Μπαμπανικολός: Αγαπητέ Χρήστο, το 1968 που ήσουν ένας από τους πρωτεργάτες με τους συμπαίκτες σου και πήραμε αυτό το σπουδαίο τρόπαιο, εγώ εκείνη την εποχή ήμουν σύμβουλος.

Και με πήραν και είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα στους δύο πάγκους. Αριστερά μου ήταν η ΑΕΚ και δεξιά μου ήταν η Σλάβια. Εκεί λοιπόν πάνω είχαμε και τέσσερα μεγάφωνα.

Μου είχαν δώσει λοιπόν ένα μικρόφωνο, όπου κατά καιρούς εκτός από τις εντολές του Μήλα και του Πασχαλίδη σε εσάς, πέταγα και εγώ καμία κουβέντα.

Μία από αυτές ήταν που σας είπα "δώστε τώρα στον Τρόντζο γιατί ο σέντερ φορ τους, ο Ζίντεκ είχε τέσσερα φάουλ".

Με ακούσατε, τη δώσατε του Τρόντζου, ο Ζίντεκ έκανε πέμπτο φάουλ και βγήκε έξω. Αυτό είναι μία από τις αναμνήσεις που θα πρέπει να τονίσουμε και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Ζούπας: Αγαπητέ Νίκο, βλέπεις ότι η ιστορία είναι της ΑΕΚ όλη εδώ, διότι πράγματι το παρελθόν διδάσκει το παρόν και χτίζει το μέλλον.

Διότι εκείνη η βραδιά ήταν η συνέχεια του ελληνικού μπάσκετ, που ξεκίνησε με τον Πανελλήνιο, ανδρώθηκε, μεγαλούργησε με την ΑΕΚ του 1968, έφερε τον κόσμο κοντά στο μπάσκετ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μόνο ποδοσφαιρόφιλοι.

Κι αν είναι δυνατόν, 80.000 άνθρωποι να βλέπανε μπάσκετ. Ζούσαν μόνο την ατμόσφαιρα και την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα πετύχει για πρώτη φορά ένα μεγάλο γεγονός.

Μπαμπανικολός: Είχαν τα ραδιόφωνα

Ζούπας: Μόνο το ραδιόφωνο.

Το ελληνικό μπάσκετ με τις ελληνικές ομάδες μεγαλούργησε και αυτό στην Ευρώπη, έπαιξε εκπληκτικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δείχνει ότι η ελληνική καλαθόσφαιρα κουβαλάει μέσα της ένα ταλέντο, μία εξυπνάδα, που διαρκεί εις το διηνεκές.

Και αυτό είναι που προσέφερε η γενιά η δική μας. Πρώτον ότι έφερε τον κόσμο, δεύτερον ότι αγκάλιασε όλες τις φυλές των φιλάθλων.

Και το σημαντικότερο, έδειξε τι μπορεί να πετύχει η μικρή Ελλάδα απέναντι στα μεγαθήρια της Ευρώπης.

Μπαμπανικολός: Θα ήθελα να σε διακόψω για αυτό που είπες.

Τη δεκαετία του ’50, εκτός ότι παίζαμε με τα πλοία των Αμερικάνων, ερχόντουσαν και προπονητές, οι οποίοι τι μας έλεγαν; Αν θέλετε πιστέψτε το.

Εμείς το ανακαλύψαμε, για εσάς είναι φτιαγμένο.

Ζούπας: Και κάναμε προπονήσεις στο Ελληνικό, είχε ένα κλειστό γυμνάσιο, ήταν η βάση των Αμερικανών, στο νυν Ελληνικό.

Ήταν το μοναδικό κλειστό γήπεδο με παρκέ, που δεν χωρούσε παραπάνω από 100 ανθρώπους μέσα και τότε κάναμε μονίμως με τους Αμερικανούς προπονήσεις όταν ερχόταν ο στόλος, για να εξοικειωθούμε με το παρκέ, γιατί στο εξωτερικό που πηγαίναμε δεν παίζαμε σε ανοικτό γήπεδο.

Μόνο μία φορά θυμάμαι το 1966 στη Ζαντάρ, ήταν αδιανόητο να πει κανείς την ιστορία τους σε ένα γήπεδο 5.000 ανθρώπων με τάφρο γύρω-γύρω γιατί ήταν λίγο πολύ άγριοι οι φίλαθλοι και φοβόντουσαν μην πηδήξουν μέσα.

