα τι δουλειά απαιτείται. Πολλή δουλειά. Θα γίνει ένα σύγχρονο γήπεδο, το καλύτερο στην Ελλάδα.

Στη Λεωφόρο δεν μπορεί να γίνει και το λέω εγώ που η δική μου η γενιά είναι ταυτισμένη με αυτό το γήπεδο. Έχω τη μελέτη της πολεοδομίας στα χέρια μου. Πήγα και την πήρα. Από κάτω τρέχει νερό.

Όλοι θέλαμε το γήπεδο στη Λεωφόρο, δεν γίνεται όμως. Μόνο αν έχει λίγες θέσεις, 22.000. Δεν θέλει ο Παναθηναϊκός τόσο μικρό γήπεδο. Θα γεμίσει μεγαλύτερο!

Έχω κάνει εικόνα τη στιγμή που θα είναι έτοιμο το νέο γήπεδο και θα μπαίνουμε μέσα. Αυτό περιμένω.

Ζήλεψα τώρα που είδα το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Είδα και τον Γιώργο Βαρδινογιάννη εκεί κι έβαλα τα κλάματα. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη μέσα σε 19 χρόνια θα μπορούσε να κάνει γήπεδο στον Παναθηναϊκό, είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ.

Με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη

Με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη

Δάκρυσα από τη στεναχώρια μου, όταν είδα τον Μελισσανίδη, τον Πόντιο, τον πατριώτη μου να φτιάχνει γήπεδο στην ΑΕΚ. Είχα στεναχώρια, επειδή δεν έχει και ο Παναθηναϊκός το δικό του γήπεδο. Το πήρα κατάκαρδα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν η πρώτη ομάδα που είχε γήπεδο με χλοοτάπητα και προβολείς και τώρα είναι τελευταίος και καταϊδρωμένος. Εκεί, έπαιζε η ΑΕΚ τα διεθνή παιχνίδια της.

Θα γίνει όμως το 2026, θα είναι 42.000 θέσεων. Το καλύτερο θα είναι. Θα έχει και μουσείο.

Σαν το δικό μου "μουσείο" δεν πιστεύω να έχει άλλος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Έχω πολλά πράγματα.

Θα τα δώσω όλα στον Παναθηναϊκό! Μαζί μου θα τα πάρω;

Όλα στον Παναθηναϊκό, για την Ιστορία του. Βέβαια, η φανέλα μου από τον τελικό του Γουέμπλεϊ είναι στο μουσείο του Άγιαξ, επειδή ανταλλάξαμε φανέλες μετά το τέλος του αγώνα.

Φέτος, δάκρυσα για το γήπεδο που δεν έχουμε, αλλά έχω χαμογελάσει πολλές φορές για την ομάδα. Έκανε και το ρεκόρ των νικών. Καμία άλλη ομάδα του Παναθηναϊκού δεν είχε τέτοιο σερί και σε ρεκόρ που σπάει βγάζεις το καπέλο.

Αν βάλει ένας 40 γκολ στο πρωτάθλημα θα 'θελα να τον φωνάξω και να του δώσω κι εγώ ένα χρυσό παπούτσι. Μακάρι να είναι του Παναθηναϊκού, αλλά είναι δύσκολο να γίνει πια.

Πρέπει να πούμε επίσης ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει θετικά στοιχεία και κρατάει ένα καλό κλίμα. Μεγάλη υπόθεση η ενότητα. Έχει ψυχική επαφή με τους παίχτες και είναι ειλικρινής μαζί τους. Έχει κενά προπονητικά. Δηλαδή, αργεί στις αλλαγές. Βλέπει ότι κάποιος υστερεί, αλλά αργεί να τον βγάλει.

Δεν χάνουμε αγώνα με τον Δομάζο. Κάνουμε καλόπιστη κριτική. Χαιρόμαστε, πεταγόμαστε πάνω, πανηγυρίζουμε. Ε, παιδιά είμαστε κι εμείς! Όταν πας στο γήπεδο, σαν παιδί συμπεριφέρεσαι.

