Beril Mckissic, το κρυφό όπλο του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι

Ξεκίνησα πριν τρία χρόνια και έκανα Live Streaming στα τούρκικα. Στην αρχή δεν είχα τόσο κόσμο, έμπαιναν κάθε φορά περίπου 200 άτομα. Έναν χρόνο μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να το κάνω και στα τούρκικα και στα αγγλικά. Και το έκανα αν και ήταν πιο δύσκολο για μένα. Φέτος τελικά, αποφάσισα να το κάνω μόνο στα αγγλικά και έτσι, όποιος Τούρκος θεατής θέλει μπορεί να μου στείλει στο chat και να μου μιλήσει στα τούρκικα και εγώ να απαντήσω στα αγγλικά ή οκ μπορεί να απαντήσω με 1-2 λέξεις στα τούρκικα στο Live.

Στα Live βέβαια, μπαίνουν επίσης και Έλληνες που γράφουν στα ελληνικά. Αυτή τη στιγμή δεν παίζω παιχνίδια τόσο συχνά όπως έκανα πριν, απλώς μιλάμε σε Live chat, στο οποίο δεν μου γράφουν μόνο για games, αλλά μερικές φορές κάποιοι στέλνουν εκείνη την ώρα για να μου πουν για τον Shaq. Ότι για παράδειγμα έπαιξε καλά σήμερα ή το αντίθετο. Όλη μέρα με ρωτούν αν θα συνεχίσει ή όχι (γέλια) και είναι μία ερώτηση που είναι αδύνατον να απαντήσω.

Δυστυχώς δέχομαι και άσχημα μηνύματα, όχι όμως σε καθημερινή βάση. Κάποιες φορές λαμβάνω άσχημα πράγματα που με στεναχωρούν ή που με κάνουν να ντρέπομαι, αλλά δεν συμβαίνει συχνά.

Στην πραγματικότητα ο Shaq ήταν ο λόγος που ξεκίνησα το Twitch. Ήθελα να ασχοληθώ με το YouTube και μου είπε "εντάξει, εγώ θα είμαι πίσω από την κάμερα". Το προσπαθήσαμε, αλλά δεν ένιωθα καλά να βρίσκομαι μπροστά από την κάμερα.

Στο Twitch, όπως σας είπα προηγουμένως, δεν βλέπω τον εαυτό μου, οπότε αισθάνομαι πιο άνετα. Το ξεκίνημα όταν αποφάσισα ότι δεν θα ασχοληθώ με το YouTube και ναι, ο Shaq είναι πολύ υποστηρικτικός σε αυτό. Με βοήθησε να είμαι άνετη μπροστά από την κάμερα.

Ήταν πραγματικά τρελό. Όταν καθόμουν στην εξέδρα και έβλεπα τον αγώνα, ήμουν ήδη τρελαμένη. Έλεγα "ω Θεέ μου".

Όταν ξεκινήσαμε να παίρνουμε προβάδισμα, σηκώθηκα και φώναζα με όλη μου τη ψυχή, μέχρι που κάποια στιγμή ζαλίστηκα, έφτασα κοντά στο να λιποθυμήσω και είπα "οκ, τώρα κάτσε κάτω".

Ήταν μια τρελή στιγμή, πραγματικά δεν είχα ζήσει κάτι παρόμοιο μέχρι τώρα ποτέ. Όταν νικήσαμε, άρχισα να κλαίω. Ήμουν γεμάτη συναισθήματα, ήμουν πολύ περήφανη για την ομάδα, ένιωθα μέρος της ομάδας, κοιτούσα δίπλα μου και έβλεπα τον κόσμο να κλαίει. Είναι μια όμορφη ανάμνηση που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.

Τα έχασα όταν είδα την Έμα Στόουν, είπα: "ω θεέ μου, η Έμα Στόουν είναι εδώ". Δεν ενθουσιάστηκα το ίδιο με τον Ντουράντ. Λυπάμαι, αλλά βλέπω ταινίες, όχι αγώνες NBA (γέλια). Μην το πάρετε στραβά, αλλά δεν παρακολουθώ το ΝΒΑ στενά. Όταν όμως είδα την Έμα Στόουν, ένιωσα δέος.

Αυτή την αστερόσκονη. Δεν ένιωσα το ίδιο για τον Κέβιν Ντουράντ, συγγνώμη. Έβγαλα φωτογραφία μαζί του, αλλά ήθελα μία με την Έμα Στόουν, εκείνη με ενδιέφερε περισσότερο.

Ένιωθα ότι θα κερδίσει το Game 5. Πάντα έτσι πρέπει να σκέφτεσαι, ότι θέλεις να κερδίσεις φέτος, ότι θέλεις να κερδίσεις. Δεν νομίζω ότι τον εξέπληξε τον Shaq η πρόκριση στο Final Four. Ήταν έτοιμος γι’ αυτό, το ήθελε, το δούλεψε. Θα δούμε τι θα γίνει, δεν μπορώ να πω ότι θα το πάρουμε με σιγουριά, αλλά το ελπίζω, θέλω να σηκώσουμε, το αξίζουμε.

Πάντα του λέω πως είμαι περήφανη για εκείνον, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει στο παιχνίδι. Είμαι εδώ για εκείνον, ακόμα κι αν δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί. Του λέω "θα παρακολουθήσω το παιχνίδι, είμαι εδώ μαζί σου, θα είμαι εκεί μαζί σου, το έχεις". Του το λέω κάθε φορά και έτσι τον βοηθάω.

Αλλά προφανώς και θα είμαι στο Βελιγράδι. Δεν έχω ετοιμάσει ακόμη τα πράγματά μου, αλλά σκέφτομαι αυτά που θα φορέσω, θα είναι κάτι συγκεκριμένο για κάθε ημέρα.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού είναι οικογένεια. Τους αγαπώ. Κάθε φορά μετά το παιχνίδι 1-2 άτομα πάντα έρχονται σε μένα και μου λένε; Είσαι η γυναίκα του Mckissic, μπορούμε να βγάλουμε μία φωτογραφία.

Ακόμα και η μητέρα μου που δεν έχει γνώσεις γύρω από το μπάσκετ, για να καταλάβετε με έχει ρωτήσει αν το ΝΒΑ είναι ομάδα, όποτε την επισκέπτομαι και ανοίγω τον υπολογιστή, τρελαίνεται. Βλέπει τις στιγμές και χαίρεται που ο Ολυμπιακός κερδίζει. Ενθουσιάζεται. Πλέον ξέρει τα πάντα.

Όταν δεν πηγαίνω στα παιχνίδια, έχουμε έναν προτζέκτορα στο σπίτι. Οπότε όταν δεν μπορώ να πάω, θα παραγγείλω φαγητό, θα βάλω κάποια σνακ στο τραπέζι, θα ανάψω κεριά και θα δω το παιχνίδι, συνήθως αφού τα μωρά έχουν κοιμηθεί.

Μου αρέσει να τα βλέπω και από το σπίτι. Είναι μία διαφορετική εμπειρία. Δεν υπάρχει παιχνίδι που δεν θα δω, ίσως χάσω κάποια ελληνικά ματς. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικά. Θέλω να κερδίζουμε σε κάθε παιχνίδι. Απλά βλέπω περισσότερο EuroLeague, γιατί στην Basket League έχει Έλληνα speaker.