Νεσιάδης: Πρέπει να πούμε Χρήστο και κάτι άλλο.

Εκτός από τον τελικό που έγινε εδώ πέρα, που ήταν το αποκορύφωμα, υπήρξαν και κάποιες στιγμές, οι οποίες στιγμάτισαν.

Ο κύριος από εκεί, ο Βασιλειάδης, είναι πρωταίτιος που φτάσαμε στον τελικό.

Αυτός έβαλε τις δύο βολές στο Βέλγιο, στις Βρυξέλλες, ενώ χάναμε με 19 και τους πήγε στους 17 και περάσαμε.

Μπαμπανικολός: Δύο δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.

Ζούπας: Μην ξεχνάς που είπε ‘κόουτς άφησέ με, το βλέπω το καλάθι σαν βαρέλι’.

Νεσιάδης: Στη Βαρέζε, έβγαλαν με πέντε φάουλ τον Ζούπα, τον Τρόντζο και τον Αμερικάνο.

Χάναμε 24 πόντους και τους πήγαμε 16. Αντί να πάει 14, τους πήγε 18. Με τους διαιτητές στημένους από τα αποδυτήρια.

Ζούπας: Είχαν βάλει τέσσερις φωτογράφους με ισχυρούς φακούς στις τέσσερις γωνίες του γηπέδου και μόλις πηγαίναμε να σουτάρουμε άναβε το φλας.

Νεσιάδης: Μόνο αυτό ρε Χρήστο; Σας έβγαλαν έξω στο πρώτο ημίχρονο με πέντε φάουλ.

Ζούπας: Μα το σημαντικότερο από όλα είναι πως μας έμαθαν πώς να κάνουμε και εμείς τις διάφορες ιστορίες, γιατί όταν ήρθαν να παίξουν και μαζεύτηκαν στην Ελλάδα 50 φωτογράφοι απέξω και άναβαν τα φλας.

Οι άλλοι ήταν επιστήμονες, εμείς ήμαστε πρωτόλεια, δεν ξέραμε τι γινότανε. Τι εποχές κι αυτές.

Νεσιάδης: Για εμάς τους πρόσφυγες κύριε Μηνά (σ.σ. Γκέκος), ήταν και μία υποχρέωση για αυτούς που ήρθαν από εκεί πέρα το 1922.

Ούτε 50 χρόνια μετά, η ομάδα τους, η ομάδα που δημιούργησαν το 1924, μεγαλούργησε στην Ευρώπη.

Ζούπας: Το σημαντικότερο είναι ότι όταν ζεις τέτοια γεγονότα και είσαι παιδί 20 χρόνων, 22, δεν μπορείς να καταλάβεις τη σημασία και την αξία.

Μετά από χρόνια συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν μία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Αυτό είναι το σημαντικότερο που θα ήθελα να ακούσω σήμερα από εσάς: τι σας άφησε αυτή η ιστορία;

Εκείνο που έχει σημασία τι κουβαλήσαμε και φέραμε στις επόμενες γενιές.

Μία δεκαετία μετά πράγματι η ΑΕΚ ήταν στην αφάνεια, αλλά κάποια στιγμή πάλι ανέκαμψε και δημιούργησε και για αυτό είδαμε αυτές τις επιτυχίες.

Γκέκος: Ακούγοντας την ιστορία που λέει ο Ζούπας και ο Μπαμπανικολός, προσπαθείς να συγκρίνεις κάτι το οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί.

Έκαναν ταξίδια επτά και οκτώ ώρες για να πάνε 100 χιλιόμετρα. Και τώρα οι ομάδες, αυτά θα μας τα πουν και τα νεότερα παιδιά, είναι με τσάρτερ.

Όπως είπε και ο Ζούπας πήγαιναν και έκαναν προπόνηση μόνο στην αμερικάνικη βάση που ήταν παρκέ, γιατί πήγαιναν έξω και έπαιζαν σε παρκέ.

Οπότε βλέπεις τις τεράστιες διαφορές, αλλά πρέπει να πούμε ότι ένας από τους λόγους που έχει γίνει το εθνικό μας άθλημα, γιατί έχουμε συνέχεια επιτυχίες με κενά, νομίζω ήταν η πολύ μεγάλη επιτυχία της ΑΕΚ που ξεκίνησε το 1968 και έβαλε τις βάσεις, όπως είπαν, 100.000 εδώ, 100.000 απέξω.