Από πέρυσι φαινόταν τι θα γίνει, από το Κύπελλο και τα μπαράζ. Βλέπαμε σταθερότητα. Αν δεν είχαμε πολλούς τραυματισμούς, θα παίρναμε αέρα πατέρα το πρωτάθλημα.

Κατά τη βράβευση από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός στο ντέρμπι με την ΑΕΚ

Το ελληνικό ντέρμπι, το πρώτο τη τάξει και μακράν του δεύτερου είναι το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, ασχέτως της θέσης που έχουν οι δύο ομάδες. Ακόμα κι αν η μία η ομάδα βρίσκεται τρεις θέσεις από το τέλος, αυτό είναι το μεγάλο ντέρμπι της Ελλάδας. Το άλλο ντέρμπι, το δεύτερο είναι το ΑΕΚ – ΠΑΟΚ.

Γι' αυτό είχα κάνει ειδική συμφωνία να μην παίζω στα ντέρμπι όταν πήγα στον Ολυμπιακό. Πώς ήταν δυνατόν να εμφανιστώ στη Λεωφόρο; Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος και καταλάβαινε.

Τη στιγμή που ο Αντώνης Αντωνιάδης υπογράφει στον Ολυμπιακό

Τη στιγμή που ο Αντώνης Αντωνιάδης υπογράφει στον Ολυμπιακό

Ο Παναθηναϊκός -θυμίζω- είχε ξεριζώσει την ομάδα Γουέμπλεϊ με την αποπομπή του Δομάζου. Μάς έδιωξαν. Έγκλημα ποδοσφαιρικό. Ο Δομάζος πήγε στην ΑΕΚ.

Αυτό έγινε λόγω μιας κόντρας των παραγόντων. Εμείς στηρίζαμε τον Μαυροκουκουλάκη -που ήθελε να πάρει τον Παναθηναϊκό- και έβαλαν τον προπονητή να μάς φάει. Εμείς, τού λέγαμε να κάνει υπομονή και ότι δεν τρώγονται εύκολα οι υπόλοιποι.

Μεγάλος προπονητής μεν, ανθρωπάκι δε ήταν ο Κάζιμιρ Γκόρσκι. Χρησιμοποιήθηκε μαζί με την "ΗΧΩ", για να φάνε εμένα και τον Δομάζο. Ο Μαυροκουκουλάκης τη μήνυση την έκανε στην "ΗΧΩ". Όταν παίξαμε με τον Άρη η "ΗΧΩ" έγραψε ψέματα για να θίξει τον γενικό αρχηγό του Παναθηναϊκού.

Έγραφαν "Πώς να κερδίσει ο Παναθηναϊκός; Αφού, ο γενικός αρχηγός Μάνος Μαυροκουκουλάκης πήρε τον Δομάζο και τον Αντωνιάδη την παραμονή του ματς και πήγαν στα μπουζούκια". Εμείς δεν ξέραμε ότι είχε κάνει μήνυση, θα τον σταματούσαμε. Θα κάναμε διάψευση απλά.

Στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού

Στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού

Είναι δυνατόν να πηγαίναμε παραμονή του αγώνα στα μπουζούκια;

Η διοίκηση έβαλε τον Γκόρσκι να κάνει δήλωση, ώστε να φανεί ότι προκαλούμε πρόβλημα και είπε: "Δεν θέλω τον Αντωνιάδη". Έχω κάνει κάδρα όλα τα έγγραφα.

Τον έπιασα μπροστά σε όλη την ομάδα και τού ζήτησα το λόγο, να πει μπροστά σε όλους τι πρόβλημα προκαλώ. Και απάντησε: "Τι είναι είναι εδώ; Δικαστήριο;".