Δεν υπήρχε τότε ΑΕΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Όλοι ήταν ΑΕΚ.

Ζούπας: ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη.

Γκέκος: Οπότε συγκρίνοντας τις περιόδους, βλέπουμε πόσο έχουν αλλάξει. Δεν έχει αλλάξει μόνο ο αθλητισμός, έχει αλλάξει και η καθημερινότητά μας.

Τότε δεν είχαμε τηλέφωνα και τώρα έχουμε δέκα κινητά ο καθένας. Οπότε καταλαβαίνετε ότι από την εξέλιξη δεν μπορούσε να μείνει ο αθλητισμός απέξω.

Τώρα υπάρχουν προπονητές, τότε θυμάμαι απ’ ότι μου λέει και ο Νίκος ιστορίες, ήταν ο Μήλας ο προπονητής και ήταν ένας άνθρωπος μόνος του και έπρεπε να κουμαντάρει δέκα άτομα.

Τώρα έχουν επιτελείο όλοι οι προπονητές . Ο Γιαννακόπουλος, ο γιατρός ο αείμνηστος, ο οποίος έκανε κι άλλα πράγματα.

Και ο Δήμος ο Πασχαλίδης, καλή ώρα του εκεί που είναι, έκανε όχι μόνο χρέη προπονητού, βοηθού, αλλά έκανε και άλλα.

Και κάθεσαι και συγκρίνεις τόσο πολύ μεγάλες είναι οι διαφορές. Αλλά έτσι εξελίσσεται όπως είναι και η καθημερινότητά μας και ο αθλητισμός.

Χατζής: Εμένα αυτό μου βγήκε αυθόρμητα, να δώσω το Κύπελλο Σαπόρτα στον Αμερικάνο, γιατί όπως είπε και ο Δημήτρης, πριν τον τελικό ήρθε όλη η ομάδα εδώ πέρα και πήρε όλη αυτή την αύρα, όλη αυτή την ενέργεια από το γήπεδο.

Όλη αυτή τη μαγική ιστορία που μας διηγήθηκαν οι πιο παλιοί.

Μαυροειδής: Και πιο δύσκολο μπορεί να ήταν. Εκείνος έπαιζε εκτός έδρας, εμείς τα πήραμε εντός έδρας, είχαμε 20.000 ο ένας, 100.000 ο άλλος.

Χατζής: Το καλό ήταν ότι και εμείς είχαμε κόσμο. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση από το ματς, τον τελικό αυτό είναι ότι είχαν φτιάξει την ωραία ατμόσφαιρα από πριν.

Δηλαδή με το που φτάσαμε στα αποδυτήρια, ήταν από πάνω οι κερκίδες, ακουγόντουσαν μόνο οι δικοί μας.

Ντικούδης: Και αυτό που ζήσαμε εδώ στην επιστροφή από το Σαπόρτα το θυμάσαι;

Αεροδρόμιο, όλο το ΟΑΚΑ στο επόμενο παιχνίδι… Ήταν μαγικό.

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το Κύπελλο του 1968 πλανιόταν σαν ένας μύθος και με το Σαπόρτα καταφέραμε να κάνουμε και εμείς τη δική μας επιτυχία, της δικής μας γενιάς.

Και κάτι το οποίο πάλι ακουγόταν και ήταν ένα μεγάλο απωθημένο, ήταν το πρωτάθλημα.

Ήταν πάρα πολλά χρόνια, είχαν συμπληρωθεί νομίζω 32 και το 2002 είχε ωριμάσει αυτή η ομάδα, μετά το Σαπόρτα, μετά από δύο Κύπελλα Ελλάδας, έφτασε η ώρα μας να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα.

Ο Χατζής το θυμάται, πολύ μεγάλες στιγμές.

Δεν ήταν Καλλιμάρμαρο, αλλά και στο ΟΑΚΑ η αγάπη του κόσμου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.

Νομίζω ότι πιστεύαμε πάρα πολύ στην ομάδα μας.

Ήταν μία ομάδα που είχε πολύ ταλέντο, είχε βρει ρόλους, ήμασταν μονιασμένοι και πιστεύαμε ότι ό, τι και να γινόταν εκείνη τη μέρα θα βγαίναμε πρωταθλητές και το κάναμε στο γήπεδο.

Χατζής: Ο έλληνικός κορμός ήταν η φιλοσοφία της διοίκησης αυτής, είχαν γίνει ήδη κάποιες μεταγραφές.

Ο κύριος Φιλίππου και ο κύρος Γρανίτσας πήραν πολλά νέα παιδιά.

Μπαμπανικολός: Ο Φιλίππου για μένα ήταν πολύ μεγάλη μεταγραφή για την ΑΕΚ. Και θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι ένας πολύ φίλαθλος ΑΕΚτζής, ο οποίος με πήρε μία μέρα στο τηλέφωνο και μου είπε ‘Νίκο πάρε τον Φιλίππου’. Λέω τι είναι αυτός; Εγώ τον ήξερα που έφτιαχνε γιαούρτια στην Πατησίων. Αυτός ήταν ΑΕΚτζής, ο αδερφός του ο Κυριάκος, Παναθηναϊκός. Τον παίρνω τηλέφωνο, βγαίνει ο γιος του και πιστεύω ότι από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η θαυμάσια περίοδος που ήταν η εποχή Φιλίππου.

Νεσιάδης: Ήταν η μόνη περίοδος που ήμασταν ανταγωνιστικοί στους άλλους, τους παίζαμε στα ίσια.

Ντικούδης: Ήταν εξαιρετική εποχή.

Στοχευμένες κινήσεις, ηρεμία στην ομάδα και πάντα ένα βήμα παραπάνω την επόμενη σεζόν.

Νεσιάδης: Είχαμε πάρει όλη την Εθνική Ελπίδων τότε που πήρε το Παγκόσμιο.

Ζούπας: Γιατί πίστευε ο Φιλίππου στα Ελληνόπουλα και τους άφησε να δημιουργηθούν σε βάθος χρόνου.

Δεν ήταν όπως τώρα που μέσα στην ίδια περίοδο αλλάζεις πέντε φορές ομάδα.

Για να χτίσεις μία ομάδα, την ξεκινάς το 1980 και μεγαλουργεί το 1984.

Ντικούδης: Και ήρθαμε για να παίξουμε.

Σάκοτα: Εγώ από την πλευρά μου θα ήθελα να σταθώ σε κάτι συμπτωματικό και πολύ όμορφο.

Κάθομαι με αυτή την παρέα εδώ και είναι συμπτωματικό ότι έχω ένα δέσιμο σχεδόν με όλους σας. Και λόγω της οικογενειακής μου κατάστασης.

Θυμάμαι από τη δική μου οπτική γωνία που τότε ήμουν στα εφηβικά της ΑΕΚ, το πρωτάθλημα του 2002 και όλα αυτά που είπαν τα παιδιά.

Πάντα θα θυμάμαι τον πέμπτο αγώνα που εσείς οι δύο ουσιαστικά αποτρέψατε τη μεγάλη ανατροπή γιατί πήγε να γίνει από το -17 στο +3. Και αυτά μένουν μία ζωή.

Μετά κοιτάζω τον Μηνά τον Γκέκο που έτυχε να είχαμε συνεργαστεί, είχα την τύχη να είναι ο προπονητής μου.

Η ΑΕΚ είναι μία από τις σημαντικότερες αθλητικές ομάδες, η οποία μεταλαμπάδευσε την ιδέα και το αθλητικό γίγνεσθαι της Κωνσταντινούπολης στην ελληνική πραγματικότητα.

Χάρις σε ορισμένους φωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν τη θέληση, το κουράγιο, το πάθος και την επιθυμία να μεταλαμπαδεύσουν στην ελλαδική γη έναν σύλλογο, όπως τον ένιωσαν, τον μεγάλωσαν και τον δημιούργησαν στην Κωνσταντινούπολη.

Ήταν η ιδέα και το σημαντικότερο ήταν το πάθος που δημιουργεί ο Έλληνας όταν θέλει να ξαναχτίσει από την αρχή.

Ήταν σημαντική αυτή η προσφορά, διότι η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως μπόλιασε το αθλητικό γίγνεσθαι της εποχής, με ένα άλλο ήθος, με ένα άλλο ύφος και πάνω από όλα με μία κουλτούρα, η οποία ήταν ξένη την εποχή εκείνη.