Είσαι υποχρεωμένος είπα εγώ. Κόντεψα να τον χαστουκίσω. Τον χαστούκισα μετά. Το μετάνιωσα, αλλά από την άλλη ένιωσα μια ψυχική ηρεμία. Ήταν ένα ανθρωπάκι που χρησιμοποιήθηκε για να φάει εμένα και τον Μίμη.

Τον χαστούκισα όταν ήμουν στον Ολυμπιακό κι εκείνος στην Καστοριά. Φορούσα κουκούλα για να μη με καταλάβει και τον περίμενα κάπου να είναι μόνος του. Και τον βλέπω σε μια γωνιά και τού ρίχνω μια φάπα!

Με κατάλαβε από το ύψος. Τι να πει; Ότι τον έδειρα; Με χιόνι η Καστοριά.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, ρώταγε για μένα μήπως τον ξαναπετύχω και τον δείρω. Τον πέτυχα μια φορά. Μόνος του ήταν. Του έριξα μια ροχαλίτσα κι έφυγα. "Φτου σου ρε κερατά! Δεν ντρέπεσαι;".

Ανθρωπάκι ήταν και τον έκαναν γίγαντα και τσαντίζομαι. "Ο διάσημος Πολωνός". Ποιος διάσημος Πολωνός; Πρέπει να είσαι προσωπικότητα για να είσαι μεγάλος στον αθλητισμό, όχι ανθρωπάκι.

Προσωπικότητα αθλητική είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Σπουδαίος. Δεν μπορώ για παράδειγμα να πω το ίδιο και για τον Τσιτσιπά. Χάνει με αυτά που λέει. Πρέπει να προστατεύεις την προσωπικότητά σου και να προσέχεις τι λες.

Τον Γιάννη όμως και τον Τεντόγλου από τα Γρεβενά τούς έχω μέσα στην καρδιά μου. Κι ο Μίλτος είναι προσωπικότητα.

Βλέπεις; Από τα Γρεβενά είναι ο Τεντόγλου και ο τόπος του απέκτησε πρόβλημα με αυτόν τον βουλευτή της ΝΔ, τον Πάτση.

Θες να κάνεις τον επιχειρηματία κύριε; Τι θες κι ασχολείσαι με τα κοινά; Θες κόκκινα δάνεια; Δεν διαβάζεις τις υποχρεώσεις του βουλευτή;

Ο βουλευτής είναι για κοινωνική δραστηριότητα όχι για την προσωπική κονόμα. Καλά δεν μπορούσαν να βρουν το πόθεν έσχες του; Γιατί τού χαρίστηκαν;

Εγώ τον γνώρισα. Ήταν παράγοντας στο ποδόσφαιρο. Πρόεδρος της Νίκης Βόλου. Την ανέβασε στη Β' Εθνική και μετά την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και δεν άκουσα καλά λόγια.

Πήρες δάνειο και τα μισά δεν τα πλήρωσες; Τι είσαι εσύ, ρε; Βουλευτής; Τι έκανε η επιτροπή της Βουλής; Δεν είδε το πόθεν έσχες;

Και τα λέω εγώ που ήμουν υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ. Δεν βγήκα, τα λεφτά μου τα έβγαλα με ιδρώτα δεν θα τα έδινα σε προεκλογική εκστρατεία και αφίσες.

Ξέρεις τι ήθελε αυτός που με πήρε τώρα τηλέφωνο; Να μου στείλει λάδι και ψάρι από την Κάρπαθο. Με αγαπούν παντού. Έχω φίλους παντού.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Με αγαπούν από όλες τις ομάδες μέχρι σήμερα. Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, ήμουν για 32 χρόνια πρόεδρος των ποδοσφαιριστών με μεγάλο κοινωνικό έργο. Καμία διάκριση δεν έκανα.

Συνέντευξη - Συγγραφή: Μαρία Καούκη
Φωτογράφιση: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Image Credits: Eurokinissi/Action Images, Eurokinissi