Και μην ξεχνάτε ότι ήρθαν πολιτισμένοι αυτοί σε μία χώρα που ήταν δυστυχώς μετά από πολλές ταλαιπωρίες σε προβληματική κατάσταση, εγκαταστάθηκαν στις φτωχογειτονιές της Ελλάδας, της Αθήνας και αυτή η ευλογημένη γη, αυτό το ευλογημένο κράτος έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να μας αντέχει όλους.

Αλλά επειδή ποτέ τίποτα δεν γίνεται χωρίς να κουβαλάει πίσω της ένα ενδιαφέρον παρελθόν, η ομάδα αυτή χτίστηκε από πέντε φίλους το 1962, έφτασε το 1966 στο πρώτο Final Four της Ευρώπης στην Μπολόνια και στο Μιλάνο και καταξιώθηκε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης του 1968 μπροστά σε 80-100.000 ανθρώπους που ήταν ένα ξέσπασμα ενός λαού στην προσπάθειά του να κατακτήσει την Ευρώπη

Και το σημαντικότερο, ήταν η ομάδα που ένωσε όλους τους φιλάθλους διαφορετικών πεποιθήσεων σε έναν μόνο στόχο και σκοπό, να κατακτήσουν το Κύπελλο και την Ευρώπη.

Δυστυχώς μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία, εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο.

Δυστυχώς μετά τη μεγάλη κατάκτηση κανείς δεν θυμάται ότι δύο χρόνια μετά, το 1970, η ΑΕΚ ξαναέφτασε στον ημιτελικό σε αυτό τον χώρο που μιλάμε σήμερα και αποκλείστηκε από τους Γάλλους επειδή τσακώθηκαν οι παίκτες με τον προπονητή.

Θέλω να πω δηλαδή ότι κατορθώσαμε και φτάσαμε ξανά κοντά στην κορυφή, αλλά οι φιλοδοξίες, οι μικρότητες, ο τρόπος που μας είχαν δημιουργήσει αυτές οι μεγάλες επιτυχίες, έκαναν την ΑΕΚ να χάσει για δεύτερη φορά αυτή τη μεγάλη επιτυχία και από το 1970 και μετά ξεκίνησε η μεγάλη πτώση και η μεγάλη απογοήτευση, την οποία ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια.

Έπρεπε να περάσουν πάνω από δέκα χρόνια για να ξαναβρεί η ΑΕΚ τον πραγματικό της εαυτό, την πραγματική της αξία και το πραγματικό νόημα που έχει στο αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας.

Εύχομαι, ελπίζω, ευελπιστώ ότι ο αθλητισμός που είναι το μοναδικό αντίδοτο σε ό, τι περίεργο γίνεται για τα παιδιά μας και τους νέους σήμερα στην κοινωνία, να χαρίσει τη δύναμη και το κουράγιο στη νεολαία μας, να ακολουθήσει ό, τι άθλημα αγαπάει και επιθυμεί, διότι θέλω να επισημάνω ότι δυστυχώς η χώρα μας είναι από τις πρώτες στην Ευρώπη στην παιδική παχυσαρκία.

Και το σημαντικότερο αντίδοτο δεν είναι μόνο η διατροφή, όσο η άσκηση, ο αθλητισμός και να μπει το παιδί στο γήπεδο να τρέξει να παίξει και να αλλάξει την ψυχολογία του.

Έτσι λοιπόν εύχομαι, ελπίζω και ευελπιστώ, επαναλαμβάνω ο αθλητισμός να γίνει ένα στίγμα στη νεολαία μας για να ακολουθήσει τα όνειρα και τις ελπίδες του.

Είμαι ευλογημένος που τελικά βρέθηκα σε αυτόν τον σύλλογο.

Πιθανόν ξέρετε ότι εγώ ξεκίνησα την καριέρα μου από τον Τρίτωνα το 1948. Το 1956 τον Οκτώβριο, προτού πάω ναύτης, υπέγραψα στην ΑΕΚ.

Εκείνη την εποχή, όταν υπέγραφες σε άλλο σύλλογο έτρωγες 14 μήνες τιμωρία. Παρόλα αυτά πήγα, ένας από τους λόγους ήταν ότι είχε πάει έξι μήνες πριν από μένα ο πολύ φίλος μου, αδελφός μου και θαυμάσιος παίκτης που λεγόταν Παπαθανασίου Γιώργος.

Πολλοί από σας δεν το ξέρετε, αλλά σας πληροφορώ ότι ο Γιώργος Παπαθανασίου, μαζί με τον Μουρούζη που είμαστε αδέλφια, ήταν ο καλύτερος παίκτης εκείνη την εποχή ή ένας από τους καλύτερους.

Υπέγραψα λοιπόν και τελικά πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα το 1958, συνεχίσαμε να παίζουμε, είχαμε ένα διάστημα που χάσαμε, αλλά μετά και με διάφορους άλλους που ήρθαν θαυμάσιους παίκτες και ανθρώπους πήραμε το 1963 και μετά πήραμε το 1964.

Εγώ το 1964 σταμάτησα, στα 30. Εκείνη την εποχή όταν είσαι 30 ετών νόμιζαν ότι είσαι μαθουσάλας.

Και ήμουν μόνο 30 ετών, τώρα παίζουν και 40, ίσως και παραπάνω.

Μετά το 1964 έγινα σύμβουλος της ΑΕΚ και διάλεξα ποιο είναι το δεύτερο αγαπημένο μου άθλημα, τον στίβο.

Εάν οι ώρες των προπονήσεων δεν ήταν μεσημέρια, πιθανόν δεν θα έπαιζα μπάσκετ και θα έκανα στίβο.

Διότι ήμουν πάρα πολύ καλός και στα 800 μέτρα και στο τριπλούν, όπου έχω για εκείνη την εποχή πολύ καλές επιτυχίες.

Το 1968 βέβαια ήμουν σύμβουλος, καθόμουν ανάμεσα στις δύο ομάδες, αριστερά η ομάδα μου και δεξιά μου η Σλάβια.

Εκεί λοιπόν μου δινόταν η δυνατότητα κατά καιρούς, εκτός από τις εντολές που έδινε ο Μήλας και ο Πασχαλίδης στην ομάδα μας, να λέω και εγώ ορισμένα πράγματα βοηθώντας την ομάδα μου γιατί στο γήπεδο υπήρχαν τέσσερα μεγάφωνα στις άκρες και έτσι λοιπόν έγινε και το μεγάλο έπος, εκείνο το οποίο είναι ανεπανάληπτο.

Τώρα όμως, είμαστε μαζεμένοι εδώ για να μιλήσουμε για τα 100 χρόνια της ΑΕΚ. Δεν ξέρω αν ξέρετε, η ομάδα της ΑΕΚ, το πρώτο πρωτάθλημα, αλλά τοπικό, το πήρε το 1928.

Οι ιδρυτές της ΑΕΚ έκαναν και τμήμα μπάσκετ, όπου κέρδισαν στο τοπικό πρωτάθλημα. Το 1928 η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια τοπικού πρωταθλήματος στην Αθήνα.

Η ευχή είναι, βέβαια εμείς δεν θα το δούμε, ίσως τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, να προχωρήσει, να πάει και στα 200 και να δίνει το παράδειγμα που έχει αυτή η ομάδα σε όλους τους Έλληνες, ασχέτως αθλητικής προτίμησης

Η ΑΕΚ για μένα είναι όλη μου η ζωή.

Ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ ήταν ο πατέρας μου, συνέχισα εγώ σαν μπασκετμπολίστας και είχα την ευλογία και την τύχη να συμμετέχω σε εκείνη την ομάδα, η οποία τηρουμένων των αναλογιών πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Η ΑΕΚ πάντα πρωτοπόρα σε αυτές τις διοργανώσεις και σε αυτές τις επιτυχίες, χάραξε νέους ορίζοντες για όλο τον ελληνικό αθλητισμό.

Για μένα, που είμαι και πρόσφυγας και προέρχομαι από την Κωνσταντινούπολη, ήταν και μία υποχρέωση που είχαμε όλοι εμείς οι πρόσφυγες στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.

Γιατί φεύγοντας από εκεί το 1922 και ερχόμενοι στη νέα πατρίδα, προσπάθησαν να μεγαλουργήσουν, πέτυχαν, αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία για αυτούς, η μεγαλύτερη αναγνώριση ήταν η επιτυχία της ομάδας τους.

Η ΑΕΚ να τα κάνει 200 τα χρόνια, να έχει επιτυχίες, να προχωράει πάντα μπροστά και να ανοίγει νέους δρόμους για τον ελληνικό αθλητισμό.

Η ΑΕΚ σημαίνει πολλά.

Καταρχάς είμαι συγκινημένος που είμαι εδώ στον διάδρομο, εδώ είναι πάνω τα αποδυτήρια.

Όταν είχα έρθει πιτσιρικάς από την Κωνσταντινούπολη, παίξαμε κάνα δυο φορές εδώ στο Καλλιμάρμαρο, τελικούς και ημιτελικούς στο Κύπελλο Ελλάδας.

Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση που είχε 20 και 30 χιλιάδες κόσμου. Τα 100 χρόνια της ΑΕΚ είναι μεγάλη ιστορία, όπως είπαν και τα παιδιά του 1968, αυτοί έβαλαν τις βάσεις για κάτι μεγαλύτερο, αλλά και όχι μόνο αυτό.

Είναι πολλές οι συγκινήσεις όλα αυτά τα χρόνια.

Είχε πολλές καλές και άσχημες στιγμές, σε μία εποχή που δεν ήταν τόσο ευνοϊκή για εμάς σαν ΑΕΚ. Ήταν μία καλή περίοδος που είχαμε πολλές καλές επιτυχίες.

Είχαμε το Κύπελλο του 1981, αλλά είχαμε και πάρα πολλές αποτυχίες στο πρωτάθλημα, μεγάλο πόνο, μεγάλη ταλαιπωρία, με μπαράζ για να μην υποβιβαστούμε, αλλά νομίζω θα κρατήσω το 1981 που πήραμε το Κύπελλο.

Ελπίζω τα επόμενα 100 χρόνια, όταν θα έρθουν οι επόμενοι να μιλήσουν για εμάς εδώ, να πούνε πολύ περισσότερα πράγματα, να πούνε για τις περισσότερες επιτυχίες που έχει κάνει η ΑΕΚ τα τελευταία 100 χρόνια.

Είναι η ομάδα η οποία δέθηκα πιο πολύ σε όλα τα χρόνια που έπαιζα επαγγελματικά.

Και κυρίως αυτό το δέσιμο έγινε λόγω της αγάπης του κόσμου προς το πρόσωπό μου, οπότε αναγκαστικά όση αγάπη μου έβγαζαν εκείνοι, έπρεπε ουσιαστικά και εγώ να την ανταποδώσω, δίνοντάς τα όλα μέσα στο γήπεδο.

Πετύχαμε πάρα πολλά με την ομάδα, νομίζω ότι είναι από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της ιστορίας της και η πιο σύγχρονη επιτυχημένη περίοδός της.

Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλο τον κόσμο της ΑΕΚ για την αναγνώριση προς το πρόσωπό μου.

Αυτό με κάνει εμένα χαρούμενο, όχι τα Κύπελλα και τα πρωταθλήματα, οι επιδόσεις και οι πόντοι και δεν ξέρω εγώ τι.

Πιο πολύ αυτό με γεμίζει. Ότι λένε 'να ο Δημήτρης ήταν πάντα εδώ, ξέραμε ότι θα δώσει τα πάντα και αυτός όταν παίζει είναι σαν να δείχνει πώς παίζει η ΑΕΚ, τα δίνει όλα μέχρι τέλους και πολεμάει για να είναι η ΑΕΚ πάντα ανταγωνιστική.

Σίγουρα το ευρωπαϊκό του 2018 είναι μία ανάμνηση, ίσως η πιο γερή που έχουμε όλοι. Ήταν μία καταπληκτική ατμόσφαιρα.

Ήταν απίστευτο, όταν βγήκες και είδες τον κόσμο… Πολλοί συμπαίκτες μου είχαν αγχωθεί, εγώ σαν να είχα φτερά στα πόδια.

Αυτή η δύναμη που έδινε ο κόσμος μέσα ήταν τρομερή. Αυτή η στιγμή το 2018, νομίζω όλο το Final Four, ήταν το No1.

Θέλω η ομάδα να συνεχίσει να μεταδίδει αυτά που πρεσβεύει γιατί δεν είναι μόνο μία ομάδα, φέρνει και κάποια ιστορικά πράγματα μαζί της, από τους πρόσφυγες…

Είναι κάτι παραπάνω από μία ομάδα και θέλω η ομάδα να συνεχίσει να μεταλαμπαδεύει αυτές τις αξίες και αυτά τα ιδανικά που έφεραν οι πρόγονοι από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία.

Από εκεί και πέρα θα έρχονται καλά, θα έρχονται κακές χρονιές. Υγεία να υπάρχει.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, στον αθλητισμό υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω. Υπάρχουν καλές περίοδοι, υπάρχουν κακές περίοδοι.

Ποτέ δεν μπορείς να είσαι συνέχεια σε ένα δρόμο. Πάντα υπάρχουν κύματα.

Οπότε πρέπει ο κόσμος να στηρίζει ό, τι και να γίνει.

Η ΑΕΚ ήταν για μένα μία ομάδα που έχει χαρίσει μεγάλες αναμνήσεις και όμορφες στιγμές.

Ήμουν τυχερός που αγωνίστηκα χρόνια στην ΑΕΚ, είναι ένας σύλλογος στον οποίο έχω ζήσει μεγάλες στιγμές, όμορφες αναμνήσεις, τίτλους, φιλίες και είναι χαραγμένα μέσα μου.

Ήμουν τυχερός που φεύγοντας από την πόλη μου τη Λάρισα ήταν ο πρώτος σύλλογος που με εμπιστεύτηκε και πέρασα μαζί του αυτά τα όμορφα χρόνια.

Εύχομαι τα επόμενα 100 χρόνια να είναι πιο δημιουργικά, πιο επιτυχημένα, με ακόμα περισσότερες επιτυχίες.

Όπως έκανε, τολμώ να το πω, και το 2000 όταν κατέκτησε το Κύπελο Σαπόρτα στην Λωζάνη και να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία της.

Η ΑΕΚ είναι από τα πιο ιστορικά σωματεία.

Το σωματείο ΑΕΚ έχει φτιάξει τη δικιά του ιστορία, αυτό δεν αλλάζει και ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για μένα ότι ήμουν μέλος αυτής της ομάδας, της μεγάλης θρυλικής ομάδας, που έχει καταφέρει πάρα πολλά στο παρελθόν.

Όλες οι κατακτήσεις που καταφέραμε να πάρουμε κάποιο τρόπαιο ήταν μοναδικές.

Εκεί που μας είχαν όλοι τελειωμένους, καταφέραμε να συσπειρωθούμε και να παίξουμε πολύ καλό μπάσκετ για τρία παιχνίδια και να κατορθώσουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Εύχομαι πολλές επιτυχίες, υγεία σε όλους τους αθλητές που συμμετέχουν και προσπαθούν για αυτή την ομάδα και πάνω από όλα να βρει τα πατήματά της και να καταφέρει να ξαναφτάσει πάλι στο βάθρο.

Δύο είναι οι στιγμές που κρατάω. Μία σαν φίλαθλος της ομάδας, σαν φαν, κι άλλη μία σαν αρχηγός.

Η πρώτη είναι το 5ο παιχνίδι του 2002, όταν βρέθηκα στις κερκίδες όταν κερδίσαμε τον Ολυμπιακό, από 0-2 που πήγαμε σε 3-2.

Ήμουν τότε στην εφηβική ομάδα της ΑΕΚ και βλέπαμε παρέα το ματς.

Και σαν αρχηγός προφανώς το τρόπαιο που πήραμε του 2018 το Champions League στο ΟΑΚΑ με 20.000 δικούς μας φίλους στο γήπεδο.

Τα χρόνια της ΑΕΚ να είναι άλλα τόσα και επί 100, γεμάτα επιτυχίες, υγεία και χαρά και να βλέπουμε γεμάτα γήπεδα.

Η ΑΕΚ για μένα είναι η μπασκετική μου οικογένεια, πάντα το έλεγα και πάντα θα το λέω.

Και όπως είπα και προηγουμένως είμαι και εγώ πολύ χαρούμενος και περήφανος που έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου στη μεγάλη ιστορία της ΑΕΚ.

Συνεντεύξεις: Θάνος Φερώνας
Φωτογράφιση: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Filming - Μοντάζ: Βαγγέλης Καραπέτσας
Art Director: Βάσω Γκέτη
Digital Designer: Κωνσταντίνος Μπαντούνας
Visual Design: Θεοδώρα Κρίνη
Motion Design: Σμάρω Σαχπαζίδου